“ก็ใช่น่ะสิ!” เอเดนตอบอย่างภูมิใจก่อนหน้านี้ เจอรัลด์ไม่มีความรู้เรื่องการต่อสู้เลยแม้แต่นิดเดียว เอเดนย่อมรู้สึกประหลาดใจ และประทับใจที่ได้เห็นว่าฝีมือของเขามีการพัฒนาไปมากเพียงใด หลังจากที่เขาได้เห็นความแข็งแกร่งของเจอรัลด์ด้วยตาของตัวเอง เอเดนจึงมั่นใจว่า เขาจะสามารถจับผู้ร้ายคนนั้นได้อย่างง่ายดาย ด้วยความช่วยเหลือของเจอรัลด์ หากจะให้พูดตามตรง เอเดนเชื่อว่า แม้แต่นักสู้แห่งกองทัพในตำนานก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมสำหรับเจอรัลด์ด้วยซ้ำไป“... ตกลงว่า ใช่เขาจริง ๆ ใช่ไหม…?” เมอาพูด ก่อนที่เธอและวอร์เรนจะพร้อมใจกันส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย“ทีมของเอเดนกำลังล้อพวกเราเล่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ถึงแม้ว่าเจอรัลด์จะเป็นคนที่มีชื่อเสียงและน่าเกรงขามในเมย์เบอร์รี่ แต่อย่าลืมนะว่าเรากำลังรับมือกับเมเวอริคผู้เฉลียวฉลาด และมีความสามารถอยู่! ด้วยความที่เธอเองก็เป็นลูกคนรวย เธอก็คงจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจอรัลด์มาก่อน แต่เธออยากจะให้เราเชื่อจริง ๆ เหรอว่า ผู้ช่วยคนใหม่ของเธอคือเจอรัลด์น่ะ?” เมอาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อฟังจากน้ำเสียงตื่นเต้นของเอเดนก่อนหน้านั้น มันทำให้เธอคิดว่าเอเ
เจอรัลด์หันไปเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่ เขาจึงตะโกนขึ้นมาว่า “ฉันขอยืมมอเตอร์ไซค์สักเดี๋ยวนะ เอเดน!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนที่กำลังถือกุญแจรถอยู่ก็รีบโยนมันให้เจอรัลด์ทันที จากนั้นเจอรัลด์ก็เสียบกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ ก่อนจะขี่ไล่ตามรถคันนั้นไปด้วยความเร็วเหมือนลูกธนู!เมื่อเห็นเจอรัลด์ไล่ตามเมเวอริคไปอย่างไม่ลังเล เมอาและคนอื่น ๆ ก็หลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะรีบตั้งสติ และเริ่มแผนสำรองของพวกเขา โดยออกติดตามเจอรัลด์และเมเวอริคไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ค่อนข้างจะฉุกละหุกเมเวอริคมองกระจกมองหลังของรถ ก่อนจะสังเกตเห็นเจอรัลด์ที่อยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ และกำลังประกบรถของเขาพร้อมกับคนอื่น ๆ ที่ตามมา เขาอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “บ้าเอ๊ย! หมอนี่ขับรถเก่งจริง!”แม้แต่หญิงสาวสองคนที่อยู่เบาะหลังยังทำตาโต เมื่อพวกเธอเห็นว่าคนที่กำลังไล่ล่าเมเวอริคอยู่คือใคร“น นั่นเขานี่ โนแอล! นั่นคนที่ทำกล้องเราพัง!” หญิงสาวคนหนึ่งตะโกน ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเห็นได้ชัดว่าหญิงสาวที่ถูกลักพาตัวมานั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นยูลิสากับโนแอลผู้โชคร้ายนั่นเองมันควรจะเป็นวันที่มีความสุขสำหรับพวกเธอ! วันที่พวกเธอได้ถ่ายรูปหมู่ร
หากพวกเขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ก็คงจะไม่มีใครเชื่อว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง ไม่มีคนธรรมดาที่ไหนจะมีพละกำลังมากพอ ที่จะฉีกประตูรถที่กำลังแล่นบนถนนอย่างรวดเร็วได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น!ตามหลักทฤษฎีแล้ว คนที่มีทักษะดีเยี่ยม ร่างกายแข็งแกร่ง และมีการทรงตัวที่ดีก็อาจจะทำเรื่องเช่นนั้นได้ไม่ยาก… แต่มันก็บ้ามากที่จะคิดว่าคนแบบนั้นจะมีตัวตนอยู่บนโลกนี้จริง!เมอาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอที่เคยมีรูปร่างผอมบาง อ่อนแอ และวัน ๆ เอาแต่คิดเรื่องหาเลี้ยงตัวเองให้อยู่รอด จะกลายมาเป็นคนที่มีพละกำลังที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้!ถึงแม้เธอจะยอมรับเรื่องที่เขาเป็นทายาทที่ร่ำรวยมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่า เขามีพลังที่เทียบเท่ากับเจ้าแห่งสุดยอดปรมาจารย์ของโลกอีกด้วย!วอร์เรนเองก็กำลังอยู่ในอาการตกตะลึงเป็นอย่างมาก เนื่องจากเขานั่งข้างเมอาในรถมาตลอดทาง เขาจึงเห็นการกระทำทุกอย่างของเธออย่างชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังสังเกตเห็นว่าเธอแอบจ้องมองเจอรัลด์มาได้สักพักแล้วมันดูราวกับว่าเมอากำลังอยู่ในอาการตกหลุมรักใครบางคนอย่างที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน หญิงสาวที่รอคอยฮีโร่ในดวงใจใ
“ไม่เลย” เจอรัลด์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบถึงแม้ว่าเมอาอยากจะพูดคุยกับเขามากกว่านั้นเพื่อแสดงความห่วงใย แต่เธอก็พูดอะไรไม่ออก เพราะก่อนหน้านั้น เธอได้เคยพูดจาดูถูกเจอรัลด์สารพัด แถมยังบอกว่าเขาจะสร้างปัญหาให้พวกเธออีกด้วย!หากจะให้ชัดเจนกว่านั้นก็คือ เธอไม่เคยพูดคุยกับเขาแบบจริงจังตั้งแต่เจอกันที่มหาวิทยาลัยแล้ว แม้กระทั่งตอนที่นัดรวมตัวกันอีกครั้งที่บาร์แห่งหนึ่งหลังจากเรียนจบได้หลายปี ซึ่งตอนนั้นเมอาก็รู้แล้วว่าเขาได้กลายเป็นคนที่รวยมาก ตอนที่พวกเขายังอยู่ที่เมืองซอลฟอร์ด เธอต้องยอมรับว่า ไม่ค่อยได้พูดคุยกับเขาเท่าไรนักนอกจากนั้นแล้ว เมอาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวใจเต้นแรง ในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์คนใหม่คนนี้ เธอพูดได้จากใจจริงของเธอเลยว่า เธอรู้สึกชื่นชมและเคารพนับถือเขาเป็นอย่างมากเจอรัลด์เองไม่ได้รู้สึกอยากจะแสดงความเก่งกล้าต่อหน้าเมอาสักเท่าไร เพราะเขาไม่ได้ต้องการความชื่นชมและความเคารพนับถือของเธอ เพื่อมาเติมเต็มความต้องการของเขาเมื่อเขาสลัดความคิดนั้นออกไป เจอรัลด์ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาหันไปมองรถที่จอดไกลออกไป และเห็นหญิงสาวทั้งสองคนยังคงนอนตัวสั่นอยู่บนเบาะหลังร
เจอรัลด์ไม่ได้คาดคิดเลยว่า โนแอลจะมีท่าทีต่อเขาตามที่เอเดนได้พูดเอาไว้ทุกถ้อยคำ เอเดนยังบอกกับเขาอีกว่า เจ้าหญิงอย่างพวกเธอมักจะชอบเล่นเกมแมวไล่จับหนูเป็นที่สุดพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ พวกเธอชอบให้คนตามจีบ พวกเธอจะยิ่งรู้สึกพึงพอใจ เมื่อคนที่พวกเธอชอบทำเหมือนจะมีใจให้ด้วยเหตุนั้น เอเดนจึงเดาเอาไว้ว่า ถึงแม้ว่าเจอรัลด์จะช่วยชีวิตโนแอลเอาไว้ในวันนี้ เธอก็จะยังไม่ใช้โอกาสนี้ในการให้เบอร์เขาโดยตรง อย่างมากที่สุด เธอก็แค่พูดคุยกับเขาก่อนจะจากไป และแน่นอน เธอจะไม่กลับโดยทันที เธอจะทำลีลาสักพัก เพื่อรอให้เจอรัลด์เอ่ยปากขอให้เธออยู่ต่อนั่นคือเหตุผลว่าทำไมการจีบนางฟ้าจึงดูเป็นเรื่องที่ยากเย็นนัก เพราะพวกเธอสนุกกับขั้นตอนที่ซับซ้อนในการจีบ และชอบให้ถูกตามตื๊อนั่นเองทั้งนี้ทั้งนั้น การกระทำทุกอย่างของโนแอลช่างใกล้เคียงกับสิ่งที่เอเดนได้คาดเดาเอาไว้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เจอรัลด์จึงพูดตามคำพูดที่เขาได้เตี๊ยมกับเอเดนเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วก่อนอื่น เขาพยักหน้าให้เธอด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะตอบว่า “จริงสิ พวกเธอได้รับบาดเจ็บกันมาทั้งคู่ ถ้าอย่างนั้น ก็รีบกลับไปพักผ่อนกันให้เต็มที่นะ ฉันก็ต้องกลับ
และแน่นอน เจอรัลด์รู้ดีว่าเขาคือชายคนเดียวในใจของมิล่า และเธอคงไม่มีวันปฏิบัติต่อชายคนอื่นเหมือนที่เธอทำกับเขา…เมื่อเขาสลัดความคิดในหัวออกไป เขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นก็จะถึงช่วงกลางเดือนแล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้น มันก็ยากที่เขาจะไม่รู้สึกวิตกกังวลอะไรเขาจำเป็นจะต้องคุยเรื่องนี้กับเอเดนในคืนนี้อย่างน้อยในตอนนี้ เขาก็เริ่มต้นทุกอย่างเอาไว้ดีแล้ว เขาแค่ต้องนัดเจอกันเพื่อพูดคุยถึงแผนต่อไปเท่านั้นเอง…“รู้ไหมโนแอล ฉันว่าเจอรัลด์เขาไม่ได้สนใจในตัวเธอจริง ๆ หรอก… ลองคิดดูสิ เธออุตส่าห์บอกกับเขาว่า เธออยากจะเรียนศิลปะการป้องกันตัว แต่เขาก็ดันเอาเบอร์ของคนอื่นมาให้อีก!” ยูลิสาพูดในเวลาต่อมา“แล้วเขาทำอะไรผิดเหรอ? และฉันเองก็อยากจะเรียนการต่อสู้เพื่อป้องกันตัวจริง ๆ รู้ไหม? เธอไม่เห็นหรอกเหรอว่าเขาดูมีฝีมือและกล้าหาญขนาดไหน ตอนที่ช่วยเหลือเรา? ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกมากขึ้นว่า เจอรัลด์ยังมีอีกด้านที่เราไม่รู้จัก… ช่างน่าค้นหาจริง ๆ!” โนแอลตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ในขณะที่กำลังยิ้มไปด้วย“... โอ้? นี่หมายความว่า… เธอตกหลุมรักเจอรัลด์เข้า
ในวันต่อมาถึงแม้ว่าครอบครัวของโนแอลจะกำลังเผชิญกับปัญหาทางด้านการเงิน แต่พวกเขาก็ยังให้ความสำคัญกับการจัดงานฉลองวันเกิดครบยี่สิบปีให้กับเธอ ท้ายที่สุดแล้ว การที่โนแอลได้ฉลองวันเกิดของเธออย่างมีความสุข ก็ถือเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขามันจึงอธิบายได้ว่า เหตุใดงานเลี้ยงฉลองเล็ก ๆ ภายในครอบครัว ถึงได้กลายมาเป็นงานเลี้ยงรวมญาติที่ใหญ่โตไปได้สถานที่จัดงานคือห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ในโรงแรมลองธอร์น อินเตอร์เนชั่นแนล ที่พ่อและแม่ของโนแอลได้จองเอาไว้ มันสามารถรองรับคนได้ถึงสามสิบคนในกลุ่มคนสามสิบคนที่ถูกเชิญมา ประกอบไปด้วยสมาชิกในครอบครัวของโนแอล เพื่อนร่วมชั้นของเธอ ลูกพี่ลูกน้อง และญาติอีกหลายคน รวมถึงคุณลุงคนโต และน้าชายของเธอด้วย พวกเขาตั้งใจจะทำให้งานนี้มีบรรยากาศที่รื่นเริงที่สุด เพื่อเป็นการกำจัดโชคร้ายให้ออกไปจากชีวิตของพวกเขา“พี่สะใภ้และพี่รอง! พวกพี่โชคดีมากที่มีลูกสาวที่น่ารักอย่างโนแอล! เธอเป็นเด็กที่นิสัยดี! พวกพี่และลูกสาวจะต้องมีชีวิตที่มีความสุขในอนาคตอย่างแน่นอน!” น้าสะใภ้ของโนแอลพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า“มีความสุขเหรอ? ยังมีเรื่องอะไรที่จะทำให้พวกเรามีความสุขไ
“สวัสดีครับ คุณลุงแชดเวลส์ คุณป้าวาวเทอร์!” เด็กหนุ่มที่มีเสน่ห์เอ่ยทักพร้อมกับเดินเข้ามาหาทุกคน และเขาก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเพรสตันเพรสตันรู้สึกตื่นเต้นมาก ตั้งแต่เขาได้รับเชิญให้มาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของโนแอลดังนั้น เขาจึงใส่ใจเรื่องการแต่งตัวเป็นพิเศษ เพื่อแสดงให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นลูกชายของตระกูลคนร่ำคนรวยและดูเหมือนว่าความพยายามของเขาจะเป็นผล เพราะตอนนี้ทุกคนในตระกูลแชดเวลส์ต่างพากันสรรเสริญเยินยอเขาไม่หยุด ด้วยเหตุนี้เอง เพรสตันจึงได้ใจ และแสดงท่าทีโอหังออกมาหลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็เชิญเพรสตันไปนั่งร่วมบนโต๊ะใหญ่ของงานอย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเอง เกรซี่ก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าลูกสาวของเธอไม่ได้อยู่แถวนั้นเสียด้วยซ้ำเธอหยุดพูดกับเพรสตันสักครู่หนึ่ง แล้วหันไปหาเพื่อนร่วมชั้นของโนแอล ก่อนจะถามว่า “ว่าแต่ว่าโนแอลกับยูลิสาหายไปไหนกันเหรอ? ฉันไม่เห็นพวกเธอสักพักแล้ว!”“เท่าที่พวกเราได้ยิน เธอสองคนลงไปชั้นล่างเพื่อไปรับใครบางคนอยู่ค่ะ!” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งตอบ ในขณะที่คนอื่น ๆ ยังคงจิบน้ำผลไม้ในแก้วต่อ“พวกเธอทำไมนะ? เพรสตันก็มาถึงที่นี่แล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วพวกเธอยังต้อง
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ