บอดี้การ์ดหลายคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกละลึง เมื่อเห็นเจอรัลด์กำลังวิ่งตามรถของคุณหนูใหญ่พวกเขาไม่ทันได้ยินว่าเจอรัลด์กำลังตะโกนว่าอะไร แต่พวกเขาเกรงว่าคุณหนูใหญ่จะตกอยู่ในอันตราย พวกเขาจึงรีบขึ้นรถเพื่อไล่ตามเจอรัลด์ในทันทีเจอรัลด์ยังคงวิ่งตามรถของคุนดรี้ที่กำลังแล่นด้วยความเร็วภายในรถคันนั้น“พี่คะ พี่สังเกตเห็นผู้ชายคนนั้น ที่อยู่ข้างหน้าเราก่อนจะขึ้นรถไหมคะ?” ไรเลย์ถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า“เธอพูดถึงผู้ชายคนไหนเหรอ?” คุนดรี้ถาม ขณะที่เธอขมวดคิ้ว และเผยอปากด้วยความสงสัย“ฉันก็กำลังพูดถึงเด็กหนุ่ม คนที่เข้าไปช่วยสองพ่อลูกคู่นั้น แล้วโดนแอปเนอร์เล็งปืนใส่ยังไงล่ะ!” ไรเลย์พูด ในขณะที่เอามือปิดปากที่กำลังหัวเราะ“เขาน่ะเหรอ? ไม่นะ ทำไมเหรอ?”“พี่อาจจะไม่ได้สังเกตนะ แต่เขาดูมึนงงและสับสนมาก ตอนที่เขาเห็นพี่น่ะ! เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ฉันว่าเขาดูตลกมากเลย! ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันหันไปเห็นสีหน้าของเขา ก่อนที่ฉันจะเดินขึ้นรถ และฉันก็รู้สึกขำมาก! ดีนะที่พี่ไม่ได้ถอดหน้ากากออก ไม่อย่างนั้น เขาคงจะตกตะลึงในความสวยของพี่ จนเป็นลมล้มพับไปตรงนั้นเลยหรือเปล่านะ” ไรเลย์อดไม่ได้ที่จะขำออกมาจนเส
ดูเหมือนว่าเขาไม่มีทีท่ายอมแพ้ที่จะวิ่งตามรถคันนั้นให้ได้ไรเลย์เอามือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ก่อนจะพูดว่า “โอ้พระเจ้า! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนที่รักเดียวใจเดียวหลงเหลืออยู่บนโลกนี้จริง ๆ! พี่คะ ดูเหมือนว่าพี่จะเป็นรักแรกพบของเขาจริง ๆ!”คุนดรี้อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเพราะเขินอายนั่นก็เป็นเพราะว่ามีชายหนุ่มมากมายมาตกหลุมรักในความงดงาม และนิสัยใจคอที่น่ารักของเธอ แต่เธอก็ไม่เคยเจอใครที่เหมือนกับเจอรัลด์มาก่อนมันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่คุนดรี้จะไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย“พี่คะ ทำไมเราไม่หยุดรถแล้วลองฟังว่าเขาอยากจะพูดอะไร! ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูเขาสิ เขาทำให้ฉันคิดถึงนิทานเรื่องหนึ่ง มันเป็นเรื่องของขอทานคนหนึ่ง ที่ตกหลุมรักหญิงสาวที่ร่ำรวยคนหนึ่งตั้งแต่แรกพบ จากนั้นเขาก็เขียนจดหมายรักให้เธอฉบับหนึ่ง และวิ่งตามรถซีดานของเธอ เพื่อที่จะให้เธอได้อ่านความในใจของเขาบนกระดาษแผ่นนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขากลับถูกทำร้ายร่างกายจนถึงแก่ชีวิต จากคนในครอบครัวของหญิงสาวผู้ร่ำรวยคนนั้น! อนิจจา น่าเสียดายที่เรื่องนี้ได้ถูกกับหนดให้มีจุดจบที่น่าเศร้ามาตั้งแต่ต้นแล้ว…” ไรเลย์พูด“ทำไมเราจะต้องหยุดรถด้วยล่ะ? อย่าทำตั
ไรเลย์ได้แต่เอามือของเธอขึ้นมาปิดปากเอาไว้ เมื่อเธอเห็นบทละครชีวิตที่กำลังถูกเปิดเผยต่อหน้าต่อหน้าเธอยังหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพนั้นเอาไว้ เพื่อที่เธอจะได้ไม่พลาดเหตุการณ์สำคัญไม่มีใครคาดคิดเลยว่า เด็กหนุ่มคนนี้จะทำเรื่องที่น่าเหลือเชื่อได้ถึงเพียงนี้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะปรี่เข้าไปหาคุนดรี้ทันทีที่เขาเห็นเธอ? นี่มันเป็นเหตุการณ์ที่ยากจะเหลือเชื่อจริง ๆ! นี่มันบ้าไปแล้ว!“ฉัน…ฉันไม่ใช่…”หลังจากที่เธอนิ่งไปสักพัก คุนดรี้ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม พร้อมกับทำท่าทีขัดขืนเขาเล็กน้อยน้ำเสียงของเธอทำให้เจอรัลด์ได้สติขึ้นมานี่ไม่ใช่เสียงของมิล่าเจอรัลด์รีบผละออกจากเธอทันทีคุนดรี้ทำสีหน้าแปลก ๆ ในขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับมา ราวกับว่าเธอรู้สึกผิดเล็กน้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นและตอนนี้เอง ที่เจอรัลด์ได้เห็นเธออย่างเต็มตาด้านหลังของเธอ รูปร่างของเธอ หรือแม้แต่ดวงตา ทุกส่วนเหมือนมิล่าหมดอย่างไรก็ตาม ถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง…แต่เธอก็ไม่ใช่มิล่า เขาจำคนผิดเจอรัลด์นิ่งไปชั่วครู่ แววตาของเขาเผยให้เห็นถึงความพ่ายแพ้และสิ้นหวังอย่างชัดเจนเขาเพิ่งจะรู้สึกว่า
เมื่อเขานึกถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นภายในใจ ตอนที่เขากำลังโอบกอดคุนดรี้ สิ่งที่เขาคิดเอาไว้ก็น่าจะเป็นเรื่องจริงพอถึงจุดนี้ เจอรัลด์จึงสรุปได้ว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาในตอนนี้ คือคนที่มีร่างกายหยินที่แข็งแกร่งเขาได้พบเธอแล้วในที่สุดตราบใดที่เขาสามารถเอาหยดเลือดเสริมกำลังจากเธอได้ เขาก็จะเดินทางกลับไปที่เมืองเมย์เบอรี่ได้อย่างปลอดภัยแน่นอนตอนนี้เจอรัลด์เริ่มตั้งสติได้“คุนดรี้ ไรเลย์ ลูกทั้งสองคนควรจะอยู่ที่บ้าน ลูก ๆ ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวเตร่ที่ไหนอีกแล้วนะ ดูคนที่ลูกเข้าไปพัวพันด้วยสิ! เดี๋ยวแม่จะต้องไปตามตัวพ่อของลูกมาเสียแล้ว เขากำลังทำงานอยู่ เพราะฉะนั้น ทั้งสองคนต้องพักผ่อนอยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหน คุณสไนเดอร์จะจัดงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ เขาเชิญแต่แขกกิตติมศักดิ์มาร่วมงาน ทุกคนในตระกูลสไนเดอร์ก็จะมาร่วมงานด้วย เพราะฉะนั้น มันจะเป็นการดี หากลูกจะไปร่วมงานนี้ด้วย ลูกควรจะเตรียมตัวเอาไว้ก่อนนะจ๊ะ!” คุณหญิงสมิทตบไหล่คุนดรี้เบา ๆแต่ก่อนที่เธอจะออกไป เธอนึกขึ้นได้ว่าเจอรัลด์ยังไม่ได้กลับไป“ไบรอน! นายไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยซะ ฉันไม่อยากเห็นผู้ชายคนนี้อ
“ไอ้เด็กนรก! แกไปยั่วโมโหคุณกรอส แล้วยังมีหน้ามานั่งพักผ่อนหย่อนใจตรงนี้อีกเหรอ? แกคิดว่าตัวเองเป็นแมวเก้าชีวิตหรืออย่างไร ถึงได้กล้าทำตัวห้าวหาญถึงเพียงนี้?!”ในตอนนั้น ชายฉกรรจ์สิบแปดคนที่ถือมีดดาบเอาไว้ในมือกำลังยืนล้อมเจอรัลด์ไว้หัวหน้าแก๊งหัวล้านแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะพูดว่า “มันคงจะรู้สึกกลัวจนหัวหดแล้วตอนนี้ มันคงจะรู้แล้วว่าคุณกรอสเป็นใครมาจากไหน แต่ก็สายเกินไปที่มันจะมีโอกาสหนีแล้ว? ในเมื่อมันกล้าตบหน้าผู้หญิงของคุณกรอส มันก็จะต้องตายที่นี่ วันนี้!”กลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นพูดคุยกัน พร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน“ดีแล้วที่ได้เจอพวกนายที่นี่ ฟังฉันนะ ฉันขอถามอะไรหน่อย ถ้านายอยากจะขอร้องให้ใครสักคนช่วยเหลือนาย พวกนายจะทำอย่างไรให้เขาช่วยด้วยความเต็มใจ? ด้วยความที่นายมีเรื่องผิดใจกับเธอแต่แรก นายเลยไม่รู้ว่าจะพูดขอความช่วยเหลือจากเธออย่างไรดี” เจอรัลด์ตั้งคำถามกับกลุ่มชายที่ถือมีดดาบนั่นก็เป็นเพราะ เขากำลังรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมากเขาได้กอดคุนดรี้โดยไม่ได้ตั้งใจ และดูเหมือนว่า สิ่งที่เขาทำลงไปนั้น จะส่งผลกระทบต่อจิตใจเธอเป็นอย่างมากหากเขาไม่ได้กระทำการเช่นนั้นลงไป เธอก็คง
หลังจากที่เสียงต่อสู้เริ่มสงบลง ไบรอนและพรรคพวกของเขาที่แอบตามมาทำร้ายเจอรัลด์ในตอนแรก ต่างก็รู้สึกมือไม้อ่อน จนถือกระบองเอาไว้ไม่อยู่ ไม้กระบองในมือของพวกเขาร่วงลงบนพื้นพร้อมกัน ราวกับมีการฝึกซ้อมมาล่วงหน้าอย่างไรอย่างนั้นนั่นก็เป็นเพราะว่า สมองของพวกเขาตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า พวกเขากำลังตาค้างเพราะตกใจสุดขีดกับภาพที่เห็นตรงหน้าไบรอนดวงตาเบิกโพลง ในขณะที่พยายามจะกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกว่าตัวเองคอแห้งอย่างน่าประหลาดชายหนุ่มคนนี้ช่างโหดเหี้ยม! เขาโหดเหี้ยมเกินไป!ชายคนอื่น ๆ ในกลุ่มต่างพากันอ้าปากค้าง พวกเขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับตัวของพวกเขาเอง!หลังจากที่เจอรัลด์จัดการกับลูกน้องทั้งสิบเจ็ดคนเรียบร้อยแล้ว เขาก็หันมามองชายหัวล้าน ที่ตอนนี้กำลังเหงื่อแตกท่วมตัวเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นสายตาของเจอรัลด์จ้องมองมาทางเขาในตอนนั้นเอง เขาเริ่มรู้สึกอุ่น ๆ และเปียกแฉะที่บริเวณช่วงล่างของร่างกายชายหัวล้านรีบทิ้งอาวุธในมือลงพื้น พร้อมกับนั่งคุกเข่า ก่อนจะขอร้องเจอรัลด์ “พี่ชาย ช่วยไว้ชีวิตผมด้วยครับ!”“ฉันยังยืนยันคำถามเดิม ฉันจะขอความช่วย
“พูดตามตรงนะ ตอนที่เขากอดพี่ พี่รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ชั่วขณะหนึ่ง พี่แอบคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะรู้สึกมีความสุข และโชคดีมากที่ถูกคนอย่างเขารัก มีชายที่รู้สึกแบบนั้นกับเธออยู่บนโลกนี้จริง!”ความรู้สึกอิจฉาแอบซ่อนอยู่ในแววตาของคุนดรี้“พี่อย่ามัวเสียเวลา และอย่าใช้สมองของพี่คิดถึงเรื่องไร้สาระเหล่านี้เลย ฉันคงอยากจะรู้เรื่องมากกว่านี้ ถ้าหากเขาหลงรักพี่จริง ตอนนี้เรามาคิดถึงเรื่องงานเลี้ยงของคุณสไนเดอร์วันพรุ่งนี้ดีกว่า ฉันได้ยินมาว่า คนที่มีชื่อเสียงในเมืองลูเกา และเมืองทางตอนใต้จะมาร่วมงานนี้กันหลายคนเลยนะ เพราะว่าเขาเชิญแขกผู้มีเกียรติลึกลับมาร่วมงานด้วยอย่างไรล่ะ!” ไรเลย์พูด“เธออยากไปก็ไปเถอะนะ แต่พี่ไม่ไป” คุนดรี้ปฏิเสธด้วยสีหน้าเรียบเฉย“อ้าว! พี่ไม่ไปหรอกเหรอ? แต่คุณสไนเดอร์เขาเชิญพี่ให้ไปร่วมงานเป็นการส่วนตัวเลยนะ เขาพยายามหว่านล้อมพี่มาตั้งนาน ฉันได้ยินมาจากเพื่อนของเขาบางคนว่า เขาตั้งใจจะสารภาพรักกับพี่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้ด้วยนะ”“พี่รู้เรื่องนี้ดี และมันคือเหตุผลที่พี่ไม่อยากจะไปร่วมงานอย่างไรล่ะ พี่บอกเขาไปว่า พี่มีคนรักอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ พี่ไม่ได้รู้
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า คุนดรี้อาจจะเกลียดเขามากขึ้นกว่าเดิมก็ได้ หากเขาให้เงินเธอเป็นการขอโทษ เขาคงรับไม่ไหวกับความสูญเสียที่จะตามมาหลังจากนั้น ในเมื่อเขาจะได้รับการอภัยจากเธอ โดยการช่วยเหลือเธอในเรื่องง่าย ๆ เช่นนี้ แล้วเขาจะปฏิเสธคำขอนั้นได้อย่างไรกัน?“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!”“ดีมาก พรุ่งนี้มาที่บ้านของเราแต่เช้านะ ก่อนที่จะไปงานเลี้ยง ฉันจะเตรียมจดหมายเชิญไว้ให้นาย สิ่งที่นายต้องทำก็คือ ทำตามแผนที่เราวางเอาไว้แค่นั้น…”ตระกูลสไนเดอร์เป็นที่รู้จักและมีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองลูเกา หรืออาจจะทั่วทั้งภาคใต้เลยก็ว่าได้ในเมืองลูเกา มีสองตระกูลหลักที่มีอิทธิพลมากที่สุด และสไนเดอร์ก็เป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่และมีอิทธิพลมากที่สุด มีข่าวลือว่าพวกสไนเดอร์นั้นมีสายเลือดมังกร และพวกเขาก็มีเส้นสายอยู่ทั่วประเทศถึงแม้ว่าตระกูลสมิทจะเป็นตระกูลที่แข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ยังเป็นรองตระกูลสไนเดอร์อยู่ดีถือได้ว่าตระกูลสไนเดอร์เป็นผู้นำของคนในเมืองลูเกาทั้งเมือง เพราะฉะนั้น ทุกคนจึงเกรงอกเกรงใจพวกเขางานเลี้ยงฉลองที่พวกสไนเดอร์ได้จัดเตรียมมาเป็นปีได้เริ่มต้นขึ้นแล้วรถหรูหลายคันพากันม
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ