บทที่ 1188

หลังจากที่เสียงต่อสู้เริ่มสงบลง ไบรอนและพรรคพวกของเขาที่แอบตามมาทำร้ายเจอรัลด์ในตอนแรก ต่างก็รู้สึกมือไม้อ่อน จนถือกระบองเอาไว้ไม่อยู่ ไม้กระบองในมือของพวกเขาร่วงลงบนพื้นพร้อมกัน ราวกับมีการฝึกซ้อมมาล่วงหน้าอย่างไรอย่างนั้น

นั่นก็เป็นเพราะว่า สมองของพวกเขาตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า พวกเขากำลังตาค้างเพราะตกใจสุดขีดกับภาพที่เห็นตรงหน้า

ไบรอนดวงตาเบิกโพลง ในขณะที่พยายามจะกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกว่าตัวเองคอแห้งอย่างน่าประหลาด

ชายหนุ่มคนนี้ช่างโหดเหี้ยม! เขาโหดเหี้ยมเกินไป!

ชายคนอื่น ๆ ในกลุ่มต่างพากันอ้าปากค้าง พวกเขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับตัวของพวกเขาเอง!

หลังจากที่เจอรัลด์จัดการกับลูกน้องทั้งสิบเจ็ดคนเรียบร้อยแล้ว เขาก็หันมามองชายหัวล้าน ที่ตอนนี้กำลังเหงื่อแตกท่วมตัว

เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นสายตาของเจอรัลด์จ้องมองมาทางเขา

ในตอนนั้นเอง เขาเริ่มรู้สึกอุ่น ๆ และเปียกแฉะที่บริเวณช่วงล่างของร่างกาย

ชายหัวล้านรีบทิ้งอาวุธในมือลงพื้น พร้อมกับนั่งคุกเข่า ก่อนจะขอร้องเจอรัลด์ “พี่ชาย ช่วยไว้ชีวิตผมด้วยครับ!”

“ฉันยังยืนยันคำถามเดิม ฉันจะขอความช่วย