“…ว่าอย่างไรนะ…นี่คุณกำลังพูดบ้าอะไรกันน่ะ…?” คุนดรี้ที่น้ำตาไหลพรากเอ่ยถาม เธอหันไปมองเจอรัลด์ เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด เธอไม่รู้ว่า เขากำลังพยายามจะทำอะไรกันแน่“นี่เขาคิดว่า ตัวเองเป็นคุณคลอฟอร์ดจริง ๆ เหรอเนี่ย? เขากลัวจนเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร? ฮ่าฮ่าฮ่า!”“คิดเหมือนกันใช่ไหม? เขายังเชิญคุนดรี้ไปที่เมาน์เทนท๊อปด้วยตัวเองอีกด้วย! ช่างเหมือนตัวตลกจริงๆ !”“ห๊า! นี่เขารู้ตัวบ้างไหมว่า กำลังทำอะไรอยู่?!”ในขณะที่หญิงสาวหลายคนในงานกำลังพูดจาดูถูกเจอรัลด์ ซียอนก็เดินเข้ามาในงานพร้อมกับกางเกงตัวใหม่และทันทีที่เขาเห็นเจอรัลด์กำลังถูกคนในงานพูดจาล้อเลียน เขาก็รู้สึกตื่นเต้นพอ ๆ กับลูกชายของเขา ณ จุดนั้น แม้แต่แฟนสาวของเขาก็ยังลืมความเจ็บปวดที่โดนตบหน้าไปก่อนหน้านั้น“คราวนี้ ผู้ชายคนนี้มันต้องแย่แน่ค่ะพ่อ! มันไม่ได้ปลอมตัวเป็นคนรับใช้ของคุณคลอฟอร์ดเท่านั้น แต่ตอนนี้มันยังปลอมตัวเป็นคุณคลอฟอร์ดอีกด้วย! หนูอยากรู้จริง ๆ ว่ามันจะเอาตัวรอดจาดเรื่องนี้ได้อย่างไร!” หญิงสาวพูดพร้อมกับทำสีหน้าร้ายกาจในขณะที่เหตุการณ์กำลังวุ่นวายขึ้นเรื่อย ๆ ประตูใหญ่ของห้องโถงก็ถูกเปิดออก…จาก
“คุณไม่จำเป็นต้องมองไปที่ไหนไกลเลยครับ! คนคนนั้นก็อยู่ในกลุ่มของพวกเรานี่เอง! เขาคนนั้นไงครับ คนจอมปลอม!” ซียอนป่าวประกาศ พร้อมกับชี้ไปทางเจอรัลด์ก่อนที่ไลล์จะได้หันไปมอง แอปเนอร์และแฟนสาวของเขาก็รีบวิ่งแจ้นเข้ามาเสนอหน้า ก่อนจะพูดเสริมว่า “จริงค่ะ ประธานไลล์! รู้ไหมคะว่า เขาพยายามหลอกพวกเราว่า เป็นคุณคลอฟอร์ด ซ้ำยังเชิญให้คุนดรี้ไปหาเขาที่เมาน์เทนท็อปวิลล่าอีกด้วย! ทุกคนในที่นี้ก็เป็นพยานให้ได้ว่า สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง!”“ช่างชั่วช้านัก!” ประธานไลล์คำรามออกมา ก่อนจะหันไปทางที่ซียอนกำลังชี้ทุกคนต่างพากันกลั้นใจรอดูประธานไลล์ระเบิดอารมณ์ใส่เจอรัลด์…แต่พวกเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อหันไปเห็นเขากำลังยืนนิ่งอยู่กับที่ และตัวสั่นไปทั้งตัว!และไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่บอดี้การ์ดทุกคนก็กำลังอยู่ในอาการตะลึงงันไม่แพ้กันกับประธานไลล์“ม มันไม่ใช่ความผิดของเขานะคะ! ฉันเป็นคนบอกเขาให้ปลอมตัวเป็นคุณคลอฟอร์ดเอง! หากจะมีใครต้องถูกลงโทษ คนคนนั้นก็ควรจะเป็นฉันค่ะ! เขาก็แค่ทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น!” คุนดรี้ตะโกนออกมา และกัดฟันตัวเองเมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณหญิงสมิทก็รู้สึกวิตกกังวลถึงขี
เจอรัลด์ไม่คิดเลยว่า การเดินทางมาเมืองลูเกาของเขาในครั้งนี้ จะทำให้เกิดละครสลับฉากครั้งยิ่งใหญ่นอกจากนั้นแล้ว เจอรัลด์ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับความสัมพันธ์ระหว่างแซคกับพวกสไนเดอร์เท่าไรนัก ในเมื่อมันเป็นเรื่องของธุรกิจ เจอรัลด์เลยคิดว่า เขาควรจะปล่อยให้แซคเป็นคนจัดการเรื่องนี้ต่อไปหลังงานเลี้ยงจบลง เจอรัลด์ก็กลับออกไปพร้อมกับคุนดรี้และคนอื่น ๆ อีกสองสามคนขณะที่กำลังเดินไปด้วยกัน เจอรัลด์ก็หันไปมองคุนดรี้ ก่อนจะพูดว่า “ผมต้องขอโทษคุณจากใจจริงอีกครั้ง กับการกระทำที่บุ่มบ่ามของผม คุณคุนดรี้ และผมก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า คุณคงจะไม่โกรธเคืองผมเรื่องนั้นแล้ว…คือในตอนนั้น ผมเข้าใจผิดว่า คุณคือมิล่า แฟนสาวของผม ผมจึงทำเช่นนั้นลงไป…ผมอยากจะอธิบายเรื่องนี้กับคุณนานแล้ว แต่ผมก็ไม่มีโอกาสสักที!”หลังจากที่คุนครี้ออกหน้ารับผิดแทนทุกคน ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้ดีว่ามันอันตรายขนาดไหน เจอรัลด์จึงรับรู้ได้ว่า เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง“เธอจะยังโกรธคุณได้อย่างไรล่ะคะ? ฉันจะบอกให้คุณรู้เอาไว้นะคะ คุณคลอฟอร์ด หากคุณต้องการ ฉันจะไม่อนุญาติให้คุณกอดเธอได้เท่านั้น แต่ฉันจะยกเธอให้เป็นของคุณเลยก็ยังได้”
“ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง เมื่อถึงวันนั้น ผมจะชวนคุณไปร่วมงานอย่างแน่นอน! ขอบคุณนะครับ!” เจอรัลด์ตอบ พร้อมกับหันหลังเดินจากไปทันทีคุนดรี้สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นเจอรัลด์เดินจากไปหลังจากที่เจอรัลด์จากไปแล้ว ไรเลย์และแม่ของเธอก็เข้ามาหาคุนดรี้ทันที“เป็นอย่างไรบ้างคะพี่?”“นั่นน่ะสิ ทำไมคุณคลอฟอร์ดถึงกลับไปเฉย ๆ แบบนั้นล่ะจ๊ะ…? มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ที่ลูกกับเขาจะมีโอกาสได้มาพบกันแบบนี้ ลูกรู้ใช่ไหม? ลูกกับเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลยเหรอ?” แม่ของคุนดรี้ถามด้วยความห่วงใย“...ถึงแม้ว่าเราสองคนจะมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน แต่เราก็ไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้หรอกค่ะแม่ ท้ายที่สุดแล้ว หนูรู้ดีอยู่แก่ใจว่า เขารักแฟนของเขามาก…มันเป็นรักที่มั่นคงมาก…”ในขณะที่เจอรัลด์ได้ถูกเนื้อต้องตัวเธอในวันนั้น คุนดรี้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เธอมีความรู้สึกที่ดีต่อความอ่อนโยนที่เขามีให้กับเธอ แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ต้องยอมรับว่า เธอคงไม่สามารถสู้มิล่า หญิงเดียวในใจของเขาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็ทำได้แค่เพียงอวยพรให้เขาทั้งสองคนมีความสุข…เจอรัลด์ แซค และคนอื่
เนื่องด้วยตอนนั้นเจอรัลด์สวมเสื้อเกราะกันกระสุนเอาไว้ นอกจากมันจะช่วยป้องกันไม่ให้เขาได้รับบาดเจ็บแล้ว มันยังช่วยไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใกล้เขาได้อีกด้วย พวกเขาจึงเป็นฝ่ายที่ได้รับบาดเจ็บแทน แต่ถ้าพวกเขาหาวิธีเจาะทะลุเสื้อเกราะนั่นได้ เจอรัลด์เองก็จะต้องเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอนมันจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมเจอรัลด์ถึงชอบเก็บซ่อนความรู้สึกของเขาเอาไว้ข้างใน เพราะเขาเชื่อว่า เวลาจะช่วยรักษาความขมขื่นภายในใจของเขา และไม่นานมันก็จะจางหายไปในที่สุดเมื่อเขาสลัดความคิดนั้นออกจากหัวได้ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที “เข้าใจแล้ว…แล้วเซโน่เพื่อนของฉันล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”“ตอนที่ฉันกลับไปจัดการแก้แค้นเจ็ท ฉันจำได้ว่า พวกโมลเดลได้เข้ามาฉกฉวยเส้นทางเศรษฐกิจในเมืองเมย์เบอร์รี่ไปเป็นของพวกเขาจนหมด ในขณะที่ฉันรู้เรื่องที่โยเอลถูกทรมานจนกลายไปเป็นขอทาน ฉันก็ได้ยินข่าวมาว่า ธุรกิจยานยนตร์ของเซโน่ไปได้ไม่ค่อยดีนัก แต่เสียดายที่ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะจัดการหลาย ๆ เรื่องในเวลาเดียวกัน!” เจอรัลด์พูด“โอ้ ใช่แล้วครับ ผมก็อยากคุยเรื่องนั้นอยู่เหมือนกัน ตอนนั้น เจ็ททำตัวเป็นปรปักษ์กับนักลงทุน และทุกคนที
พนักงานที่กำลังรับใช้ฟาซิลิตี้เดินตามเธอ และคนอื่น ๆ เข้าไปในห้องส่วนตัวของเวย์แฟร์เมาท์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์“ฟาซิลิตี้!” เจอรัลด์ตะโกน แต่มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้ยินเสียงของเขาพวกเขาหันมามองเจอรัลด์ จากนั้นนักแสดงเอ็กซ์ตร้าคนหนึ่งก็ตะโกนกลับมาว่า “นี่ นาย! วัน ๆ หนึ่ง มีคนมาหาฟาซิลิตี้เยอะแยะมากมาย! นายคิดว่านายเป็นใคร? ไปต่อแถวเหมือนกับคนอื่นโน่นไป!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ได้แต่ส่ายหัว และยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา เขาแค่ต้องการจะเรียกเธอ เพราะรู้สึกดีใจที่จะได้เจอคนที่เขาเคยสนิทสนมด้วยเท่านั้นในขณะเดียวกัน ผู้จัดการของฟาซิลิตี้ก็ถือกระดาษ ที่ดูเหมือนจะเป็นบทละครปึกหนึ่งออกมา “นี่เป็นบทละครที่เขียนโดยนักเขียนในอินเตอร์เน็ตคนหนึ่ง ที่ใช้นามปากกาว่า ‘ทู เอียรส์ อิน โบดิ’ คุณฟาซิลิตี้ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กขี้แพ้คนหนึ่งที่มีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นมา หลังจากที่ได้รับมรดกมหาศาลจากครอบครัวของเขา! ฉันได้ติดต่อเขาทางไลน์เรียบร้อยแล้ว คุณสนใจจะดูบทหน่อยไหม?” ฟาซิลิตี้ชะโงกหน้าไปดู จากนั้นเธอก็บุ้ยปาก พร้อมกับตะโกน “เอามันไปกองไว้ตรงโน้นก่อนได้ไหม? ฉันไม่มีเวลา และไม่มีแรงที่จ
เดสมอนด์ แซบก้า รีบลุกลี้ลุกลนสวมกางเกงของเขาทันทีที่หันไปเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า เขามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคนที่สวมชุดสูท และในมือของพวกเขาก็กำลังถือกล้องวิดีโออยู่ เท่าที่เขาสังเกตเห็น บอดี้การ์ดสองคนนั้นดูจะมีความเชี่ยวชาญในการถ่ายวิดีโอ มากกว่าตากล้องในทีมของเขาเสียด้วยซ้ำ แต่แปลกที่เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา หรือเสียงประตูเปิดเลยแม้แต่น้อย!‘ฉันเสร็จแน่คราวนี้! พวกเขาบันทึกภาพสิ่งที่ฉันทำลงไปไว้หมดแล้ว! หากภาพพวกนั้นหลุดออกไป ผู้จัดการที่ดูแลฟาซิลิตี้อยู่เบื้องหลัง จะต้องหักแขนหักขาของฉันแน่!’แซบก้าไม่ได้รู้สึกกลัวที่อัดคลิปวิดีโอของตัวเองเอาไว้ เพราะเขารู้ดีว่า เขาสามารถให้คนตัดต่อคลิปนั้น จนดูเหมือนว่า คนในคลิปไม่ใช่เขาก็ได้ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ เขาก็จะสามารถเก็บคลิปวิดีโอนั้น เอาไว้ข่มขู่และหักหลังฟาซิลิตี้ต่อไปได้!“แกวางแผนเรื่องอัดคลิปวิดีโอนี้ไว้นานแค่ไหนแล้ว ไอ้สารเลว! แกยากตายหรืออย่างไร?! แกทำงานให้ใครกันแน่?!” เดสมอนด์ทำหน้าบึ้งตึง ในขณะที่เขาพยายามกระโจนใส่คนพวกนั้น เพื่อแย่งกล้องวิดีโออย่างไรก็ตาม เขากลับถูกเตะอย่างแรงโดยบอดี้การ์ด
ถึงเดสมอนด์จะรู้ตัวแล้ว แต่มันก็คงจะสายเกินไปสำหรับเขา เจอรัลด์คว้าคอของเขา ก่อนจะยกตัวของเขาขึ้นจนขาลอยจากพื้น แล้วโยนร่างของเขาออกจากห้องไป! จากนั้นบอดี้การ์ดทั้งสองคนที่รออยู่ ก็รีบรับช่วงต่อทันที!พอจัดการกับเดสมอนด์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็ดึงธูปหอมออกมาจากแขนเสื้อ พร้อมกับจุดมัน และนำไปใกล้ ๆ จมูกของฟาซิลิตี้ เพื่อให้เธอได้ดมกลิ่นควันในขณะนั้น เขาก็นึกถึงจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ก่อนหน้าที่เขากำลังจะเคาะประตูห้องของฟาซิลิตี้ เขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังออกมาจากด้านในห้องเขาใช้เวลาฟังอยู่ไม่นาน ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเขารู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก และอยากจะฆ่าเดสมอนด์ให้ตายเสียตรงนั้น แต่เขาก็พยายามจะใจเย็นลง เพราะเขารู้ดีว่า เขาจะกระทำการโจ่งแจ้งที่เมืองเมย์เบอร์รี่ไม่ได้เด็ดขาดและนั่นก็คือเหตุผลที่เขาต้องจัดเตรียมสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ไม่นานนัก ฟาซิลิตี้ก็รู้สึกดีขึ้น หลังจากที่ได้ดมกลิ่นธูปหอมของเจอรัลด์ ทันทีที่เรี่ยวแรงของเธอกลับมา เธอก็ลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นเต้น และโผเข้าไปกอดเจอรัลด์ ก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณพระเจ้า ที่เธออยู่ที่นี่ เจอรัลด์
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ