“ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง เมื่อถึงวันนั้น ผมจะชวนคุณไปร่วมงานอย่างแน่นอน! ขอบคุณนะครับ!” เจอรัลด์ตอบ พร้อมกับหันหลังเดินจากไปทันทีคุนดรี้สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นเจอรัลด์เดินจากไปหลังจากที่เจอรัลด์จากไปแล้ว ไรเลย์และแม่ของเธอก็เข้ามาหาคุนดรี้ทันที“เป็นอย่างไรบ้างคะพี่?”“นั่นน่ะสิ ทำไมคุณคลอฟอร์ดถึงกลับไปเฉย ๆ แบบนั้นล่ะจ๊ะ…? มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ที่ลูกกับเขาจะมีโอกาสได้มาพบกันแบบนี้ ลูกรู้ใช่ไหม? ลูกกับเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลยเหรอ?” แม่ของคุนดรี้ถามด้วยความห่วงใย“...ถึงแม้ว่าเราสองคนจะมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน แต่เราก็ไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้หรอกค่ะแม่ ท้ายที่สุดแล้ว หนูรู้ดีอยู่แก่ใจว่า เขารักแฟนของเขามาก…มันเป็นรักที่มั่นคงมาก…”ในขณะที่เจอรัลด์ได้ถูกเนื้อต้องตัวเธอในวันนั้น คุนดรี้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เธอมีความรู้สึกที่ดีต่อความอ่อนโยนที่เขามีให้กับเธอ แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ต้องยอมรับว่า เธอคงไม่สามารถสู้มิล่า หญิงเดียวในใจของเขาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็ทำได้แค่เพียงอวยพรให้เขาทั้งสองคนมีความสุข…เจอรัลด์ แซค และคนอื่
เนื่องด้วยตอนนั้นเจอรัลด์สวมเสื้อเกราะกันกระสุนเอาไว้ นอกจากมันจะช่วยป้องกันไม่ให้เขาได้รับบาดเจ็บแล้ว มันยังช่วยไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใกล้เขาได้อีกด้วย พวกเขาจึงเป็นฝ่ายที่ได้รับบาดเจ็บแทน แต่ถ้าพวกเขาหาวิธีเจาะทะลุเสื้อเกราะนั่นได้ เจอรัลด์เองก็จะต้องเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอนมันจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมเจอรัลด์ถึงชอบเก็บซ่อนความรู้สึกของเขาเอาไว้ข้างใน เพราะเขาเชื่อว่า เวลาจะช่วยรักษาความขมขื่นภายในใจของเขา และไม่นานมันก็จะจางหายไปในที่สุดเมื่อเขาสลัดความคิดนั้นออกจากหัวได้ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที “เข้าใจแล้ว…แล้วเซโน่เพื่อนของฉันล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”“ตอนที่ฉันกลับไปจัดการแก้แค้นเจ็ท ฉันจำได้ว่า พวกโมลเดลได้เข้ามาฉกฉวยเส้นทางเศรษฐกิจในเมืองเมย์เบอร์รี่ไปเป็นของพวกเขาจนหมด ในขณะที่ฉันรู้เรื่องที่โยเอลถูกทรมานจนกลายไปเป็นขอทาน ฉันก็ได้ยินข่าวมาว่า ธุรกิจยานยนตร์ของเซโน่ไปได้ไม่ค่อยดีนัก แต่เสียดายที่ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะจัดการหลาย ๆ เรื่องในเวลาเดียวกัน!” เจอรัลด์พูด“โอ้ ใช่แล้วครับ ผมก็อยากคุยเรื่องนั้นอยู่เหมือนกัน ตอนนั้น เจ็ททำตัวเป็นปรปักษ์กับนักลงทุน และทุกคนที
พนักงานที่กำลังรับใช้ฟาซิลิตี้เดินตามเธอ และคนอื่น ๆ เข้าไปในห้องส่วนตัวของเวย์แฟร์เมาท์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์“ฟาซิลิตี้!” เจอรัลด์ตะโกน แต่มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้ยินเสียงของเขาพวกเขาหันมามองเจอรัลด์ จากนั้นนักแสดงเอ็กซ์ตร้าคนหนึ่งก็ตะโกนกลับมาว่า “นี่ นาย! วัน ๆ หนึ่ง มีคนมาหาฟาซิลิตี้เยอะแยะมากมาย! นายคิดว่านายเป็นใคร? ไปต่อแถวเหมือนกับคนอื่นโน่นไป!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ได้แต่ส่ายหัว และยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา เขาแค่ต้องการจะเรียกเธอ เพราะรู้สึกดีใจที่จะได้เจอคนที่เขาเคยสนิทสนมด้วยเท่านั้นในขณะเดียวกัน ผู้จัดการของฟาซิลิตี้ก็ถือกระดาษ ที่ดูเหมือนจะเป็นบทละครปึกหนึ่งออกมา “นี่เป็นบทละครที่เขียนโดยนักเขียนในอินเตอร์เน็ตคนหนึ่ง ที่ใช้นามปากกาว่า ‘ทู เอียรส์ อิน โบดิ’ คุณฟาซิลิตี้ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กขี้แพ้คนหนึ่งที่มีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นมา หลังจากที่ได้รับมรดกมหาศาลจากครอบครัวของเขา! ฉันได้ติดต่อเขาทางไลน์เรียบร้อยแล้ว คุณสนใจจะดูบทหน่อยไหม?” ฟาซิลิตี้ชะโงกหน้าไปดู จากนั้นเธอก็บุ้ยปาก พร้อมกับตะโกน “เอามันไปกองไว้ตรงโน้นก่อนได้ไหม? ฉันไม่มีเวลา และไม่มีแรงที่จ
เดสมอนด์ แซบก้า รีบลุกลี้ลุกลนสวมกางเกงของเขาทันทีที่หันไปเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า เขามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคนที่สวมชุดสูท และในมือของพวกเขาก็กำลังถือกล้องวิดีโออยู่ เท่าที่เขาสังเกตเห็น บอดี้การ์ดสองคนนั้นดูจะมีความเชี่ยวชาญในการถ่ายวิดีโอ มากกว่าตากล้องในทีมของเขาเสียด้วยซ้ำ แต่แปลกที่เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา หรือเสียงประตูเปิดเลยแม้แต่น้อย!‘ฉันเสร็จแน่คราวนี้! พวกเขาบันทึกภาพสิ่งที่ฉันทำลงไปไว้หมดแล้ว! หากภาพพวกนั้นหลุดออกไป ผู้จัดการที่ดูแลฟาซิลิตี้อยู่เบื้องหลัง จะต้องหักแขนหักขาของฉันแน่!’แซบก้าไม่ได้รู้สึกกลัวที่อัดคลิปวิดีโอของตัวเองเอาไว้ เพราะเขารู้ดีว่า เขาสามารถให้คนตัดต่อคลิปนั้น จนดูเหมือนว่า คนในคลิปไม่ใช่เขาก็ได้ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ เขาก็จะสามารถเก็บคลิปวิดีโอนั้น เอาไว้ข่มขู่และหักหลังฟาซิลิตี้ต่อไปได้!“แกวางแผนเรื่องอัดคลิปวิดีโอนี้ไว้นานแค่ไหนแล้ว ไอ้สารเลว! แกยากตายหรืออย่างไร?! แกทำงานให้ใครกันแน่?!” เดสมอนด์ทำหน้าบึ้งตึง ในขณะที่เขาพยายามกระโจนใส่คนพวกนั้น เพื่อแย่งกล้องวิดีโออย่างไรก็ตาม เขากลับถูกเตะอย่างแรงโดยบอดี้การ์ด
ถึงเดสมอนด์จะรู้ตัวแล้ว แต่มันก็คงจะสายเกินไปสำหรับเขา เจอรัลด์คว้าคอของเขา ก่อนจะยกตัวของเขาขึ้นจนขาลอยจากพื้น แล้วโยนร่างของเขาออกจากห้องไป! จากนั้นบอดี้การ์ดทั้งสองคนที่รออยู่ ก็รีบรับช่วงต่อทันที!พอจัดการกับเดสมอนด์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็ดึงธูปหอมออกมาจากแขนเสื้อ พร้อมกับจุดมัน และนำไปใกล้ ๆ จมูกของฟาซิลิตี้ เพื่อให้เธอได้ดมกลิ่นควันในขณะนั้น เขาก็นึกถึงจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ก่อนหน้าที่เขากำลังจะเคาะประตูห้องของฟาซิลิตี้ เขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังออกมาจากด้านในห้องเขาใช้เวลาฟังอยู่ไม่นาน ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเขารู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก และอยากจะฆ่าเดสมอนด์ให้ตายเสียตรงนั้น แต่เขาก็พยายามจะใจเย็นลง เพราะเขารู้ดีว่า เขาจะกระทำการโจ่งแจ้งที่เมืองเมย์เบอร์รี่ไม่ได้เด็ดขาดและนั่นก็คือเหตุผลที่เขาต้องจัดเตรียมสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ไม่นานนัก ฟาซิลิตี้ก็รู้สึกดีขึ้น หลังจากที่ได้ดมกลิ่นธูปหอมของเจอรัลด์ ทันทีที่เรี่ยวแรงของเธอกลับมา เธอก็ลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นเต้น และโผเข้าไปกอดเจอรัลด์ ก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณพระเจ้า ที่เธออยู่ที่นี่ เจอรัลด์
นาโอมิเป็นครูสอนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่า โรงเรียนมัธยมเมย์เบอร์รี่ เฟิร์ส และเธอก็มีบ้านที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนอีกด้วยหลังจากที่สอบถามเส้นทางจากฟาซิลิตี้แล้ว เจอรัลด์ก็เดินทางมาถึงทางเข้าของเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเพิ่งก่อตั้งเมื่อไม่นานมานี้ด้วยความบังเอิญอย่างน่าเหลือเชื่อ เขาได้เห็นนาโอมิที่กำลังถือข้าวของพะรุงพะรังอยู่! อย่างไรก็ตาม เธอกำลังพูดคุยอยู่กับผู้หญิงและผู้ชายที่เดินมาด้วยกัน ผู้ชายคนนั้นถือกระดาษโน๊ตและปากกาอยู่ในมือ และดูเหมือนว่าเขากำลังจดบันทึกคำพูดของนาโอมิลงไปในนั้นเจอรัลด์คาดว่า สองคนนั้นน่าจะเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ‘มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ในขณะที่จ้องมองตำรวจสองคน ที่กำลังสอบถามนาโอมิเกี่ยวกับเรื่องราวบางอย่างเขายังคงหลบอยู่ภายในรถ และไม่ลืมที่จะสอดส่ายสายตาหาผู้หญิงที่มีพลังหยินที่แข็งแกร่งในบริเวณนั้นไปด้วยไม่นานนัก เจอรัลด์ก็เห็นตำรวจสองคนนั้นจับมือกับนาโอมิ เป็นนัยว่าพวกเขาสอบสวนเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็ขับรถมุ่งหน้าไปทางที่จะไปโรงเรียนมัธยมเมย์เบอร์รี่ เฟิร์ส ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นน
เป็นเพราะเจอรัลด์เคยบอกกับเธอว่า ชะตาชีวิตของเขาไม่มีความแน่นอน บ่อยครั้งที่เธอมักจะคิดถึงคำพูดของเขาในแง่ร้าย ด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้พบกับเขาอีกครั้งในวันนี้ขณะนั้นชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาในบริเวณนั้น ก็พากันมามุงดูทั้งคู่ด้วยความรู้สึกอิจฉา“เป็นคนรวยนี่คงจะรู้สึกดีมากเลยนะ! เขาจะทำอะไรก็ได้ที่ใจต้องการ!” ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มคนพวกนั้นพูดขึ้นด้วยความอิจฉาริษยาเสียงพูดของเขาดังมาก จนผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจากการเดินเล่นในสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินเข้า เธอรู้สึกว่าคำพูดนั้นฟังดูแปลก เธอจึงหันไปมอง และเห็นว่ากลุ่มคนเหล่านั้นกำลังยืนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าบ้านของเธอเอง!เธอรู้สึกได้ว่ากำลังมีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบเดินตรงไปยังกลุ่มคนพวกนั้น และก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อได้เห็นลูกสาวของเธอยืนใกล้ชิดกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งกำลังยืนหันหลังให้เธอ ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่กำลังจ้องมองพวกเขา!“ก็นั่นแหละ เป็นลูกคนรวยมันก็ดีอย่างนี้…เขาแค่เข้าไปพูดกับเธอเพียงไม่กี่คำ เธอก็ให้ความสนใจเขาแล้ว!” ชายอีกคนพูดขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็คำรามเสีย
เจอรัลด์รู้จักนิสัยของนาโอมิดี หากเธอตั้งใจจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองแล้ว เธอจะไม่เรียกร้องให้ใครยื่นมือเข้าไปช่วยเป็นอันขาด แต่ในความเป็นจริงแล้ว ถึงเธอจะแก้ปัญหาไม่สำเร็จในตอนสุดท้าย เธอก็จะไม่ร้องขอให้ใครช่วยอยู่ดี!เขายังรู้อีกว่า เธอคงจะรู้สึกไม่ดีที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาหรือแซค เพราะเธอได้รับเงินจากเขาไปเยอะแล้ว จากการเจอกันเมื่อครั้งก่อน‘สำหรับคนที่มีอาชีพเป็นครู เธอยังคงทำตัวเหมือนเด็กโง่อยู่ดี…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ในขณะที่เขากำลังขับรถพานาโอมิไปที่โรงเรียนมัธยมเมย์เบอร์รี่ เฟิร์สหลังจากที่พวกเขาเอารถเข้าไปจอดในโรงเรียน และก้าวเข้าไปข้างในได้เพียงไม่กี่ก้าว เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งก็สังเกตเห็นนาโอมิและตะโกนเรียกเธอ “ครูนาโอมิ! สวัสดีค่ะ!”ฟังจากคำพูดทักทาย ก็เดาได้ไม่ยากว่าเธอคือนักเรียนคนหนึ่งของนาโอมิ ถึงแม้เธอจะเป็นเด็กที่แต่งตัวเรียบร้อยและมีใบหน้าที่งดงาม แต่เจอรัลด์ก็ดูออกว่าเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเวลาที่คุยกับคนอื่น ในขณะที่เขากำลังสังเกตท่าทีของเธอ เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นว่ากระเป๋าสะพายของเธอมีรอยฉีกขาดเล็กน้อย“เธอยังไม่กลับบ้าน