บทที่ 1 เจ้าสาวแห่งเผ่าห่าวอู๋ 2

ร่างระหงเดินหายเข้าไปยังห้องอาบน้ำ จัดการปลดอาภรณ์สีแดงอันหนักอึ้งออกจากร่างกายขาวผ่อง หากว่าชาวเมืองเจียวมีผิวกายที่ขาวผ่องแล้ว แต่ห่าวเย่วเล่อกลับมีผิวกายที่เนียนละเอียดมากกว่า ผิวกายของนางยามต้องแสงจันทร์ที่สาดแสงเข้ามานั้นดูระยิบระยับจนตาพร่า

หญิงสาวเดินลงไปแช่ตัวในถังอาบน้ำใบใหญ่ แม้น้ำจะเริ่มเย็นลงแต่นางก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ยังคงอาบน้ำชะล้างกลิ่นกายอยู่เช่นนั้น ความรู้สึกหนักอึ้งตลอดหลายวันที่ผ่านมาพลันเบาบางลง

ยามที่นางได้อาบน้ำแช่ตัวจะทำให้หัวสมองปลอดโปร่งขึ้นมาชั่วขณะ ทำให้จิตใจที่สับสนคล้ายกับมีเวลาขบคิดเรื่องราวที่ผ่านมา

ในเมื่อนางไม่เป็นที่ต้องการของจวนโหว สิ่งที่นางทำได้เวลานี้ก็คือการวางตัวนิ่งเฉย ถึงจวนโหวจะไม่ชมชอบนาง แต่เขาก็มิอาจจะกระทำการหยามหมิ่นเกียรติของนางได้ เพราะนางคือสตรีที่ฝ่าบาททรงพระราชทาน ถึงอย่างไรจวนโหวก็ต้องหวั่นเกรงในอำนาจของฝ่าบาท

ดวงตาเรียวหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต้องแต่เช้า และความเครียดที่ก่อตัวขึ้นมาหลายวันนี้ จึงทำให้นางผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

เย่เจียวหั่วกำลังร่ำสุรากับสหายสนิทผู้เป็นกุนซือด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ใบหน้าคมเข้มถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ยิ่งสายตาคมหันมองไปทางด้านหลังจะเห็นว่าขันทีที่ฮ่องเต้ส่งตัวมานั้น ยังคงจับจ้องมองเขาไม่วางตา คงกำลังจะรอดูว่าเขาจะเข้าหอกับเจ้าสาวหรือไม่

หึ...ช่างลงทุนลงแรงเสียจริง คงกลัวว่าเขาจะทอดทิ้งเจ้าสาวใช่หรือไม่ เช่นนั้นเขาจะกระทำการทุกอย่างให้คนจากเมืองหลวงไม่ผิดหวัง

ในเมื่ออยากให้เขาแต่งงานเขาก็จะแต่ง แต่สตรีผู้นั้นจะเป็นได้เพียงหญิงที่คอยปรนนิบัติเขาอยู่บนเตียงเท่านั้น นางจะเป็นเหมือนกับหญิงคณิกาในหอโคมแดงที่เขาไปเยือนบ่อยครั้ง ดูสิว่าสตรีผู้นั้นจะทนไปได้กี่น้ำ เขาจะทำให้นางออกไปจากจวนโหว โดยที่นางเป็นผู้ร่ำร้องด้วยตัวเอง!!

“เจ้ากำลังคิดอะไรแปลก ๆ อยู่ใช่หรือไม่”

หลี่เฉินเจาผู้เป็นทั้งสหายคนสนิทและกุนซือของกองทัพแดนเหนืออดจะเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ สหายของเขาผู้นี้เป็นคนที่รักแรงเกลียดแรง เมื่อปักใจสิ่งใดไปแล้วก็ยากจะทำให้คล้อยตามได้ง่าย

“เจ้าเข้ามานั่งในใจของข้าหรือ” ร่างสูงรับสุราขึ้นมากระดกกินหมดจอก

“แค่เห็นสายตาของเจ้า ข้าก็รู้แล้ว ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี เจ้าสาวของเจ้านางก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับเจ้าเช่นกัน แม้เจ้าจะไม่พอใจแค่ไหนก็อย่าได้เอาไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย เจ้าเป็นถึงท่านโหวควรจะดูแลนางเป็นอย่างดี บิดาของนางจะได้รู้สึกขอบคุณเจ้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมาเป็นกำลังเสริมให้กับเจ้าก็เป็นได้”

“แต่นางเป็นสตรีจากเผ่าห่าวอู๋ ข้ามิคิดจะทำดีกับนางหรอกนะ”

“เฮ้อ...เรื่องก็ผ่านมานานกว่าสามปีแล้ว อีกอย่างนางมิใช่สตรีผู้นั้นเสียหน่อย ไยต้องเอาความโกรธไปลงที่นางด้วยเล่า” หลี่เฉินเจาปวดหัวกับสหายผู้นี้นัก

ถ้าเป็นเรื่องในสนามรบ สหายของเขาล้วนเก่งกาจยิ่ง แต่ทำไมเรื่องง่าย ๆ แค่นี้ถึงคิดไม่ได้กันนะ นี่เขามีสหายที่ใจแคบไปได้อย่างไรกัน?

“ข้าเข้าใจในความหวังดีของเจ้า” เย่เจียวหั่วเอ่ยเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “เรื่องนี้ข้าจะลองตรวจสอบดู หากนางไม่มีพิษมีภัยต่อเมืองเจียว ข้าก็จะทะนุถนอมนางเป็นอย่างดี แต่ถ้าไม่!มือคู่นี้ของข้าจะบั่นคอนางด้วยตัวเอง” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นมาจากร่างสูง แววตาคมเข้มแผ่กลิ่นอายสังหารออกมาอย่างเข้มข้น

“ดี อย่างน้อยเจ้าก็ยังพอคิดได้บ้าง”

หลี่เฉินเจายังพอยิ้มออก ในสมองพลันคิดถึงคำรายงานที่ถูกส่งกลับมา

‘ห่าวเย่วเล่อ บุตรีคนเล็กเพียงหนึ่งเดียวของหัวหน้าเผ่าห่าวอู๋ นางมีพี่ชายหนึ่งคนผู้ที่จะขึ้นตำแหน่งเป็นหัวหน้าเผ่าในปีหน้า ด้วยความรักและหน้าที่ที่ต้องแบกรับจึงยินยอมเดินทางจากบ้านเกิดเพื่อเป็นบรรณาการให้แก่แคว้นเป่ย สตรีผู้นี้ขึ้นชื่อว่ามีหน้าตางดงามเป็นที่เลื่องลือในชนเผ่า นางเก่งกาจเรื่องการยิงธนูและการล่าสัตว์ อาจเพราะต้องใช้ชีวิตในภูเขาและภัยจากธรรมชาติ รวมถึงการรุกรานจากชนเผ่าทุ่งหญ้า จึงทำให้นางมีวิชาติดตัวมาไม่น้อย เรื่องการเอาตัวรอดนางสามารถทำได้ดี แต่เรื่องที่สตรีในห้องหอควรพึงกระทำ นางกลับทำได้ไม่ดีเลย’

เรือนกายสูงใหญ่เดินเข้ามายังในห้องหอ กลิ่นสุราที่ดื่มเข้าไปแผ่กำจายไปทั่ว สายตาคมเข้มกวาดตามองทั่วห้องหอก็ไม่พบสตรีผู้นั้น เขาจึงเดินไปทางห้องอาบน้ำไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงลองเอ่ยเรียก

“ห่าวเย่วเล่อ เจ้าอยู่ข้างในหรือไม่”

เงียบ...ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมา

หรือว่านางจะแอบออกไปข้างนอก แต่บ่าวด้านนอกก็กล่าวว่านางรอเขาอยู่ในห้องหอ

เช่นนั้นนางจะไปไหนได้กัน?

เย่เจียวหั่วจึงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เหลือเพียงกางเกงสีขาวตัวบาง เผยให้เห็นหน้าอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ทั่วทั้งร่างปรากฏบาดแผลน้อยใหญ่ที่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ นี่คือสัญลักษณ์ของความห้าวหาญ และเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าร่างกายนี้แลกมาด้วยความสงบสุขของชาวแดนเหนือ

ร่างสูงเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำ หมายใจจะชำระล้างตัว แต่แล้วสายตาคมกลับตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

สตรีตรงหน้าที่นอนหลับตาพริ้มในถังอาบน้ำ ช่างเป็นภาพที่ดูงดงามนัก แสงจันทร์ที่กระทบผิวกายที่โผล่พ้นน้ำช่างดูระยิบระยับจนตาพร่า ร่างสูงพลันหายใจติดขัดขึ้นมา ลำคอหนาแห้งผากราวกับขาดน้ำ...