บทที่ 1 ไม่ได้รัก...ทำท่าทางให้เหมือนรักได้ยังไง

ร่างขาวนวลเนียนขยับกายนอนคุดคู้เมื่อรู้สึกตัวตื่น รับรู้ถึงความเจ็บร้าวตรงกลางกาย อีกทั้งแขนและขาก็มีอาการไม่ต่างกัน มันปวดล้าไปทั่วทั้งร่าง

“อูย…”

เช้าวันนี้เป็นวันแรกหลังงานวิวาห์ ขวัญรดาผินหน้าไปมองผู้ชายที่อยู่ร่วมห้องหอบนที่นอนอีกฝั่ง แต่กลับว่างเปล่า เธอไม่เห็นเขาแล้ว นอกจากร่องรอยบนร่างกายของตัวเอง คงมีเพียงรอยยับย่นของผ้าปูที่นอนที่บอกให้รู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาอยู่กับเธอจริงๆ

ติณณ์...สามีของเธอ ผู้ชายที่เธอเห็นเขามาตั้งแต่เด็ก แต่เขาไม่เคยมองเห็นเธอ หากนั่นก็ไม่เป็นปัญหาหรอก เพราะเธอไม่เคยอยากให้ตัวเองอยู่ในสายตาของใครอยู่แล้ว

เจ้าสาวหมาดๆ ยันกายขึ้นมานั่งกลางเตียง สภาพเตียงนอนเหมือนสมรภูมิรบ แต่มันก็ไม่ไกลจากความจริงนัก... 

เมื่อคืนติณณ์ทำให้เธอตกใจ เขาจู่โจมและเข้าถึงตัวเธอ ไม่ยอมปล่อยวางเธอทั้งคืน ทั้งที่ตอนอยู่ในงานเลี้ยงแต่งงาน เขายังทำหมางเมินใส่เธออยู่เลย

ขวัญรดาหลับตา เรียวปากสวยเม้มสนิทด้วยต้องการข่มกลั้นความเจ็บแปลบและหวิวโหวงที่ประดังเข้ามา เธอไม่รู้ว่าเช้าวันแรกของชีวิตแต่งงานสำหรับผู้หญิงคนอื่นนั้นเป็นอย่างไร แต่สำหรับเธอ มันมีแต่ความหวาดหวั่นและไม่มั่นใจเอาเสียเลย...

‘เจ้าบ่าวเข้าไปชิดเจ้าสาวอีกนิดครับ เอียงศีรษะไปใกล้และยิ้มด้วยครับ ทำท่าทางให้รู้ว่ารักเจ้าสาวครับ’

ภาพแรกที่ถ่ายคู่กันหลังจากที่เธอและเขาแต่งตัวเสร็จแล้วจึงได้ออกมาเจอหน้ากัน ติณณ์มองเธอนิ่งๆ แวบแรกนั้นหัวใจของขวัญรดาพองโต เธอคิดไปเองว่าเห็นรอยพึงพอใจพัดผ่านดวงตาคมคู่นั้น กระทั่งได้ยินเสียงพึมพำจากเขา ดวงหน้าของเธอก็ชาหนึบไปหมด หากยังพยายามฝืนยิ้ม

‘ไม่ได้รัก...ทำท่าทางให้เหมือนรักได้ยังไง’

ถ้อยคำนี้ยังตอกลึกเข้ามาในหัวใจ มันทำให้ขวัญรดาตื่นจากความฝันลมๆ แล้งๆ ว่าการที่ติณณ์ยอมแต่งงานกับเธอ เป็นเพราะเขาพอใจในตัวเธอ...แต่เธอได้ยินกับหูแล้วว่ามันไม่ใช่ ที่เขายอมแต่งงาน นั่นเป็นเพราะเขาค้านผู้ใหญ่ไม่ได้ต่างหาก

หญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ รับรู้ทุกย่างก้าวถึงความเจ็บร้าวบนเรือนกาย ไม่ปฏิเสธว่าสัมผัสที่พร่างพรมลงมามันทำให้เธอมีความสุข แม้ในทีแรกเธอจะตกใจ แต่ก็ยอมโอนอ่อนตามตามเขาทันที เพราะเธอยอมรับตั้งแต่ต้นแล้วว่าเมื่อแต่งงานกัน เธอก็เป็นของเขา เพียงแค่เขาทำให้เธอตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะใช้สิทธิ์ความเป็นสามีตั้งแต่คืนแรกเลย