บทที่ 5 โดดเดี่ยว (1)

คู่สามีภรรยาใหม่อยู่ที่บ้านของหม่อมหลวงอิงอรจนถึงเวลาบ่าย อาหารมื้อเช้าของขวัญรดาถูกรวบไปเป็นมื้อเที่ยง ยังดีที่ตลอดเวลาที่นั่งฟังติณณ์กับแม่ของเขาคุยกัน คนรับใช้ได้นำอาหารว่างมาเสิร์ฟให้กินรองท้อง...เธอหิว เพราะปกติเธอกินมื้อเช้าทุกวัน แต่เธอไม่กล้าบอกใคร แม้แต่คนเป็นสามี

“ติณณ์จะไปที่เกาะวันนี้ใช่ไหม เตรียมข้าวของเสร็จแล้วหรือยัง แม่ว่ากลับบ้านกันเถอะ เพราะกว่าจะขับรถไปลงเรือได้ก็คงมืดค่ำ ยังไงก็อย่าให้ดึกเกินไป” 

คุณอิงอรพูดขึ้นหลังจากมื้ออาหารจบลงแล้ว ขวัญรดาจึงได้ลาแม่สามีที่เพิ่งพบกันครั้งแรก เมื่อกลับเข้ามานั่งในรถพร้อมกับกล่องเครื่องเพชรที่ถือไว้ในมือ เธอเพ่งพิศมัน ก่อนจะเปรยออกมาเบาๆ

“มาพบคุณแม่ของคุณ ฉันน่าจะมีอะไรติดมือมาด้วย”

“คุณจะซื้ออะไรมาให้แม่ของผม” 

คำถามกลั้วหัวเราะนั้นทำให้ขวัญรดาคอแข็ง เธอรู้ว่าติณณ์หมายความว่าอย่างไร คนอย่างเธอจะมีกำลังซื้อหาอะไรมาให้หม่อมหลวงอิงอร...หากหญิงสาวก็เลือกที่จะปัดทุกอารมณ์ขุ่นเคืองออกไป

“ผลไม้ค่ะ เราซื้อผลไม้มาเป็นของฝากผู้ใหญ่ได้”

คนขับรถไหวไหล่ บอกให้รู้ว่ามันไม่สำคัญสำหรับเขา ก่อนที่เขาจะบังคับรถให้เคลื่อนผ่านประตูรั้วบ้านออกไป

รถแล่นออกจากบ้านของแม่สามี กระทั่งมาถึงบ้านสองชั้นหลังค่อนข้างใหญ่ที่บางกรวย โดยใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึง หากเมื่อรถจอดนิ่งสนิทแล้ว คนขับรถไม่ดับเครื่องยนต์ แต่เขากลับบอกเธออย่างที่ทำให้งุนงง

“ผมมาส่งคุณ”

“มาส่งฉันหรือคะ? คุณมีธุระไปที่ไหนอีก” 

“ผมจะไปที่เกาะ”

“แล้วฉัน...” 

ขวัญรดาพยายามจับต้นชนปลาย เมื่อสักครู่ติณณ์บอกคุณอิงอรว่าเขาจะเดินทางไปพักผ่อนที่เกาะฟาติน เธอรู้ว่ามันเป็นเกาะของครอบครัวของเขา ซึ่งปัจจุบันอยู่ในการดูแลของอาคนเล็ก ขวัญรดาเข้าใจว่ามันเป็นการเดินทางไปฮันนีมูนของทั้งสองคน คิดว่าเขาจะพาเธอไปด้วย...แต่ไม่ใช่หรอกหรือ 

หญิงสาวรู้สึกมึนงง ไม่อยากเชื่อว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง 

“มีอะไร” 

“คุณจะไปที่เกาะคนเดียวหรือคะ”

ขวัญรดาหลุดปากถามย้ำ ทั้งที่รู้แก่ใจแล้วว่าตนไม่มีส่วนร่วมในการเดินทางครั้งนี้ ติณณ์ถามกลับด้วยสีหน้ายิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่อยากเห็นเอาเสียเลย

“คุณกำลังทำหน้าที่เมียอยู่หรือไง”

“ปละ...เปล่าค่ะ”

“งั้นลงไปได้แล้ว”

หญิงสาวพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วก้าวออกมา เธอยืนอยู่ที่เดิม มองตามท้ายรถที่เคลื่อนกลับออกไปสู่ทิศทางเดิมด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ

หญิงสาวร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่ตรงระเบียงห้องนอนบนชั้นสองของบ้าน สายตาทอดมองไปยังทุ่งหญ้าที่เห็นอยู่ไกลๆ ละแวกนี้ยังเป็นพื้นที่สวน แรกทีเดียวเธอนึกชอบในความเงียบสงบ แต่พอถึงเวลาเย็น ความรู้สึกนั้นมันกลับทวีขึ้นอีกเท่าตัว

โดดเดี่ยว อ้างว้าง...มีผู้หญิงคนไหนบ้างนะที่ผจญกับความรู้สึกนี้หลังจากวันวิวาห์ผ่านไปได้แค่วันเดียว

เสียงเคาะประตูระเบียงดังขึ้นเบาๆ ขวัญรดาสะดุ้งสุดตัว เมื่อบางอย่างแวบเข้ามาในหัว เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วเปิดประตูทันใด

ความดีใจที่กำลังทออยู่ในดวงตาหวานค่อยๆ เลือนหายเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ที่หลังประตู

“หนูขอโทษค่ะที่เข้ามาในห้องนอน พอดีหนูเคาะประตูห้องเรียกคุณหลายครั้ง แต่คุณคงไม่ได้ยิน หนูเป็นห่วงว่าคุณจะเป็นอะไร เลยเปิดประตูเข้ามาเอง” 

เพราะเห็นสีหน้าของขวัญรดาเปลี่ยนเป็นจืดเจื่อน คนรับใช้จึงคิดว่าเธออาจไม่พอใจที่มีคนถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนก่อนได้รับอนุญาต

“ไม่เป็นไรจ้ะ หนูมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“ป้านิ่มให้หนูมาถามคุณว่าจะรับประทานอาหารเลยไหม ตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว ปกติคุณติณณ์จะให้ตั้งโต๊ะเวลานี้ค่ะ”

ขวัญรดานิ่งคิด เหมือนว่าคำถามนั้นยากแก่การตัดสินใจ นานชั่วอึดใจกว่าเธอจะตอบออกมา

“ฉันไม่หิว ส่วนคุณติณณ์ก็ไม่อยู่บ้าน หนูไม่ต้องตั้งโต๊ะหรอกจ้ะ”

“คุณรับอย่างอื่นไหมคะ อย่างเช่นผลไม้ หนูจัดใส่จานมาให้คุณได้ค่ะ” ข้อเสนอนี้เด็กรับใช้คงคิดขึ้นมาเอง เพราะเจ้าตัวมีท่าทางลังเลและไม่มั่นใจที่จะถามนัก

“ฉันขอนมอุ่นๆ ก็แล้วกัน”

เด็กรับใช้เดินออกไปแล้ว เมื่อได้กลับมาอยู่ตามลำพัง ความคิดก็เริ่มฟุ้งไปว่าคนในบ้านจะมองเธออย่างไร แต่งงานกันแค่วันเดียว แต่เจ้าบ่าวก็หนีไปเที่ยวเกาะเพียงคนเดียวเสียแล้ว เท่าที่สดับตรับฟังตอนที่เขาคุยกับแม่ของเขา ติณณ์มีแผนจะอยู่ที่เกาะนานนับสิบวันทีเดียว

ขวัญรดาจับแหวนแต่งงานที่สวมนิ้วนางข้างซ้าย เธอจำความสุขกำซาบยามติณณ์สวมแหวนวงนี้ให้เธอได้ แหวนทองสีขาวเกลี้ยงประดับเพชรเม็ดเล็กที่กำลังล้อแสงไฟจากดวงไฟกลางห้อง 

แหวนวงนี้ยังอยู่บนนิ้วนางของเธอ ส่วนแหวนอีกวงที่เธอเคยเห็นว่าถูกเตรียมมาคู่กัน มันไม่ได้อยู่บนนิ้วของติณณ์แล้ว เธอไม่รู้ว่าเขาถอดแหวนแต่งงานตั้งแต่ตอนไหน เธอไม่ทันสังเกต...หรือแหวนวงนั้นอาจถูกถอดตั้งแต่งานเลี้ยงแต่งงานจบแล้วก็ได้