บทที่ 6 โดดเดี่ยว (2)

ลมทะเลพัดมาวูบหนึ่ง ติณณ์ยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ เมื่อก้าวลงเรือเร็วที่มารอรับตรงท่าเรือเรียบร้อยแล้ว

“คุณติณณ์มาคนเดียวหรือครับ”

“ลุงเห็นใครมากับผมหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่เห็นครับ”

คนขับเรือเร็วหัวเราะแห้งเมื่อถูกย้อนถาม มันอดสงสัยไม่ได้นี่นาที่เห็นหลานชายของเจ้านายซึ่งเพิ่งมีข่าวแต่งงานเมื่อวานจะไปพักบนเกาะคนเดียว ในตอนที่เจ้านายสั่งให้ขับเรือมารับ เขาก็ไม่ได้ถามรายละเอียดเสียด้วย คิดเองเออเองว่าตนมีหน้าที่มารับคู่สามีภรรยาใหม่เพื่อไปส่งที่เกาะฟาติน

“คุณติณณ์มีของให้ขนลงเรืออีกหรือเปล่าครับ”

“ไม่มี ผมมีเป้ใบนี้ใบเดียว”

เพียงเท่านั้น สปีดโบ้ตลำหรูก็แล่นตัดผิวน้ำจนแตกกระเซ็นเป็นทางยาว เพื่อตรงไปยังเกาะฟาตินที่อยู่ห่างจากฝั่งเกือบสามสิบกิโลเมตร ติณณ์ยกขาขึ้นมาพาดบนที่นั่งว่างๆ เอนกายกับพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย ตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาเพิ่งพักกายได้จริงๆ ก็เวลานี้

ชายหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นพลางนึกถึงถ้อยคำสนทนาของตัวเองกับพ่อและแม่เลี้ยงเมื่อสามชั่วโมงก่อน ในตอนที่เขาแวะไปเอาเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็นสำหรับนำมาใช้บนเกาะ

‘แกจะไปอยู่ที่เกาะทั้งที่เพิ่งแต่งงานเมื่อวาน ไม่คิดจะไว้หน้าเมียบ้างหรือไง’

‘แล้วไงครับพ่อ พอแต่งงานแล้วผมกับขวัญก็ต้องทำตัวติดกันอย่างนั้นเหรอ’

เขาถามรวนๆ บอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินพ่อถามเรื่องนี้ ซึ่งพ่อก็เป็นฝ่ายเงียบเสีย เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำ แม่เลี้ยงที่นั่งอยู่ด้วยกันจึงช่วยถามความต่อให้

‘ความจริงคุณติณณ์พาหนูขวัญไปเที่ยวด้วยก็ได้ ถือโอกาสฮันนีมูนไปในตัว’

‘ไม่ละ ผมเตรียมแผนไปอยู่ที่เกาะไว้นานแล้ว ผมไม่อยากหาเรื่องทำให้เสียแผน’

‘ไปทำงานของแกล่ะสิ เห็นว่ารายการถูกเปลี่ยนเวลาออกอากาศไม่ใช่เหรอ แกมั่นใจหรือว่ามันจะรอด’

ติณณ์หัวเราะคำพูดของพ่อเหมือนเห็นเป็นเรื่องขัน ทั้งที่สองเดือนก่อนมันยังเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขาอยู่เลย

‘ไม่รอดหรอก แนวโน้มขาดทุนภายในสามเดือน ผมเลยต้องหาทางรอดใหม่ ผมจะนำรายการไปเสนอช่องใหม่ แต่ก่อนจะไป ผมต้องปรับรูปแบบรายการให้เรียบร้อยก่อน’

‘แล้วงานทางนี้ล่ะ’

‘อีกสองสัปดาห์มีนัดประชุมผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงแรมกับห้างฯ ผมไม่ลืมครับ ยังไงผมก็ให้ความสำคัญกับงานของเราเป็นหลักอยู่แล้ว’

‘ถ้ามันหนักเกินไป ทำไมแกไม่พักงานผลิตรายการสักระยะ จังหวะนี้มันก็เหมาะดี ความคิดดีๆ มันจะมาในเวลาที่เราว่างพอ’

‘ผมก็ทำตัวว่างโดยการไปติดเกาะนี่ไงครับ’

‘เออๆ ตามใจแก แต่งเมียได้วันเดียวก็ทิ้งเมียไปอยู่เกาะ ใครรู้เข้าคงคิดว่าแกบ้า’

ในตอนนั้นเองที่ติณณ์บอกลาพ่อกับแม่เลี้ยงเสียดื้อๆ เขาฉวยเป้ใบใหญ่แล้วลุกออกมา ก่อนจะขับรถตรงมายังท่าเรือแห่งนี้

ผ้าปูที่นอนสีเข้มผืนใหม่ถูกปูบนที่นอน มันถูกเปลี่ยนจากผ้าปูที่นอนสีหวานผืนก่อน ขวัญรดามองหมอนสองใบที่วางเคียงกัน ก่อนจะหยิบหมอนใบหนึ่งนำไปเก็บเสีย ไม่จำเป็นต้องวางให้เกะกะบนเตียง แล้วหาหมอนข้างมาวางไว้แทน 

ตั้งแต่เกิดมาขวัญรดาไม่เคยรู้สึกเดียวดายและอ้างว้างแบบนี้ เธอเคยเป็นคนที่อยู่คนเดียวได้ ชอบเสียอีกที่ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร เธอไม่ใช่คนขี้เหงา หากในเวลานี้ทุกความรู้สึกที่เธอไม่เคยเป็นและมั่นใจว่าจะไม่มีวันเป็น มันกลับโถมเข้าใส่พร้อมๆ กัน

มือบางที่มีแหวนแต่งงานสวมอยู่ถูกยกขึ้นมามองนิ่งๆ ขวัญรดาคิดลังเลอยู่ 2-3 ครั้งแล้วว่าจะสวมมันไว้อย่างนี้ดีไหม ในเมื่อติณณ์ไม่เห็นความสำคัญของมัน เธอจะพันธนาการตัวเองไว้กับการแต่งงานอยู่ฝ่ายเดียวไปทำไม หากสุดท้ายแล้วเธอก็ถอดมันทิ้งไม่ได้...

แม้มีเรื่องกระทบจิตใจจนไม่อาจปล่อยวางจากความคิด แต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมและร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ทำให้ค่ำคืนนี้ขวัญรดานอนหลับในทันทีเมื่อหัวถึงหมอน 

“ถ้าพ่อไม่บอกว่าคุณติณณ์เพิ่งแต่งงาน ฉันต้องคิดว่าแกอกหักมาแหงๆ เลยแม่” 

คำพูดของลูกสาวที่เดินเข้ามาในเรือนพักคนงาน หลังจากนำสำรับกับแกล้มไปให้เจ้านายที่มาจากกรุงเทพฯ แล้ว ทำให้แม่ครัวประจำบ้านเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย

“ทำไม? คุณติณณ์เป็นอะไร?”

“นอนเปลมองดูฟ้าดูดาวอยู่ตรงระเบียง ฉันเรียกตั้งสองครั้งกว่าจะรู้ตัว”

“กำลังคิดถึงเมียหรือเปล่า”

“ไม่นะแม่ หน้าตาไม่เหมือนคนคิดถึงเมีย ฉันดูออก เพราะฉันก็มีผัวแล้ว”

“ทีเรื่องอย่างนี้เชี่ยวชาญนะเอ็ง”

“มันมีเค้านะแม่ คุณติณณ์อกหักจากแฟนเก่าไม่กี่เดือนก็แต่งงานทันที แถมยังแต่งกับน้องสาวของแฟนด้วย มันไม่ใช่เรื่องปกติหรอก”

“แกหมายถึงคุณคัทลียานะเหรอ เขาเลิกกันตั้งนานแล้ว กว่าจะเป็นข่าวก็นานเป็นปี คนดังก็เป็นอย่างนี้แหละ ปิดข่าวกันเก่ง ส่วนคนที่คุณติณณ์แต่งงานด้วย เธอเป็นญาติของคุณคัทลียา ไม่ได้เป็นพี่น้องท้องเดียวกันสักหน่อย”