EP:04 สืบประวัติ

เวลาผ่านไป

ตั้งแต่ที่ได้นั่งซ้อนท้ายรถของเด็กเสิร์ฟกลับวันนั้นเธอก็มีโอกาสได้เจอกับเขาอยู่อีกบ่อยๆ และได้พูดคุยกันอยู่บ้าง ตอนแรกเธอก็ยังสงสัยเกี่ยวกับที่มาของผู้ชายคนนี้ แต่เท่าที่มองดูหลายต่อหลายครั้งเขาก็เป็นแค่คนธรรมดาดูไม่ได้พิเศษเหมือนกับที่เธอคิด แต่ก็ยังคงความระวังตัวเองอยู่ ไม่ได้ไว้ใจใครมากขนาดนั้นหรอก

แต่ก็ยอมรับว่าเขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอคุยด้วย นอกจากเพื่อนสนิทกับลูกน้องคนสนิทเธอก็ไม่คุยกับใครอีกเลย นอกซะจากจำเป็นจริงๆ

พอได้คุยกันบ่อยขึ้นก็เริ่มที่จะสนิทกัน แต่ก็ไม่ได้มาก เพราะเธอยังไม่ไว้ใจที่เขาเข้ามาตีสนิท ในขณะที่คนอื่นไม่กล้าทำ มาตีสนิทราวกับว่าอยากจะรู้อะไรจากเธออย่างนั้นแหละ

ในห้องทำงาน

"เรน..."

"ครับ"

"นายสืบประวัติ การใช้ชีวิต ไปไหนบ้าง เจอใครบ้าง ของเด็กเสิร์ฟที่ชื่อศรัณย์ให้ที"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"แค่อยากรู้"

"ผมอยู่กับคุณวานิลมานานนะครับ" เหมือนจะบอกในความหมายที่ว่า เพราะอยู่มานานเลยรู้จักเป็นอย่างดี เจ้านายไม่เคยสั่งให้สืบประวัติใครแบบนี้ แสดงว่ามันต้องมีอะไรอย่างแน่นอน

"ฉันแค่สงสัยอะไรนิดหน่อยน่ะ"

"คุณวานิลอย่าสนิทเกินไปจะดีกว่าครับ ถ้าเป็นคนของคู่แข่งเราส่งมา ข้อมูลบางอย่างของเราอาจะรั่วไหลได้"

"ฉันรู้แล้ว ฉันไม่ได้จะสนิทด้วยหรอก"

เธอไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไรที่ลูกน้องคนสนิทเตือน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนเข้ามาสมัครงานเป็นคนของที่นี่ เข้ามาล้วงข้อมูลของที่นี่ และทุกครั้งที่เธอสอบประวัติลึกๆ จนได้รู้เธอก็ส่งไม้ต่อให้โอนิกซ์เป็นคนจัดการ

คนแบบนี้เอาเก็บไว้ไม่ได้ ต้องกำจัดทิ้ง เพราะไม่อย่างนั้นมันก็จะย้อนกลับมาเอาชีวิตเราซะเอง สังคมที่โหดร้ายแบบนี้เอาแต่อ่อนแอก็จะกลายเป็นคนถูกกำจัดซะเอง

"ฝากนายจัดการด้วยนะ"

"ได้ครับคุณวานิล"

ต่อให้เขาจะหน้าตาดี รูปลักษณ์ภายนอกดี โปรไฟล์ดี แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะไว้ใจสักหน่อย ยิ่งดูน่าไว้ใจแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยมากที่สุดแล้วล่ะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอก็ต้องรีบจัดการก่อนที่มันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

.................

เวลาผ่านไป จนกระทั่งวานิลได้รับประวัติรูปถ่ายต่างๆ เกี่ยวกับเด็กเสิร์ฟที่พยายามมาตีสนิทกับเธอ ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไร เหมือนว่าเธอกำลังคิดมากไปเองมากกว่า เพราะชีวิตประจำวันของผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย บ้านที่ผู้ชายคนนั้นขับรถไปกลับ ก็เป็นเพียงบ้านเช่า ที่อยู่ในละแวกนอกเมือง ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรพลุกพล่านสักเท่าไหร่ ไม่มีสังคม ไม่มีเพื่อน และดูเหมือนก็จะไม่ค่อยมีญาติพี่น้องด้วย

"นายคิดว่ายังไง"

"ผมว่าไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับ แต่ก็ยังอยากให้คุณวานิลระวังตัวเองไว้อยู่เหมือนเดิม"

"ฉันเข้าใจแล้ว"

"......"

"ขอบใจมาก สำหรับเรื่องนี้ ฉันแค่อยากรู้เพื่อที่จะระวังตัวเอง ฉันไม่อยากให้ข้อมูลของเรามันหลุดออกไปจนแก้ปัญหายากเหมือนกับครั้งก่อน"

"รับทราบครับ เดี๋ยวผมจะไปกำชับทุกคนให้คอยเป็นหูเป็นตาและระแวดระวังมากขึ้น"

"อืม..."

หญิงสาวเอนหลังพิงกับพนักพิงของเก้าอี้ทำงาน หลับตาลงคล้ายคนที่กำลังนั่งหลับ แต่ความจริงเธอยังมีสติดีอยู่ แค่พักสายตาเล็กน้อยเท่านั้นเอง

ก๊อกๆๆ ~

"อืม เข้ามา"

"ขออนุญาตครับ ผมเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ"

พอได้ยินว่าเป็นเสียงของใคร เธอก็รีบผุดลุกขึ้นมานั่งทันที พักหลังมานี้พนักงานเสิร์ฟคนนี้มาด้านบนบ่อยขึ้น และทุกครั้งที่เธอสั่งเครื่องดื่ม ก็จะเป็นคนนี้มาส่งตลอดเลย ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นคนบอกหรือว่าเจาะจงว่าจะต้องเอาคนคนนี้

"ขอบใจ เอาวางไว้ตรงนี้"

"วันนี้คุณวานิลจะเลิกงานกี่โมงครับ?"

"เลิกงานกี่โมง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ฉันเป็นเจ้าของที่นี่นะ"

"ผมทราบดีครับ ผมแค่อยากจะชวน...เอ่อ"

แกร๊ก!~

"เจ้~/เจ้ค้าบ/เจ้สุดสวย"

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบ ประตูห้องทำงานของเธอก็ถูกเปิดออก ตามด้วยผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันสามคนกำลังเดินเข้ามา

"อะไรของพวกนายเนี่ย พรวดพราดเข้ามาอีกแล้วนะ ถ้าฉันมีแขกอยู่จะทำยังไง"

"ก็ผมถามพี่เรนแล้ว เขาบอกว่าเจ้ไม่มีแขกพวกเราถึงได้เข้ามาไงครับ"

"ฉันพูดถึงครั้งต่อไป"

"โถ่เจ้ อย่าดุนักสิครับ นี่ดุพวกผมเป็นลูกเลยนะ"

"พวกนายมาถึงที่นี่มีอะไร วันนี้ไม่มีประชุมนะ"

"มีอารมณ์คิดถึงเจ้ไงครับ"

"ไอ้แฝด!" เธอใช้น้ำเสียงที่เข้มขึ้น เพื่อให้เจ้าสามแฝดได้รู้ว่าเธอไม่ต้องการให้พูดเล่นอีก

"อ่าๆ ไม่กวนแล้วก็ได้ครับ"

"ตกลงมีอะไร"

"ก็ไม่มีอะไรเป็นทางการครับ แค่แวะมาหาเจ้ เผื่อว่าเจ้จะพอแนะนำ ผู้หญิงหน้าตาน่ารักๆ ตัวเล็กๆ เหมือนเมียของเฮียเจย์ ให้กับพวกผมบ้าง"

"ไอ้แฝด! ฉันเป็นเจ้าของกาสิโน ฉันไม่ได้เป็นแม่เล้านะ ที่จะสรรหาผู้หญิงมาให้พวกนายได้ตามต้องการน่ะ"

"ก็เผื่อเจ้รู้จักไง เผื่อว่าเป็นญาติพี่น้องของเจ้บ้าง แบบว่าพามาแนะนำให้กับพวกเรารู้จัก"

"ฟังนะไอ้แฝด ถ้าฉันมีหลาน มีญาติพี่น้อง ฉันก็จะบอกให้พวกเขาหนีไปให้ไกลจากพวกแก ผู้ชายเจ้าชู้กินไม่เลือกอย่างพวกแกเนี่ย อยู่แบบนั้นไปนั่นแหละดีแล้ว ไม่ต้องคิดอยากจะมีใครหรอก ทำให้ผู้หญิงเขาเสียใจเปล่าๆ"

"แล้วทีเฮียเจย์อ่ะ ทำไมเจ้ไม่เห็นว่าอะไรเลย แถมดูยินดีด้วยซ้ำ"

"ฉันไม่ชอบความรักก็จริง แต่ฉันก็ไม่ได้กีดกันความรักของคนสองคนที่เขารักกันจริงๆ เฮียเจย์ของแกน่ะมันถอดเขี้ยวเล็บเสือออกไปหมดแล้ว"

"โด่ เจ้อะ ใจร้าย"

"......" เธอไม่ได้ตอบกลับอะไร บางครั้งก็แอบรู้สึกเบื่อเจ้าสามแฝดนี่เหมือนกัน เบื่อตรงที่ อยากจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแต่เลิกเจ้าชู้ไม่ได้เนี่ยแหละ ในฐานะผู้หญิงด้วยกันเธอจะไปช่วยทำไม เลิกเจ้าชู้ได้แล้วก็ว่าไปอย่างสิ

"แล้วเจ้อยากมีผัวไหม"

"ไอ้ทรานส์ ถ้าแกพูดอีกคำเดียว หรือใครถามฉันอีกคำเดียว ฉันจะให้การ์ดมาโยนออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ถามมาก พูดอยู่ได้ นั่งเงียบๆไปเลย ฉันจะทำงาน!"

"ครับ"

ทั้งสามตอบพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง ก็แหงล่ะเล่นเอาเธออารมณ์ขึ้นขนาดนี้ พูดเซ้าซี้ไปอีกนิดมีหวังได้ระเบิดลงแน่