EP:07 ฉันไม่ได้ง่าย

ตอนเช้าแสนสดชื่น

"นายอีกแล้วเหรอ?" หญิงสาวพูดขึ้น เมื่อกลับมาถึงบ้านหลังจากออกกำลังกายเสร็จ เธอก็ได้เจอกับศรัณย์อีกแล้ว เจ้าตัวจอดรถรอเธออยู่หน้าประตูบ้าน เพราะรู้ว่าเธอยังไม่กลับเข้าบ้าน

"ครับ ผมอีกแล้ว"

"....." วานิลถอนหายใจออกมาอย่างแรง เธอรู้ว่ากำลังถูกเด็กตามจีบ และเธอก็ปฏิเสธการกระทำไปแบบตรงๆ แต่เธอจะทำยังไงได้ล่ะ มันเล่นตามมาถึงบ้านเลยแบบนี้ แถมมาทุกวันอีกด้วย

ดีนะที่เรื่องนี้ยังไม่รู้ถึงหูใคร นอกจากลูกน้องคนสนิทของเธอ ก็ไม่มีใครรู้แล้ว ว่าเธอกำลังถูกเด็กเสิร์ฟตามจีบอยู่

"ผมขอเข้าไปในบ้านได้ไหมครับ"

"เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งสักทีเนี่ย"

"ไม่เลิกยุ่งครับ ต่อให้คุณวานิลไล่ผมก็ไม่ไป ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ อีกอย่างผมก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีด้วย"

"......" เธอมองนิ่งๆ ก่อนจะเปิดประตูรั้วและเดินเข้าไป แต่พอเดินเข้าไปได้ไม่เท่าไหร่ เธอก็ต้องหยุดเดิน "เข้ามา"

ให้ตายสิ! ทำไมเธอถึงใจอ่อนอยู่เรื่อยเลย พอเธอไม่ให้เข้าบ้าน ก็ชอบยืนทำหน้าเศร้าอยู่หน้าประตูรั้ว ทำเหมือนเด็กที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าบ้าน ถูกลงโทษ ทำตัวน่าสงสาร

พอได้รับอนุญาตเจ้าตัวก็รีบเดินตามเข้าไปทันที

"ครัวอยู่ทางโน้น"

"ครับ"

"จะทำอะไรก็ทำ ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แต่อย่าคิดที่จะทำอะไรไม่ดี ต่อให้ตัวฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้ แต่ก็อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้ว่านายทำอะไรลงไปบ้าง"

"ผมคงไม่แก้ผ้าแล้วเต้นระบำโชว์หรอกครับไม่ต้องห่วง"

"ไอ้บ้า!"

.................

เวลาต่อมา

ขณะที่กำลังเดินลงมากลิ่นอาหารหอมฉุย เตะจมูกเธอมาก เด็กคนนี้ดูท่าจะมีฝีมือในการทำอาหารเหมือนกันนี่นา

"เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

"อื้ม..."

"ไม่ถามหน่อยเหรอครับว่าผมทำอะไรให้กิน"

"ถามทำไม ก็เห็นอยู่ว่าเป็นข้าวต้มทรงเครื่อง"

"......"

"ฉันไม่ใช่ผู้ดีอะไรขนาดนั้นสักหน่อย ข้าวต้มแบบนี้ทำไมจะไม่รู้จัก"

"ผะ ผม ผมทำเป็นแค่นี้ครับ"

"ฉันไม่ได้ว่าอะไร ปกติฉันก็กินแบบนี้อยู่แล้ว สมัยก่อนตอนที่ยังเป็นเด็ก ฉันก็กินแบบนี้บ่อยเหมือนกัน"

"จริงๆ ผมก็อยากลองทำแบบอื่นเหมือนกันครับ แต่ทำไม่เป็นผมก็เลยกลัวว่ามันจะไม่ถูกปาก"

"อืม กินเถอะ ฉันต้องรีบไปทำงาน"

"เป็นเจ้าของ ยังต้องรีบอีกเหรอครับเนี่ย"

"เป็นเจ้าของ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่ต้องทำงานสักหน่อย เผลอๆ งานของฉันเยอะกว่าของคนอื่นด้วยซ้ำ"

"ตอนเย็นให้ผมแวะมาทำอะไรไว้ให้กินไหมครับ คุณวานิลกลับมาถึงจะได้กินข้าวแล้วพักผ่อนเลย"

"ไม่ล่ะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะกลับตอนไหน ถ้ากลับดึกฉันก็คงกินจากข้างนอกมาเลย"

"ครับ"

"......"

ครั้งแรกที่เธอมีคนอื่นมานั่งร่วมโต๊ะอาหารในบ้านด้วย ปกติเธอจะนั่งกินคนเดียวเงียบๆ มากกว่า

"เดี๋ยวผมล้างจานให้นะครับ"

"ไม่ต้องหรอก เอาไปแช่ไว้ เดี๋ยวฉันกลับมาจัดการเอง"

"จะดีเหรอครับ มีเยอะเลยนะครับ พอดีผมหยิบออกมาใช้เยอะเลย"

"ฉันให้นายเข้ามาในบ้านได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะไว้ใจให้นายอยู่บ้านของฉันนะ"

"ผมเข้าใจครับ"

"......"

พอเธอออกไปทำงาน ศรัณย์เองก็ต้องออกจากบ้านของเธอเหมือนกัน เพราะเธอยังไม่ไว้ใจให้เขาอยู่ที่บ้าน และก็ไม่รู้จะไว้ใจผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่า มันยังไม่ใช่ความรัก มันยังไม่ถึงขั้นที่เธอจะสามารถไว้ใจเขาให้ใจเขาได้

บนรถ

"เด็กคนนั้น แวะมาหาอีกแล้วเหรอครับ"

"อืม.."

"เขาล้ำเส้นอะไรหรือเปล่าครับ ให้ผมจัดการให้ไหม"

"ไม่ต้องหรอก เอาไว้ถ้าฉันรู้สึกว่าเขาล้ำเส้นไม่น่าไว้ใจเมื่อไหร่ ฉันจะบอกอีกที"

"ครับ"

ชีวิตของเธอก็วนลูปอยู่แค่นี้ เพราะไม่มีครอบครัว เธอเลยไม่ต้องแบ่งเวลาไปให้ความสำคัญกับใคร ให้ความสำคัญแค่กับตัวเองคนเดียวเท่านั้น ดูเหมือนมันจะเงียบเหงา ดูเหมือนจะไม่มีสีสันชีวิต แต่สำหรับเธอแล้วแบบนี้มันก็ดีกว่าที่จะต้องมีใครแล้วต้องเจ็บปวด

..................

เวลาผ่านไปอยู่นาน ความไว้ใจมันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากความไว้วางใจ มันก็ค่อยๆ กลายเป็นความรู้สึกดี หัวใจของเธอเริ่มเปิดอ้าออก ตอบรับสิ่งที่เขากำลังทำให้อย่างสม่ำเสมอ

ผู้หญิงแพ้ผู้ชายแบบนี้จริงๆ นะ ไม่ต้องรวยล้นฟ้า ไม่ต้องดีเด่อะไร ขอแค่มีความสม่ำเสมอ รู้จักเอาใจผู้หญิง รู้จักจุดอ่อนผู้หญิง ไม่ทำให้ผู้หญิงต้องเสียความรู้สึกหรือเสียใจ ความสม่ำเสมอแบบนี้ก็ทำให้ผู้หญิงใจอ่อนได้แล้ว

กลางดึกวันหนึ่ง

"คุณวานิล กินอะไรมาหรือยังครับ ผมเลิกงานแล้วก็เลยแวะไปซื้อของกินมา"

"ไม่เหนื่อยหรือไง ที่ต้องมาดักรอฉันดึกๆ ดื่นๆ เนี่ย แทนที่จะกลับไปพักผ่อน"

"ไม่เหนื่อยครับ ผมทำเพราะอยากทำ และก็เต็มใจทำด้วย"

"เข้ามาสิ"

"ครับ"

"คราวหน้าก็หัดกลับไปพักผ่อนบ้างนะ ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่ต้องกลายเป็นต้นเหตุเหรอ ฉันไม่ได้อยากให้ใครมาเป็นอะไรเพราะฉันหรอกนะ"

"ผมชอบคุณวานิลจริงๆ นะครับ"

"นายรู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่ เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าถ้ามีคนรู้เรื่องนี้ เขาจะมองกันยังไง"

"ครับ? มองยังไง ทำไมครับ มันผิดตรงไหน?"

"มันไม่ได้ผิด แต่นายคิดในมุมของคนอื่นบ้างสิ ฉันเองก็แก่กว่านายตั้งหลายปี ส่วนนายเองก็เป็นเด็กเสิร์ฟ ฉันไม่ได้ดูถูกนายนะ แต่ในสายตาของคนอื่น เขากำลังมองว่าฉันเลี้ยงเด็ก และก็กำลังมองนาย ว่าอยากสบายทางลัดด้วย"

"ผะ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ"

"อือๆ ช่างเถอะๆ ฉันคงคิดมากไปเอง" เธอพูดปัดๆ ไป

"คุณวานิล... ผมอาจจะไม่รวย อาจจะไม่เก่ง อาจจะไม่ได้มีเพรียบพร้อม แต่ผมให้คำมั่นสัญญา ว่าเด็กคนนี้จะทำให้คุณวานิลมีความสุขให้ได้ครับ"

"......"

"ผมสัญญา.."

วานิลรีบผละตัวออกมา เธอถอยหนีเพราะอ่านสถานการณ์ในตอนนี้ออก ต่อจากนี้เธอคงถูกประทับจูบลงมาแน่ๆ

"ฉันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

"คือผม..."

"ขอบคุณสำหรับอาหาร แต่นายเอากลับไปเถอะ ฉันไม่กินแล้ว"

"ผมขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ"

"นายกำลังล้ำเส้นฉัน ต่อจากนี้อยู่ให้ห่างกัน อย่ามาหาฉันอีก"

"คุณวานิล..."

"นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาล้ำเส้น แต่นายก็ยังจะทำ!"