"ไปกันเรน!""ไปไหนครับ""สนามยิงปืน""...." พอเห็นว่าเจ้านายอารมณ์หงุดหงิดก็รีบบึ่งออกไปเอารถมารับทันทีวานิลเดินออกไปโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าใครกำลังมอง และคนที่กำลังมองจ้องเธออยู่ตอนนี้ ก็มีแค่ศรัณย์คนเดียว เขากำลังงงและก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นเธอเป็นแบบนั้น ยังไม่ทันจะได้อ้าปากถามอะไร เธอก็นั่งรถออกไปแล้วเธอกำลังโกรธโมโหแบบจัดๆ เลย และสิ่งเดียวที่จะสามารถระงับอารมณ์ในตอนนี้ของเธอได้คือการได้ใช้กำลังเท่านั้น การยิงปืนมันเป็นส่วนนึงเช่นกันครึ่งชั่วโมงต่อมา...ปัง! ปัง! ปัง!เสียงปืนดังกึกก้องทั่วสนาม ดังติดต่อกันหลายนัด และหลายชนิดของปืน เรนที่กำลังยืนดูอยู่ ก็เอานิ้วอุดหูของตัวเอง เพราะเสียงปืนนั้นมันดังรัวจนหูของเขาอื้อไปหมดเลยทั้งสองข้าง"เรน!""คะ ครับ""ฉันหน้าแก่ไหม?""ไม่นะครับ อายุเท่านี้เองไม่ได้เรียกแก่นะครับ""ฉันเหมือนป้าไหม?""ไม่เลยครับ คุณวานิลดูดีกว่าตั้งเยอะ""จะด่าจะว่า ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย นี่มาบอกว่าฉันแก่เป็นอีป้าหาผัวเองไม่ได้จนต้องไปกินเด็กเสิร์ฟ โคตรจะโมโห!" เธอพูดเหมือนข่มอารมณ์ พร้อมกับประกอบปืนลูกซองในมือไปด้วย พอพูดจบเธอก็ประกอบเสร็จพอดี จากนั้นก็ตั้งล
กลางดึกวันเดียวกัน"คุณวานิลจะไปไหนครับ?!" ศรัณย์เดินเข้ามาดัก เมื่อเห็นวานิลเดินออกมาเหมือนกำลังจะไปไหน การแต่งตัวก็บ่งบอกเช่นนั้นเหมือนกัน"ฉันจะไปดื่ม" เจ้าตัวตอบกลับเสียงเอื่อย"ละ แล้วจะกลับได้เหรอครับ""ฉันหาทางกลับได้น่า"".....""ว่าแต่นายเถอะ ดึกแล้วทำไมยังอยู่ แทนที่จะกลับบ้านตัวเอง?""คือผม..เป็นห่วงคุณวานิล""ฉันสบายดี ฉันไม่ได้เป็นอะไร"".....""หลีกไปสิ ฉันจะได้เอารถออก""ให้ผมขับรถให้นะครับ คุณวานิลไปดื่ม ขับรถกลับเองคงไม่ดี""ฮื้อ!" เสียงถอนหายใจแรง "ขับรถเป็นหรือไง มีใบขับขี่หรือเปล่า?""ขับรถเป็นครับ แต่ยังไม่มีใบขับขี่ แต่มันก็ดีกว่าให้คุณวานิลเมาแล้วขับรถกลับเองนะครับ มันจะเกิดอุบัติเหตุ"".....""นะครับ ให้ผมขับรถให้""อือๆ แล้วพรุ่งนี้นายไม่ไปทำงานหรือไง?""ผมลาหยุดกับผู้จัดการสามวันครับ""อ่อ..."เธอยื่นกุญแจรถให้กับชายหนุ่มตรงหน้า จากนั้นศรัณย์ก็ขับรถพาวานิลออกไปที่คลับ จริงๆเขามีใบขับขี่ มีทุกอย่าง แต่จำเป็นต้องโกหกเพื่อความสมจริง เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงถามว่าเขาไม่มีรถแต่ทำไมถึงมีใบขับขี่"เข้าไปด้วยกันสิ""คุณวานิลไม่ได้มานั่งดื่มกับเพื่อนเหรอครับ?""ฉันมาค
วันถัดมาเรื่องเมื่อคืนเธอจำได้ทั้งหมดเลย ถึงจะเมาแต่เธอก็ยังมีสติ อีกอย่างตรงนั้นของเธอก็เจ็บซะขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตอนนี้แค่กำลังเขินมากกว่า และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าหน้ากับเขาติดได้ยังไง ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่ดันมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันไปซะแล้วทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องเป็นผู้ชายคนนี้ด้วย ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเปิดใจให้กับใครเลย ไม่เคยมีใครได้เข้าถึงตัวของเธอ แต่กับผู้ชายคนนี้ เธอกลับกล้าที่จะให้เขาเข้าถึงตัว และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเธอหลงระเริงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มันไปแบบไม่รู้ตัวเลยวันนี้ศรัณย์ไม่ได้มาทำงาน เพราะเขาลาหยุดอยู่สามวัน หลังจากเมื่อคืนที่แยกย้ายกันไป เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะไปที่ไหนต่อ แต่ถ้าได้เจอกัน เธอก็คงต้องพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน"โอย~""....." เสียงร้องโอดโอยที่ดังแว่วมา ทำให้หญิงสาวหันไปมองทันที เธอเห็นเรนลูกน้องคนสนิทของตัวเองกำลังนั่งบีบนวดตามร่างกายของตัวเองอยู่"เป็นอะไรเรน?""ระบมสิครับถามได้""นายไปทำอะไรมา""......" เจ้าตัวไม่ได้ตอบ เพียงแต่ถอนหายใจใส่แทน นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าตัวเองเป็นต้นเหตุเนี่ย ครูฝึกไม่อยู่ก็แทน
เวลาต่อมาทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องร้ายก็ไม่มี และก็ไม่มีใครมาพูดให้เธออารมณ์เสียอีก มันกำลังจะดีแล้วล่ะจนกระทั่งวันนี้..."ผมขอจีบคุณวานิลนะครับ"พรวด!คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาเธอที่กำลังจิบกาแฟร้อนๆ ต้องสำลักจนกาแฟลวกปาก ไอ้เด็กบ้านี่ทำไมถึงมาพูดเอาตอนนี้นะ ที่ผ่านมาก็รู้อยู่ ไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังตามจีบ ตามวอแวกับเธอ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมาพูดเอาต่อหน้าตรงๆ แบบนี้"ผะ ผมขอโทษ ร้อนไหมครับ""พูดบ้าอะไรของนายเนี่ยรัณ?" ถามด้วยความตกใจ และก็ยังแสบปากอยู่ด้วย"คือผมไม่ได้ตั้งใจครับ"".....""ผมเห็นว่าเรามีอะไรกัน...อุ๊บ!!"วานิลรีบลุกเอามือปิดปากทั้งที่ตรงนี้เป็นห้องทำงานแท้ๆ แต่เธอก็ยังกลัวว่าจะมีคนมาเห็นว่าเธอกับเด็กเสิร์ฟคุยอะไรกันความจริงไม่มีใครเข้ามาได้ยินได้หรอก เธอแค่ระแวงระวังอะไรไปเกินเหตุก็เท่านั้นเธอรู้ว่าเขาต้องพูดเรื่องนั้นแน่ๆ เรื่องที่มีอะไรกันที่คลับ"หยุดนะ! ไม่ต้องพูด""อ๋มอู๊ดอิง" ( ผมพูดจริง )"ถ้านายพูดเรื่องนี้อีกนิดเดียวนะ ฉันจะให้นายไปทำงานข้างล่างไปเลย จะได้ไม่ต้องมาเจอหน้าฉันบ่อยๆ" พูดจบวานิลก็ปล่อยมือของตัวเองออก
บ้านของวานิล"คุณวานิลครับ ดูนี่สิครับ""รัณ! ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอามา นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!" เธอต่อว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เพราะเขากำลังอุ้มลูกหมาตัวน้อยๆ อยู่บอกแล้วว่าอย่าไปหามาเพราะเธอไม่มีเวลาดูแล เธอไม่ได้ต้องการเพื่อนไม่ได้เหงาอะไร เธอต้องทำงานจะเอาเวลาไหนไปดูแลมัน"ผะ ผมเก็บมันได้ระหว่างทางครับ""อะไรนะ!""คือตอนขับรถมา เห็นมันวิ่งอยู่ข้างทาง ผมลงไปเดินดูแล้ว ไม่เจอตัวอื่นๆ หรือแม่มันเลย สงสัยถูกทิ้งครับ""....." เธอเงียบไม่ตอบ จะว่าก็ไม่ได้ด้วยสิ เธอไม่ใช่คนใจร้ายที่จะทำร้ายสัตว์นะ แต่สถานะของเธอที่อยู่แบบนี้จะเลี้ยงได้ไง เธอไม่ได้อยู่บ้านทั้งวันสักหน่อย"เดี๋ยวผมดูแลมันเองครับ แต่คงต้องขออนุญาตพามันมาตอนที่มาหาคุณวานิล""แล้วนายจะเลี้ยงยังไง นายก็ต้องทำงาน""ตอนไปทำงานก็เอาอาหารเทไว้ แล้วก็ไปทำงานไงครับ"".....""ผมอยากเลี้ยง สงสารมันนะครับ เดินอยู่ตัวเดียวในทางเปลี่ยวๆ ตัวเล็กแบบนี้จะดูแลตัวเองยังไง" เรื่องนี้เรื่องจริง ไม่ได้อยู่ในแผน แต่พอเก็บหมาน้อยมันมาได้แล้วเขากลับคิดจะเอามันเข้ามาเพื่อเอาใจเธอ เพราะรู้ว่าวานิลใจอ่อนง่าย"เฮ้อ...นายนี่มันจริงๆ เลยนะ""ขอโทษครับ""ปล่
วันหนึ่งขณะที่วานิลกำลังขับรถกลับบ้าน เธอมองที่กระจกด้านหลัง และเห็นว่ามีรถคันสีดำกระจกทึบกำลังขับรถตามเธออยู่ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้เธอเริ่มคิดซะแล้วสิ เพราะรถคันนี้ตามเธอมาตั้งแต่อยู่ที่คลับแล้ว ไม่ว่าเธอจะเลี้ยวตรงไหน ไปถนนเส้นไหน รถคันนี้ตามเธอมาตลอดเลยตู๊ด~( สวัสดีค่ะ ) ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิง ทำให้เธอต้องมองหน้าจอเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ว่าโทรถูกหรือเปล่า"นิคอยู่ไหน?"( คุณนิคอาบน้ำอยู่ค่ะ เขาบอกว่าถ้ามีใครโทรมาให้รับสายและบอกให้รอก่อน )"ห้านาทีนะ ฉันมีเวลาแค่ห้านาที บอกให้นิครีบโทรกลับให้เร็วที่สุด เรื่องด่วนจากวานิล"( ได้ค่ะ )สักพักต่อมา...ครืดด~"ฮัลโหลนิค"( ว่ายังไง มีอะไร )"มีคนกำลังขับรถตามฉัน"( แล้วเรนล่ะ )"วันนี้เรนหยุด ขับตามมาตั้งแต่ฉันออกจากคลับแล้ว ฉันใกล้จะถึงบ้าน รถคันนั้นก็ยังตามมาอยู่"( เดี๋ยวฉันจะส่งลูกน้องไป แล้วจะรีบตามไป ดูแลตัวเองด้วยนะ )"อืม..."วานิลขับรถมาเรื่อยๆ พร้อมกับคอยมองกระจกหลังอยู่ตลอด เธอพยายามที่จะไม่ตื่นตระหนก ตามสัญชาตญาณเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว มีคนกำลังตามเธอ และใช้โอกาสที่ลูกน้องคนสนิทของเธอลาพักด้วย แสดงว
บ้านวานิล"นอนตรงนี้แหละ" วานิลพูดพร้อมกับวางฟูกผืนหนาลงข้างๆ เตียงของเธอ ที่จริงจะให้นอนคนละห้องแต่พอมาคิดๆ ใหม่แล้ว มือเจ็บสองข้างแบบนี้จะทำอะไรเองได้ล่ะที่ให้นอนด้วยก็เพื่อความปลอดภัยแหละ สภาพแบบนี้เผลอๆ เธอคงต้องพาเข้าห้องน้ำด้วยอีก"ให้ผมนอนด้วยเหรอครับ ที่ห้องคุณวานิล?""นายจะนอนกับเรนก็ได้นะ เดี๋ยวโทรตามให้" พูดจบก็หยิบโทรศัพท์เตรียมจะโทรออกไปหาลูกน้องคนสนิทของตัวเอง แต่แล้วก็ถูกแทรกด้วยคำปฏิเสธของอีกฝ่าย"มะ ไม่เอาครับ""งั้นก็อย่าถาม อย่าเรื่องมาก""ผมแค่ตกใจน่ะครับ ตอนแรกก็เข้าใจว่าจะได้นอนห้องรับแขกอะไรแบบนี้"คิดแบบนี้ก็มีแผนแหละ แต่เหมือนแผนการจะล่มไม่เป็นท่าเลย อุตส่าห์ได้โอกาสมานอนที่บ้านของเธอแล้วแท้ๆ แต่กลับถูกขัดด้วยเรื่องนี้ซะได้นี่"มือนายเจ็บ จะทำอะไรเองได้ อาบน้ำเข้าห้องน้ำ หรือแม้กระทั่งหยิบจับยังลำบากเลย จะยืนแอ่นฉี่เองรึไง?""....." พอได้ยินอย่างนั้นใบหน้าของเขาก็ร้อนขึ้นมาทันที ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขาเลย เชื่อแล้วว่าเธอเป็นคนตรงๆ พูดตรงๆ เล่นเอาเขาไปไม่เป็นเลยใช้ชีวิตมาตั้งเท่าไหร่ผ่านอะไรมาก็ตั้งเยอะ ไม่เคยต้องถูกผู้หญิงมาพูดว่าจะจับส่วนนั้นให้ยืนฉี่เลย
วันถัดมาวานิลตื่นมาตอนเช้าแต่เธอกลับมองไม่เห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆ เตียง ศรัณย์ลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันจากนั้นเธอรีบลุกออกจากเตียงทันที ก่อนจะลงไปที่ด้านล่าง หมอนี่ทำไมถึงชอบดื้อแบบนี้นะ ถ้าเห็นว่าเข้าครัวไปทำกับข้าว หรือทำอะไรที่มันทำให้แผลมีเลือดออก เธอจะจับตัดมือทิ้งให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย"รัณ!""ครับ ผมอยู่ตรงนี้ครับ""นายมาทำอะไรตรงนี้!?" รีบเดินไปตามเสียง"ผมมาเอาอาหารให้เจ้าปุยครับ เมื่อเช้าตื่นมาได้ยินเสียงร้องของมันก็เลยลงมาดู เห็นคุณวานิลยังไม่ตื่นผมก็เลยไม่อยากปลุกครับ""แผลนายยังไม่หายดีเลยนะรัณ""ไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ แค่เทอาหารเฉยๆไม่ได้หนักอะไรเลย""......""อะไรที่ผมช่วยตัวเองได้ผมก็อยากทำครับ โดยเฉพาะเข้าห้องน้ำ" พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็เขินขึ้นมา ดีนะที่เรื่องนี้เธอไม่ได้ทำจริงๆ ไม่ได้พาเขาไปเข้าห้องน้ำและช่วยเขาให้ฉี่หรือนั่งส้วมถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ นะ เขาคงต้องหาปี๊บมาคลุมหัว หรือไม่ก็ไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกนาน"อุ้มเจ้าปุยมา แล้วเข้าไปนั่งข้างใน""ครับ""แล้วก็ไม่ต้องทำอะไรล่ะอยากได้อะไรก็เรียกฉัน อย่าดื้อให้มันมาก""แล้วคุณวานิลจะไปไหนครับ?""เข้าครัวสิถามได้"
เวลาต่อมาสนามบินประเทศไทย"ระวังนะครับตะวัน" ฉันร้องห้ามลูกชาย เมื่อลงมาจากเครื่องเจ้าตัวก็วิ่งไปรอบๆ เหมือนกำลังตื่นเต้น ก็ปกติแหละสำหรับเด็กที่เพิ่งจะได้ออกมาจากโลกของตัวเอง ตะวันไม่เคยไปเที่ยวไหนไกลขนาดนี้มาก่อนเลย"มันแปลกตามากเลยครับแม่""ตะวันครับตะวัน""ปล่อยเถอะครับ แกยังไม่เคยเห็น คนของผมก็อยู่กันเยอะแยะ เขาไม่ปล่อยให้นายน้อยของเขาคลาดสายตาหรอก""....." ฉันไม่ได้ตอบอะไร ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นก็เถอะนะ แต่คนเป็นแม่อ่ะ ยังไงก็ห่วงลูกอยู่แล้ว"รถจอดอยู่ทางนี้ครับ" ลูกน้องของเขาเดินมาบอก"มากันเถอะครับนิล ตะวันครับมาขึ้นรถเร็ว""ครับคุณพ่อ"สมกับเป็นเขาจริงๆ นะ แค่เจ้านายกลับมาจากต่างประเทศ ลูกน้องนี่ขนกันมารุมล้อมต้อนรับราวกับว่าจะมีคนมาดักทำร้ายงั้นแหละ ฉันอุตส่าห์จะกลับมาอย่างเงียบๆ แต่นี่คงไม่เงียบแล้วล่ะจะว่าไปหลายปีที่ฉันไม่เคยได้กลับมา อะไรต่อมิอะไรมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะเหมือนกันเลยนะเนี่ย มันดูแปลกตาไปเยอะเลย แม้บางอย่างจะอยู่ที่เดิม แต่ก็ปรับเปลี่ยนไปไม่ใช่น้อย"เราจะไปที่ไหนกันครับคุณพ่อ""บ้านของพ่อไงครับ""แล้วแม่นิลมีบ้านที่นี่ไหมครับ""มีครับ""เราจะไปเที่ยวไหนกันบ้างค
เช้าแสนสดใสของวันรุ่งขึ้น"เฮือก!!" วานิลสะดุ้งตื่น เธอรีบลุกขึ้นและมองรอบๆ ตัวเอง พอเห็นว่าพระอาทิตย์ขึ้นจนสว่างจ้าแล้วเธอก็รู้ได้ทันทีว่า มันสายมากแล้ว "รัณ!"ร่างบางรีบลุกขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดู ให้ตายสินี่มันจะสิบโมงแล้ว เธอนอนตื่นสายขนาดนี้ได้ยังไงกัน"ให้ตายสิโอ้ย! ตื่นสายได้ยังไงวะเนี่ย!" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังเร่งรีบแต่งตัว เพราะเธอจะลงไปสภาพแบบนี้ไม่ได้หรอกพอแต่งตัวเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เปิดออกไปประตูก็ถูกผลักเปิดเข้ามาซะก่อนแกร๊ก~"คุณ!""ตื่นแล้วเหรอครับ ผมว่าจะขึ้นมาดูอยู่พอดี" ศรัณย์พูด"ตะวันล่ะคุณ?""ไปเรียนแล้วครับ""ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ นี่ฉันสายเลยนะ ไหนจะต้องเปิดร้านอีก""ไม่เห็นต้องเร่งรีบเลยครับ พนักงานของคุณเขาจัดการกันเรียบร้อยหมดแล้วนะครับ""....""ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วครับ ลงมากินข้าวสิ ผมเตรียมให้แล้ว""เฮ้อ...ตกใจหมด!""ตกใจทำไมครับ มีผมอยู่ทั้งคนนะครับ""ปกติฉันเป็นคนไม่ตื่นสายนะ เล่นมาตื่นสายแบบนี้ ใครบ้างจะไม่ตกใจ""มากินข้าวเถอะครับ""อืม..."วานิลรีบเดินตามศรัณย์ลงไปด้านล่าง เขาทำอาหารไว้ให
"อุ๊บ! อื้อ!!~"วานิลทำตัวไม่ถูก จู่ๆ ศรัณย์ก็โน้มหน้าลงมาจูบปากกับเธอ เรียวลิ้นสอดเข้าไปในปากเล็ก ตวัดไปมาเหมือนควานหาอะไรในปากของเธอ"อื้ม...!!""อืม...อยู่นิ่งๆ สิครับ" น้ำเสียงของอีกฝ่ายแหบพร่า แม้เธอจะขัดขืนแต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำของตัวเองนี่มันเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เธอได้จูบกับใคร และมันก็น่าตกใจไม่น้อย เพราะตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าระเบียง"อืม...""พะ พอ อืม..." วานิลพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่แล้วก็ถูกเขาประคองให้กลับมาอยู่ในท่าเดิม เริ่มที่จะขัดขืนยากขึ้น เพราะมือทั้งสองข้างถูกล็อคเอาไว้ บวกกับร่างกายที่เหมือนจู่ๆ ก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาบอกไม่ถูก"ระ รัณ...!" คราวนี้เธอผลักเขาออกไปได้สำเร็จ แต่ถึงจะจูบกับเธอต่อไม่ได้ ก็ใช่ว่าเขาจะหยุดการกระทำของตัวเองเสียหน่อยจมูกโด่งเริ่มซุกไซ้ตามลำคอขาวต่อจากนั้น คลอเคลียอยู่กับใบหูของเธอจนมาถึงหน้าอก ทำอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด เหมือนกับแมวน้อยที่กำลังคลอเคลียเจ้านาย"อะ อืม...พอแล้ว""ตัวคุณหอมจัง""ระ รัณ...""ผมไม่เคยรังเกียจคุณ ผมรักคุณ ผมรักคุณ...""อะ อือ...หยะ หยุดก่อน" เพราะเขาไม่ได้พูดอย่างเดียวเนี่ยสิ มือสองข้างก็เล้าโลม จับตรงนั้นตรง
ตกกลางคืน หลังจากที่ผ่านช่วงเวลาแสนหวานกับศรัณย์มา วานิลกำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวเงียบๆ จนกระทั่งศรัณย์เดินเข้ามา"คิดอะไรอยู่ครับ""มีเรื่องให้ต้องคิดน่ะค่ะ" วานิลตอบ"พอจะบอกผมได้ไหม ว่าคุณกำลังคิดเรื่องอะไร?""....." วานิลเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมา การกระทำแบบนี้เหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของเธอไปแล้ว "ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ""ครับ?""ฉันคิดว่าเรื่องนี้คุณเองก็ยังไม่รู้ และถ้าฉันเล่าออกไป คุณอาจจะรังเกียจคนอย่างฉันไปเลยก็ได้""ไม่ ผมจะไม่...""ฟังฉันก่อนสิ" วานิลรีบพูดดักขึ้น เขายังไม่รู้เลยว่าเธอจะพูดเรื่องอะไรให้ฟัง บางทีถ้าเขาได้ยินแล้วเขาอาจจะรับไม่ได้และเลิกรักเธอไปเลยด้วยและที่เธอเลือกที่จะพูดเอาตอนนี้ เพราะหลายครั้งที่ผ่านมาเธอไม่มีความกล้าซะเลย ยิ่งเธอนึกถึงเรื่องเหล่านั้น มันก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเธออยู่ตลอด"พูดมาสิครับ...""ฉันเคยติดคุก แต่คุณคงรู้แล้ว ฉันถูกอดีตแฟนใส่ร้ายเรื่องยาเสพติด ฉันเลยต้องติดคุก เพราะไม่มีพยาน ไม่มีหลักฐาน ไม่มีคนมาช่วยเรื่องคดี""ใช่ ผมรู้เรื่องนี้แล้ว""เรื่องข้างใน...""ครับ?""ขอโทษนะ ที่เพิ่งบอกเอาตอนนี้ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงมัน ฉันก็ยังเจ็บใจอยู
หลายเดือนต่อมาร้านดอกไม้ Tawan Flower Shop"อะไรเนี่ย?" วานิลพึมพำกับตัวเอง เพราะจู่ๆ ตรงหน้าของเธอก็มีช่อดอกไม้ใหญ่อยู่ตรงหน้า และดูเหมือนว่าจะมีคนยืนถือมันอยู่ด้วย"จ๊ะเอ๋!~""คุณ! เล่นอะไรเนี่ย ตกใจหมด!""เซอร์ไพรส์ครับ""ร้านดอกไม้อยู่ตรงนี้แท้ๆ คุณไปอุดหนุนร้านอื่นเหรอ?" ถามเสียงแข็งเหมือนหาเรื่อง"ปะ ป่าวนะครับ ผมสั่งมาจากร้านตรงที่บริษัทที่ผมไปทำงาน ซื้อจากร้านคุณ คุณก็รู้น่ะสิ แบบนั้นก็ไม่เซอร์ไพรส์หรอก""......" ก็ไม่อะไรหรอก แค่แกล้งเขาเล่นก็เท่านั้นแหละ"ดอกไม้สวยๆ สำหรับคนสวยๆ ของผมครับ""อื้ม...ขอบใจนะ""หิวกาแฟจังเลยครับ""เข้าไปข้างในสิ""ไปนั่งด้วยกันนะครับ""อ๊ะ! ดะ เดี๋ยว! ฉันยังทำงานอยู่นะ!"เหมือนศรัณย์จะไม่ฟังอะไรเลย เขาจับแขนของวานิลแล้วดึงเธอเข้าไปในร้าน และตอนนี้ร้านขยับขยายไปอีกเพราะซื้อคูหาใกล้ๆ กันรวมเป็นร้านเดียวไปแล้ว เป็นร้านดอกไม้ที่มีคาเฟ่อยู่ด้วย พอจัดด้วยดอกไม้สวยๆ แล้ว เรียกลูกค้าได้ไม่น้อยเลย โดยเฉพาะคนที่ชอบมาถ่ายรูป"อะไรของคุณเนี่ย!?""พนักงานก็เต็มร้าน ไม่เห็นต้องทำเองเลยครับ""ก็คนมันว่าง จะให้ฉันทำอะไร ทำไม่ให้ฉันทำแบบนี้""ตอนนี้ไม่ว่างแล้วน
เวลาผ่านไปร่วมเดือน"ตะวัน!!" วานิลตะโกนเรียกลูกชาย พร้อมกับเท้าเอวยืนรออยู่ตรงบันได เพราะนี่มัน 7:45 แล้วแต่ลูกชายยังมัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้ ศรัณย์นี่แหละตัวดีเลย คอยอยู่เบื้องหลังคอยให้ท้ายกันอยู่แบบนี้ไงตะวันถึงได้เป็นแบบนี้"มาแล้วคร้าบแม่นิล..." เสียงหวานของหนุ่มน้อยดังมาแต่ไกล"สายแล้วนะ มัวทำอะไรกันอยู่!" เธอถามเสียงเข้ม"เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้ว""คุณ...!" กำลังจะบ่นแต่ก็ถูกเขาพูดแทรกซะก่อน ราวกับว่ารู้ว่าเธอจะบ่นยังไงเลยชิงพูดก่อน"ขอโทษครับ ผมลืมดูเวลา จะรีบไปส่งเดี๋ยวนี้เลย""....." วานิลยืนมองนิ่ง ส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับสองพ่อลูกคู่นี้ที่กำลังพากันวิ่งไปที่รถ มันน่าจริงๆ เลยนะสองพ่อลูกคู่นี้"มีอะไรกันเหรอพี่นิล?" เจียอีเดินเข้ามาถาม"จะอะไรซะอีกล่ะนอกจากสองพ่อลูกคู่นี้""หึหึ ดูเขาเข้ากันได้ดีเลยนะ" เจียอีหัวเราะใส่ ตอนแรกที่รู้ความจริงว่าพ่อของตะวันเป็นใครก็ตกใจอยู่นะ แต่ตอนนี้ก็ชินแล้วล่ะ"เข้ากันได้ดีเกินน่ะสิ หัวจะปวด โอ้ยยย!""เอาน่าพี่ อย่าไปเคร่งนักเลย""พี่ไม่ได้เคร่งนะ แต่เขากำลังจะทำให้ตะวันเสียคน ตะวันเคยตรงเวลา มีระเบียบเรียบร้อย แต่พอมีเขาที่ทำให้ทุกอย่าง ตะวันเปลี
ตอนเช้าวันถัดมา"ตะวันดูมีความสุขนะครับ" ศรัณย์เอ่ยขึ้น ขณะที่กำลังยืนมองลูกชายวิ่งเล่นอยู่กับบอดีการ์ดของเขา แกดูสนุกสนานมีความสุขเอามากๆ เลย"เขาเป็นเด็กที่แบบ ไม่ค่อยชอบเล่นกับเด็กวัยเดียวกันเท่าไหร่" วานิลตอบ"เหมือนกับคุณเลย""อืม...เหมือนฉัน""ดีนะครับ เพราะคุณเป็นคนที่แข็งแกร่ง เป็นคนที่จิตใจแข็งแรง เป็นคนที่เก่ง อดทน""......""ผมอยากให้คุณกับลูก ย้ายมาอยู่ที่นี่จัง""ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ ฉันต้องทำงาน""ถ้าอะไรมันลงตัวมากกว่านี้ ตึกนั้นก็ทำเป็นร้านไปเลยดีกว่าไหม ห้องข้างบนก็ทำเป็นที่เก็บของ ส่วนคุณกับลูกก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ มีแม่บ้านคอยจัดการงานบ้านให้ คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเยอะ""เรื่องนั้นฉันยังไม่คิดหรอก มันไกลเกินที่ฉันจะคิด""......" ศรัณย์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเข้าใจเธออยู่ จะย้ายบ้านอะไรทั้งทีมันก็ต้องมีความพร้อม ไม่ใช่ปุบปับจะย้ายเข้ามาอยู่ได้เลย ถึงมันจะไม่ได้ไกลกันก็ตาม"เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ ผมมีอะไรให้คุณดูด้วย""อะไร?"ศรัณย์พาวานิลไปที่ห้องทำงานของเขา ก่อนจะยกกล่องบางอย่างออกมาจากชั้นบนตู้ จากนั้นก็หยิบของในกล่องออกมา ซึ่งมันเป็นอัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ หลายใบมาก"เอ
บ้านพักของศรัณย์ตกกลางคืน"ฝันดีนะครับคนเก่ง""ครับคุณพ่อ""นอนหลับนะครับ พรุ่งนี้เรามีกิจกรรมรออยู่""ตะวันมีความสุขจังเลยครับ""พ่อก็มีความสุขมากครับ" ศรัณย์หอมหัวของลูกชายครั้งแล้วครั้งเล่า มันมีความสุขมากจริงๆ สุขแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะพาตะวันกับวานิลไปที่บ้านของเขาทุกหลังที่มีเลยด้วยซ้ำ"คุณพ่อไปนอนกับแม่นิลใช่ไหมครับ""ใช่ครับ""อย่าทะเลาะกันนะครับ""โอเคครับผม ไม่ทะเลาะกันแน่นอน""ฝันดีครับ พ่อรัณ..""ฝันดีครับตะวันของพ่อ"หลังจากที่ส่งลูกชายเข้านอนเรียบร้อยแล้วศรัณย์ก็กลับเข้ามาที่ห้องนอนของตัวเอง"ตะวันหลับละเหรอ?" วานิลเอ่ยถาม เพราะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอกับเขาพอดี เธอกำลังเช็ดผมที่กำลังเปียก"อื้ม หลับแล้ว""แกเป็นยังไงบ้าง""ชอบห้องนอนมากเลยล่ะครับ""คุณไปอาบน้ำสิ""เดี๋ยวผมเช็ดผมให้ก่อนดีกว่าครับ"วานิลยังไม่ทันได้พูดอะไรศรัณย์ก็เดินมาแย่งผ้าเช็ดผมของเธอไปก่อนแล้ว เขากำลังเช็ดผมให้กับเธอ มองหน้าของเธอผ่านกระจกตรงหน้า"คุณชอบไหม?""ชอบอะไร?""ที่นี่ไงครับ คุณชอบไหม""ฉันมาก็เพราะตะวันอยากมาแค่นั้น""บอกว่าชอบสักนิดก็ได้นะครับ""ฉันเป็นคนที่พูดตามใจ
วันหยุดสุดสัปดาห์สุดท้ายก็ได้มาจริงๆ แถมต้องมาพักค้างคืนด้วย เพราะลูกชายตัวดีดันอยากนอนพักค้างคืน เพราะอยากเล่นน้ำ อยากวิ่งเล่น วานิลเองก็ขัดใจลูกชายไม่ได้ เธอเลยต้องเออออตามไปด้วยเลยศรัณย์ขับรถพาเธอมาที่บ้านหลังนึง ซึ่งมันอยู่นอกชานเมือง ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่อะไร แต่ดูแล้วก็ร่มรื่น และดูเงียบสงบดีไม่น้อยเลย เหมาะสำหรับคนที่ไม่ชอบวุ่นวายกับใครแหละ"นี่บ้านของคุณเหรอ?""ครับ มีแม่บ้านอยู่ ผมจ้างพวกเขามาคอยดูแล อยู่กับผมมานานแล้วเหมือนกันครับ""คุณไม่ค่อยกลับมาแบบนี้ เขาไม่พากันลาออกหมดหรือไง""ผมก็ไม่ได้ว่านี่ครับ เขาทำงานข้างนอกได้ แต่พอผมกลับมา พวกเขาก็ต้องมาทำงานบ้านให้กับผม""ชิ! เป็นคนรวยนี่มันดีจริงๆ นะ""พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยรวย เป็นถึงเจ้าแม่บ่อนเชียวนะ""อย่าพูดให้ลูกได้ยินนะ! นั่นมันก็แค่อดีต ก็แค่โชคหล่นทับ""หึหึ~""เลิกพูดเรื่องนี้นะ ไม่งั้นฉันทุบหัวคุณแน่"ศรัณย์มองแต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาได้แต่ยิ้ม และก็นึกในใจ ว่าเธอก็ยังเป็นเธอเหมือนเดิม ผู้หญิงที่ปากแรงแต่ความจริงเป็นคนใจดี ถึงจะกล้าถามอย่างที่ปากตัวเองพูดจริงๆ ก็เถอะ"เข้าไปในบ้านสิครับตะวัน""ครับ"เด็กน้อยรีบวิ่งนำหน้