เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 8/1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-02 21:46:23Chapter 8
[8/1] ร่างสูงบดจูบเข้ากับริมฝีปากบางจนคนตัวเล็กแทบจะไม่มีจังหวะหายใจได้สะดวก มือหนาข้างหนึ่งค่อยๆ เลื่อนลงไปด้านล่าง พร้อมกับค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงเดรสไหมพรมสีดำรัดรูปนั้น นิ่วแกร่งเกี่ยวเอาเพนตี้ตัวจิ๋วด้านในที่จากสัมผัสแล้วพอเดาได้ว่าคงจะเป็นลายลูกไม้จริงแท้แน่นอน เมื่อปราการด้านในถูกดึงลงจนสุดเรียวขาเล็ก ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะส่งนิ่วแกร่งเข้าไปสำรวจด้านในร่องสวยจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว จนคนที่เคลิ้มไปกับสัมผัสจูบรสเร่าร้อนนั้นเผลอครางออกมาด้วยความตกใจ “อื้ม! ยะ หยุดนะ! อื้อออ!” ร่างบางพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของภัทรกาฬ ทว่ากลับไม่เป็นผล จนกระทั่งสักพักร่างสูงยอมปล่อยออกมาเอง เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ขัดขืนแล้ว เพี๊ยะ!! “เราจบกันแค่นี้ หนูไม่เอาแล้ว ......พอแล้วว่ะ พอแล้วจริงๆ ฮึก!” “ทำไม? แล้วที่ผ่านมาล่ะ ไหนว่าอยู่ได้ ทนได้ รอได้ แล้วนี่กะจะหนีกันไปงั้นหรอ? เหอะ!” “พี่เคยโทษตัวเองบ้างไหม? ที่ผ่านมาหนูยอมมาตลอด เป็นหนูที่ทนมาคนเดียวอ่ะ หนูก็ได้แต่ถามตัวเองว่ากูแมร่งจะทนอยู่ไปเพื่ออะไรวะ ทนแมร่งอยู่แบบเนี้ยได้ตั้งหลายปีอ่ะ ทั้งที่เขาก็ไม่ยอมชัดเจนไม่ยอมพาไปไหนมาไหนให้คนรู้จักรับรู้ด้วยเลย หนูรู้นะว่าพี่ยังแอบส่องไอจีพี่เค้าอยู่ และถ้าจะรอพี่พลอยอ่ะ พี่ก็รอไปเลยนะแต่หนูจะไม่ทนแล้ว พอกันที..... มันเหนื่อยนะ เหนื่อยแบบเหนื่อยมากแล้วอ่ะพี่นาฟ ฮึก! ฮือออ” ปิ่นหยกพอจะเข้าแล้วว่าความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดและมีช่วงเวลาของมัน ที่ผ่านไม่ใช่ว่าเธอโง่ ไม่ใช่ว่าเธอยอม แต่อะไรที่เห็นเขาทำแล้วมีความสุขเธอก็ยอมทำ สำหรับความรักของเธอที่มีให้ภัทรกาฬ มันมากกว่าการอยากครอบครอง แต่มันคือความหวังดีทุกอย่างที่เธอมีให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ตั้งแต่สมัยเรียน ตั้งแต่ยังเป็นรุ่นพี่ที่คณะฯ ปิ่นหยกคนนี้ก็คอยแอบมอง แอบห่วง แอบคอยเอาของกินฝากไปให้เขาโดยมีธาดาที่เป็นรุ่นพี่สายรหัสรับบทเป็นจุดเชื่อมระหว่างทั้งสอง ทั้งที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจธาดาเหมือนกันว่าทำไมถึงหวังดียอมทำให้เธอได้ขนาดนี้ และทั้งที่ตอนนั้นภัทรกาฬก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟนด้วยซ้ำ ปิ่นหยกเดินมาเก็บเสื้อผ้าของตนเองใส่กระเป๋าลากใบเล็กที่นำมาเมื่อหลายวันก่อน เตรียมไว้สำหรับเดินทางกลับพรุ่งนี้ แต่เหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ตอนนี้มีเหลือแค่ข้างเดียว จำได้ว่าตื่นขึ้นหลังจากสร่างเมาวันก่อนที่ไปร้านเหล้ากับภัทรกาฬหญิงสาวก็เห็นมันมีแค่ข้างเดียวแล้ว โชคดีที่เธอเอารองเท้ามาด้วยอีกคู่ แต่ช่างมันเถอะไม่เอาไปแล้วก็ได้ “พรุ่งนี้หนูจะกลับ” ปิ่นหยกพูดขึ้นโดยที่ไม่มองหน้าภัทรกาฬ และยังเก็บของใส่กระเป๋าต่อไป “เราไม่ต้องมาเจอกันอีก” ภัทรกาฬยังยืนนิ่งอึ้งไปไหนไม่ถูก ตอนนี้หัวของเขารวนไปหมด เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน “ไม่ต้องมาติดต่อกันอีก” แล้วคำพูดตัดขาดของคนตัวเล็กนั่นล่ะ เขาควรจะปล่อยให้มันเป็นไปตามความต้องการของเธอเลยใช่ไหม หรือถ้าเขาบอกว่าไม่ให้ไป......... แบบนั้นมันคงจะใจร้ายกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยอมอดทนมาตลอด “ต่างคนต่างอยู่” “เดี๋ยวคืนนี้หนูนอนข้างนอกได้ พี่นอนในห้องเถอะ” “ไม่ต้องห่วงเรื่องของเรา มันจะไม่มีใครรู้” “หนูขอแค่นี้ พอแค่นี้ ฮึกก!” ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ว่าความรู้สึกของปิ่นหยกเจ็บช้ำมากขนาดไหน เขาเองก็ไม่ใช่คนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ที่ผ่านมาไม่รู้ว่ามันเป็นความเคยชินที่มีปิ่นหยกคอยดูแลเขามาตลอดหรือเปล่าจึงไม่อยากเสียเธอไป แต่ตอนนี้เขาจะลองทำแบบนั้นดู “อยากไปก็ไป .........ถ้าคิดว่าอยู่แบบนี้มันไม่สบายใจ” คำพูดกึ่งประชดประชันจากคนตัวสูง ทำให้ร่างบางที่นั่งเก็บเสื้อผ้าร้องไห้อยู่ถึงกับสะอึกอยู่เหมือนกัน “ขอโทษที่ให้ความชัดเจนไม่ได้” คนพูดเองก็ยังถึงขั้นน้ำตาคลอเบ้า ภัทรกาฬคิดว่าคงถึงเวลาแล้วที่ต้องคืนอิสระให้กับเขาสักที “ขอโทษที่ปล่อยให้มันค้างคามานานแบบนี้” “พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวเลยหยก นอกจากคำว่าขอโทษจริงๆ” “นอนเถอะพี่จะออกไปนอนข้างนอกเอง” ในเมื่อคนเราไม่ได้รักกันก็ควรปล่อยให้เขาไปมีชีวิตของเขาก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอ คนตัวสูงเดินก้มหน้าออกมาจากห้องนอนก่อนจะนั่งพิงพนักบนโซฟาหรู ปิ่นหยกพูดถูกทุกอย่างที่ผ่านมาสิ่งที่เขายื่นข้อเสนอให้เธอนั้นมันใช้เวลานานเกินไป 6 ปี สำหรับการอยู่ในสถานะแบบนี้โดยที่พอมาคิดดูแล้วเขาก็อยากจะรู้ว่าเธอทนอยู่ได้ยังไง การที่เขาหายไปแล้วก็กลับมาวนลูปในชีวิตเธอแบบนี้ โดยที่ไม่เคยรู้สึกอยากจะเคลียร์กับความรู้สึกของตัวเองเลย ถ้ามันเป็นเพราะว่าไม่กล้ารักใครอีกแล้วหรือถ้ามันจะเป็นเพราะยังลืมแพรพลอยไม่ได้จริงๆ เขาเริ่มมาคิดบ้างแล้วว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันผิดต่อเธอจริงๆ ในคืนนี้ภาพของทั้งสองคนที่อยู่กันคนละมุมตอนนี้ต่างฝ่ายต่างนอนมือก่ายหน้าผากของตัวเอง พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่าน สถานการณ์ตอนนี้เรียกได้ว่าเข้าขั้นวิกฤตได้เลยด้วยซ้ำ หากหลังจากความสัมพันธ์มันจบลง เขาและเธอจะใช้ชีวิตแบบไหนกัน ถ้าเจอกันโดยบังเอิญจะยิ้มให้กันอยู่หรือไม่ จะกล้าทักทายกันไหมหรือจะยังโกรธกันอยู่ มันอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดไม่มีกันและกันอยู่ในทุกช่วงเวลาของชีวิตแล้วจะเป็นยังไงต่อ มันคงจะใจหายมากนะบทที่เกี่ยวข้อง
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/2
Chapter 8[8/2]08.00 น.วันนี้ปิ่นหยกตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ใบหน้าสวยในตอนนี้ดูโทรมขึ้นมากแถมยังมีขอบตาดำคล้ำบวมซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผลมาจากเรื่องเมื่อคืนนี้ร่างบางคงยังเตรียมอาหารไว้รอชายหนุ่มที่ยังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้านนอก จริงๆ เพ้นท์เฮาส์นี้ไม่ได้มีห้องนอนแค่ห้องเดียวแต่ทำไมชายหนุ่มถึงไปนอนอยู่แบบนั้นปิ่นหยกเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม้ว่าจะทะเลาะหรือจบความสัมพันธ์กันแล้วก็ตาม ปิ่นหยกยังคงอยากเห็นมิตรภาพของเราทั้งสองอยู่ อาจจะในฐานะคนรู้จัก หรือในฐานะพี่น้องก็ได้อาหารสำหรับเช้านี้ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นปิ่นหยกจึงเดินเข้าไปนำกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาจากห้องนอน เผื่อว่ากินกันข้าวเสร็จและให้เวลาภัทรกาฬทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ก็จะได้เดินทางกลับคอนโดของเธอเลยเมื่อนำของออกมาเสร็จเรียบร้อยจนแน่ใจว่าไม่น่าจะลืมอะไรแล้ว ร่างบางจึงเดินเข้าไปปลุกคนตัวสูงที่ยังคงหลับอยู่“พี่นาฟ ตื่นได้แล้ว นี่ .....ตื่นได้แล้วค่ะ” คนตัวเล็กยืนเขย่าแขนร่างสูงอยู่แบบนั้น แต่พอได้สัมผัสแขนของเขากลับรู้สึกว่าอุณหภูมิบนร่างกายของเขามีไออุ่นร้อนๆ แผ่ซ่านออกมา“อ้ะ! ทำไมตัวร้อนขนาดนี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Intro
Intro...ภายในสนามบินนานาชาติขนาดใหญ่ของประเทศเครื่องบินหลายลำกำลังทะยานลงสู่ท้องฟ้า หนึ่งในนั้นเป็นเที่ยวบินของว่าที่รองประธานผู้บริหารบริษัท Willington N Group หนุ่มหล่อนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่กำลังจะเข้ามาบริหารต่อกิจการของครอบครัว ร่างสูงโปร่งที่ทาบทับด้วยสูทสีดำตัวเก่งอย่าง GIORGIO ARMANI รุ่น breasted blazer in rep fabric แมตช์กับกางเกงและรองเท้าหนังจากแบรนด์ Louis Vuitton new collection เสริมความดูดีเพิ่มอีกด้วยแว่นกันแดด Gucci Lunettes de soleil rectangulaires Black ภาพโดยรวมของชายหนุ่มดูดีเทียบกับดาราฮอลลิวูดหรือดาราเกาหลีหลายคนที่ไม่ว่าจะลงสนามบินไหน เหล่าแฟนคลับก็เตรียมต้อนรับคับแน่นกรี๊ดกร๊าดกันให้สนามบินแตก‘นาฟ ภัทรกาฬ’ เดินก้าวขายาวฉับด้วยท่าทีมาดมั่นอย่างกับนายแบบที่เพิ่งบินกลับมาจากแฟชั่นวีคก็ไม่ปาน แขนขวากำยำเห็นรอยเส้นเลือดบูดโปนออกมาชวนน่าหลงใหลใจสั่นกำลังลากกระเป๋าเดินไปตามเป้าหมายที่กำลังชูป้าย “Welcome to Thailand my bro” ชายหนุ่มขยับดันแว่นตาลงจากกรอบหน้าเพียงเล็กน้อย เพื่อให้ชัดเจนว่าใช่คนจากที่บ้านเขาจริงๆ หรือเปล่า แล้วก็ใช่จริงอย่างที่คิด เมื่อบุคคลที่ชูป้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 1/1
Chapter 1[1/1]หลังจากที่ใช้เวลารวบรวมสติของตัวเองได้สักพักปิ่นหยกตัดสินใจเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เปิดมันออก เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งสัดส่วนราวๆ หนึ่งร้อยเก้าสิบกว่าเซนฯ กำลังยืนกอดอกยืนพิงอยู่ชิดผนังกำแพงของห้องตรงข้ามแกร่กก! “ฮึบ! เฮ้ย! ปล่อยนะ” เสียงแรกคือกำลังจะปิดประตูกลับเข้ามาอีกครั้ง ยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักกัน จู่ๆ หญิงสาวเจ้าของห้องแห่งนี้กลับอยากจะเปลี่ยนใจกลับลำเอาซะตอนนี้ ยื้อยึดฉุดกระชากกันอยู่หน้าประตูอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ชนะเธอและก็ชนะมาตลอดปังง! แกร่ก“ทีนี้จะคุยกันได้ยัง?” คนตัวโตกว่าที่ออกแรงกระชากประตูห้องจนเปิดออกและแทรกตัวเข้ามาได้ ก็รีบล็อกกลอนลงก่อนจะวางมือลงจากกระเปาใบใหญ่ที่ติดตัวมาด้วย และหันหน้ามามองเจ้าของห้องที่กำลังจะหนีหน้าเขาให้ได้“ไม่คุย! ไม่พูด! กลับไปได้แล้ว อ๊ะ! ……..ปล่อยหนูนะ” ยังไม่ทันที่ปิ่นหยกจะพูดจบ คนตัวใหญ่เอาแต่ใจก็เอื้อมแขนทั้งสองข้างมาล็อกตัวหญิงสาวร่างบางเข้ากับผนังประตู ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปเอาจมูกซุกไซร้บริเวรลำคอระหง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาวทำให้เขานึกถึงกลิ่นนี้เมื่ออดีตที่เขาเคยซื้อยี่ห้อนี้ให้เธอใช้ M
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 1/2
Chapter 1[1/2]ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะเจอสถานการณ์แบบนี้ครั้งแรกแต่นี่มันบ่อยครั้งอยู่เหมือนกัน ครั้งแรกหลังจากนาฟเรียนจบปี 4 ไปที่บ้านเขาก็รีบส่งเขาไปเรียนต่อโทที่บอสตันเลยทันทีในระหว่างเรียนอยู่ที่นั่นช่วงแรกๆหยกก็ยังคงทักไลน์มาถามไถ่เขาทุกวัน จนช่วงหลังนาฟเองก็หายไปแบบไม่มีการติดต่อกันอีกเลย จนเธอคิดจะตัดใจจากเขาแล้วแต่อยู่ 2 ปีต่อมาหลังจากเรียนจบโทแล้วเขาก็โผล่หน้ามาหาเธอที่นี่ แวะเวียนมาหาเธออยู่บ่อยครั้งหลังเลิกงานจากกรุงเทพฯขับรถไปกลับเป็นว่าเล่นเข้าใจแหละว่ารวยแต่ไม่เหนื่อยบ้างหรอ อันที่จริงเขาก็ยังไม่ได้มีความรู้สึกว่าจะรักหรือชอบหยกเลย แต่ถ้าจะให้เขาเลิกคุยกับหล่อนแล้วไปซื้อกินวันๆ คงจะไม่ดีเท่าไหร่มีให้กินได้ตลอดแบบเธอก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ เธอน่ะรู้ใจเขาทุกอย่างแล้ว ถึงจะยังไม่รักแต่ก็ยังรู้สึกว่าเธอเป็นคนพิเศษอยู่บ้างหลังจากทานอาหารมื้อกลางวันด้วยกันเสร็จสับแล้ว ปิ่นหยกก็เริ่มจัดการสัมภาระของคนตัวสูงออกจากกระเป๋าเดินทางเพื่อเข้าตู้ ส่วนเจ้าของกระเป๋าใบใหญ่นั้นก็นอนเขี่ยโทรศัพท์บนเตียงอย่างสบายใจและด้วยอาการเพลียจากการเดินทางมาทำให้ภัทรกาฬเริ่มมีสีหน้าง่วงตาเริ่มปรือแทบจะไม่ขึ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 2/1
Chapter 2[2/1]“ตื่นได้แล้วมั้งจะ 2 ทุ่มแล้วนะ นี่ๆ”ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวแกร่งอัดแน่นไปด้วยกล้ามท้องเป็นรอนสวย ภัทรกาฬเดินอ้อมไปข้างเตียงอีกฝั่งแล้วเขย่าร่างบางที่นอนขี้เซาอยู่จนตื่น“อื้มมม คนจะนอน!”ปิ่นหยกลืมตาขึ้นมาได้ไม่กี่วินาทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่มัวแต่เขย่าแขนของเธออยู่ ก็พลิกตัวหันหน้าเข้ากับอีกฝั่งก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง“งั้นก็แล้วแต่นะ นี่อุตส่าห์โทรจองโอมากาเสะร้านโปรดไว้เลยเชียวไปคนเดียวก็ได้วะ”“รอแปบ! ขอเวลา 10 นาที”คนนอนหลับอยู่บนเตียงได้ยินคำพูดของภัทรกาฬอย่างนั้นแล้ว ก็รีบดีดตัวลุกออกจากที่นอนทันที เรื่องกินขอให้บอกหยกคนนี้เลยอาหารแพงขนาดนั้นจะพลาดได้ไง“เหอะ”ภัทรกาฬได้แต่กลั้นขำกับท่าทีกระตือรือร้นขึ้นมาทันที เอาอะไรมาล่อได้เท่าของกินบ้างล่ะเดิมทีตั้งแต่สมัยแอบคุยกันแรกๆ หากมีเวลาว่างหรือโดนคนตัวเล็กคะยั้นคะยออยากออกไปข้างนอกบ้าง เขามีตัวเลือกสถานที่ให้ปิ่นหยกไม่มากนักหนึ่งในร้านลับมีความเป็นส่วนตัวก็คงจะเป็นร้านของธาดาเพื่อนสนิทของภัทรกาฬคนนี้แหละ ที่รู้เรื่องของเขากับปิ่นหยกดีกว่าใครและยังอุตส่าห์เป็นธุระให้เขาตลอดมา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 2/2
Chapter 2[2/2]“งั้นเราเข้าข้างในกันเถอะจ้ะหยก เกรงว่าคนแถวนี้เขาจะเริ่มหงุดหงิดเอาได้”“ค่ะ พี่ธาดาเรารีบเข้าไปกันดีกว่าค่ะ หนูเองก็เริ่มหนาวๆ แล้วเหมือน ป่ะ!” เพราะอากาศที่ติดกับทะเล ทำให้ตอนกลางคืนเริ่มหนาวเย็นบ้างแล้วหญิงสาวร่างบางหันหน้ามาพร้อมยื่นมือไปควงแขนชายหนุ่มรุ่นพี่เข้าไปในร้านพร้อมกันปิ่นหยกไม่รู้ว่าเขามีเรื่องไม่พอใจอะไรตั้งแต่เธอคุยกับเพื่อนสนิทของเขา ชายหนุ่มก็เอาแต่ทำหน้าบึ่งตึงใส่พนักงานต้อนรับหลายคนจนกระทั่งเดินมานั่งที่โต๊ะโซนห้องวีไอพีด้านบน“รับเครื่องดื่มอะไรคะหนูจะได้สั่งให้”“หนูยังทำงานกับไอ้หน้าตี๋นั่นอยู่อีกหรอ? นึกว่าธุรกิจของมันจะเจ๊งไปแล้วซะอีก”ภัทรกาฬยื่นรับเมนูเครื่องดื่มจากพนักงานมาแล้วและยังไม่ได้เปิดดู คนตัวโตไม่ได้ตอบคำถามอะไรของปิ่นหยกแต่ถามหญิงสาวกลับด้วยสีหน้าขุ่นเคือง“เขาชื่อมาร์วินไม่ใช่ไอ้หน้าตี๋” คือจะจะชวนทะเลาะกันให้ได้ว่างั้น บรรยากาศร้านออกจะดูผ่อนคลายแต่ทำไมมันเริ่มอึดอัดขึ้นมาแล้วก็ไม่รู้ปิ่นหยกรู้ดีว่าเพื่อนสนิทของเธอกับคนที่นั่งกอดอกทำหน้าๆ มีพอใจตรงหน้าเคยมีเรื่องในอดีตที่บาดหมางกันมาก่อนถึงขั้นต้องขึ้นโรงพักกันมาแล้ว ก็จะเป็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 3/1
Chapter 3[3/1]“อ่ะ อื้มม! พี่นาฟหยุดก่อนค่ะ ไปอาบน้ำก่อนเลย” หลังจากที่กลับมาจากทานอาหารร้านของธาดาแล้ว ทั้งสองก็กลับคอนโดของปิ่นหยก“จ๊วบบ จ่วบ! อืมมมม” ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องคนตัวโตกว่าก็เริ่มคลอเคลียอยู่กับซอกคอเรียวขาวลามไปถึงริมฝีปากบางเล็กได้รูป“บอกให้ไปอาบน้ำไง นี่! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ” ร่างบางพยายามดันอกคนตัวใหญ่ออกจากตัวเอง ก่อนที่เขาจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้“อ่าส์ ขัดใจชะมัด!” ภัทรกาฬเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ต้องยอมเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำก่อนวันนี้วันทั้งวันตั้งแต่มาถึงที่คอนโดของปิ่นหยก ใจจริงภัทรกาฬนั้นอยากจะเข้าจู่โจมเธอตั้งแต่เปิดประตูเข้าห้องมาแล้วด้วยซ้ำ แปลกที่เขารู้สึกว่าตัวเองโหยหาสัมผัสอันหวานชื่นจากหญิงสาวมาตลอดเวลาหรืออาจจะเป็นเพราะว่าความเคยชินที่มีปิ่นหยกเคยอยู่ข้างกายเขามาโดยตลอดยามที่เขาต้องการแกร่ก!!!ร่างสูงเดินพันผ้าขนหนูรอบเอวเข้ามาด้านหน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเปิดออกเลือกชุดที่คิดว่าตัวเองพอจะใส่ได้ก่อน แต่แล้วก็แปลกใจที่เห็นเสื้อผ้าบางตัวมันยังคงถูกแขวนไว้ที่นี่อยู่ ทั้งที่ก็นานมากแล้วเธอควรจะทิ้งมันได้แล้ว‘หนูเพิ่งรู้เลยนะเนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 3/2
Chapter 3[3/2]คนตัวสูงอุ้มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาวขึ้นไปบนเตียงจัดท่าทางให้เรียบร้อย แม้หญิงสาวจะดิ้นไม่ยอมเขาง่ายๆ แต่พอใช้ไม้เด็ดกับเธอเท่านั้นแหละจะไปไหนรอด“อื้ม ตรงนั้น อ๊ะ! ค่อยๆ ค่ะ”ปิ่นหยกรู้ดีว่าความต้องการของเขาทำให้เธอไปไหนไม่รอด เพียงแค่เขาเล้าโลมหยอกเย้าเข้ากับจุดอ่อนไหวบนเรือนร่างแค่นี้เธอก็แพ้เขาอีกแล้วนิ้วแกร่งสอดเข้าไปด้านเพนตี้ตัวจิ๋วลายลูกไม้สีดำมันยิ่งทำให้คนตัวโตมีความโหยหาหญิงสาวตรงหน้ามากยิ่งขึ้น มือหนาดึงเกี่ยวเอาเพนตี้ตัวนั้นออกจากร่างบางจนเผยให้เห็นกลีบดอกไม้งามเบ่งบานเป็นสีชมพูระเรื่อ พร้อมกันกับที่มีหยาดน้ำหวานหลั่งไหลออกมาจากใจกลางร่องสวยสวาทนั้น“น้ำเยิ้มไวเชียว แล้วยังจะเล่นตัวทำไม หึ!”ภัทรกาฬนึกคิดสนุกทันใดนั้นจึงเบียดถูแก่นกายที่กำลังตั้งผงาดคับกางเกงชั้นในสีขาวยี่ห้อดังของชายหนุ่มเข้ากับกลีบดอกไม้งามดอกนั้น“อ่าส์ ไม่ได้เจอกันนานโหนกใหญ่ขึ้นนะ ......เพี๊ยะ!!! อื้มมม” มือหนาเข้าฟาดโหนกนูนอย่างหมั่นเขี่ยวแม่งโคตรได้อารมณ์ดิบเถื่อน“อื้มมม อ๊ะๆๆๆ โอ้วว โอ๊ยย! น่ะ..... หนูเสียว อ๊ะ เบาๆ ค่ะ อ่ะ อื้มมม” คนใต้ร่างแทบจะร้องไม่เป็นภาษาอยู่แล้ว ทั้งนิ้วหนาท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02
บทล่าสุด
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/2
Chapter 8[8/2]08.00 น.วันนี้ปิ่นหยกตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ใบหน้าสวยในตอนนี้ดูโทรมขึ้นมากแถมยังมีขอบตาดำคล้ำบวมซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผลมาจากเรื่องเมื่อคืนนี้ร่างบางคงยังเตรียมอาหารไว้รอชายหนุ่มที่ยังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้านนอก จริงๆ เพ้นท์เฮาส์นี้ไม่ได้มีห้องนอนแค่ห้องเดียวแต่ทำไมชายหนุ่มถึงไปนอนอยู่แบบนั้นปิ่นหยกเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม้ว่าจะทะเลาะหรือจบความสัมพันธ์กันแล้วก็ตาม ปิ่นหยกยังคงอยากเห็นมิตรภาพของเราทั้งสองอยู่ อาจจะในฐานะคนรู้จัก หรือในฐานะพี่น้องก็ได้อาหารสำหรับเช้านี้ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นปิ่นหยกจึงเดินเข้าไปนำกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาจากห้องนอน เผื่อว่ากินกันข้าวเสร็จและให้เวลาภัทรกาฬทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ก็จะได้เดินทางกลับคอนโดของเธอเลยเมื่อนำของออกมาเสร็จเรียบร้อยจนแน่ใจว่าไม่น่าจะลืมอะไรแล้ว ร่างบางจึงเดินเข้าไปปลุกคนตัวสูงที่ยังคงหลับอยู่“พี่นาฟ ตื่นได้แล้ว นี่ .....ตื่นได้แล้วค่ะ” คนตัวเล็กยืนเขย่าแขนร่างสูงอยู่แบบนั้น แต่พอได้สัมผัสแขนของเขากลับรู้สึกว่าอุณหภูมิบนร่างกายของเขามีไออุ่นร้อนๆ แผ่ซ่านออกมา“อ้ะ! ทำไมตัวร้อนขนาดนี
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/1
Chapter 8[8/1]ร่างสูงบดจูบเข้ากับริมฝีปากบางจนคนตัวเล็กแทบจะไม่มีจังหวะหายใจได้สะดวก มือหนาข้างหนึ่งค่อยๆ เลื่อนลงไปด้านล่าง พร้อมกับค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงเดรสไหมพรมสีดำรัดรูปนั้น นิ่วแกร่งเกี่ยวเอาเพนตี้ตัวจิ๋วด้านในที่จากสัมผัสแล้วพอเดาได้ว่าคงจะเป็นลายลูกไม้จริงแท้แน่นอนเมื่อปราการด้านในถูกดึงลงจนสุดเรียวขาเล็ก ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะส่งนิ่วแกร่งเข้าไปสำรวจด้านในร่องสวยจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว จนคนที่เคลิ้มไปกับสัมผัสจูบรสเร่าร้อนนั้นเผลอครางออกมาด้วยความตกใจ“อื้ม! ยะ หยุดนะ! อื้อออ!” ร่างบางพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของภัทรกาฬ ทว่ากลับไม่เป็นผล จนกระทั่งสักพักร่างสูงยอมปล่อยออกมาเอง เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ขัดขืนแล้วเพี๊ยะ!! “เราจบกันแค่นี้ หนูไม่เอาแล้ว ......พอแล้วว่ะ พอแล้วจริงๆ ฮึก!”“ทำไม? แล้วที่ผ่านมาล่ะ ไหนว่าอยู่ได้ ทนได้ รอได้ แล้วนี่กะจะหนีกันไปงั้นหรอ? เหอะ!”“พี่เคยโทษตัวเองบ้างไหม? ที่ผ่านมาหนูยอมมาตลอด เป็นหนูที่ทนมาคนเดียวอ่ะ หนูก็ได้แต่ถามตัวเองว่ากูแมร่งจะทนอยู่ไปเพื่ออะไรวะ ทนแมร่งอยู่แบบเนี้ยได้ตั้งหลายปีอ่ะทั้งที่เขาก็ไม่ยอมชัดเจนไม่ยอมพาไปไหนมาไหนให้คน
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/2
Chapter 7[7/2]21.00 น.ตี๊ด!! แกร่ก!!“ไปไหนมา! ทำไมโทรไปแล้วไม่รับ?”ทันทีที่ร่างบางของปิ่นหยกเดินเปิดประตูเดินเข้ามาเพ้นท์เฮาส์สุดหรูขนาดใหญ่นี้ ก็พบกับร่างสูงที่ยืนกอดอกจ้องหน้าทำตาเขียวใส่อยู่หน้าประตูแล้ว คงจะหงุดหงิดโมโหหิวหรืออะไร แต่คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแน่นอนเธอรู้สึกแบบนั้น“ก็ลงไปซื้อของมาทำอาหารไง ดุจัง”คำสุดท้ายคนตัวเล็กได้แต่พูดเบาๆ คนเดียว ก่อนจะเดินถือของเข้าไปในครัว โดยที่มีภัทรกาฬเดินตามเข้าไปด้วย“ดึกขนาดนี้ทีหลังไม่ต้องออกไปแบบนี้คนเดียวอีก สั่งเอาก็ได้ ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาจะทำไง? หนูไม่รู้จักแถวนี้นะ ไปไหนมาไหนก็ต้องโทรบอกพี่ด้วย”“หนูก็ไปแปบเดียวพี่จะอะไรนักหนา ขี้บ่น”แต่คราวนี่คำสุดท้ายคนตัวจงใจให้คนตัวสูงได้ยิน ใบหน้าสวยย่นจมูกเข้าหากันเหมือนประชดคนที่ยืนบ่นทำตัวราวกับเป็นพ่อคนที่สองหลังจากนั้นไม่นานอาหารก็พร้อมเสิร์ฟบนโต๊ะ โดยเจ้าของห้องเป็นช่วยถือออกมาวางไว้แถมยังช่วยจัดจานจัดโต๊ะ ทำหน้าที่ลูกมือได้เป็นอย่างดีแม้ว่าเมื่อครู่จะมีเหตุให้เกิดการทะเลาะกันบ้างแต่ก็สามารถดึงสถานการณ์กลับมาให้เป็นปกติได้เหมือนเดิมหากคนหนึ่งเงียบไม่เดือดตามด้วยเรื่องมันก็จบ ซึ
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/1
Chapter 7[7/1]กว่าที่ทั้งสองจะภารกิจกันจนตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งสองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันแน่นหนาบทเตียงขนาดคิงไซส์ โดยมีลำแขนแกร่งวางทาบบนเอวคอดส่วนมืออีกข้างนั้นวางไว้ทับหน้าอกนุ่มของหญิงสาว ขนาดหลับแล้วยังไม่วายนัวเนียกับร่างกายของร่างเล็กทว่าคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดจากสัมผัสจากคนตัวใหญ่บ้างแล้ว ก่อนจะขยับพลิกตัวจะหันหน้าไปทางอื่นแต่แรงจากปราการที่กอดรัดกลับทำให้ปิ่นหยกขยับตัวได้อย่างยากลำบาก จนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา“อืม ขยับออกไปหน่อย” ร่างบางเขย่าแขนแกร่งหวังให้คนตัวสูงขยับตัวให้บ้าง จนภัทรกาฬต้องตื่นขึ้นมาอีกคน“นอนนิ่งๆ หน่า” คนพี่ยังเอาแต่ใจพร้อมกระชับอ้อนแขนหนาขึ้น“ค่ำแล้วหนูจะไปทำอาหาร”“พี่เหนื่อย นอนอีกสักพักเถอะนะ” ภัทรกานเริ่มทำหน้างอแงเป็นเด็กไปแล้วหนึ่ง“นี่! ลุกเลย งั้นก็นอนอยู่แหละหนูจะไปทำอะไรให้กินก่อน” คนปิ่นหยกขอทนไม่ไหวบ้าง จะมางอแงนอนกกกันต่อไปแบบนี้อีกเมื่อไหร่จะได้ทำอย่างอื่นบ้าง“อืมมม ก็ได้ เร็วนะๆ หิว” คนงอแงเมื่อสักครู่นี้ถึงกับต้องยอม เมื่อเห็นแววตาดุจากปิ่นหยก เดี๋ยวถ้าอารมณ์ไม่ดีมีหวังเขาอดต่ออีกรอบดึกแน่ๆ ไม่รู้ว่าทำไมกับคนๆ นี้ถึงมีให้กิ
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/2
Chapter 6[6/2]@ The Willington N Penthouse Thonglorหลังจากที่กลับมาจากคลับของณัฐกานเมื่อคืนนี้กว่าคนตัวโตจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาบนห้องได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร เนื่องจากเจ้าตัวนั้นเกิดอยากจะงอแงอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ นอนนิ่งจมกองอ้วกตัวเองอยู่เบาะด้านหลังไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว เอาแต่บ่นพึมพำว่าจะกลับบ้านตัวเองอย่างเดียว จนเขาต้องออกแรงฉุดกระชากลากถูขึ้นมาบนห้องได้ร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวที่ต่างจากชุดเมื่อคืนกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงขนาดคิงไซส์ แต่กลับไร้เงาของคนที่อุ้มขึ้นมาเมื่อคืนครึ่งตัวด้านซ้ายอยู่ในผ้าห่มแต่ครึ่งตัวด้านขวากลับพาดขาเข้ากับหมอนข้าง อิริยาบถรวมๆ แล้วตอนนี้คงจะนอนหลับลึกมากถึงขั้นไม่รู้เลยว่าเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้นไม่รู้ว่ากี่รอบได้แล้วบนหน้าปัดนาฬิกาข้างหัวเตียงยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงส่องสว่างจากพระอาทิตย์เลยมาเกินครึ่งค่อนวันแล้วยังไม่สามารถทำให้ร่างบางตื่นอาจเป็นผลจากม่านหนาทึบสีเข้มบวกกับรอบๆ บริเวณห้องนอนไม่มีการเปิดไฟเลยสักดวง จึงทำให้หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ไม่รู้สึกตัวง่ายแกร่ก!! ครืดดด(เสียงเลื่อนประตู
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/1
Chapter 6[6/1](NARF TALK)ค่ำคืนราตรีภายใต้แสงไฟหลากสีลอยระยิบระยับประดับทั่วทุกมุมร้านทำให้ผู้คนที่ท่องเที่ยวต่างสนุกหลงใหลไปกับกับน้ำเมาหลายยี่ห้อหลายสูตรชงผสมกัน หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวใบหน้าหมวยอย่างปิ่นหยก ที่ไม่สามารถปฏิเสธแก้วเหล้าเพื่อนของผมได้“ถ้าไม่ไหวก็พอได้แล้ว” ผมก้มหน้าหันมากระซิบบอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้มองดูหน้าแล้วเหมือนคนแพ้กุ้งมาอย่างนั้นเลย“อื้มม ไม่อาวสิ!! ไหนใครมาาว ไม่มีใครเมาซะหน่อย” มือของผมกำลังจะยื่นมือมาจับแขนร่างบางให้ลุกขึ้นจากที่นั่งเตรียมออกจากร้าน ทว่าคนที่กำลังจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั้นกลับสะบัดแขนออกก่อน(1 ชม. ก่อนหน้า)‘เออ แล้วเรื่องที่มึงจะหมั้นกลับน้องดารันปีนี้ พ่อมึงว่าไงบ้างวะ’‘ก็ยังพูดคำเดิม’‘อย่างงั้นหรอวะ แล้วมึงไม่คิดจะยอมหมั้นให้แม่งจบๆ ไปวะ กูว่าก็ไม่ได้เสียหายอะไรป่าววะ? น้องเค้าก็ทั้งน่ารัก เรียนก็เก่ง เป็นถึงลูกสาวตระกูลผู้ลากมากดี นิสัย ......ก็คงดีแหละมั้ง เออนั่นแหละ มึงก็ลองพิจารณาใหม่ดูดิ่ ไหนๆ มึงก็ไม่ได้มีใครอยู่ไม่ใช่หรอวะ’‘กุว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ปวดหัวว่ะ’นั่นคือบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนสนิทก็คือไอ้บอม ถามว่าทำไมผมไม่ห้า
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 5/2
Chapter 5[5/2]@ The Willington N Penthouse Thonglor17.00 น.แกร่งง!!“อ๊ะ อ้าว มาพอดีเลยค่ะ หนูเห็นว่ามีแป้งทำขนมในครัวด้วย เลยลองทำช็อคโก้บราวนี่ดูค่ะ มาเหนื่อยๆ ......ชิมหน่อยไหมคะ” คนตัวสูงเกิดประตูเข้ามาพอดีกับจังหวะที่หญิงสาวกำลังจะจัดจากขนมและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะอาหารภัทรกาฬวางกระเป๋าทำงานและ Blazer สีดำพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินมุ่งหน้ามาที่โต๊ะอาหารที่ติดกับริมหน้าต่างแบบกระจกบานใหญ่สามารถมองเห็นวิวใจกลางกรุงได้เป็นอย่างดี ยิ่งถ้าเป็นบรรยากาศในยามค่ำคืนนั่งจิบไวน์กันตรงนี้ยิ่งจะเป็นช่วงเวลาที่โรแมนติกที่สุดเลยแหละ“คืนนี้พี่ต้องไปร้านไอ้ณัฐมัน”ร่างสูงเดินมากอดร่างบางจากทางด้านหลัง เท้าคางลงซบไหล่บางก่อนจะยื่นจมูกโด่งเข้าคลอเคลียกับซอกคอ ราวกับคนต้องการชาร์ตแบตหลังจากเหนื่อยกับงานมา“แล้ว?” ปิ่นหยกหันหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจ“หนูต้องไปด้วย”“ทำไม?” ร้อยวันพันปีไม่เคยพาเธอออกไปเจอใคร“ก็ไม่ทำไม”“ทุกทีไม่เห็นอยากจะพาออกไปไหน” หรือเขาไม่กลัวใครเห็นแล้วหรอทุกครั้งเห็นกังวลเรื่องนี้“งานนี้มีแค่เพื่อนสนิท”“งานก่อนๆ ก็เห็นมีเพื่อนสนิท” ขนาดตอนสมัยมหาลัยเธอขอไปงานวันเกิดเพื่อนของเข
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 5/1
Chapter 5[5/1]ภายในห้องพักสุดหรูราคาหลายร้อยล้านที่ถูกดีไซน์ด้วยเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับตกแต่งทั้งหมดให้สมฐานะเจ้าของห้อง ถัดไปจากห้องโถงใหญ่จะเห็นร่างบอบบางที่กำลังขลุกตัวอยู่ในครัวขนาดกว้างเพื่อจัดเตรียมของที่จะทำอาหารมื้อเที่ยงสำหรับทานคนเดียวแต่กว่าจะได้กินข้าวเที่ยงก็เลยมาบ่ายสองโมงแล้ว กว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องจะออกไปก็เกือบบ่ายพอดี ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะในครัวก็ดังขึ้น ปิ่นหยกชะเง้อหน้ามองหน้าจอที่แสดงชื่อของเพื่อนสนิทแทบจะเป็นสายประจำที่โทรเข้าหาเธอบ่อยที่สุดแล้ว(ฮัลโหลหยก ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนพอดีเราพักเที่ยงเลยแวะเข้ามาคอนโดแกก่อน เคาะห้องตั้งนานแล้วทำไมยังไม่มาเปิด)“ห้ะ? กะ แกอยู่ที่คอนโดเราตอนนี้หรอ” ตั้งแต่โดนลากตัวมาถึงกรุงเทพฯ หญิงสาวก็ยังไม่มีเวลาได้ตั้งสติอะไรเลย ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาอธิบายให้เจ้านายของเธอได้ฟัง(อืมม ก็ใช่ดิ่ มาเปิดเลยเร็วๆ ร้อน)“ดะ เดี๋ยวนะ คือ คือว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่คอนโดอ่ะวิน เราไม่สบายเลยให้ย้งมารับกลับจันฯ” เอาแบบนี้ก็แล้วกันล่ะ โกหกเนียนๆ ไปก่อน ถ้าขืนบอกไปว่าอยู่กับใครตอนนี้รับรองว่าเพื่อนของเธอคงจะอยู่ไม่
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 4/2
Chapter 4[4/2]สี่ล้อรถยนต์ยูเอสวีออรอชส์สีดำหรูคู่ใจที่ณัฐกานทิ้งไว้ให้พี่ชายใช้เมื่อตอนที่มาส่งเข้าคอนโดปิ่นหยกวันก่อน ขับเคลื่อนเข้าเทียบจุดดรอปออฟภายใต้โครงการหรูย่านทองหล่อหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวชายหนุ่ม ก่อนจะมีพนักงานที่คอยบริการนำรถราคาแพงขึ้นไปเก็บชั้นด้านบนให้โดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อยอะไรอีกคีย์การ์ดสีทองเขียนสลักชื่อโครงการ ‘The Willington N Penthouse Thonglor’มือหนาแตะคีย์การ์ดเข้าประจำจุดสแกนพร้อมกับบิดลูกบิดประตูให้เปิดออก ทั้งสองร่างเดินเข้าไปภายในห้องขนาด 275 ตารางเมตรถูกบิ้วอินแบบสไตล์ Versace Penthouse เป็น Luxury Penthouse หนึ่งเดียวในเอเชียที่ถูกตกแต่งด้วย Versace ทั้งหมด บ่งบอกได้ถึงรสนิยมของเจ้าของห้องที่เป็นถึงเจ้าของโครงการแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี“0_0 นี่ถ้าเทียบกับคอนโดของหนูมันดูเล็กกว่าที่นี่ไปเลยสิบๆ เท่าอ่ะ” ปิ่นหยกถึงกับอึ้งในความอลังการงานราวกับได้สถาปัตยกรรมมือดีมาดีไซน์เองรวมทั้งขนาดของห้องที่ใหญ่โตกินพื้นที่ทั้งชั้นบนสุดของตึกนี้และเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งภายในห้องบอกเลยให้เธอหาเงินซื้อแบบนี้ทั้งชาติก็ไม่ได้หรอก มันสมแล้วที่เป็นเขา“ชอบไหมคะ ที่สั่งบิ้
