เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 3/1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-02 21:40:25Chapter 3
[3/1] “อ่ะ อื้มม! พี่นาฟหยุดก่อนค่ะ ไปอาบน้ำก่อนเลย” หลังจากที่กลับมาจากทานอาหารร้านของธาดาแล้ว ทั้งสองก็กลับคอนโดของปิ่นหยก “จ๊วบบ จ่วบ! อืมมมม” ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องคนตัวโตกว่าก็เริ่มคลอเคลียอยู่กับซอกคอเรียวขาวลามไปถึงริมฝีปากบางเล็กได้รูป “บอกให้ไปอาบน้ำไง นี่! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ” ร่างบางพยายามดันอกคนตัวใหญ่ออกจากตัวเอง ก่อนที่เขาจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ “อ่าส์ ขัดใจชะมัด!” ภัทรกาฬเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ต้องยอมเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำก่อน วันนี้วันทั้งวันตั้งแต่มาถึงที่คอนโดของปิ่นหยก ใจจริงภัทรกาฬนั้นอยากจะเข้าจู่โจมเธอตั้งแต่เปิดประตูเข้าห้องมาแล้วด้วยซ้ำ แปลกที่เขารู้สึกว่าตัวเองโหยหาสัมผัสอันหวานชื่นจากหญิงสาวมาตลอดเวลา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าความเคยชินที่มีปิ่นหยกเคยอยู่ข้างกายเขามาโดยตลอดยามที่เขาต้องการ แกร่ก!!! ร่างสูงเดินพันผ้าขนหนูรอบเอวเข้ามาด้านหน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเปิดออกเลือกชุดที่คิดว่าตัวเองพอจะใส่ได้ก่อน แต่แล้วก็แปลกใจที่เห็นเสื้อผ้าบางตัวมันยังคงถูกแขวนไว้ที่นี่อยู่ ทั้งที่ก็นานมากแล้วเธอควรจะทิ้งมันได้แล้ว ‘หนูเพิ่งรู้เลยนะเนี้ย ว่าพี่เกิดวันเดียวกันกับหนูอ่ะตอนวันเกิดหนูปีที่แล้วพี่ไม่เห็นบอกหนูบ้างเลย..... หู้ยย พรหมลิขิตอ่ะแบบนี้ต้องมีของขวัญมาแลกกันแล้ว’ ‘ก็แค่ความบังเอิญ’ ‘หึ! ไม่นะ มันคือโชคชะตาต่างหาก’ ‘แล้วนี่ตกลงจะให้จอดตรงไหน’ ‘หนูจะไปห้างค่ะ ไปซื้อของขวัญให้พี่ ไปด้วยกันไหมคะ’ ‘ไม่ล่ะ มีนัดกับพลอยไว้แล้วเย็นนี้ก็ไม่ว่าง’ ‘งั้น ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปเถอะ’ เขาจำได้ว่าวันเกิดปิ่นหยกและวันเกิดของเขาตรงกับตอนช่วงรับปริญญาจบการศึกษาบัณฑิตใหม่ และเขาเองก็เป็นบัณฑิตใหม่เพิ่งเรียนจบเพื่อนทุกคนต่างก็มีงานฉลองจัดเลี้ยงสังสรรค์กันยกใหญ่ตามสถานบันเทิงร้านต่างๆ หนึ่งในงานที่เขาจะไปร่วมวันนั้นมีแพรพลอยอยู่ด้วย ภัทรกาฬไม่รอช้าที่จะไปร่วมงานนี้โอกาสที่จะได้เจอเธอมันมีไม่มากแล้วเขาเองก็ได้ข่าวว่าเธอจะบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศซึ่งเป็นบ้านเกิดของพ่อเลี้ยงของเธอ ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวก่อนที่คลับแห่งหนึ่งแล้วเธอบอกเลิกกับเขาไปแม้จะเรียนในคลาสเดียวกันแต่แพรพลอยกลับไม่มานั่งใกล้เขาเหมือนเดิมอย่างที่ผ่านมาแถมยังตีตัวออกห่างไม่ยอมพูดจากับเขาเลย วันนั้นทั้งวันเขาก็เลยไม่ได้กลับไปฉลองวันเกิดกับปิ่นหยก ทั้งที่เจ้าหล่อนคาดหวังกับงานวันเกิดของเราทั้งสองคนมาก “ยังเก็บไว้อยู่อีกหรอชุดนี้ คราวก่อนกลับมายังไม่เห็นมันแขวนอยู่เลย” มือหนาหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้ววางมันวางไว้ปลายเตียงนอนนุ่ม “พี่จะถามทำไม” หญิงสาวที่กำลังจะถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำบ้างหันหน้ามาถามภัทรกาฬ ร่างสูงจำได้ว่ามันเคยอยู่ในกล่องนี้เมื่อ 4 ปีที่แล้วนี่ ปิ่นหยกเป็นคนซื้อเสื้อตัวนี้ให้เขาเองแต่หลังจากกลับมาจากปาร์ตี้ฉลองรับปริญญากับเพื่อนวันนั้น เขากลับมาหาหญิงสาวที่คอนโดพร้อมกับกล่องของขวัญแต่กลับไม่ได้สนใจมันเลย พลางนึกถึงแต่เหตุการณ์ในงานเลี้ยงที่มีแพรพลอยอยู่ในนั้นด้วย “ก็แค่ถามเฉยๆ ไม่ได้สำคัญอะไร ปกติเห็นมันอยู่ในกล่อง” “อ่อ! งั้นหรอ พอดีว่ามาร์วินเขามาที่นี่แล้วไม่มีเสื้อใส่น่ะก็เลยต้องใส่ชุดนี้” คำตอบของภัทรกาฬทำให้คนที่ฟังแอบไม่พอใจอยู่บ้าง ไม่ได้สำคัญงั้นหรอ? ....ก็ใช่สิ มันไม่สำคัญอะไรเลย “แล้วหนูก็ให้มันใส่!? ดีจังนะเป็นเพื่อนกันแต่เข้านอกออกในคอนโดได้อย่างกับเจ้าของห้อง แถมยังให้มันใส่เสื้อผัวตัวเองอีก” ภัทรกาฬเริ่มโมโห ก่อนจะกระชากแขนร่างบางดึงตัวเธอเข้ามาหาเขา “พี่จะอะไรนักหนา พี่เองไม่ใช่หรอที่ไม่สนใจไอ้กล่องของขวัญนั้นเลย มันจะในตู้นานแค่ไหนก็ไม่ได้คิดจะหยิบมาดูหรือสนใจมันเลย” “อ่ออ หนูก็เลยให้มันใส่ของของพี่งั้นหรอ” “มันไม่ใช่ของพี่แล้ว มันไม่ใช่ของพี่ตั้งแต่วันที่พี่ไปหาพี่พลอยแล้ว อ้ะ อื้มมม...........” ร่างสูงไม่ได้สนใจคำพูดของหญิงสาวอีกต่อไป แขนแกร่งสอดเข้าโอบเอวร่างบางเข้าแนบชิดลำตัวแกร่ง ก่อนจะแนบริมฝีปากหยักลงบนปากของเธอ “ปล่อยหนู! อื้ม อย่า! อื้มมม” ปิ่นหยกคงจะขัดขืนได้ยากแล้ว เพราะคนตัวสูงเอาแต่ใจเริ่มเลื่อนมือลงไปด้านล่างและสอดนิ้วแกร่งเข้าไปด้านในแกนกลางความเป็นสาวของคนร่างบางจนอดที่จะครางออกมาไม่ได้ “อย่าให้มันมาทับรอยพี่ จ๊วบบ” ใบหน้าหล่อผละริมฝีปากของตัวเองออกก่อนจะหันมาพูดข่มหญิงสาว แล้วหลังจากนั้นริมฝีปากหยักจึงเข้าครอบครองดูดดื่มลำคอขาวหวังจะทำให้เกิดรอย ผลั่ก!!! “ทำไม! เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยนี่พี่ลืมแล้วหรอ อ่อ! หรือเป็นเพราะเรื่องแฟนเก่าพี่” “อย่าพูดถึงพลอย พลอยไม่เกี่ยว!” เออ แตะต้องไม่ได้เลยนะเรื่องแฟนเก่าเนี้ย “อื้มมม อ๊ะ! พี่นาฟ อ้ะ อืมม” “อ่าส์ หยก...จับมันออกมาสิ” มือหนาอีกข้างจับมือเรียวบางของหญิงสาวเอาไว้ แล้วบังคับมันเข้าลูบไล้ตรงแก่นกายความเป็นชายผ่านกางเกงตัวโปรดที่ตอนนี้กำลังมีอะไรบางอย่างดุนดันอยู่ภายใต้กางเกงหนาบทที่เกี่ยวข้อง
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 3/2
Chapter 3[3/2]คนตัวสูงอุ้มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาวขึ้นไปบนเตียงจัดท่าทางให้เรียบร้อย แม้หญิงสาวจะดิ้นไม่ยอมเขาง่ายๆ แต่พอใช้ไม้เด็ดกับเธอเท่านั้นแหละจะไปไหนรอด“อื้ม ตรงนั้น อ๊ะ! ค่อยๆ ค่ะ”ปิ่นหยกรู้ดีว่าความต้องการของเขาทำให้เธอไปไหนไม่รอด เพียงแค่เขาเล้าโลมหยอกเย้าเข้ากับจุดอ่อนไหวบนเรือนร่างแค่นี้เธอก็แพ้เขาอีกแล้วนิ้วแกร่งสอดเข้าไปด้านเพนตี้ตัวจิ๋วลายลูกไม้สีดำมันยิ่งทำให้คนตัวโตมีความโหยหาหญิงสาวตรงหน้ามากยิ่งขึ้น มือหนาดึงเกี่ยวเอาเพนตี้ตัวนั้นออกจากร่างบางจนเผยให้เห็นกลีบดอกไม้งามเบ่งบานเป็นสีชมพูระเรื่อ พร้อมกันกับที่มีหยาดน้ำหวานหลั่งไหลออกมาจากใจกลางร่องสวยสวาทนั้น“น้ำเยิ้มไวเชียว แล้วยังจะเล่นตัวทำไม หึ!”ภัทรกาฬนึกคิดสนุกทันใดนั้นจึงเบียดถูแก่นกายที่กำลังตั้งผงาดคับกางเกงชั้นในสีขาวยี่ห้อดังของชายหนุ่มเข้ากับกลีบดอกไม้งามดอกนั้น“อ่าส์ ไม่ได้เจอกันนานโหนกใหญ่ขึ้นนะ ......เพี๊ยะ!!! อื้มมม” มือหนาเข้าฟาดโหนกนูนอย่างหมั่นเขี่ยวแม่งโคตรได้อารมณ์ดิบเถื่อน“อื้มมม อ๊ะๆๆๆ โอ้วว โอ๊ยย! น่ะ..... หนูเสียว อ๊ะ เบาๆ ค่ะ อ่ะ อื้มมม” คนใต้ร่างแทบจะร้องไม่เป็นภาษาอยู่แล้ว ทั้งนิ้วหนาท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 4/1
Chapter 4[4/1]แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องรอดรูผ้าม่านปลิวไสวตามแรงลมด้านนอกกระทบเข้าใบหน้าขาวซีดของหญิงสาวที่สภาพตอนนี้แทบจะไม่มีแรงลุกขึ้นจากที่นอนสายตาหวานค่อยปรือขึ้นปรับโฟกัสภาพหันไปมองคนตัวโตที่พากันเล่นบทรักท่องราตรีเกือบรุ่งสาง ทว่ากลับไม่เห็นชายหนุ่มมีเพียงแค่ร่องรอยผืนผ้ายับที่ฝากไว้เท่านั้นแกร่กก!!“ตื่นได้แล้ว ลุกไหวไหมคะ” เสียงประตูดังมาจากทางห้องน้ำทำให้หญิงสาวที่กำลังนอนประมวลผลอยู่หันหน้าไปตามต้นเสียง“อื้ม! วันนี้หนูต้องไปทำงาน” คนตัวสูงที่เดินเปลือยท่อนบนตรงมาทางร่างบางที่ที่นอนอยู่ ก่อนจะครอบครองริมฝีปากบางไปหนึ่งทีกรี๊งง! กรี๊งงงง.........ติ๊ด! เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูแบรนด์ดังของหญิงสาวดังขึ้นจากข้างเตียง แสดงชื่อปลายสายคนที่โทรเข้ามาคือเจ้านายหนุ่มนักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรงและเป็นทั้งเพื่อนสนิทของเธอเอง “ฮัลโหลว่าไงวิน”(ฮัลโหลหยก แกอยู่ไหนทำไมวันนี้ยังไม่เห็นแกเข้างานเลย? นี่เก้าโมงกว่าแล้วนะ)โดยปกติออฟฟิศของเขาเปิด 07.30 น. แต่งานของเธอจะเข้า 08.30 น. ก็ได้แล้วนี่มันเลยเวลาเข้างานมานานจนเก้าโมงจะสิบโมงอยู่แล้ว ทว่ากลับไร้เงาของคนตัวเล็กในออฟฟิศ“หะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 4/2
Chapter 4[4/2]สี่ล้อรถยนต์ยูเอสวีออรอชส์สีดำหรูคู่ใจที่ณัฐกานทิ้งไว้ให้พี่ชายใช้เมื่อตอนที่มาส่งเข้าคอนโดปิ่นหยกวันก่อน ขับเคลื่อนเข้าเทียบจุดดรอปออฟภายใต้โครงการหรูย่านทองหล่อหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวชายหนุ่ม ก่อนจะมีพนักงานที่คอยบริการนำรถราคาแพงขึ้นไปเก็บชั้นด้านบนให้โดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อยอะไรอีกคีย์การ์ดสีทองเขียนสลักชื่อโครงการ ‘The Willington N Penthouse Thonglor’มือหนาแตะคีย์การ์ดเข้าประจำจุดสแกนพร้อมกับบิดลูกบิดประตูให้เปิดออก ทั้งสองร่างเดินเข้าไปภายในห้องขนาด 275 ตารางเมตรถูกบิ้วอินแบบสไตล์ Versace Penthouse เป็น Luxury Penthouse หนึ่งเดียวในเอเชียที่ถูกตกแต่งด้วย Versace ทั้งหมด บ่งบอกได้ถึงรสนิยมของเจ้าของห้องที่เป็นถึงเจ้าของโครงการแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี“0_0 นี่ถ้าเทียบกับคอนโดของหนูมันดูเล็กกว่าที่นี่ไปเลยสิบๆ เท่าอ่ะ” ปิ่นหยกถึงกับอึ้งในความอลังการงานราวกับได้สถาปัตยกรรมมือดีมาดีไซน์เองรวมทั้งขนาดของห้องที่ใหญ่โตกินพื้นที่ทั้งชั้นบนสุดของตึกนี้และเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งภายในห้องบอกเลยให้เธอหาเงินซื้อแบบนี้ทั้งชาติก็ไม่ได้หรอก มันสมแล้วที่เป็นเขา“ชอบไหมคะ ที่สั่งบิ้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 5/1
Chapter 5[5/1]ภายในห้องพักสุดหรูราคาหลายร้อยล้านที่ถูกดีไซน์ด้วยเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับตกแต่งทั้งหมดให้สมฐานะเจ้าของห้อง ถัดไปจากห้องโถงใหญ่จะเห็นร่างบอบบางที่กำลังขลุกตัวอยู่ในครัวขนาดกว้างเพื่อจัดเตรียมของที่จะทำอาหารมื้อเที่ยงสำหรับทานคนเดียวแต่กว่าจะได้กินข้าวเที่ยงก็เลยมาบ่ายสองโมงแล้ว กว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องจะออกไปก็เกือบบ่ายพอดี ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะในครัวก็ดังขึ้น ปิ่นหยกชะเง้อหน้ามองหน้าจอที่แสดงชื่อของเพื่อนสนิทแทบจะเป็นสายประจำที่โทรเข้าหาเธอบ่อยที่สุดแล้ว(ฮัลโหลหยก ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนพอดีเราพักเที่ยงเลยแวะเข้ามาคอนโดแกก่อน เคาะห้องตั้งนานแล้วทำไมยังไม่มาเปิด)“ห้ะ? กะ แกอยู่ที่คอนโดเราตอนนี้หรอ” ตั้งแต่โดนลากตัวมาถึงกรุงเทพฯ หญิงสาวก็ยังไม่มีเวลาได้ตั้งสติอะไรเลย ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาอธิบายให้เจ้านายของเธอได้ฟัง(อืมม ก็ใช่ดิ่ มาเปิดเลยเร็วๆ ร้อน)“ดะ เดี๋ยวนะ คือ คือว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่คอนโดอ่ะวิน เราไม่สบายเลยให้ย้งมารับกลับจันฯ” เอาแบบนี้ก็แล้วกันล่ะ โกหกเนียนๆ ไปก่อน ถ้าขืนบอกไปว่าอยู่กับใครตอนนี้รับรองว่าเพื่อนของเธอคงจะอยู่ไม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 5/2
Chapter 5[5/2]@ The Willington N Penthouse Thonglor17.00 น.แกร่งง!!“อ๊ะ อ้าว มาพอดีเลยค่ะ หนูเห็นว่ามีแป้งทำขนมในครัวด้วย เลยลองทำช็อคโก้บราวนี่ดูค่ะ มาเหนื่อยๆ ......ชิมหน่อยไหมคะ” คนตัวสูงเกิดประตูเข้ามาพอดีกับจังหวะที่หญิงสาวกำลังจะจัดจากขนมและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะอาหารภัทรกาฬวางกระเป๋าทำงานและ Blazer สีดำพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินมุ่งหน้ามาที่โต๊ะอาหารที่ติดกับริมหน้าต่างแบบกระจกบานใหญ่สามารถมองเห็นวิวใจกลางกรุงได้เป็นอย่างดี ยิ่งถ้าเป็นบรรยากาศในยามค่ำคืนนั่งจิบไวน์กันตรงนี้ยิ่งจะเป็นช่วงเวลาที่โรแมนติกที่สุดเลยแหละ“คืนนี้พี่ต้องไปร้านไอ้ณัฐมัน”ร่างสูงเดินมากอดร่างบางจากทางด้านหลัง เท้าคางลงซบไหล่บางก่อนจะยื่นจมูกโด่งเข้าคลอเคลียกับซอกคอ ราวกับคนต้องการชาร์ตแบตหลังจากเหนื่อยกับงานมา“แล้ว?” ปิ่นหยกหันหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจ“หนูต้องไปด้วย”“ทำไม?” ร้อยวันพันปีไม่เคยพาเธอออกไปเจอใคร“ก็ไม่ทำไม”“ทุกทีไม่เห็นอยากจะพาออกไปไหน” หรือเขาไม่กลัวใครเห็นแล้วหรอทุกครั้งเห็นกังวลเรื่องนี้“งานนี้มีแค่เพื่อนสนิท”“งานก่อนๆ ก็เห็นมีเพื่อนสนิท” ขนาดตอนสมัยมหาลัยเธอขอไปงานวันเกิดเพื่อนของเข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/1
Chapter 6[6/1](NARF TALK)ค่ำคืนราตรีภายใต้แสงไฟหลากสีลอยระยิบระยับประดับทั่วทุกมุมร้านทำให้ผู้คนที่ท่องเที่ยวต่างสนุกหลงใหลไปกับกับน้ำเมาหลายยี่ห้อหลายสูตรชงผสมกัน หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวใบหน้าหมวยอย่างปิ่นหยก ที่ไม่สามารถปฏิเสธแก้วเหล้าเพื่อนของผมได้“ถ้าไม่ไหวก็พอได้แล้ว” ผมก้มหน้าหันมากระซิบบอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้มองดูหน้าแล้วเหมือนคนแพ้กุ้งมาอย่างนั้นเลย“อื้มม ไม่อาวสิ!! ไหนใครมาาว ไม่มีใครเมาซะหน่อย” มือของผมกำลังจะยื่นมือมาจับแขนร่างบางให้ลุกขึ้นจากที่นั่งเตรียมออกจากร้าน ทว่าคนที่กำลังจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั้นกลับสะบัดแขนออกก่อน(1 ชม. ก่อนหน้า)‘เออ แล้วเรื่องที่มึงจะหมั้นกลับน้องดารันปีนี้ พ่อมึงว่าไงบ้างวะ’‘ก็ยังพูดคำเดิม’‘อย่างงั้นหรอวะ แล้วมึงไม่คิดจะยอมหมั้นให้แม่งจบๆ ไปวะ กูว่าก็ไม่ได้เสียหายอะไรป่าววะ? น้องเค้าก็ทั้งน่ารัก เรียนก็เก่ง เป็นถึงลูกสาวตระกูลผู้ลากมากดี นิสัย ......ก็คงดีแหละมั้ง เออนั่นแหละ มึงก็ลองพิจารณาใหม่ดูดิ่ ไหนๆ มึงก็ไม่ได้มีใครอยู่ไม่ใช่หรอวะ’‘กุว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ปวดหัวว่ะ’นั่นคือบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนสนิทก็คือไอ้บอม ถามว่าทำไมผมไม่ห้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/2
Chapter 6[6/2]@ The Willington N Penthouse Thonglorหลังจากที่กลับมาจากคลับของณัฐกานเมื่อคืนนี้กว่าคนตัวโตจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาบนห้องได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร เนื่องจากเจ้าตัวนั้นเกิดอยากจะงอแงอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ นอนนิ่งจมกองอ้วกตัวเองอยู่เบาะด้านหลังไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว เอาแต่บ่นพึมพำว่าจะกลับบ้านตัวเองอย่างเดียว จนเขาต้องออกแรงฉุดกระชากลากถูขึ้นมาบนห้องได้ร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวที่ต่างจากชุดเมื่อคืนกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงขนาดคิงไซส์ แต่กลับไร้เงาของคนที่อุ้มขึ้นมาเมื่อคืนครึ่งตัวด้านซ้ายอยู่ในผ้าห่มแต่ครึ่งตัวด้านขวากลับพาดขาเข้ากับหมอนข้าง อิริยาบถรวมๆ แล้วตอนนี้คงจะนอนหลับลึกมากถึงขั้นไม่รู้เลยว่าเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้นไม่รู้ว่ากี่รอบได้แล้วบนหน้าปัดนาฬิกาข้างหัวเตียงยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงส่องสว่างจากพระอาทิตย์เลยมาเกินครึ่งค่อนวันแล้วยังไม่สามารถทำให้ร่างบางตื่นอาจเป็นผลจากม่านหนาทึบสีเข้มบวกกับรอบๆ บริเวณห้องนอนไม่มีการเปิดไฟเลยสักดวง จึงทำให้หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ไม่รู้สึกตัวง่ายแกร่ก!! ครืดดด(เสียงเลื่อนประตู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/1
Chapter 7[7/1]กว่าที่ทั้งสองจะภารกิจกันจนตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งสองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันแน่นหนาบทเตียงขนาดคิงไซส์ โดยมีลำแขนแกร่งวางทาบบนเอวคอดส่วนมืออีกข้างนั้นวางไว้ทับหน้าอกนุ่มของหญิงสาว ขนาดหลับแล้วยังไม่วายนัวเนียกับร่างกายของร่างเล็กทว่าคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดจากสัมผัสจากคนตัวใหญ่บ้างแล้ว ก่อนจะขยับพลิกตัวจะหันหน้าไปทางอื่นแต่แรงจากปราการที่กอดรัดกลับทำให้ปิ่นหยกขยับตัวได้อย่างยากลำบาก จนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา“อืม ขยับออกไปหน่อย” ร่างบางเขย่าแขนแกร่งหวังให้คนตัวสูงขยับตัวให้บ้าง จนภัทรกาฬต้องตื่นขึ้นมาอีกคน“นอนนิ่งๆ หน่า” คนพี่ยังเอาแต่ใจพร้อมกระชับอ้อนแขนหนาขึ้น“ค่ำแล้วหนูจะไปทำอาหาร”“พี่เหนื่อย นอนอีกสักพักเถอะนะ” ภัทรกานเริ่มทำหน้างอแงเป็นเด็กไปแล้วหนึ่ง“นี่! ลุกเลย งั้นก็นอนอยู่แหละหนูจะไปทำอะไรให้กินก่อน” คนปิ่นหยกขอทนไม่ไหวบ้าง จะมางอแงนอนกกกันต่อไปแบบนี้อีกเมื่อไหร่จะได้ทำอย่างอื่นบ้าง“อืมมม ก็ได้ เร็วนะๆ หิว” คนงอแงเมื่อสักครู่นี้ถึงกับต้องยอม เมื่อเห็นแววตาดุจากปิ่นหยก เดี๋ยวถ้าอารมณ์ไม่ดีมีหวังเขาอดต่ออีกรอบดึกแน่ๆ ไม่รู้ว่าทำไมกับคนๆ นี้ถึงมีให้กิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-02
บทล่าสุด
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/2
Chapter 8[8/2]08.00 น.วันนี้ปิ่นหยกตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ใบหน้าสวยในตอนนี้ดูโทรมขึ้นมากแถมยังมีขอบตาดำคล้ำบวมซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผลมาจากเรื่องเมื่อคืนนี้ร่างบางคงยังเตรียมอาหารไว้รอชายหนุ่มที่ยังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้านนอก จริงๆ เพ้นท์เฮาส์นี้ไม่ได้มีห้องนอนแค่ห้องเดียวแต่ทำไมชายหนุ่มถึงไปนอนอยู่แบบนั้นปิ่นหยกเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม้ว่าจะทะเลาะหรือจบความสัมพันธ์กันแล้วก็ตาม ปิ่นหยกยังคงอยากเห็นมิตรภาพของเราทั้งสองอยู่ อาจจะในฐานะคนรู้จัก หรือในฐานะพี่น้องก็ได้อาหารสำหรับเช้านี้ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นปิ่นหยกจึงเดินเข้าไปนำกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาจากห้องนอน เผื่อว่ากินกันข้าวเสร็จและให้เวลาภัทรกาฬทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ก็จะได้เดินทางกลับคอนโดของเธอเลยเมื่อนำของออกมาเสร็จเรียบร้อยจนแน่ใจว่าไม่น่าจะลืมอะไรแล้ว ร่างบางจึงเดินเข้าไปปลุกคนตัวสูงที่ยังคงหลับอยู่“พี่นาฟ ตื่นได้แล้ว นี่ .....ตื่นได้แล้วค่ะ” คนตัวเล็กยืนเขย่าแขนร่างสูงอยู่แบบนั้น แต่พอได้สัมผัสแขนของเขากลับรู้สึกว่าอุณหภูมิบนร่างกายของเขามีไออุ่นร้อนๆ แผ่ซ่านออกมา“อ้ะ! ทำไมตัวร้อนขนาดนี
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/1
Chapter 8[8/1]ร่างสูงบดจูบเข้ากับริมฝีปากบางจนคนตัวเล็กแทบจะไม่มีจังหวะหายใจได้สะดวก มือหนาข้างหนึ่งค่อยๆ เลื่อนลงไปด้านล่าง พร้อมกับค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงเดรสไหมพรมสีดำรัดรูปนั้น นิ่วแกร่งเกี่ยวเอาเพนตี้ตัวจิ๋วด้านในที่จากสัมผัสแล้วพอเดาได้ว่าคงจะเป็นลายลูกไม้จริงแท้แน่นอนเมื่อปราการด้านในถูกดึงลงจนสุดเรียวขาเล็ก ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะส่งนิ่วแกร่งเข้าไปสำรวจด้านในร่องสวยจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว จนคนที่เคลิ้มไปกับสัมผัสจูบรสเร่าร้อนนั้นเผลอครางออกมาด้วยความตกใจ“อื้ม! ยะ หยุดนะ! อื้อออ!” ร่างบางพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของภัทรกาฬ ทว่ากลับไม่เป็นผล จนกระทั่งสักพักร่างสูงยอมปล่อยออกมาเอง เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ขัดขืนแล้วเพี๊ยะ!! “เราจบกันแค่นี้ หนูไม่เอาแล้ว ......พอแล้วว่ะ พอแล้วจริงๆ ฮึก!”“ทำไม? แล้วที่ผ่านมาล่ะ ไหนว่าอยู่ได้ ทนได้ รอได้ แล้วนี่กะจะหนีกันไปงั้นหรอ? เหอะ!”“พี่เคยโทษตัวเองบ้างไหม? ที่ผ่านมาหนูยอมมาตลอด เป็นหนูที่ทนมาคนเดียวอ่ะ หนูก็ได้แต่ถามตัวเองว่ากูแมร่งจะทนอยู่ไปเพื่ออะไรวะ ทนแมร่งอยู่แบบเนี้ยได้ตั้งหลายปีอ่ะทั้งที่เขาก็ไม่ยอมชัดเจนไม่ยอมพาไปไหนมาไหนให้คน
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/2
Chapter 7[7/2]21.00 น.ตี๊ด!! แกร่ก!!“ไปไหนมา! ทำไมโทรไปแล้วไม่รับ?”ทันทีที่ร่างบางของปิ่นหยกเดินเปิดประตูเดินเข้ามาเพ้นท์เฮาส์สุดหรูขนาดใหญ่นี้ ก็พบกับร่างสูงที่ยืนกอดอกจ้องหน้าทำตาเขียวใส่อยู่หน้าประตูแล้ว คงจะหงุดหงิดโมโหหิวหรืออะไร แต่คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแน่นอนเธอรู้สึกแบบนั้น“ก็ลงไปซื้อของมาทำอาหารไง ดุจัง”คำสุดท้ายคนตัวเล็กได้แต่พูดเบาๆ คนเดียว ก่อนจะเดินถือของเข้าไปในครัว โดยที่มีภัทรกาฬเดินตามเข้าไปด้วย“ดึกขนาดนี้ทีหลังไม่ต้องออกไปแบบนี้คนเดียวอีก สั่งเอาก็ได้ ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาจะทำไง? หนูไม่รู้จักแถวนี้นะ ไปไหนมาไหนก็ต้องโทรบอกพี่ด้วย”“หนูก็ไปแปบเดียวพี่จะอะไรนักหนา ขี้บ่น”แต่คราวนี่คำสุดท้ายคนตัวจงใจให้คนตัวสูงได้ยิน ใบหน้าสวยย่นจมูกเข้าหากันเหมือนประชดคนที่ยืนบ่นทำตัวราวกับเป็นพ่อคนที่สองหลังจากนั้นไม่นานอาหารก็พร้อมเสิร์ฟบนโต๊ะ โดยเจ้าของห้องเป็นช่วยถือออกมาวางไว้แถมยังช่วยจัดจานจัดโต๊ะ ทำหน้าที่ลูกมือได้เป็นอย่างดีแม้ว่าเมื่อครู่จะมีเหตุให้เกิดการทะเลาะกันบ้างแต่ก็สามารถดึงสถานการณ์กลับมาให้เป็นปกติได้เหมือนเดิมหากคนหนึ่งเงียบไม่เดือดตามด้วยเรื่องมันก็จบ ซึ
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/1
Chapter 7[7/1]กว่าที่ทั้งสองจะภารกิจกันจนตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งสองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันแน่นหนาบทเตียงขนาดคิงไซส์ โดยมีลำแขนแกร่งวางทาบบนเอวคอดส่วนมืออีกข้างนั้นวางไว้ทับหน้าอกนุ่มของหญิงสาว ขนาดหลับแล้วยังไม่วายนัวเนียกับร่างกายของร่างเล็กทว่าคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดจากสัมผัสจากคนตัวใหญ่บ้างแล้ว ก่อนจะขยับพลิกตัวจะหันหน้าไปทางอื่นแต่แรงจากปราการที่กอดรัดกลับทำให้ปิ่นหยกขยับตัวได้อย่างยากลำบาก จนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา“อืม ขยับออกไปหน่อย” ร่างบางเขย่าแขนแกร่งหวังให้คนตัวสูงขยับตัวให้บ้าง จนภัทรกาฬต้องตื่นขึ้นมาอีกคน“นอนนิ่งๆ หน่า” คนพี่ยังเอาแต่ใจพร้อมกระชับอ้อนแขนหนาขึ้น“ค่ำแล้วหนูจะไปทำอาหาร”“พี่เหนื่อย นอนอีกสักพักเถอะนะ” ภัทรกานเริ่มทำหน้างอแงเป็นเด็กไปแล้วหนึ่ง“นี่! ลุกเลย งั้นก็นอนอยู่แหละหนูจะไปทำอะไรให้กินก่อน” คนปิ่นหยกขอทนไม่ไหวบ้าง จะมางอแงนอนกกกันต่อไปแบบนี้อีกเมื่อไหร่จะได้ทำอย่างอื่นบ้าง“อืมมม ก็ได้ เร็วนะๆ หิว” คนงอแงเมื่อสักครู่นี้ถึงกับต้องยอม เมื่อเห็นแววตาดุจากปิ่นหยก เดี๋ยวถ้าอารมณ์ไม่ดีมีหวังเขาอดต่ออีกรอบดึกแน่ๆ ไม่รู้ว่าทำไมกับคนๆ นี้ถึงมีให้กิ
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/2
Chapter 6[6/2]@ The Willington N Penthouse Thonglorหลังจากที่กลับมาจากคลับของณัฐกานเมื่อคืนนี้กว่าคนตัวโตจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาบนห้องได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร เนื่องจากเจ้าตัวนั้นเกิดอยากจะงอแงอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ นอนนิ่งจมกองอ้วกตัวเองอยู่เบาะด้านหลังไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว เอาแต่บ่นพึมพำว่าจะกลับบ้านตัวเองอย่างเดียว จนเขาต้องออกแรงฉุดกระชากลากถูขึ้นมาบนห้องได้ร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวที่ต่างจากชุดเมื่อคืนกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงขนาดคิงไซส์ แต่กลับไร้เงาของคนที่อุ้มขึ้นมาเมื่อคืนครึ่งตัวด้านซ้ายอยู่ในผ้าห่มแต่ครึ่งตัวด้านขวากลับพาดขาเข้ากับหมอนข้าง อิริยาบถรวมๆ แล้วตอนนี้คงจะนอนหลับลึกมากถึงขั้นไม่รู้เลยว่าเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้นไม่รู้ว่ากี่รอบได้แล้วบนหน้าปัดนาฬิกาข้างหัวเตียงยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงส่องสว่างจากพระอาทิตย์เลยมาเกินครึ่งค่อนวันแล้วยังไม่สามารถทำให้ร่างบางตื่นอาจเป็นผลจากม่านหนาทึบสีเข้มบวกกับรอบๆ บริเวณห้องนอนไม่มีการเปิดไฟเลยสักดวง จึงทำให้หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ไม่รู้สึกตัวง่ายแกร่ก!! ครืดดด(เสียงเลื่อนประตู
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/1
Chapter 6[6/1](NARF TALK)ค่ำคืนราตรีภายใต้แสงไฟหลากสีลอยระยิบระยับประดับทั่วทุกมุมร้านทำให้ผู้คนที่ท่องเที่ยวต่างสนุกหลงใหลไปกับกับน้ำเมาหลายยี่ห้อหลายสูตรชงผสมกัน หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวใบหน้าหมวยอย่างปิ่นหยก ที่ไม่สามารถปฏิเสธแก้วเหล้าเพื่อนของผมได้“ถ้าไม่ไหวก็พอได้แล้ว” ผมก้มหน้าหันมากระซิบบอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้มองดูหน้าแล้วเหมือนคนแพ้กุ้งมาอย่างนั้นเลย“อื้มม ไม่อาวสิ!! ไหนใครมาาว ไม่มีใครเมาซะหน่อย” มือของผมกำลังจะยื่นมือมาจับแขนร่างบางให้ลุกขึ้นจากที่นั่งเตรียมออกจากร้าน ทว่าคนที่กำลังจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั้นกลับสะบัดแขนออกก่อน(1 ชม. ก่อนหน้า)‘เออ แล้วเรื่องที่มึงจะหมั้นกลับน้องดารันปีนี้ พ่อมึงว่าไงบ้างวะ’‘ก็ยังพูดคำเดิม’‘อย่างงั้นหรอวะ แล้วมึงไม่คิดจะยอมหมั้นให้แม่งจบๆ ไปวะ กูว่าก็ไม่ได้เสียหายอะไรป่าววะ? น้องเค้าก็ทั้งน่ารัก เรียนก็เก่ง เป็นถึงลูกสาวตระกูลผู้ลากมากดี นิสัย ......ก็คงดีแหละมั้ง เออนั่นแหละ มึงก็ลองพิจารณาใหม่ดูดิ่ ไหนๆ มึงก็ไม่ได้มีใครอยู่ไม่ใช่หรอวะ’‘กุว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ปวดหัวว่ะ’นั่นคือบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนสนิทก็คือไอ้บอม ถามว่าทำไมผมไม่ห้า
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 5/2
Chapter 5[5/2]@ The Willington N Penthouse Thonglor17.00 น.แกร่งง!!“อ๊ะ อ้าว มาพอดีเลยค่ะ หนูเห็นว่ามีแป้งทำขนมในครัวด้วย เลยลองทำช็อคโก้บราวนี่ดูค่ะ มาเหนื่อยๆ ......ชิมหน่อยไหมคะ” คนตัวสูงเกิดประตูเข้ามาพอดีกับจังหวะที่หญิงสาวกำลังจะจัดจากขนมและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะอาหารภัทรกาฬวางกระเป๋าทำงานและ Blazer สีดำพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินมุ่งหน้ามาที่โต๊ะอาหารที่ติดกับริมหน้าต่างแบบกระจกบานใหญ่สามารถมองเห็นวิวใจกลางกรุงได้เป็นอย่างดี ยิ่งถ้าเป็นบรรยากาศในยามค่ำคืนนั่งจิบไวน์กันตรงนี้ยิ่งจะเป็นช่วงเวลาที่โรแมนติกที่สุดเลยแหละ“คืนนี้พี่ต้องไปร้านไอ้ณัฐมัน”ร่างสูงเดินมากอดร่างบางจากทางด้านหลัง เท้าคางลงซบไหล่บางก่อนจะยื่นจมูกโด่งเข้าคลอเคลียกับซอกคอ ราวกับคนต้องการชาร์ตแบตหลังจากเหนื่อยกับงานมา“แล้ว?” ปิ่นหยกหันหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจ“หนูต้องไปด้วย”“ทำไม?” ร้อยวันพันปีไม่เคยพาเธอออกไปเจอใคร“ก็ไม่ทำไม”“ทุกทีไม่เห็นอยากจะพาออกไปไหน” หรือเขาไม่กลัวใครเห็นแล้วหรอทุกครั้งเห็นกังวลเรื่องนี้“งานนี้มีแค่เพื่อนสนิท”“งานก่อนๆ ก็เห็นมีเพื่อนสนิท” ขนาดตอนสมัยมหาลัยเธอขอไปงานวันเกิดเพื่อนของเข
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 5/1
Chapter 5[5/1]ภายในห้องพักสุดหรูราคาหลายร้อยล้านที่ถูกดีไซน์ด้วยเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับตกแต่งทั้งหมดให้สมฐานะเจ้าของห้อง ถัดไปจากห้องโถงใหญ่จะเห็นร่างบอบบางที่กำลังขลุกตัวอยู่ในครัวขนาดกว้างเพื่อจัดเตรียมของที่จะทำอาหารมื้อเที่ยงสำหรับทานคนเดียวแต่กว่าจะได้กินข้าวเที่ยงก็เลยมาบ่ายสองโมงแล้ว กว่าคนที่เป็นเจ้าของห้องจะออกไปก็เกือบบ่ายพอดี ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะในครัวก็ดังขึ้น ปิ่นหยกชะเง้อหน้ามองหน้าจอที่แสดงชื่อของเพื่อนสนิทแทบจะเป็นสายประจำที่โทรเข้าหาเธอบ่อยที่สุดแล้ว(ฮัลโหลหยก ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนพอดีเราพักเที่ยงเลยแวะเข้ามาคอนโดแกก่อน เคาะห้องตั้งนานแล้วทำไมยังไม่มาเปิด)“ห้ะ? กะ แกอยู่ที่คอนโดเราตอนนี้หรอ” ตั้งแต่โดนลากตัวมาถึงกรุงเทพฯ หญิงสาวก็ยังไม่มีเวลาได้ตั้งสติอะไรเลย ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาอธิบายให้เจ้านายของเธอได้ฟัง(อืมม ก็ใช่ดิ่ มาเปิดเลยเร็วๆ ร้อน)“ดะ เดี๋ยวนะ คือ คือว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่คอนโดอ่ะวิน เราไม่สบายเลยให้ย้งมารับกลับจันฯ” เอาแบบนี้ก็แล้วกันล่ะ โกหกเนียนๆ ไปก่อน ถ้าขืนบอกไปว่าอยู่กับใครตอนนี้รับรองว่าเพื่อนของเธอคงจะอยู่ไม่
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 4/2
Chapter 4[4/2]สี่ล้อรถยนต์ยูเอสวีออรอชส์สีดำหรูคู่ใจที่ณัฐกานทิ้งไว้ให้พี่ชายใช้เมื่อตอนที่มาส่งเข้าคอนโดปิ่นหยกวันก่อน ขับเคลื่อนเข้าเทียบจุดดรอปออฟภายใต้โครงการหรูย่านทองหล่อหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวชายหนุ่ม ก่อนจะมีพนักงานที่คอยบริการนำรถราคาแพงขึ้นไปเก็บชั้นด้านบนให้โดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อยอะไรอีกคีย์การ์ดสีทองเขียนสลักชื่อโครงการ ‘The Willington N Penthouse Thonglor’มือหนาแตะคีย์การ์ดเข้าประจำจุดสแกนพร้อมกับบิดลูกบิดประตูให้เปิดออก ทั้งสองร่างเดินเข้าไปภายในห้องขนาด 275 ตารางเมตรถูกบิ้วอินแบบสไตล์ Versace Penthouse เป็น Luxury Penthouse หนึ่งเดียวในเอเชียที่ถูกตกแต่งด้วย Versace ทั้งหมด บ่งบอกได้ถึงรสนิยมของเจ้าของห้องที่เป็นถึงเจ้าของโครงการแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี“0_0 นี่ถ้าเทียบกับคอนโดของหนูมันดูเล็กกว่าที่นี่ไปเลยสิบๆ เท่าอ่ะ” ปิ่นหยกถึงกับอึ้งในความอลังการงานราวกับได้สถาปัตยกรรมมือดีมาดีไซน์เองรวมทั้งขนาดของห้องที่ใหญ่โตกินพื้นที่ทั้งชั้นบนสุดของตึกนี้และเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งภายในห้องบอกเลยให้เธอหาเงินซื้อแบบนี้ทั้งชาติก็ไม่ได้หรอก มันสมแล้วที่เป็นเขา“ชอบไหมคะ ที่สั่งบิ้
