ตอนที่ : 05 หมาหวงก้าง

มหาวิทยาลัยAA

"น้องพริมครับ น้องพริม"

"อ้าว พี่เปรม"

"กำลังจะกลับแล้วเหรอครับ"

"ค่ะ พี่เปรมมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"เอ่อ พี่จะชวนไปนั่งกินขนมครับ ร้านข้างๆ มหาลัยเรานี่เอง"

"....." พริมยืนนิ่งเหมือนกำลังคิด แต่อีกคนที่เดินมาด้วยกันหน้าเข้มรออยู่แล้ว เพราะได้ยินทุกประโยคคำพูดที่ทั้งสองคุยกัน จึงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ที่มีคนอื่นมายุ่งกับพี่คนสวยแบบนี้

"ไปเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านเอง"

"เอ่อแต่ว่า.."

"ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณที่น้องพริมช่วยพี่แก้งานส่งอาจารย์ ไม่งั้นพี่ไม่จบแน่"

"งั้นก็ได้ค่ะ" คนตัวเล็กตอบรับคำขอ เพราะถ้าปฏิเสธเขาคงได้หาข้ออ้างมาเจอเธออีกแน่ๆ และต้องชวนเธอไปนั่นไปนี่อีก ไม่รู้จบ

"งั้นก็ไปกันครับ" รุ่นพี่ยิ้มตอบรับด้วยความดีใจ

"รามเดี๋ยวนายกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่"

"ครับ? กลับไปไหนครับ?"

"กลับบ้านไง"

"แล้วพี่ล่ะครับ ไม่กลับเหรอ เดี๋ยวไม่ทันรถหรอกครับ"

"นายได้ยินที่พี่พูดกับรุ่นพี่แล้วนี่ อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย"

"....." รามทำหน้าเมินเหมือนไม่รับรู้ ก็จริง เขาได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว ไม่พอใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ต้องคีฟลุคเด็กน้อยตาใสต่อหน้าพี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้

"ราม เข้าใจหรือเปล่า?"

"ผมขอไปกินด้วยสิครับ"

"อะไรนะ!?" รุ่นพี่อุทานออกมาด้วยความตกใจ

"จะบ้าเหรอราม!"

"ไม่บ้าครับ ทำไมล่ะ ผมขอไปด้วยแค่นี้เอง" รามยังคงยืนหยัดคำเดิมว่าจะไป ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ เพราะคนเดียวที่เขาจะใส่ใจคือพริมเท่านั้น

"รามพี่ขอล่ะ"

"ไปนั่งเฉยๆ ก็ได้ครับ"

"นายเป็นใคร แล้วทำไมมาตามพริมแบบนี้" รุ่นพี่ถามเสียงแข็ง

"เป็นใครสำคัญกับพี่ด้วยเหรอครับ แล้วอีกอย่างพี่กับพี่พริมไม่ได้เป็นอะไรกัน ไปนั่งสองต่อสองแบบนั้น พี่พริมเธอเสียหายนะครับ ให้ผมไปด้วยแหละดีแล้ว กันพวกคิดไม่ดีครับ"

"พอแล้วราม จะไปก็ไป" พริมพูดแทรก เพราะถ้าให้ทั้งสองคนคุยกันต่อ คงได้วุ่นวายมากกว่านี้แน่ๆ เลย

หลังจากนั้นรามก็ได้ตามไปนั่งที่ร้านขนม บรรยากาศมันค่อนข้างน่าอึดอัด เพราะดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่ค่อยลงรอยกันไปแล้ว และคนที่รู้สึกอึดอัดมากที่สุดก็คือพริม

"เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ" รุ่นพี่พูด

"ไม่เป็นอะไรครับ ผมไปส่งเองได้ บ้านเราอยู่ใกล้กัน มาเรียนพร้อมกันกลับบ้านพร้อมกันทุกวันอยู่แล้ว" รามพูดแทรกเสียงแข็ง สายตานั้นจ้องเขม็งอย่างไม่ยอมแพ้

"อ๋อ นึกว่าใคร ทำตัวหวงก้างเชียว ที่แท้ก็แค่เด็กข้างบ้านเองงั้นเหรอ?"

"ครับ แต่สนิทกันมาก สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ครอบครัวเราก็สนิทกัน"

"เหรอ สงสัยพี่คงต้องทำความรู้จักกับครอบครัวของน้องพริมบ้างแล้วสิ จะได้สนิทบ้าง"

"คงยากครับ เพราะคุณลุงหวงลูกสาวมาก ใครมาจีบไม่ได้หรอกครับ"

"ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือเหรอครับ เคยได้ยินคำพูดนี้ไหม"

"ไม่เคยครับ เพราะพี่พริมเป็นคน ไม่ใช่ลูกเสือ แต่ถ้าจะเป็นจริงๆ ก็คงไม่เหมาะมั้งครับ เพราะเสือไม่คู่ควรกลับหมะ.."

"โอ๊ย!! พอแล้ว ทั้งสองคนเลย"

สถานการณ์มันก็น่าอึดอัดอยู่แล้ว ทั้งสองเล่นมาต่อปากต่อคำกันแบบนี้แล้วเธอจะต้องทำยังไง เธอไม่ได้อยากให้ใครมาทะเลาะกันเพราะตัวเอง

"น้องพริมครับพี่ซื้อของมาฝากด้วยครับ" พูดจบรุ่นพี่ก็หยิบของออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันเป็นสร้อยข้อมือเล็กๆ ที่มีจี้เป็นรูปหัวใจและรูปปลาโลมา มันสวยมากๆ เลย

"พะ แพงหรือเปล่าคะเนี่ย ซื้อมาให้พริมทำไมคะ พริมเกรงใจ" เพราะเขาซื้อของมาให้บ่อยมาก แต่ละอย่างก็แพงโขเลยทีเดียว เธอเกรงใจมาก ขนมบางอย่างก็ไม่ได้กินเองด้วย

"ไม่ต้องเกรงใจครับ พี่เต็มใจให้ ยื่นข้อมือมาสิครับ"

"เอ่อ..."

ไม่ใช่คนที่ปฏิเสธคนไม่เป็นนะ แต่ฉันแค่ไม่อยากทำลายน้ำใจของใคร บางอย่างเขาซื้อมาให้ฉันก็รับไว้ กินหรือไม่กินใช้หรือใช้นั่นก็อีกเรื่อง

"รับไปเถอะครับ พี่อยากให้"

"ขอบคุณนะคะ แต่พริมขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ที่พี่เปรมจะซื้ออะไรมาให้พริม"

"ครับน้องพริม"

รามได้แต่มองท่าทีของสองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ไม่ชอบสายตาที่พริมมองรุ่นพี่เลย มันทำให้รู้สึกว่าเธอเองก็แอบมีใจเหมือนกัน แค่ยังปากแข็งปฏิเสธเท่านั้นเอง

แหงล่ะ พวกเอาใจผู้หญิง ซื้อของหรูๆ แพงๆ ให้ ยังไงผู้หญิงก็ชอบอยู่แล้ว

ไม่รวยกะเขาบ้างก็ให้มันรู้ไปสิ

"สวยมากเลยนะครับ เหมาะกับน้องพริมมากเลย"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"ข้อมือสวยๆ แบบนี้ ต้องมีเครื่องประดับนิดๆ หน่อยๆ นะครับ ถึงจะดูดี"

"....." คนตัวเล็กไม่ได้ตอบกลับ เพราะเธอยังคงยิ้มชื่นชมความสวยงามของสร้อยข้อมืออยู่ ซึ่งการกระทำนี้ทำเอารามที่นั่งจ้องอยู่นั้นไม่พอใจมากเลยทีเดียว

ในใจอยากจะกระชากออกมาแล้วโยนทิ้งเข้าป่าไปให้รู้แล้วรู้รอดเลย แต่มันก็ทำแบบนั้นไม่ได้เนี่ยสิ ขืนทำไป ก็ได้กลายเป็นตัวร้ายในสายตาของพี่สาวคนสวยพอดี

เบื่อจัง เบื่อฉิบหาย ที่ต้องคีฟลุคหมาน้อยแสนใสซื่อเนี่ย

"พี่พริมครับ เรากลับกันเถอะครับ"

"อื้ม.."

"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับน้องพริม"

"ไม่ต้องหรอกครับ แค่พามากินขนม ซื้อของให้ แค่นี้ก็พอแล้วครับ ไม่ต้องตอบแทนอะไรแล้วมั้งครับ กะอีแค่ช่วยทำให้ผ่านงานแค่นี้"

"ราม" พริมหันไปดุเสียงเข้ม เพราะไม่อยากให้รามทำนิสัยแย่ต่อหน้าคนที่อายุมากกว่าตัวเอง เพราะเห็นเป็นน้องคนนึงเลยตักเตือน

"นะครับน้องพริม ให้พี่ไปส่ง" รุ่นพี่ยังคงรบเร้า เพราะเธอยังไม่ได้ตอบอะไร ฉะนั้นก็ถือว่ายังไม่ได้คำตอบ

"ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวพริมกลับเองดีกว่า ขอบคุณมากนะคะ สำหรับสร้อยข้อมือแล้วก็ขนม"

"ครับ เดินทางกลับดีๆ นะครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

รามและพริมเดินออกมาพร้อมกัน แต่เจ้าหมาเด็กนั้นเดินนำลิ่วมาก่อนเลย ท่าทีกระฟัดกระเฟียดนั้นก็เดาไม่ยากหรอก คงไม่พอใจอยู่นั่นแหละ

"นายทำตัวไม่ดีนะราม"

"ต้องเหมือนรุ่นพี่คนนั้นเหรอครับ ถึงจะดีในสายตาของพี่"

"อย่าประชดราม พี่เตือนเพราะเห็นนายเป็นน้อง ทำแบบนั้นต่อหน้าผู้ใหญ่ได้ยังไง"

"เฮอะ! แค่น้อง" รามแค่นหัวเราะออกมาเหมือนเย้ยหยันตัวเอง ทำดีแทบตายสุดท้ายเขาให้เป็นแค่พี่น้อง

"ราม..."

"ผมมีหมวกอันเดียว พี่เอาไปใส่เถอะครับ เดี๋ยวผมกระเซิง ไว้ทำงานเก็บเงินอีกหน่อยจะซื้อให้ใหม่ครับ"

"ฟังพี่หรือเปล่าราม?"

"ฟังครับ แต่ไม่รับรู้ ผมดีกับคนที่มาจีบพี่ไม่ได้หรอกครับ ผมถือว่านั่นเป็นศัตรู...หัวใจของผม"

รามชัดเจนมาตลอดอยู่แล้วว่ากำลังชอบพริม และกำลังเดินหน้าจีบเธออยู่ แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับคือ คำว่าพี่น้อง ที่เธอมีให้ แต่กับคนอื่นเธอกลับรู้สึกดี มันน่าน้อยใจไหมล่ะ

"แต่พี่ไม่เคยคิดอะไรกับนายนะราม"

"ก็แหงสิครับ พี่พูดมาตลอดว่าเห็นผมเป็นแค่น้อง แต่ใครสนล่ะ"

"ราม..."

"ขึ้นซ้อนท้ายแล้วกอดเอวผมไว้ด้วยนะครับ อย่าปล่อยเด็ดขาด ถ้าตกรถลงไปจะโทษผมไม่ได้นะครับ"

"งอนจริงจังเชียวนะราม"

"....." เขาเงียบ ไม่เชิงงอนอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะชินแล้วกับที่เธอพูดกรอกหูทุกวัน ว่าคิดแค่น้อง แต่ก็ไม่ได้คิดจะสนใจอยู่แล้ว ถือคติว่า น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อนเลย นับประสาอะไรกับใจคนล่ะ

ไม่ได้งอนแต่หงุดหงิดมากกว่า ยิ่งเห็นสร้อยข้อมือแล้วยิ่งรู้สึกบาดตาบาดใจซะเหลือเกิน

"ขึ้นรถสิครับ ที่รอนี่หรือจะให้ผมอุ้มขึ้น?"

"ไอ้บ้า! พี่ขึ้นเองได้"

"งั้นก็รีบขึ้นสิครับ"

"อารมณ์แปรปรวนจริงนะเด็กนี่"

"ผมไม่เด็กแล้วนะครับ ดูได้ พิสูจน์ได้ ผมโตแล้ว"

"ราม!!"