เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ : 04 เงาตามตัว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-24 02:16:48มหาวิทยาลัยAA
"พี่พริมครับ"
"....." ฉันได้แต่อุทานในใจ 'เขาอีกแล้วเหรอ' เจอกันที่บ้านทุกวันก็ว่าเหนื่อยแล้วนะ นี่ต้องมาเจอเขาที่นี่อีก
ไม่สิ เขาตั้งใจมาดักรอที่นี่ วันไหนเรียนเสร็จก่อนก็จะมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะเลิกเรียนพร้อมกัน เขาจะขับรถมอเตอร์ไซค์ตามรถรับส่งที่ฉันนั่งไปจนถึงบ้าน พอถึงปากซอยหน้าบ้านเขาก็จะลงรถ และจูงมอเตอร์ไซค์เดินเข้าบ้านพร้อมกัน จนฉันไม่ไหวกับการกระทำของเขา สุดท้ายก็ได้นั่งซ้อนท้ายไปนั่นแหละ
นับวันเขายิ่งตามฉันเหมือนเงาตามตัว นอกจากเรียน และแยกกันนอนบ้านใครบ้านมัน มีที่ไหนบ้างที่เราจะไม่เจอกันเลย นี่ฉันก็ไม่รู้จะโกหกเพื่อนว่ายังไงแล้วเนี่ย
"ผมซื้อนมสดมาให้ครับ" เขายื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน มาครั้งไหนต้องมีของติดไม้ติดมือมาตลอด
"ราม เมื่อไหร่นายจะเลิกมายุ่งกับพี่ เลิกมาที่นี่ได้แล้ว"
"ทำไมครับ ผมแค่มาเล่นเฉยๆ มาปกป้องพี่ไงครับ"
"นายนี่มัน..."
"กินให้อร่อยนะครับ ผมจะนั่งรอที่เก้าอี้ครับ"
"....." ฉันถอนหายใจแรง ก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน ที่นั่งอยู่อีกมุมนึงหน้าคณะ
เด็กวิศวะที่อื่นเข้ามาที่นี่ก็ไม่แปลกที่มีแต่คนมอง ฉันไม่รู้จะหลบสายตาใครยังไงแล้ว
"อีพริม น้องข้างบ้านคนนั้นมาหามึงอีกแล้วอ่อ?" แอลถาม
"อืม.."
"ถามจริง มีซัมติงไรป้ะเนี่ย" เฟรมถาม แล้วแม่งชอบตั้งคำถามอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ถามไม่รู้นิสัยเพื่อนของตัวเองเลยหรือไง
"ซัมติงบ้าบออะไร"
"ผู้ชายมาจีบ ซื้อของมาให้ มึงแทบไม่แตะเลย ส่วนใหญ่ยกให้เพื่อน ไม่ก็ให้น้องๆ ที่คณะ แต่ทุกครั้งที่เด็กข้างบ้านมึงซื้อของมา มึงกินหมดไม่เหลือ แถมไม่แบ่งเพื่อนด้วยไม่ให้คิดได้ไงวะ" โอ๋พูดขึ้นมา
ที่ผ่านมาเวลาใครซื้อของให้ ฉันจะแบ่งให้เพื่อนๆ กินตลอด เพราะบางอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบกิน และก็ไม่ได้อยากกิน ไม่รู้จะเอากลับบ้านทำไมเหมือนกัน เลยเอาแบ่งให้เพื่อนๆ ให้น้องที่คณะกินนั่นแหละดีแล้ว
ส่วนของราม ขนมหรือน้ำ ที่เขาซื้อมาให้ มันอร่อยถูกปาก เพราะหมอนี่รู้ดีว่าฉันชอบกินอะไร เลยชอบซื้อแต่ของพวกนั้นมา และฉันก็เลยไม่ได้แบ่งให้ใครเพราะมันคือของอร่อยที่ชอบมาก
"กูว่าน้องเค้าชอบมึงว่ะ" เฟรมพูดขึ้น
"แค่ก แค่ก"
"นั่นดิ กูก็คิดแบบเฟรมนะ ถ้าไม่ได้ชอบจะมาหาทำไมที่มหาลัยทุกวันแถมกลับบ้านพร้อมกันด้วย" โอ๋พูด ทำให้แอลหยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน
"แฮ่ม! กูบอกแล้วไงว่าบ้านเราอยู่ใกล้กัน จะกลับพร้อมกันก็ไม่แปลก"
"แล้วทำไมมึงถึงไม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์น้องไปล่ะ บ้านอยู่ใกล้กันไม่ใช่รึ?" เฟรมพูด
"กูไม่อยากเป็นเป้าสายตา แค่นี้ก็ปวดหัวกับสายตาคนอื่นจะแย่แล้ว"
"ชิชิ ทำเป็นเอาเรื่องอื่นมาอ้าง เขินก็พูดมาเถ๊อ~" แอลมองฉันแล้วยิ้มหวาน
"พวกมึงก็นี่นะ นอกจากเป็นนักศึกษาแล้ว ไม่ทราบว่ารับจ๊อบเป็นสายสืบด้วยหรือไงจ๊ะ"
อดไม่ได้จริงๆ ที่จะรู้สึกหมั่นไส้ พวกนี้นี่ก็กระไรนะ เห็นใครตามจีบหน่อยไม่ได้ เป็นอันต้องล้อตลอด อย่าให้มีบ้างละกัน จะเล่นคืนให้สาสมเลย
"แต่จะว่าไป น้องมันก็หล่อนะเว้ย ผมขาวๆ หุ่นล่ำๆ กล้ามเป็นมัดๆ สเปกอ่า" โอ๋พูดพร้อมกับทำหน้าตาเหมือนหิว
"น้องมันไม่ชอบของโบราณหรอก เดี๋ยวตำรวจจับ ข้อหาทำลายวัตถุโบราณ"
"หืม อีเฟรม มึงนี่นะ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
นั่งมองพวกเพื่อนๆ มันหยอกกัน ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะขำ แต่ก็แอบคิดตามนะ รามน่ะหล่อเลย หุ่นดีมาก ล่ำมาก อย่างกับคนเล่นกล้ามมา หุ่นนายแบบมาก ถ้าได้เป็นดาราหรือนายแบบถ่ายแบบนะฉันว่าผ่านเลย เพราะน่าจะเป็นคนที่ดูแลรักษาสุขภาพตัวเองพอสมควรเลยล่ะ
"พวกมึงหยุดหัวเราะกันเลย กูว่าน้องเค้าล็อคมงแล้วนะ พี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้คนเดียวจ้า" เฟรมพูดจบ ทุกคนก็หันมามองฉัน
"เอ้า อะไรของพวกมึงเนี่ย ไหงมาที่กูล่ะ"
"เพราะมึงแหละ ทำกูอกหัก หลายครั้งแล้วนะ" โอ๋พูดเหมือนงอน แต่ก็นะ มันอกหักจากผู้ชายหลายคนที่เข้ามาจีบฉันหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ได้ล็อคมงอะไรทั้งนั้นแหละ ยังไม่รู้เรื่องเลย ว่าเขามาชอบตอนไหนจีบตอนไหน
"บ้าบอจริงพวกนี้"
เรานั่งคุยกันจนกระทั่งได้เวลาเข้าเรียนคลาสสุดท้าย หลังเลิกเรียนเราก็แยกย้ายกันกลับเหมือนอย่างเคย ชีวิตมหาลัยมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย เพราะฐานะทางบ้านของฉันก็ไม่ได้แย่จนต้องทำงานพาร์ทไทม์ อีกอย่างต่อให้ฉันอยากทำพ่อก็ไม่ให้ทำอยู่ดี เพราะงานพาร์ทไทม์ส่วนใหญ่ต้องทำกลางคืน ซึ่งพ่อเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันมาก
..ขณะที่กำลังกลับบ้าน
"มารอพี่แล้วกลับพร้อมกันทุกวัน ไม่เป็นห่วงคุณยายบ้างหรือไง"
"เป็นห่วงครับ แต่คุณยายชอบไปอยู่วัด กว่าจะกลับก็เย็นๆ นู่น"
ก็จริงอย่างที่รามว่า คุณยายดอกไม้ชอบไปอยู่ที่วัด เหมือนกับคุณยายของฉันก่อนที่ท่านจะเสีย คุณยายชอบเข้าวัดมาก คุณยายบอกว่าแก่แล้วที่พึ่งทางใจทางเดียวก็คือวัด มันทำให้รู้สึกสงบ รู้สึกว่าชีวิตของเราก็มีแค่นี้ ไม่เสียดายถ้าตัวเองต้องตาย เพราะที่ผ่านมาทำดีที่สุดแล้ว
"แล้วนายไม่รีบกลับมาเตรียมกับข้าวกับปลารอคุณยายหรือไง"
"ก็นี่ไงครับ กลับถึงบ้านเดี๋ยวก็ทำกับข้าวหุงข้าวไว้ให้ยายเลย"
"แม่พี่ น่าจะมีกับข้าวแบ่งไว้ให้แล้วล่ะ" ฉันพูดได้โดยไม่ต้องเดาเลย เพราะมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แม่บอกว่าแบ่งให้คุณยายไปเถอะ เพราะตอนที่คุณยายยังแข็งแรงดีแกก็ชอบทำขนมทำกับข้าวแบ่งมาให้อยู่ทุกวัน ช่วยดูแลกันไปอย่างน้อยก็เพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน
"ขอบคุณนะครับ แม่พี่ยังใจดีเหมือนเดิมเลย"
"ขอบคุณอะไรกัน ตอนที่คุณยายยังแข็งแรง คุณยายก็ชอบทำขนมทำกับข้าวมาฝากอยู่บ่อยๆ"
"อืม คืนนี้พี่เปิดหน้าต่างได้ไหมครับ"
"ทำไม?"
"ผมอยากเห็นหน้าพี่ แค่เปิดไว้ก็ได้ เวลาผมนั่งทำงาน จะได้มีแรง"
"อย่าให้มันมากนัก"
"นะครับพี่พริม"
"....." ฉันไม่ได้ตอบ เพราะเราสองคนเดินมาถึงบ้านพอดี ฉันเองก็รีบเดินเข้าบ้านของตัวเอง
"พ่อแม่ สวัสดีค่ะ"
"หวัดดีจ้ะลูก"
"พริมคงไม่ได้ลงมากินข้าวเย็นด้วยกันนะคะ แต่ดึกๆ คงลงมา"
"งานเยอะเหรอลูก"
"นิดหน่อยค่ะแม่อยากรีบทำให้เสร็จ ไม่อยากให้มันดึก"
"จ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่จะแบ่งไว้ให้นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ชีวิตฉันโคตรโชคดีเลย เพราะไม่ว่าจะทำอะไรแม่จะไม่ตั้งคำถามเลย ไม่ว่าแม่หรือพ่อ พวกเขาจะเคารพการตัดสินใจของฉัน ยังไม่หิวข้าวยังไม่อยากกิน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร ก็จะไม่ถูกบังคับ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของฉันที่จะไม่อยากทำในเรื่องนั้นๆ
ฉันรีบเดินขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะเปิดม่านหน้าต่างของตัวเอง และชะโงกหน้าไปดูเล็กน้อย เห็นรามมันกำลังยืนยิ้มอยู่ที่หน้าต่างเหมือนกับคนบ้า ให้ตายสิ เด็กนี่ทำไมถึงมีอิทธิพลอะไรกับฉันขนาดนี้นะ หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น เป็นเงาตามตัวอยู่ตลอดเลย
@ตกดึก
"หาววว~"
คลิ๊ก~
คุณได้รับข้อความใหม่
ราม : ง่วงก็นอนสิครับ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ
กำลังง่วงจริงๆ แหละ แต่พอได้อ่านข้อความก็ตาสว่างเลย เพราะลืมไปเลยว่าฉันเปิดหน้าต่างอยู่ หมอนั่นต้องเห็นที่ฉันอ้าปากหาวแน่ๆ หึย น่าอายชะมัดเลย
ราม : กินข้าวหรือยังครับ
พริม : ถามทำไม
ราม : ถ้ายังไม่ได้กิน ผมจะขับรถพาพี่ไปกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าปากซอย
พริม : ไม่เป็นอะไร แม่พี่แบ่งกับข้าวไว้ให้แล้ว
ราม : กับข้าววันนี้อร่อยมากเลยครับ คุณยายชมใหญ่เลย ฝากขอบคุณแม่พี่ด้วยนะครับ
พริม : อื้ม นายทำไมยังไม่นอน?
ราม : ก็พี่ยังไม่นอน ผมอยากอยู่เป็นเพื่อน
พริม : เข้านอนได้แล้ว ฝันดีนะ
ราม : ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ คนสวยของผม ^w^
บทที่เกี่ยวข้อง
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 05 หมาหวงก้าง
มหาวิทยาลัยAA"น้องพริมครับ น้องพริม""อ้าว พี่เปรม""กำลังจะกลับแล้วเหรอครับ""ค่ะ พี่เปรมมีอะไรหรือเปล่าคะ?""เอ่อ พี่จะชวนไปนั่งกินขนมครับ ร้านข้างๆ มหาลัยเรานี่เอง""....." พริมยืนนิ่งเหมือนกำลังคิด แต่อีกคนที่เดินมาด้วยกันหน้าเข้มรออยู่แล้ว เพราะได้ยินทุกประโยคคำพูดที่ทั้งสองคุยกัน จึงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ที่มีคนอื่นมายุ่งกับพี่คนสวยแบบนี้"ไปเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านเอง""เอ่อแต่ว่า..""ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณที่น้องพริมช่วยพี่แก้งานส่งอาจารย์ ไม่งั้นพี่ไม่จบแน่""งั้นก็ได้ค่ะ" คนตัวเล็กตอบรับคำขอ เพราะถ้าปฏิเสธเขาคงได้หาข้ออ้างมาเจอเธออีกแน่ๆ และต้องชวนเธอไปนั่นไปนี่อีก ไม่รู้จบ"งั้นก็ไปกันครับ" รุ่นพี่ยิ้มตอบรับด้วยความดีใจ"รามเดี๋ยวนายกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่""ครับ? กลับไปไหนครับ?""กลับบ้านไง""แล้วพี่ล่ะครับ ไม่กลับเหรอ เดี๋ยวไม่ทันรถหรอกครับ""นายได้ยินที่พี่พูดกับรุ่นพี่แล้วนี่ อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย""....." รามทำหน้าเมินเหมือนไม่รับรู้ ก็จริง เขาได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว ไม่พอใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ต้องคีฟลุคเด็กน้อยตาใสต่อหน้าพี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้"ราม เข้าใจหรือเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน คำโปรย
ย้อนกลับไป 10 กว่าปีก่อนรั้วไม้กั้นระหว่างบ้านหลังเล็กๆ เป็นที่ประจำของเด็กคนนึงที่ชื่อว่า ราม ทุกวันจะมายืนเกาะหน้ารั้วรอพี่สาวคนสวยนั้นกลับมาจากโรงเรียน พี่สาวที่แสนใจดี แสนสวย น่ารัก จนทำให้เด็กคนนึงตั้งมั่นกับตัวเองไว้ว่าโตขึ้นจะเป็นแฟนกับพี่สาวคนนี้ให้ได้"รามรักพี่พริม""แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา"แต่แล้วก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น คุณยายที่เป็นยายแท้ๆ ของราม นั่งเหงาหงอย เศร้าสร้อย เพราะแม่ของรามมาพารามไปอยู่ด้วย หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย เด็กน้อยที่เคยมายืนเกาะรั้วทุกเช้าเย็นหายไปโดยที่ไม่มีข่าวคราวเลยเป็น 10 ปีจนกระทั่ง..."หวัดดีครับพี่พริม""???""รามเองครับ""น้องราม...เหรอ!!"ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง เด็กน้อยตัวผอมแห้งเห็นกระดูกในวันนั้นเมื่อ 10 กว่าปีก่อน กลับกลายมาเป็นหนุ่มร่างกายบึกบึนกำยำ หล่อ ดูดี เท่ห์ แถมเป็นเด็กนักเรียนวิศวะด้วยโชคชะตาได้พาเขากลับมาอีกครั้ง เด็กน้อยในวันนั้นกลายเป็นหนุ่มหล่อไปซะแล้ว แถมดูฮอตไม่น้อยเลยความทรงจำแสนหวาน รักแรกที่เคยตั้งมั่นไว้ว่าโตขึ้นจะขอพี่สาวคนสวยเป็นแฟน เขายังคงตั้งใจไว้แบบนั้น ถึงตอนนั้นจะเป็นคำพูดของเด็กที่ดูเหมือนแก่แดด แต่ใค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 01 ไม่ได้เจอกันนาน
ณ บ้านสองชั้นหลังไม่ใหญ่ บรรยากาศนั้นร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ สะอาดตาเพราะมีคนคอยดูแลปัดกวาดใบไม้อยู่ตลอด ด้านในตัวบ้านนั้นก็เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะมีคนเป็นแม่คอยดูแลปัดกวาดเช็ดถูให้อยู่ในสภาพที่สวยงามเสมอเช่นกันบ้านหลังนี้มีสมาชิกอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามคน มีพ่อแม่และลูกสาวแสนสวย"พริม เสร็จแล้วหรือยังลูก แม่จะให้เอาขนมไปให้คุณยายดอกไม้ด้วย""ค่าแม่ อีกแป๊บนึงก็เสร็จแล้วค่ะ" ฉันตะโกนตอบกลับแม่สวัสดีฉันชื่อพริม นักศึกษาปีสี่ของมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัด แต่ดีที่บ้านของฉันอยู่ในตัวจังหวัดเลยการเดินทางเลยไม่ไกลตึก ตึก ตึกขาเรียวก้าวลงบันไดมาด้วยความรวดเร็ว พร้อมทั้งกระเป๋าสะพายพะรุงพะรัง จนคนเป็นแม่ที่ได้เห็นนั้นอดที่จะถอนหายใจไม่ได้"เมื่อไหร่จะเปลี่ยนกระเป๋าล่ะลูก มันขาดหมดแล้วนั่น""ยังใช้ได้อยู่ค่ะแม่""เอา ออกไปแล้วก็เอาขนมไปให้คุณยายดอกไม้ด้วย""ได้ค่ะแม่"คุณยายดอกไม้ เป็นคุณยายที่อยู่ข้างๆ บ้านฉันเองแหละ เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว คุณยายดอกไม้เป็นคุณยายที่รักเด็กมาก ใจดีมาก นิสัยของแกคือชอบเข้าวัดทำบุญ แต่ก่อนแกชอบทำขนมแล้วเอามาฝากฉันเป็นประจำ แต่ตอนนี้แกอายุมากแล้วก็เลยไม่ได้ทำขนมอี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 02 ขอจีบพี่สาว
หลังจากวันนั้นผ่านไป พริมก็ยังถูกรามตามวุ่นวายอยู่เรื่อยๆ ต้องเจอหน้ากันที่บ้านทุกวัน หลีกเลี่ยงก็ไม่ได้เพราะบ้านอยู่ติดกัน แต่บางครั้งก็แอบรู้สึกว่ารามนั้นตั้งใจมาดักรอเจอเธอมากกว่าฟึ่บ~"เฮ้ย!!" ฉันตกใจจนแทบจะร้องกรี๊ด กำลังยืนตากผ้าอยู่ดีๆ ก็มีคนโผล่พรวดออกมา หมอนี่มันยังไงกันนะ ถึงได้ชอบโผล่มาเงียบๆ แบบนี้ตลอด"หวัดดีครับ""ราม!""ตกใจผมเหรอครับ ขอโทษครับ""....." ฉันถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรกับเขาต่อ ตั้งหน้าตั้งตาตากผ้าเพราะยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ"เย็นนี้ไปเที่ยวตลาดกันไหมครับ""ไม่ว่างต้องทำงาน""แป๊บเดียวเองครับ""นายอยากไปก็ไปเองสิ จะมาชวนพี่ไปทำไม""ก็ผมอยากให้พี่ไปด้วยนี่ครับ""พี่ไม่ว่าง งานเยอะ""อืม...มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ ผมเก่งนะครับ""หึ ขนาดนั้นเชียว""ใช่ครับ""งานของพี่ พี่จัดการเองดีกว่า ขอบใจที่อยากช่วย แต่ไม่เป็นไร"ถึงจะถูกปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาก็ยังยืนเอามือวางกับเสารั้วเอาคางเกยไปบนหลังมือของตัวเอง และดูอยู่แบบนั้นแหละ ไม่ไปไหน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เล่นเอาพริมถึงกับรู้สึกอึดอัด นี่มันไม่ใช่ตอนเด็กแล้วนะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว"พี่พริมไม่คิดถึงผมบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 03 จูบแรก
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ในอีกหลายอาทิตย์ผ่านมาพ่อแม่ของพริมไม่อยู่บ้าน เพราะถูกเชิญไปงานบุญของญาติที่ต่างจังหวัด ซึ่งจะต้องไปค้างคืน เธอเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว และเข้าช่วงวันหยุดพอดี ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยเก็บกวาดทำความสะอาดรอบๆ บ้าน ทำหน้าที่แทนพ่อ"พี่พริมครับ ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น?""อุ้ย ตกใจหมด!""ผมถาม ขึ้นไปทำอะไร ลงมาครับ เดี๋ยวก็ตกลงมาขาหักหรอก""พี่ขึ้นมากวาดใบไม้เฉยๆ""เดี๋ยวผมทำให้ครับ ลงมาเถอะ""ไม่เป็นไร พี่ทำเองดีกว่า""มันสูงนะครับ ถ้าพลาดตกลงมา พี่ขาหักได้เลยนะครับ""บอกว่าไม่เป็นอะไรไงเล่า เด็กนี่ตื๊อจริงวุ้ย!""พี่พริมค้าบ" ใช้เสียงอ้อนหลังคาที่เธอขึ้นมันอยู่ติดกับริมรั้วพอดี ซึ่งรามก็ยืนคุยกับเธอจากบ้านของเขานั่นแหละใบไม้มันหล่นลงมาใส่หลังคาบ้านจนเป็นกองพะเนิน ปล่อยเอาไว้แบบนี้คงได้พังซะก่อนแน่"หน้าตาก็สวย หุ่นก็ดี ผิวก็ขาว ได้เป็นดาวมหาลัยด้วย ขึ้นไปปีนทำไมครับ ทำอะไรให้มันเหมาะสมหน่อยสิ""!!!!" ไอ้เด็กบ้ารามมันกำลังยืนด่าฉันอยู่ข้างล่าง กล้าดียังไงถึงมาพูดกับฉันแบบนี้ แค่ปีนหลังคาแค่นี้เอง หาว่าฉันทำไม่ดีแล้วเหรอ"ถ้าตกลงมาหน้ากระแทกพื้น เสียโฉมขึ้นมา จะเป็นดาวมหาลัยยั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24
บทล่าสุด
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 05 หมาหวงก้าง
มหาวิทยาลัยAA"น้องพริมครับ น้องพริม""อ้าว พี่เปรม""กำลังจะกลับแล้วเหรอครับ""ค่ะ พี่เปรมมีอะไรหรือเปล่าคะ?""เอ่อ พี่จะชวนไปนั่งกินขนมครับ ร้านข้างๆ มหาลัยเรานี่เอง""....." พริมยืนนิ่งเหมือนกำลังคิด แต่อีกคนที่เดินมาด้วยกันหน้าเข้มรออยู่แล้ว เพราะได้ยินทุกประโยคคำพูดที่ทั้งสองคุยกัน จึงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ที่มีคนอื่นมายุ่งกับพี่คนสวยแบบนี้"ไปเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านเอง""เอ่อแต่ว่า..""ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณที่น้องพริมช่วยพี่แก้งานส่งอาจารย์ ไม่งั้นพี่ไม่จบแน่""งั้นก็ได้ค่ะ" คนตัวเล็กตอบรับคำขอ เพราะถ้าปฏิเสธเขาคงได้หาข้ออ้างมาเจอเธออีกแน่ๆ และต้องชวนเธอไปนั่นไปนี่อีก ไม่รู้จบ"งั้นก็ไปกันครับ" รุ่นพี่ยิ้มตอบรับด้วยความดีใจ"รามเดี๋ยวนายกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่""ครับ? กลับไปไหนครับ?""กลับบ้านไง""แล้วพี่ล่ะครับ ไม่กลับเหรอ เดี๋ยวไม่ทันรถหรอกครับ""นายได้ยินที่พี่พูดกับรุ่นพี่แล้วนี่ อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย""....." รามทำหน้าเมินเหมือนไม่รับรู้ ก็จริง เขาได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว ไม่พอใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ต้องคีฟลุคเด็กน้อยตาใสต่อหน้าพี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้"ราม เข้าใจหรือเ
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 04 เงาตามตัว
มหาวิทยาลัยAA"พี่พริมครับ""....." ฉันได้แต่อุทานในใจ 'เขาอีกแล้วเหรอ' เจอกันที่บ้านทุกวันก็ว่าเหนื่อยแล้วนะ นี่ต้องมาเจอเขาที่นี่อีกไม่สิ เขาตั้งใจมาดักรอที่นี่ วันไหนเรียนเสร็จก่อนก็จะมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะเลิกเรียนพร้อมกัน เขาจะขับรถมอเตอร์ไซค์ตามรถรับส่งที่ฉันนั่งไปจนถึงบ้าน พอถึงปากซอยหน้าบ้านเขาก็จะลงรถ และจูงมอเตอร์ไซค์เดินเข้าบ้านพร้อมกัน จนฉันไม่ไหวกับการกระทำของเขา สุดท้ายก็ได้นั่งซ้อนท้ายไปนั่นแหละนับวันเขายิ่งตามฉันเหมือนเงาตามตัว นอกจากเรียน และแยกกันนอนบ้านใครบ้านมัน มีที่ไหนบ้างที่เราจะไม่เจอกันเลย นี่ฉันก็ไม่รู้จะโกหกเพื่อนว่ายังไงแล้วเนี่ย"ผมซื้อนมสดมาให้ครับ" เขายื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน มาครั้งไหนต้องมีของติดไม้ติดมือมาตลอด"ราม เมื่อไหร่นายจะเลิกมายุ่งกับพี่ เลิกมาที่นี่ได้แล้ว""ทำไมครับ ผมแค่มาเล่นเฉยๆ มาปกป้องพี่ไงครับ""นายนี่มัน...""กินให้อร่อยนะครับ ผมจะนั่งรอที่เก้าอี้ครับ""....." ฉันถอนหายใจแรง ก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน ที่นั่งอยู่อีกมุมนึงหน้าคณะเด็กวิศวะที่อื่นเข้ามาที่นี่ก็ไม่แปลกที่มีแต่คนมอง ฉันไม่รู้จะหลบสายตาใครยังไงแล้ว"อีพริม น้องข้างบ้านคนนั้น
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 03 จูบแรก
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ในอีกหลายอาทิตย์ผ่านมาพ่อแม่ของพริมไม่อยู่บ้าน เพราะถูกเชิญไปงานบุญของญาติที่ต่างจังหวัด ซึ่งจะต้องไปค้างคืน เธอเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว และเข้าช่วงวันหยุดพอดี ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยเก็บกวาดทำความสะอาดรอบๆ บ้าน ทำหน้าที่แทนพ่อ"พี่พริมครับ ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น?""อุ้ย ตกใจหมด!""ผมถาม ขึ้นไปทำอะไร ลงมาครับ เดี๋ยวก็ตกลงมาขาหักหรอก""พี่ขึ้นมากวาดใบไม้เฉยๆ""เดี๋ยวผมทำให้ครับ ลงมาเถอะ""ไม่เป็นไร พี่ทำเองดีกว่า""มันสูงนะครับ ถ้าพลาดตกลงมา พี่ขาหักได้เลยนะครับ""บอกว่าไม่เป็นอะไรไงเล่า เด็กนี่ตื๊อจริงวุ้ย!""พี่พริมค้าบ" ใช้เสียงอ้อนหลังคาที่เธอขึ้นมันอยู่ติดกับริมรั้วพอดี ซึ่งรามก็ยืนคุยกับเธอจากบ้านของเขานั่นแหละใบไม้มันหล่นลงมาใส่หลังคาบ้านจนเป็นกองพะเนิน ปล่อยเอาไว้แบบนี้คงได้พังซะก่อนแน่"หน้าตาก็สวย หุ่นก็ดี ผิวก็ขาว ได้เป็นดาวมหาลัยด้วย ขึ้นไปปีนทำไมครับ ทำอะไรให้มันเหมาะสมหน่อยสิ""!!!!" ไอ้เด็กบ้ารามมันกำลังยืนด่าฉันอยู่ข้างล่าง กล้าดียังไงถึงมาพูดกับฉันแบบนี้ แค่ปีนหลังคาแค่นี้เอง หาว่าฉันทำไม่ดีแล้วเหรอ"ถ้าตกลงมาหน้ากระแทกพื้น เสียโฉมขึ้นมา จะเป็นดาวมหาลัยยั
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 02 ขอจีบพี่สาว
หลังจากวันนั้นผ่านไป พริมก็ยังถูกรามตามวุ่นวายอยู่เรื่อยๆ ต้องเจอหน้ากันที่บ้านทุกวัน หลีกเลี่ยงก็ไม่ได้เพราะบ้านอยู่ติดกัน แต่บางครั้งก็แอบรู้สึกว่ารามนั้นตั้งใจมาดักรอเจอเธอมากกว่าฟึ่บ~"เฮ้ย!!" ฉันตกใจจนแทบจะร้องกรี๊ด กำลังยืนตากผ้าอยู่ดีๆ ก็มีคนโผล่พรวดออกมา หมอนี่มันยังไงกันนะ ถึงได้ชอบโผล่มาเงียบๆ แบบนี้ตลอด"หวัดดีครับ""ราม!""ตกใจผมเหรอครับ ขอโทษครับ""....." ฉันถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรกับเขาต่อ ตั้งหน้าตั้งตาตากผ้าเพราะยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ"เย็นนี้ไปเที่ยวตลาดกันไหมครับ""ไม่ว่างต้องทำงาน""แป๊บเดียวเองครับ""นายอยากไปก็ไปเองสิ จะมาชวนพี่ไปทำไม""ก็ผมอยากให้พี่ไปด้วยนี่ครับ""พี่ไม่ว่าง งานเยอะ""อืม...มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ ผมเก่งนะครับ""หึ ขนาดนั้นเชียว""ใช่ครับ""งานของพี่ พี่จัดการเองดีกว่า ขอบใจที่อยากช่วย แต่ไม่เป็นไร"ถึงจะถูกปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาก็ยังยืนเอามือวางกับเสารั้วเอาคางเกยไปบนหลังมือของตัวเอง และดูอยู่แบบนั้นแหละ ไม่ไปไหน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เล่นเอาพริมถึงกับรู้สึกอึดอัด นี่มันไม่ใช่ตอนเด็กแล้วนะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว"พี่พริมไม่คิดถึงผมบ
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 01 ไม่ได้เจอกันนาน
ณ บ้านสองชั้นหลังไม่ใหญ่ บรรยากาศนั้นร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ สะอาดตาเพราะมีคนคอยดูแลปัดกวาดใบไม้อยู่ตลอด ด้านในตัวบ้านนั้นก็เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะมีคนเป็นแม่คอยดูแลปัดกวาดเช็ดถูให้อยู่ในสภาพที่สวยงามเสมอเช่นกันบ้านหลังนี้มีสมาชิกอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามคน มีพ่อแม่และลูกสาวแสนสวย"พริม เสร็จแล้วหรือยังลูก แม่จะให้เอาขนมไปให้คุณยายดอกไม้ด้วย""ค่าแม่ อีกแป๊บนึงก็เสร็จแล้วค่ะ" ฉันตะโกนตอบกลับแม่สวัสดีฉันชื่อพริม นักศึกษาปีสี่ของมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัด แต่ดีที่บ้านของฉันอยู่ในตัวจังหวัดเลยการเดินทางเลยไม่ไกลตึก ตึก ตึกขาเรียวก้าวลงบันไดมาด้วยความรวดเร็ว พร้อมทั้งกระเป๋าสะพายพะรุงพะรัง จนคนเป็นแม่ที่ได้เห็นนั้นอดที่จะถอนหายใจไม่ได้"เมื่อไหร่จะเปลี่ยนกระเป๋าล่ะลูก มันขาดหมดแล้วนั่น""ยังใช้ได้อยู่ค่ะแม่""เอา ออกไปแล้วก็เอาขนมไปให้คุณยายดอกไม้ด้วย""ได้ค่ะแม่"คุณยายดอกไม้ เป็นคุณยายที่อยู่ข้างๆ บ้านฉันเองแหละ เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว คุณยายดอกไม้เป็นคุณยายที่รักเด็กมาก ใจดีมาก นิสัยของแกคือชอบเข้าวัดทำบุญ แต่ก่อนแกชอบทำขนมแล้วเอามาฝากฉันเป็นประจำ แต่ตอนนี้แกอายุมากแล้วก็เลยไม่ได้ทำขนมอี
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน คำโปรย
ย้อนกลับไป 10 กว่าปีก่อนรั้วไม้กั้นระหว่างบ้านหลังเล็กๆ เป็นที่ประจำของเด็กคนนึงที่ชื่อว่า ราม ทุกวันจะมายืนเกาะหน้ารั้วรอพี่สาวคนสวยนั้นกลับมาจากโรงเรียน พี่สาวที่แสนใจดี แสนสวย น่ารัก จนทำให้เด็กคนนึงตั้งมั่นกับตัวเองไว้ว่าโตขึ้นจะเป็นแฟนกับพี่สาวคนนี้ให้ได้"รามรักพี่พริม""แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา"แต่แล้วก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น คุณยายที่เป็นยายแท้ๆ ของราม นั่งเหงาหงอย เศร้าสร้อย เพราะแม่ของรามมาพารามไปอยู่ด้วย หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย เด็กน้อยที่เคยมายืนเกาะรั้วทุกเช้าเย็นหายไปโดยที่ไม่มีข่าวคราวเลยเป็น 10 ปีจนกระทั่ง..."หวัดดีครับพี่พริม""???""รามเองครับ""น้องราม...เหรอ!!"ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง เด็กน้อยตัวผอมแห้งเห็นกระดูกในวันนั้นเมื่อ 10 กว่าปีก่อน กลับกลายมาเป็นหนุ่มร่างกายบึกบึนกำยำ หล่อ ดูดี เท่ห์ แถมเป็นเด็กนักเรียนวิศวะด้วยโชคชะตาได้พาเขากลับมาอีกครั้ง เด็กน้อยในวันนั้นกลายเป็นหนุ่มหล่อไปซะแล้ว แถมดูฮอตไม่น้อยเลยความทรงจำแสนหวาน รักแรกที่เคยตั้งมั่นไว้ว่าโตขึ้นจะขอพี่สาวคนสวยเป็นแฟน เขายังคงตั้งใจไว้แบบนั้น ถึงตอนนั้นจะเป็นคำพูดของเด็กที่ดูเหมือนแก่แดด แต่ใค
