เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ : 04 เงาตามตัว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-24 02:16:48มหาวิทยาลัยAA
"พี่พริมครับ"
"....." ฉันได้แต่อุทานในใจ 'เขาอีกแล้วเหรอ' เจอกันที่บ้านทุกวันก็ว่าเหนื่อยแล้วนะ นี่ต้องมาเจอเขาที่นี่อีก
ไม่สิ เขาตั้งใจมาดักรอที่นี่ วันไหนเรียนเสร็จก่อนก็จะมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะเลิกเรียนพร้อมกัน เขาจะขับรถมอเตอร์ไซค์ตามรถรับส่งที่ฉันนั่งไปจนถึงบ้าน พอถึงปากซอยหน้าบ้านเขาก็จะลงรถ และจูงมอเตอร์ไซค์เดินเข้าบ้านพร้อมกัน จนฉันไม่ไหวกับการกระทำของเขา สุดท้ายก็ได้นั่งซ้อนท้ายไปนั่นแหละ
นับวันเขายิ่งตามฉันเหมือนเงาตามตัว นอกจากเรียน และแยกกันนอนบ้านใครบ้านมัน มีที่ไหนบ้างที่เราจะไม่เจอกันเลย นี่ฉันก็ไม่รู้จะโกหกเพื่อนว่ายังไงแล้วเนี่ย
"ผมซื้อนมสดมาให้ครับ" เขายื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน มาครั้งไหนต้องมีของติดไม้ติดมือมาตลอด
"ราม เมื่อไหร่นายจะเลิกมายุ่งกับพี่ เลิกมาที่นี่ได้แล้ว"
"ทำไมครับ ผมแค่มาเล่นเฉยๆ มาปกป้องพี่ไงครับ"
"นายนี่มัน..."
"กินให้อร่อยนะครับ ผมจะนั่งรอที่เก้าอี้ครับ"
"....." ฉันถอนหายใจแรง ก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน ที่นั่งอยู่อีกมุมนึงหน้าคณะ
เด็กวิศวะที่อื่นเข้ามาที่นี่ก็ไม่แปลกที่มีแต่คนมอง ฉันไม่รู้จะหลบสายตาใครยังไงแล้ว
"อีพริม น้องข้างบ้านคนนั้นมาหามึงอีกแล้วอ่อ?" แอลถาม
"อืม.."
"ถามจริง มีซัมติงไรป้ะเนี่ย" เฟรมถาม แล้วแม่งชอบตั้งคำถามอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ถามไม่รู้นิสัยเพื่อนของตัวเองเลยหรือไง
"ซัมติงบ้าบออะไร"
"ผู้ชายมาจีบ ซื้อของมาให้ มึงแทบไม่แตะเลย ส่วนใหญ่ยกให้เพื่อน ไม่ก็ให้น้องๆ ที่คณะ แต่ทุกครั้งที่เด็กข้างบ้านมึงซื้อของมา มึงกินหมดไม่เหลือ แถมไม่แบ่งเพื่อนด้วยไม่ให้คิดได้ไงวะ" โอ๋พูดขึ้นมา
ที่ผ่านมาเวลาใครซื้อของให้ ฉันจะแบ่งให้เพื่อนๆ กินตลอด เพราะบางอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบกิน และก็ไม่ได้อยากกิน ไม่รู้จะเอากลับบ้านทำไมเหมือนกัน เลยเอาแบ่งให้เพื่อนๆ ให้น้องที่คณะกินนั่นแหละดีแล้ว
ส่วนของราม ขนมหรือน้ำ ที่เขาซื้อมาให้ มันอร่อยถูกปาก เพราะหมอนี่รู้ดีว่าฉันชอบกินอะไร เลยชอบซื้อแต่ของพวกนั้นมา และฉันก็เลยไม่ได้แบ่งให้ใครเพราะมันคือของอร่อยที่ชอบมาก
"กูว่าน้องเค้าชอบมึงว่ะ" เฟรมพูดขึ้น
"แค่ก แค่ก"
"นั่นดิ กูก็คิดแบบเฟรมนะ ถ้าไม่ได้ชอบจะมาหาทำไมที่มหาลัยทุกวันแถมกลับบ้านพร้อมกันด้วย" โอ๋พูด ทำให้แอลหยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน
"แฮ่ม! กูบอกแล้วไงว่าบ้านเราอยู่ใกล้กัน จะกลับพร้อมกันก็ไม่แปลก"
"แล้วทำไมมึงถึงไม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์น้องไปล่ะ บ้านอยู่ใกล้กันไม่ใช่รึ?" เฟรมพูด
"กูไม่อยากเป็นเป้าสายตา แค่นี้ก็ปวดหัวกับสายตาคนอื่นจะแย่แล้ว"
"ชิชิ ทำเป็นเอาเรื่องอื่นมาอ้าง เขินก็พูดมาเถ๊อ~" แอลมองฉันแล้วยิ้มหวาน
"พวกมึงก็นี่นะ นอกจากเป็นนักศึกษาแล้ว ไม่ทราบว่ารับจ๊อบเป็นสายสืบด้วยหรือไงจ๊ะ"
อดไม่ได้จริงๆ ที่จะรู้สึกหมั่นไส้ พวกนี้นี่ก็กระไรนะ เห็นใครตามจีบหน่อยไม่ได้ เป็นอันต้องล้อตลอด อย่าให้มีบ้างละกัน จะเล่นคืนให้สาสมเลย
"แต่จะว่าไป น้องมันก็หล่อนะเว้ย ผมขาวๆ หุ่นล่ำๆ กล้ามเป็นมัดๆ สเปกอ่า" โอ๋พูดพร้อมกับทำหน้าตาเหมือนหิว
"น้องมันไม่ชอบของโบราณหรอก เดี๋ยวตำรวจจับ ข้อหาทำลายวัตถุโบราณ"
"หืม อีเฟรม มึงนี่นะ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
นั่งมองพวกเพื่อนๆ มันหยอกกัน ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะขำ แต่ก็แอบคิดตามนะ รามน่ะหล่อเลย หุ่นดีมาก ล่ำมาก อย่างกับคนเล่นกล้ามมา หุ่นนายแบบมาก ถ้าได้เป็นดาราหรือนายแบบถ่ายแบบนะฉันว่าผ่านเลย เพราะน่าจะเป็นคนที่ดูแลรักษาสุขภาพตัวเองพอสมควรเลยล่ะ
"พวกมึงหยุดหัวเราะกันเลย กูว่าน้องเค้าล็อคมงแล้วนะ พี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้คนเดียวจ้า" เฟรมพูดจบ ทุกคนก็หันมามองฉัน
"เอ้า อะไรของพวกมึงเนี่ย ไหงมาที่กูล่ะ"
"เพราะมึงแหละ ทำกูอกหัก หลายครั้งแล้วนะ" โอ๋พูดเหมือนงอน แต่ก็นะ มันอกหักจากผู้ชายหลายคนที่เข้ามาจีบฉันหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ได้ล็อคมงอะไรทั้งนั้นแหละ ยังไม่รู้เรื่องเลย ว่าเขามาชอบตอนไหนจีบตอนไหน
"บ้าบอจริงพวกนี้"
เรานั่งคุยกันจนกระทั่งได้เวลาเข้าเรียนคลาสสุดท้าย หลังเลิกเรียนเราก็แยกย้ายกันกลับเหมือนอย่างเคย ชีวิตมหาลัยมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย เพราะฐานะทางบ้านของฉันก็ไม่ได้แย่จนต้องทำงานพาร์ทไทม์ อีกอย่างต่อให้ฉันอยากทำพ่อก็ไม่ให้ทำอยู่ดี เพราะงานพาร์ทไทม์ส่วนใหญ่ต้องทำกลางคืน ซึ่งพ่อเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันมาก
..ขณะที่กำลังกลับบ้าน
"มารอพี่แล้วกลับพร้อมกันทุกวัน ไม่เป็นห่วงคุณยายบ้างหรือไง"
"เป็นห่วงครับ แต่คุณยายชอบไปอยู่วัด กว่าจะกลับก็เย็นๆ นู่น"
ก็จริงอย่างที่รามว่า คุณยายดอกไม้ชอบไปอยู่ที่วัด เหมือนกับคุณยายของฉันก่อนที่ท่านจะเสีย คุณยายชอบเข้าวัดมาก คุณยายบอกว่าแก่แล้วที่พึ่งทางใจทางเดียวก็คือวัด มันทำให้รู้สึกสงบ รู้สึกว่าชีวิตของเราก็มีแค่นี้ ไม่เสียดายถ้าตัวเองต้องตาย เพราะที่ผ่านมาทำดีที่สุดแล้ว
"แล้วนายไม่รีบกลับมาเตรียมกับข้าวกับปลารอคุณยายหรือไง"
"ก็นี่ไงครับ กลับถึงบ้านเดี๋ยวก็ทำกับข้าวหุงข้าวไว้ให้ยายเลย"
"แม่พี่ น่าจะมีกับข้าวแบ่งไว้ให้แล้วล่ะ" ฉันพูดได้โดยไม่ต้องเดาเลย เพราะมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แม่บอกว่าแบ่งให้คุณยายไปเถอะ เพราะตอนที่คุณยายยังแข็งแรงดีแกก็ชอบทำขนมทำกับข้าวแบ่งมาให้อยู่ทุกวัน ช่วยดูแลกันไปอย่างน้อยก็เพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน
"ขอบคุณนะครับ แม่พี่ยังใจดีเหมือนเดิมเลย"
"ขอบคุณอะไรกัน ตอนที่คุณยายยังแข็งแรง คุณยายก็ชอบทำขนมทำกับข้าวมาฝากอยู่บ่อยๆ"
"อืม คืนนี้พี่เปิดหน้าต่างได้ไหมครับ"
"ทำไม?"
"ผมอยากเห็นหน้าพี่ แค่เปิดไว้ก็ได้ เวลาผมนั่งทำงาน จะได้มีแรง"
"อย่าให้มันมากนัก"
"นะครับพี่พริม"
"....." ฉันไม่ได้ตอบ เพราะเราสองคนเดินมาถึงบ้านพอดี ฉันเองก็รีบเดินเข้าบ้านของตัวเอง
"พ่อแม่ สวัสดีค่ะ"
"หวัดดีจ้ะลูก"
"พริมคงไม่ได้ลงมากินข้าวเย็นด้วยกันนะคะ แต่ดึกๆ คงลงมา"
"งานเยอะเหรอลูก"
"นิดหน่อยค่ะแม่อยากรีบทำให้เสร็จ ไม่อยากให้มันดึก"
"จ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่จะแบ่งไว้ให้นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ชีวิตฉันโคตรโชคดีเลย เพราะไม่ว่าจะทำอะไรแม่จะไม่ตั้งคำถามเลย ไม่ว่าแม่หรือพ่อ พวกเขาจะเคารพการตัดสินใจของฉัน ยังไม่หิวข้าวยังไม่อยากกิน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร ก็จะไม่ถูกบังคับ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของฉันที่จะไม่อยากทำในเรื่องนั้นๆ
ฉันรีบเดินขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะเปิดม่านหน้าต่างของตัวเอง และชะโงกหน้าไปดูเล็กน้อย เห็นรามมันกำลังยืนยิ้มอยู่ที่หน้าต่างเหมือนกับคนบ้า ให้ตายสิ เด็กนี่ทำไมถึงมีอิทธิพลอะไรกับฉันขนาดนี้นะ หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น เป็นเงาตามตัวอยู่ตลอดเลย
@ตกดึก
"หาววว~"
คลิ๊ก~
คุณได้รับข้อความใหม่
ราม : ง่วงก็นอนสิครับ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ
กำลังง่วงจริงๆ แหละ แต่พอได้อ่านข้อความก็ตาสว่างเลย เพราะลืมไปเลยว่าฉันเปิดหน้าต่างอยู่ หมอนั่นต้องเห็นที่ฉันอ้าปากหาวแน่ๆ หึย น่าอายชะมัดเลย
ราม : กินข้าวหรือยังครับ
พริม : ถามทำไม
ราม : ถ้ายังไม่ได้กิน ผมจะขับรถพาพี่ไปกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าปากซอย
พริม : ไม่เป็นอะไร แม่พี่แบ่งกับข้าวไว้ให้แล้ว
ราม : กับข้าววันนี้อร่อยมากเลยครับ คุณยายชมใหญ่เลย ฝากขอบคุณแม่พี่ด้วยนะครับ
พริม : อื้ม นายทำไมยังไม่นอน?
ราม : ก็พี่ยังไม่นอน ผมอยากอยู่เป็นเพื่อน
พริม : เข้านอนได้แล้ว ฝันดีนะ
ราม : ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ คนสวยของผม ^w^
บทที่เกี่ยวข้อง
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 05 หมาหวงก้าง
มหาวิทยาลัยAA"น้องพริมครับ น้องพริม""อ้าว พี่เปรม""กำลังจะกลับแล้วเหรอครับ""ค่ะ พี่เปรมมีอะไรหรือเปล่าคะ?""เอ่อ พี่จะชวนไปนั่งกินขนมครับ ร้านข้างๆ มหาลัยเรานี่เอง""....." พริมยืนนิ่งเหมือนกำลังคิด แต่อีกคนที่เดินมาด้วยกันหน้าเข้มรออยู่แล้ว เพราะได้ยินทุกประโยคคำพูดที่ทั้งสองคุยกัน จึงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ที่มีคนอื่นมายุ่งกับพี่คนสวยแบบนี้"ไปเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านเอง""เอ่อแต่ว่า..""ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณที่น้องพริมช่วยพี่แก้งานส่งอาจารย์ ไม่งั้นพี่ไม่จบแน่""งั้นก็ได้ค่ะ" คนตัวเล็กตอบรับคำขอ เพราะถ้าปฏิเสธเขาคงได้หาข้ออ้างมาเจอเธออีกแน่ๆ และต้องชวนเธอไปนั่นไปนี่อีก ไม่รู้จบ"งั้นก็ไปกันครับ" รุ่นพี่ยิ้มตอบรับด้วยความดีใจ"รามเดี๋ยวนายกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่""ครับ? กลับไปไหนครับ?""กลับบ้านไง""แล้วพี่ล่ะครับ ไม่กลับเหรอ เดี๋ยวไม่ทันรถหรอกครับ""นายได้ยินที่พี่พูดกับรุ่นพี่แล้วนี่ อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย""....." รามทำหน้าเมินเหมือนไม่รับรู้ ก็จริง เขาได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว ไม่พอใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ต้องคีฟลุคเด็กน้อยตาใสต่อหน้าพี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้"ราม เข้าใจหรือเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 06 รุกหนัก
กลางดึกคืนนึงขณะที่พริมกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานประจำของเธอ หน้าต่างห้องนอนของเธอมันเยื้องเข้ากับห้องนอนของรามพอดี ตั้งแต่หัวค่ำจนตอนนี้ก็ยังไม่เห็นเขา ซึ่งปกติรายนั้นไม่พลาดที่จะมานั่งเท้าคางมองดูเธอแล้วแท้ๆ แต่นี่เงียบหายไปเลยแต่ก็เป็นแบบนี้มาสักพักแล้วล่ะ หรือว่าจะโกรธเรื่องวันนั้นเขาทำแบบนั้นสม่ำเสมอ จนเธอชินและมันกลายเป็นส่วนนึงของชีวิตประจำวันไปแล้ว แต่พอเป็นแบบนี้เธอกลับไม่ชินเอาซะเลย มันแปลกไปหมด เหมือนอะไรมันขาดหายไปสักอย่างตอนเขาอยู่ก็รำคาญ แต่พอไม่มีก็คิดถึงซะงั้น"เฮ้อ!!"ปึก!!"อึ๊บ~"จู่ๆ ก็มีมือปริศนาจับที่ขอบหน้าต่างห้องนอนของเธอ เล่นเอาพริมนั้นตกใจจนหัวใจแทบวาย ร่างบางรีบลุกและถอยหนีด้วยความกลัว กำลังจะกรีดร้องแต่เจ้าของมือปริศนาก็โผล่หน้าขึ้นมาพอดี"แฮร่~ พี่พริมครับ รับผมหน่อยสิ""ราม!!" ฉันเรียกชื่อของเขาด้วยความตกใจ นี่เล่นบ้าอะไรของเขาเนี่ย ไม่มีอะไรให้เล่นแล้วหรือไง ถึงได้มาปีนบ้านคนอื่นเขาแบบนี้เนี่ย"ฮึบ~!!"ฉันไม่ได้ช่วยเขาหรอก เพราะมัวแต่ตกใจอยู่ รามประคองตัวเองจนขึ้นมาได้ และเข้ามาในห้องนอนของฉัน"กำลังคิดถึงผมอยู่หรือเปล่า?""นายทำบ้าอะไรเนี่ย ออก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตแนที่ : 07 แฟน?
เวลาต่อมามหาลัยAA"อีพริม" เสียงของเฟรมเพื่อนรักเรียกดังขึ้น"อะไร?""เด็กวิศวะที่มาตามจีบมึง หายไปไหนแล้ววะ หรือว่าไม่จีบแล้ว?""ไม่รู้"ช่วงนี้รามเงียบๆ ไปเหมือนกัน ปกติตามแจตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ นี่เงียบหายไปหลายวันแล้ว ไม่โทร ไม่ส่งข้อความ ที่บ้านก็เจอกันบ้างนิดหน่อย แต่ก็แยกย้ายกันไป มันแปลกมากเพราะก่อนหน้ารามชอบมาวุ่นวายจนเธอชินไปซะแล้ว พอหายไปเธอก็เลยรู้สึกแปลก"เอ้า ไหนว่าอยู่ข้างบ้านกัน?" โอ๋ถาม"จะไปรู้ได้ไง ไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย"คิดไปคิดมาเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ทั้งที่พูดอยู่ตลอดว่าไม่ได้ชอบ และเห็นเป็นน้องคนนึง แต่ก็ยังรั้นอยู่แบบนั้น ไม่ตามวุ่นวายน่ะดีแล้ว เพราะเธอก็ไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจใคร และก็ไม่อยากให้ความหวังด้วย"อีพริม ถ้ามึงไม่เอาน้องอ่ะ กูขอนะ ล่ำๆ แบบนั้นน่าแดกเวอร์" โอ๋พูด"มึงเป็นเหี้ยเหรอ?" เฟรมถาม ส่วนแอลนั้นหัวเราะจนแทบจะหงายหลังไปแล้ว"ขออีกที กูได้ยินไม่ชัด อะไรนะ?""มึง เป็น เหี้ย เหรอ?""ชัดแจ๋วเลย อีเวรนี่ มึงด่ากูทำไม""ก็มึงพูดเหมือนมึงจะลากน้องเค้าไปกินในน้ำอ่ะ ให้กูคิดไง?""มึงนี่นะอีเฟรม!""ก่อนมึงจะเอาน้องเค้าอ่ะ ถามน้องเค้าหรือยังว่าจะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 08 งอน
เช้าวันต่อมา"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณยาย"ฉันทักทายคุณยายดอกไม้ตามปกติเหมือนทุกวัน เพราะแกจะออกมาใส่บาตรตอนเช้าๆ ที่หน้าบ้านทุกวัน เราเลยได้เจอกันบ่อย เว้นแต่บางวันฉันมีเรียนสายเลยไม่ได้เจอหน้ากัน"จ้ะลูก"ฉันกำลังจะทักทายอีกคน แต่เขาหน้าบูดบึ้งจนไม่กล้าทักเลย คงจะโกรธเรื่องเมื่อวานนี้ล่ะ ปกติเจอหน้ากันนี่ยิ้มรับไปแล้วนะ"จะไปเรียนแล้วเหรอลูก" เสียงคุณยายดอกไม้ถาม ฉันเลยได้หยุดคิดเรื่องนั้น"ค่ะ พอดีมีธุระด้วย""อ๋อ"ฉันรีบทำอะไรต่อมิอะไรจนเสร็จ ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากบ้าน และรามก็ขับรถผ่านไปพอดี ไม่มีเบรคคุยหรือชะลอเลย ขับผ่านไปเฉยๆ ดูท่าคงจะโกรธเอามากเลยนะเนี่ยไม่รู้สิ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่มันก็รู้สึกแปลกยังไงไม่รู้ ไม่ได้อยากถูกใครโกรธหรือเกลียดสักหน่อยฉันนั่งรถประจำทางไปเรียนเหมือนอย่างเคย แต่วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่มีสมาธิเอาซะเลย รู้สึกแปลกไปหมด เมื่อวานฉันก็ไม่ได้พูดแรงเลยนี่นา"น้องจะลงหรือเปล่า?""เอ่อ ลงๆๆ ค่ะ" รีบลงจากรถเพราะรถประจำทางมาถึงที่หน้ามหาลัยพอดี ซึ่งปกติฉันก็จะลงตรงนี้ แต่นี่มัวแต่นั่งคิดจนเพลิน จนลืมไปเลยว่าถึงมหาลัยแล้ว จนคนขับรถลงมาตาม"อีพริม""อือ""เป็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 09 แอบเห็น
หลายวันต่อมาขณะที่รามกำลังเตรียมของเข้าร้านที่ตัวเองมาฝึกงาน สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นตา แฟนของพี่สาวคนสวย ผู้ชายที่ชื่อว่าเปรม เขามากับผู้หญิงคนนึง ร้านที่อยู่ไม่ไกลเป็นร้านอาหารดังที่อยู่ไกลจากมหาลัยของพริมพอสมควรเลยเขามากับใคร ญาติเหรอ พี่น้อง หรือว่าใครอื่น? ที่หมายถึงการนอกใจ"เฮ้ยไอ้ราม ยืนเหม่ออยู่ได้ ขนเข้าดิวะ เดี๋ยวก็ไม่เสร็จกันพอดี"เสียงของเพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกันดังขึ้นเรียกสติของรามที่กำลังยืนมองภาพนั้นและติดตาม แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น สองคนนั้นก็หายไปจากสายตาของเขาแล้ว"มองหาอะไรวะไอ้ราม?" เพื่อนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น"เปล่าๆ เหมือนจะคุ้นหน้าคนรู้จัก" รามตอบ"มึงเนี่ยนะมีคนรู้จัก เป็นไปได้ หึ"เพื่อนพูดจบก็ขนของท้ายกระบะลงจากรถเดินเข้าไปในร้านราม เริ่มมาฝึกงานที่อู่ซ่อมรถของคนรู้จัก ซึ่งมันอยู่ไกลจากบ้านคุณยายพอสมควรเลย ช่วงนี้เขาเองก็ยุ่งๆ กับงาน มีหลายอย่างที่ต้องเคลียร์ ไหนจะขนของเข้าร้าน เตรียมของเปิดร้านบลาๆ สารพัดอีกเลยไม่ค่อยได้สนใจพริมสักเท่าไหร่ อยู่ข้างบ้านกัน แต่ก็ใช่ว่าจะเจอหน้ากันทุกวัน เขาต้องออกไปแต่เช้า กว่าจะกลับก็ค่ำแล้ว เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 10 สั่งสอน
@เวลาต่อมา#อู่ซ่อมรถ"ถ่ายไว้แค่นี้เหรอวะ?""เออ แค่นี้แหละ ดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่โดนจับได้"รามให้เพื่อนสนิทช่วยสืบเรื่องแฟนของพริม เพราะหลายครั้งที่เห็นแฟนของพริมพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามาที่ร้านอาหารข้างๆ อู่ซ่อมรถที่เขาทำงานอยู่มันน่าสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะอยากรู้เรื่องนี้ ถ้านอกใจจริงๆ เขาก็จะจัดการแทนให้เลย"พากันเข้าโรงแรมด้วย" รามพึมพำออกมาเสียงแผ่ว ก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมาหลักฐานมัดตัวแน่นขนาดนี้ พริมรู้ขึ้นมาคงได้ขอเลิก ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขารับได้หรอกที่แฟนตัวเองมีคนอื่น แถมพาเข้าโรงแรมอีก ถึงจะแก้ตัวทีหลังว่าเล่นๆ ก็เถอะ"แล้วมึงจะทำไงต่อวะ?""หมั่นไส้ อยากซ้อมคน""???"ใครๆ ก็รู้ว่ารามหมัดหนักสมกับกล้ามแขนที่เป็นมัดๆ ฝีมือการต่อสู้ก็มีพอตัวอยู่เหมือนกัน เพราะเคยเรียนสมัยมัธยมที่โรงเรียนเก่า ถึงขั้นได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนเข้าแข่งขัน แต่สุดท้ายก็ถอนตัวออกมาตามคำสั่งของผู้เป็นแม่"ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย?""ไม่ต้อง กูจัดการเองได้ แค่นี้หมูๆ"คนอย่างเขาถึงจะไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ก็ไม่เคยดึงใครเข้ามาพัวพันในเรื่องบ้าๆ บอๆ ที่ตัวเองสร้างขึ้น ไม่ชอบทำให้ใครต้องเดือดร้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 11 รู้ตัวคนทำ
@เวลาต่อมา #ที่มหาวิทยาลัยAA "อีพริมๆ!""อะไรเนี่ย ตกใจหมด" พริมทำหน้าตกใจเพราะเสียงของเพื่อนที่โพล่งขึ้นมาราวกับว่าเจออะไรที่มันน่าตกใจ สายตาที่จ้องไปยังด้านหลังมันทำให้พริมหันมองตามโดยอัตโนมัติพี่เปรมรุ่นพี่ที่เป็นแฟนของเธอเอง เขากำลังเดินมาหาเธอที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน สภาพใบหน้าที่ฟกช้ำของเขา อย่าว่าแต่เพื่อนหรือเธอเลยที่ตกใจ คนอื่นที่มองเขาก็ตกใจไม่ต่างกันสภาพเหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมา และหมาตัวนั้นคงใหญ่น่าดู เขาถึงได้สะบักสะบอมขนาดนี้"พะ พี่เปรม?!""อ่า พี่ทำเราตกใจหรือเปล่า?""พะ พี่ไปทำอะไรมาคะ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" พริมถาม"ไปฟัดกับใครมาคะ สภาพดูไม่ได้เลยนะรุ่นพี่" เฟรมพูดขึ้น"นั่นสิคะ ไปทะเลาะกับใครมา""เปล่า พี่ไม่ได้ทะเลาะ พี่ถูกทำร้าย""หา? ละ แล้วไปแจ้งความหรือยังคะ?""ยังหรอก มีเรียนอีกหรือเปล่า พี่อยากคุยกับเราสองคน""เอ่อ...ค่ะ พี่เปรมไปรอที่รถก็ได้ค่ะ เรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวพริมไปหา""โอเคครับ"...สักพักใหญ่ๆ ต่อมาพริมรีบมาหาแฟนหนุ่มที่รถตามที่บอกกับเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้ ในฐานะแฟนเห็นสภาพของเขาเป็นแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง ใครกันช่างใจร้าย ทำร้ายคนอื่นได้ขนาดน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 12 เลิกกัน
พอได้ฟังเหตุผลจากราม พริมก็ไม่รู้จะต้องเชื่อใคร หรือกว่าจะได้เห็นกับตาตัวเองว่าถูกนอกใจจริงๆ ถึงจะเชื่อ ไม่รู้สิ เธอสับสนไปหมดเลย อยากรู้แต่ก็กลัวคำตอบ เธอไม่อยากเห็นภาพบาดตา ไหนจะเรื่องติดยาอีก เซ็กซ์หมู่หลังเสพยาอะไรนั่นอีก เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าผู้ชายที่เธอมองว่าเขาแสนดีจะเป็นแบบนั้นจริงๆแต่ก็ไม่ได้จะคิดว่ารามใส่ร้าย ตราบใดที่ยังไม่เห็นกับตาตัวเอง หรือได้ยินกับหูตัวเอง เธอจะไม่มีวันเชื่อใครเด็ดขาด แต่เรื่องทำร้ายร่างกาย เธอก็มองว่ามันเกินไปจริงๆ เพราะเธอไม่ชอบความรุนแรง"อยากเห็นเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปดู จะได้เห็นกับตาตัวเอง""ดะ ดูอะไร?""ก็ดูแฟนพี่ลากผู้หญิงขึ้นโรงแรมไง""พะ พี่...""อยากรู้ความจริงพี่ก็ต้องกล้าไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง จะได้รู้ว่าแฟนที่แสนดีของพี่น่ะ มันสวมเขาให้พี่มาตั้งนานแล้ว เผลอๆ เป็นมาก่อนหน้านั้น พี่แค่ไม่ทันมันแค่นั้นเอง""มันจะดีเหรอ?""แล้วทำไมมันถึงไม่ดีล่ะครับ?""พี่...""พรุ่งนี้ผมจะไปรับที่มหาลัย เรียนเสร็จตอนไหนก็ส่งข้อความมาบอกผมก็ได้""พี่ว่า..""อยากถูกสวมเขาต่อเหรอครับ? หรืออยากอยู่จนมันพาพี่เสพยา แล้วก็พาเพื่อนมันมา...แม่ง!!" พูดถึงเรื่องนี้แล้วอาร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30
บทล่าสุด
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 30 ตอนจบ
@หลายปีต่อมาฉันกับรามเราแต่งงานกันแล้ว หลังจากที่ช่วยกันทำงานเก็บเงินและมีเงินเก็บมากพอ เราซื้อบ้านน็อคดาวน์ไว้หลังนึง ราคาไม่แพงเท่าไร แต่ก็ถือว่าอยู่ได้สบายมากสำหรับครอบครัวเล็กๆ อย่างเรา และบ้านของเราก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อแม่เท่าไรด้วยตอนนี้รามเปิดอู่เล็กๆ อยู่ใกล้บ้านส่วนอู่ที่เคยทำงานอยู่ก็ยังไปทำงานอยู่เหมือนเดิม รามทำงานหลายที่มากๆ จนบางครั้งฉันก็แอบห่วงสุขภาพของเขา กลัวว่าเขาจะพักผ่อนไม่เพียงพอหลังจากที่ย้ายบ้านมาอยู่ด้วยกันสองคนฉันก็ท้อง ทีแรกฉันก็กะว่าจะลาคลอดระยะยาวเลย เพราะตัวเองก็มีลาพักร้อนอยู่แล้ว แต่รามบอกให้ฉันลาออกจากที่นั่นมาเลย จะได้ไม่ต้องเจอคนแย่ๆ จนทำให้สุขภาพจิตของเราเสียอีก ยิ่งฉันท้องยิ่งไม่ควรอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเลยเราสองคนเริ่มต้นจากจุดเล็กๆ ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยถึงขนาดที่อยู่บ้านนั่งกินนอนกินสบายๆ ไม่ต้องทำงาน เราแค่มีเก็บมากพอจะใช้จ่ายได้ไม่ลำบากก็เท่านั้นเองบวกกับปีก่อนคุณยายของรามเอาที่มาให้ รามก็เลยประกาศขาย เพราะถึงยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่อยู่แล้ว ทำเลตรงนั้นขายได้หลายล้านเลยทีเดียว ที่ตัดสินใจขายเพราะเราสองคนวางแผนอนาคตกันเอาไว้แล้ว ฉันกับรา
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 29 งานหมั้น
@อีกหนึ่งปีต่อมาณ บ้านของพริมมีงานเล็กๆ เป็นงานหมั้นระหว่างพริมกับราม ญาติพี่น้องทางฝั่งของพริมก็มาไม่กี่คน เพราะส่วนใหญ่อยู่ต่างจังหวัดไกลๆ กันหมด และมีเพื่อนๆ ของพริมไม่กี่คน ทางฝั่งของรามก็มีแค่ยายและเพื่อนๆ ที่อู่กับอาที่เป็นเจ้าของอู่เท่านั้นแม่ของเขาเหมือนถูกตัดขาดจริงๆ รามยอมติดต่อไปหาแม่ เพื่อให้ยายนั้นสบายใจ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็เล่นเอาจุกเหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้ต้องการเงิน ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งสิ้น นอกจากบอกให้รับรู้ รามรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าการตัดสินใจไม่ไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศมันจะเป็นยังไงไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ไม่เคารพ แต่บางเรื่องเราก็ต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง เพราะนี่คือชีวิตของเราถ้าเขาไปแล้วคุณยายจะอยู่กับใคร ที่ผ่านมาคุณยายก็อยู่โดยลำพังมาตลอดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าแม่ของเขาตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง ในมุมของคนเป็นลูกดูใจร้ายมากเลยนะตัดกลับมาที่งานหมั้น ทุกอย่างจัดขึ้นแบบเรียบง่าย ไม่ได้หวือหวา มีกินเลี้ยงกันนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาเพื่อนเกลอ พูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ที่มาร่วมเป็นสักขีพยาน เป็นงานหมั้นเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นมากเลยทีเดียวเงินสด 99,999 ทองอีก 1 บาท
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 28 แหวนแทนใจ
@หนึ่งปีต่อมารามเรียนจบมาได้สักพักแล้ว และหลังจากที่เรียนจบก็ได้ทำงานอย่างเต็มตัวเต็มเวลา และก็ได้รับหน้าที่คอยดูแลเป็นหูเป็นตาแทนอาที่เป็นเจ้าของที่นี่ เขาเป็นคนละเอียดมีฝีมือ เรื่องงานช่างไม่ต้องห่วงเลยถึงจะอายุเท่านี้แต่ประสบการณ์ทำงานก็มากเลยทีเดียวพอได้ทำงานเต็มเวลารามก็เริ่มจะมีเงินเก็บจากที่ตัวเองทำงานอยู่ทุกวัน มีมากพอจะซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับแฟนสาวได้ในช่วงเวลาที่สำคัญของเธอรามกำเงินเก็บจำนวนนึงที่ได้มาจากการทำงานที่อู่เข้าร้านทองใกล้ๆ กับอู่ที่ทำงานอยู่สายตาคมกวาดมองแหวนทองที่ทางร้านวางโชว์หราอยู่ด้านหน้า กำลังเลือกลายและขนาดที่นิ้วของพริมจะใส่ได้ กะขนาดจากระยะสายตาของเขาเองเนี่ยแหละ ไม่เคยพลาดหรอก"อ้าวราม""หวัดดีครับเสี่ย"รามทักทายเจ้าของร้านทอง เสี่ยยักษ์ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอาที่เป็นเจ้าของอู่ ถึงรามจะไม่เคยมาใช้บริการร้านทองเลยสักครั้งแต่ก็พอจะรู้จักกันอยู่บ้าง เพราะเสี่ยยักษ์ก็เอารถไปใช้บริการที่อู่เป็นประจำอยู่เหมือนกัน"จะเอาแบบไหนล่ะหืม เลือกมาเลย เดี๋ยวเสี่ยลดราคาให้เป็นพิเศษ""อ๋อ ขอบคุณครับ""ซื้อให้แฟนเหรอ?""ครับ อยากได้แหวนสองสลึง วงเล็กๆ มีลาย
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 27 ขึ้นขย่ม NC20+
พริมกระโจนโถมเข้าหาแฟนหนุ่มจนกระทั่งเขานั้นหงายหลังลงไปกับที่นอนฟูกหนาของตัวเอง จากนั้นเธอก็เป็นฝ่ายเล้าโลมเขาก่อน อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่ต้องเป็นคนอยู่ข้างบน เพราะที่ผ่านมารามเป็นฝ่ายเริ่มก่อนตลอดเลย"อึก พะ พี่ครับ""....." พริมไม่ได้สนใจท่าทางที่พยายามขัดขืนของอีกฝ่าย อารมณ์เสียอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่างมันเถอะ"อ่าส์~ แฮ่ก! รุนแรงจังเลยนะครับที่รักของผม""อือ...อยู่นิ่งๆ สิราม""อืมพี่ครับ"พริมชะงักเพราะเสียงเรียกของอีกฝ่าย เธอมองหน้าของเขาก่อนจะโน้มใบหน้าลงบดเบียดริมฝีปากของตัวเองลงไปอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นตวัดลิ้นเลียอย่างรุนแรงจนหายใจกันแทบไม่ทันหน้าอกอวบก็เบียดเสียดลงไปกับอกแกร่งของร่างกำยำแน่น ชนิดที่ว่ารู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจของกันและกันเลยทีเดียว"อืมพี่พริมครับ อ่าส์""....." ร่างบางผละตัวออกไปก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองออกต่อหน้าของแฟนหนุ่ม หน้าอกที่อวบปลิ้นออกมาจากชุดชั้นในครึ่งเต้านั้นมันทำให้รามอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือขึ้นไปบีบเคล้นอย่างมันส์มือ "อึก..บะ เบาๆ สิพี่เจ็บนะ!""นมพี่ใหญ่จังเลยครับ มองข้างนอกนึกว่าคนไม่มีนม" นี่ถือว่าเป็นคำชมนะ เพราะ
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 26 ขึ้นห้องหมาเด็ก
หลังจากวันนั้นพริมกับรามก็ใช้ชีวิตกันโดยปกติมาตลอด ไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังใครแล้ว คุณยายเองก็ได้รู้ว่าเป็นเรื่องจริงไม่ใช่หลานชายตัวเองพูดไปเรื่อยพริมเรียนจบแล้วและมีกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ก่อนแยกย้ายกัน เลยนัดกันที่ร้านอาหารในเมือง"พี่พริมกลับกี่โมงครับ ผมจะได้มารอรับ" รามเอ่ยถาม หลังจากที่จอดรถส่งแฟนสาวถึงร้านอาหารที่เธอนัดกับเพื่อนๆ แล้ว"ไม่เป็นไร นายนอนเถอะ พี่คงกลับดึกๆ เลย""นั่นแหละครับ ดึกแล้วพี่จะกลับไง นั่งแท็กซี่มันอันตราย" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"เดี๋ยวเพื่อนมันแวะไปส่งน่ะ""ให้ผมรอมั้ยครับ ผมรอได้""ไม่เป็นไร นายทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ กลับไปพักเถอะ""จะดีเหรอครับ?""ใช่ ดีมากๆ เลย พี่อยู่กับเพื่อนได้ กลับเองได้ พี่ไม่ใช่เด็กแล้ว""โอเคครับ ผมกลับก็ได้ แต่ถ้าไม่มีใครไปส่งพี่ต้องโทรหาผมนะครับ ห้ามกลับแท็กซี่เด็ดขาด""อื้ม พี่สัญญา"พริมพยักหน้าตอบ เธอไม่อยากให้รามรอ เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กลับตอนไหน จะให้รามรออยู่ได้ยังไงในเมื่อเขาเองก็ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเหมือนกัน"ขับรถกลับดีๆ นะราม วันนี้พี่ขอวันนึง""ครับ ผมไม่ว่าหรอก กินกับเพื่อนตามสบายเลยครับ
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 25 เปิดตัว
@บ้านพริม"มีอะไรหรือเปล่าลูก พริมราม""คือว่า เราสองคนกำลังคบกันค่ะ คบกันมาสักพักแล้ว" ทั้งที่มันเป็นการบอกข่าวดีแท้ๆ แต่เธอกลับตื่นเต้นกลัวไปหมดเลย"อะไรนะ?" แม่ของพริมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา"ผมกำลังคบกับพี่พริมครับคุณน้า" รามยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เพราะมีหลายอย่างที่ตัวเองทำเกินเลยลงไป เขาจะยอมรับหากพ่อแม่ของเธอถาม และเขาพร้อมจะรับผิดชอบ"ราม.." เสียงเข้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้น สายตาที่แข็งกร้าวมันทำให้พริมเริ่มใจเต้นแรง เพราะเธอไม่เคยเห็นพ่อของเธอเป็นแบบนี้เลย"ครับคุณลุง""มาคุยกับลุง""พ่อคะ...""คุยสองคน อย่างลูกผู้ชาย""ครับ"รามลุกขึ้นและเดินตามพ่อของพริมไปทางหลังบ้าน พริมอยากจะเดินตามไปเพราะกลัวว่าเรื่องมันจะจบไม่สวย แต่ก็ถูกแม่ห้ามเอาไว้"มันจะเกิดอะไรไหมคะแม่""เรากลัวอะไรล่ะหืม?""ไม่รู้สิคะ แม่ไม่เห็นสายตาของพ่อเหรอ น่ากลัวมากเลย""ไม่มีอะไรหรอก ให้เขาได้คุยกันแบบลูกผู้ชาย เราเป็นผู้หญิงก็ไม่ต้องไปอยากรู้หรอก""....." โอ้ย! ทำไมมันถึงตื่นเต้นกลัวอะไรขนาดนี้นะ พ่อของฉันใจดีจะตายไป คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก จะว่าไปรามมันก็ยังเด็กไง และด้วยความที่เป็นเด็กก็ยังไม่มีอะไรเป็
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 24 ของขวัญวันเกิด NC20+
ตกดึกหลังจากที่เพื่อนๆ เมาและพากันเข้านอนหมดแล้ว พริมกับรามก็ขึ้นมานั่งเล่นที่ห้องนอนกันต่อ"พี่อาบน้ำก่อนนะ วันนี้เหนียวตัวมากเลย""ครับ"พริมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำตามที่บอก ไม่นานนักเธอก็กลับออกมา แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง"ระ ราม!"รามถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วแถมสีแดงสดด้วย ทั้งตัวของเขาผูกโบว์ไว้ ราวกับว่าตัวเองคือกล่องของขวัญงั้นแหละ ตอนนี้เธอไม่ได้คิดเลยว่ารามเอาตัวเองไปผูกไว้แบบนั้นได้ยังไง"ของขวัญสำหรับพี่ครับ""อะ เอางี้จริงดิ?""ครับ เอา...แบบนี้เลย""....." พริมถึงกับพูดไม่ออก ทำตัวไม่ถูกด้วย นี่เธอต้องเดินไปแกะออกใช่ไหม ตามสเต็ปการแกะของขวัญไง แล้วหลังจากที่แกะของขวัญล่ะมันจะเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นที่คิดว่าเขาจะต้องมีของขวัญให้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นของขวัญแบบนี้ไง นี่เรียกของขวัญจริงดิ"แกะของขวัญสิครับ""แกะแล้ว พี่จะได้อะไร?""ได้ตัวผมไงครับ""!!!" นั่นไงว่าแล้ว เดาอะไรไว้ไม่มีผิดเลย แต่เธอก็ไม่ได้อยากทำ เพราะที่บ้านไม่ได้มีแค่พ่อกับแม่ของเธอแล้ว แต่ยังมีเพื่อนสนิทเธออีกตั้งสามคน ถึงพวกมันจะเมาแอ๋ขนาดนั้น
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 23 งานวันเกิด
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ~ "เย้~ วู้ววว!""สุขสันต์วันเกิดนะลูก แม่ขอให้พริมมีความสุขมากๆ นะ""ขอบคุณค่ะแม่""พ่อก็ขอให้พริมมีความสุขมากๆ เช่นกันนะ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคนเก่ง""ขอบคุณค่ะพ่อ""มีความสุขมากๆ นะพริม""สวยวันสวยคืนน้า""สุขสันต์วันเกิดนะพริม""ขอบใจนะ"พอร้องเพลงจบพ่อแม่และเพื่อนๆ ก็พากันเข้ามาอวยพรวันเกิดให้กับฉัน วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน จัดงานเล็กๆ ที่บ้านเหมือนเดิม มีพ่อแม่และเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ได้เชิญใครมาเลย และก็ไม่ได้มีการกินเลี้ยงที่ไหนด้วย ฉันทำแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วถามว่าทำไมฉันถึงไม่จัดงานแบบใหญ่โต หรือไปดื่มกินเลี้ยงที่ผับหรือร้านเหล้า แล้วชวนเพื่อนไปเยอะๆ อะไรแบบนี้ ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันแค่อยากอยู่กับครอบครัว ไม่อยากสิ้นเปลืองอะไรมาก อยู่แบบนี้ก็ได้ดื่มได้กินเหมือนกัน พ่อแม่ฉันเองก็ไม่ได้ห้าม เพราะเราก็โตกันแล้ว"ตามสบายกันเลยนะลูก เดี๋ยวแม่เข้าครัวก่อน""ค่ะ""งั้นพ่อก็เข้าไปนั่งดูมวยดีกว่า ตามสบายกันเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ""ค่ะพ่อ"เราทั้งหมดนั่งดื่มกันอยู่ที่สวนหลังบ้าน พูดคุยและเฮฮากันตามประสาเพื่อนสนิท"น้องรามของมึง ไม่มาอวยพรสุขสันต์วันเกิด
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 22 ตามง้อ
มหาวิทยาลัยAA"พริม!""พะ พี่เปรม?"ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่หน้าคณะ ก็ถูกพี่เปรมอดีตแฟนมาขวางทางเอาไว้ ฉันตกใจมากเพราะตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในทัณฑสถานหรือเปล่า ตั้งแต่เห็นข่าววันนั้น ฉันก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรอีกเลย และก็คิดว่าทุกอย่างก็จะดำเนินไปตามกฎหมาย"พี่คิดถึงพริม เรากลับมาคบกันเถอะนะ""พริมเห็นข่าว ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ?""เรื่องนั้น...พ่อแม่พี่ช่วยน่ะ พี่เลยเป็นแค่ผู้เสพ ถูกปล่อยตัวออกมาบำบัด""?!?" ถึงจะรู้ว่ามันมีอะไรแบบนี้อยู่ในสังคม แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะใกล้ตัวขนาดนี้แต่ความจริงตอนนี้เขาก็น่าจะอยู่ในสถานบำบัดหรือเปล่า ไม่ใช่มายืนอยู่ต่อหน้าของฉันแบบนี้ เลิกยาเสพติดนะ ไม่ใช่ลดน้ำหนัก มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเลย"พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะ เรากลับมาคืนดีกันเถอะ ต่อจากนี้พี่จะปรับปรุงตัว พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก พี่จะไม่นอกใจ พี่จะรักพริมแค่คนเดียว เชื่อใจพี่เถอะนะ""อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ" ฉันดึงมือของตัวเองออก ก่อนจะขยับถอยออกห่างจากพี่เปรม เพราะเราใกล้กันเกินไป"ทะ ทำไมล่ะ?""มีครั้งแรก มันก็จะมีครั้งต่อไป ความเป็นจริงมันไม่ควรมีแต่แรกอยู่แล้วค่ะ""พี่
