@เวลาต่อมา
#อู่ซ่อมรถ
"ถ่ายไว้แค่นี้เหรอวะ?"
"เออ แค่นี้แหละ ดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่โดนจับได้"
รามให้เพื่อนสนิทช่วยสืบเรื่องแฟนของพริม เพราะหลายครั้งที่เห็นแฟนของพริมพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามาที่ร้านอาหารข้างๆ อู่ซ่อมรถที่เขาทำงานอยู่
มันน่าสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะอยากรู้เรื่องนี้ ถ้านอกใจจริงๆ เขาก็จะจัดการแทนให้เลย
"พากันเข้าโรงแรมด้วย" รามพึมพำออกมาเสียงแผ่ว ก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา
หลักฐานมัดตัวแน่นขนาดนี้ พริมรู้ขึ้นมาคงได้ขอเลิก ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขารับได้หรอกที่แฟนตัวเองมีคนอื่น แถมพาเข้าโรงแรมอีก ถึงจะแก้ตัวทีหลังว่าเล่นๆ ก็เถอะ
"แล้วมึงจะทำไงต่อวะ?"
"หมั่นไส้ อยากซ้อมคน"
"???"
ใครๆ ก็รู้ว่ารามหมัดหนักสมกับกล้ามแขนที่เป็นมัดๆ ฝีมือการต่อสู้ก็มีพอตัวอยู่เหมือนกัน เพราะเคยเรียนสมัยมัธยมที่โรงเรียนเก่า ถึงขั้นได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนเข้าแข่งขัน แต่สุดท้ายก็ถอนตัวออกมาตามคำสั่งของผู้เป็นแม่
"ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย?"
"ไม่ต้อง กูจัดการเองได้ แค่นี้หมูๆ"
คนอย่างเขาถึงจะไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ก็ไม่เคยดึงใครเข้ามาพัวพันในเรื่องบ้าๆ บอๆ ที่ตัวเองสร้างขึ้น ไม่ชอบทำให้ใครต้องเดือดร้อน เริ่มที่ตัวเองก็ต้องจบที่ตัวเอง นี่แหละนิสัยของเขา
"มันอยู่ไหน?"
"คอนโดXXแถวย่านDD"
"ย่านคนรวยสินะ"
"อืม"
รามแสยะยิ้มอย่างน่าขนลุก พอสูบบุหรี่หมดมวนเขาก็ทิ้งลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้จนไฟบุหรี่ดับลง จากนั้นก็เดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง
"ถ้ากูไม่กลับมา ถึงเวลาปิดร้านมึงก็ปิดได้เลย"
"เออๆ ระวังตัวด้วยนะมึง"
รามขับรถฮาเล่คู่ใจของตัวเองออกไป มุ่งหน้าไปยังคอนโดที่เพื่อนบอก และที่เพื่อนไม่ห้ามก็เพราะรู้ดี ต่อให้ห้ามไปก็เท่านั้นแหละ คนอย่างรามยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
...ไม่นานนักก็มาถึงคอนโดที่ว่า
ใต้ตึกหรูสูงเฉียดฟ้า รามนั่งรออยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์อย่างใจเย็น จนกระทั่งมีรถเก๋งขับเข้ามา เขาจำรถคันนี้ได้ขึ้นใจเลย
พอรถจอดเข้าซองและดับสนิทก็มีผู้หญิงลงมาจากรถ ก่อนที่ผู้หญิงคนดังกล่าวจะเดินนำออกไปก่อน ไม่นานนักเจ้าของรถที่รามรออยู่ก็ลงมาจากรถ
จังหวะนี้แหละ!
พรึ่บ!!
"เฮ้ย! อะไรวะ?!"
รามเดินเข้าไปผลักรุ่นพี่ให้ตัวแนบติดกับรถ เขาตกใจและโวยเสียงดังแต่พอหันกลับมาเห็นรามเท่านั้นแหละ ถึงกับหน้าเสียเลยทีเดียว
"ตกใจอะไรครับรุ่นพี่ ชู่ว! อย่าเสียงดังสิครับ เดี๋ยวอายคนนะครับ"
"นะ นี่นาย!"
"ครับผมเอง ข่าวว่าเจ้าชู้เหรอครับ นอกใจเหรอครับ"
"อะ เอ่อ..."
"ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมเห็นหมดแล้ว ร้านอาหาร ไนท์คลับ โรมแรม คอนโด มีหลักฐานหมดนะครับ"
"มะ มั่วแล้วนายน่ะ คิดว่าไม่รู้หรือไงว่านายชอบพริมอยู่"
"ครับชอบ ชอบมากด้วย ชอบมาก่อนรุ่นพี่อีกนะครับ" จะบอกว่าชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว จะขิงเกินไปหรือเปล่านะ แต่มันเป็นความจริง
"โกหก!"
"พอยอมรับก็ว่าโกหก หึ ให้ผมพูดไงดีครับ บอกพี่พริมดีมั้ย?"
"พริมไม่เชื่อเด็กอย่างแกหรอก"
"งั้นลองดูก็ได้ครับ บอกพร้อมหลักฐาน พี่พริมจะได้ตาสว่างสักที"
"แก!" เขาชี้หน้าด้วยความโกรธ แต่พอเจอสายตาที่แข็งกร้าวของฝ่ายตรงข้ามก็ชะงักไปทันที
"ไอ้คนที่บอกว่า เป็นสุภาพบุรุษนักหนา เพียบพร้อม ดูแลดี อบอุ่น ความจริงก็..เหี้ยดีๆ นี่เอง"
"มึง!"
ผัวะ! ปัก!
"อั่ก! อ่าไอ้เวร มึงกล้า...อึก"
"ผมสั่งสอนให้ครับ เผื่อแม่ไม่สอนว่ามีแฟนแล้วควรรักเดียวใจเดียว ไม่ใช่ร่านไปทั่ว พาผู้หญิงขึ้นคอนโดเข้าโรงแรมไม่ซ้ำหน้า"
"อึก!"
"จำไว้นะครับพ่อสุดหล่อ อย่าคิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้"
"มะ มึง...!!"
"อย่าทำพี่พริมร้องไห้ เมื่อไหร่ที่ผมเห็นน้ำตาพี่พริม ผมกลับมาคิดบัญชีกับพี่อีกแน่"
ที่พูดเนี่ยคือตั้งใจกลับมาซัดต่อแหละ เพราะนี่แค่มาสั่งสอนนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น ไว้เรื่องจบแล้วจะกลับมาซัดต่ออีกหน่อยให้หายหมั่นไส้
'โตซะเปล่า แต่ไม่มีหัวคิดเลย สงสัยที่บ้านไม่สั่งสอน แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวรามช่วยสอนให้เองครับ'
"อ่า..."
คำว่านิดๆ หน่อยๆ ของรามก็เล่นเอารุ่นพี่แฟนแฟนของพริมถึงกับหมดสภาพเลยเหมือนกัน ที่แน่ๆ ปากเจ่อ ตาเขียว คิ้วแตก สภาพนี้ต่อให้ทาครีมรองพื้นหนาๆ ปกปิดก็เอาไม่อยู่แล้ว คงใช้หน้าหล่อๆ ไปหลอกฟันผู้หญิงไม่ได้อีกสักพักเลยล่ะ
"รีบจัดการซะนะครับ"
"จะ จัดการอะไรของแกวะ!"
"เลิกกับพี่พริมซะ ไม่งั้นเรื่องทั้งหมดจะถึงหูพี่พริม...วันนี้เลย"
"ขู่เหรอ ฮ่ะฮ่ะ ไอ้กระจอก!"
"คิดว่าผมขู่เหรอครับ โดนซ้อมน่วมขนาดนี้แล้วนะครับ"
"กูจะแจ้งตำรวจ!"
"ดีเลยครับ แจ้งเลย อย่างน้อยคดีนี้ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร เผลอๆ ตำรวจคงคิดว่าเป็นการทะเลาะวิวาทกันเพราะเรื่องผู้หญิง แต่เรื่อง...ยาเสพติดนี่สิครับ"
"พะ พูดอะไรของแก!" รุ่นพี่ตกใจเอามากๆ หน้าซีดเลย สีหน้าดูตกใจมากกว่าตอนที่รามพูดถึงเรื่องผู้หญิงที่เขาควงเข้าโรงแรมอีก
"รอยเข็มพวกนี้ คิดว่าผมไม่รู้เหรอครับ" รามเปิดแขนเสื้อของรุ่นพี่
"!!!"
"ถ้าผมเดาไม่ผิด รุ่นพี่คงอยากให้พี่พริมเข้าไปร่วมอยู่ในวังวนยาเสพติดพวกนี้สินะครับ จากนั้นก็ลุ่มหลงมัวเมา ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ให้เดาอีกอย่างคงจะเป็นเรื่องเซ็กซ์พิสดารที่รุ่นพี่ชอบ..."
หมับ!
"อึก!"
"แต่อย่าหวังจะได้ทำแบบนั้นเลยนะครับ ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจ พี่พริมจะไม่ตกเป็นเหยื่อของรุ่นพี่แน่นอนครับ"
รามเคยอยู่ในสังคมที่มัวเมาอยู่กับยาเสพติดเหมือนกัน รู้ดีว่ามันเป็นแบบไหน ผลลัพธ์เป็นยังไง และจุดจบมันเป็นยังไง
รุ่นพี่คงหวังให้พริมเข้าไปพัวพันกับยาพวกนั้น พอมัวเมาก็จะเริ่มมีเซ็กซ์หมู่เข้ามา เซ็กซ์ที่มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายผลัดกันทำอยู่ในนั้น แต่เขายอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก
"หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ดี ฐานะก็ดี ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่าจะเป็นคนแบบนี้ได้ คนเรานี่ดูแค่หน้าตาไม่ได้จริงๆ ทำอะไรไม่สมกับหน้าตาเลยนะครับ สวนทางกันเป็นรถไฟเลย"
"อึก! ไอ้เด็กเวร มึงคอยดูนะ กูจะเอาคืนมึง!"
"เอาตัวเองให้รอดก่อนครับ"
ตอนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องผู้หญิงแล้วสิที่รามกุมความลับของรุ่นพี่เอาไว้
"ทำตามที่ผมบอกดีๆ เถอะนะครับ แล้วผมจะรอคำตอบ"
"อึก!"
รามเดินกลับไปที่รถอย่างสบายใจ เขาไม่ได้กลัวเลยว่ารุ่นพี่จะแจ้งความ ตาขาวปอดแหกซะขนาดนั้นยังไงก็ไม่กล้าหรอก เพราะไม่งั้นตัวเองจะถูกตรวจสอบไปด้วย คดียาเสพติด รุนแรงกว่าคดีทะเลาะวิวาทเป็นไหนๆ
@เวลาต่อมา
บรืน~
รามกลับมาที่บ้านเหมือนอย่างเคย วันนี้ได้กลับเร็วเพราะร้านปิดแล้ว และเขาก็ไม่ได้แวะไปที่ไหนด้วย ช่วงนี้คุณยายอยู่แต่วัด ถือศีลอยู่ที่นั่น กินนอนอยู่วัด ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่
"ราม!" เสียงเรียกผ่านรั้ว ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงใคร หวานหูซะขนาดนี้
"ครับ?"
"คุณยายไม่อยู่ นายทำอะไรกิน?"
"ไม่ได้ทำครับ คงไม่กิน"
"พี่แบ่งกับข้าวให้ นายก็หุงข้าวเอาเองนะ"
"ขอบคุณครับ"
"แล้วนั่นหลังมือไปทำอะไรมา ทำไมถึงถลอกแบบนั้นล่ะ?"
"ไม่มีอะไรครับ" คงจะเป็นรอยที่เกิดจากการชกหน้ารุ่นพี่ไป หน้าหนาใช้ได้เลยนะเนี่ย เล่นเอาหลังมือถลอกเลย เพิ่งสังเกตุเห็นด้วย
"พี่ทำแผลให้เอามั้ย?"
"ไม่เป็นไรครับ แค่ถลอกเดี๋ยวก็หาย"
"ตามใจ เอ้อ..ยืนรอแป๊บนะ พี่ตักแกงให้"
"ครับ"
ดูชิลขนาดนี้คงยังไม่รู้ ยังไม่ระแคะระคายสินะว่าแฟนของตัวเองแหลกเหลวขนาดไหน
@เวลาต่อมา #ที่มหาวิทยาลัยAA "อีพริมๆ!""อะไรเนี่ย ตกใจหมด" พริมทำหน้าตกใจเพราะเสียงของเพื่อนที่โพล่งขึ้นมาราวกับว่าเจออะไรที่มันน่าตกใจ สายตาที่จ้องไปยังด้านหลังมันทำให้พริมหันมองตามโดยอัตโนมัติพี่เปรมรุ่นพี่ที่เป็นแฟนของเธอเอง เขากำลังเดินมาหาเธอที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน สภาพใบหน้าที่ฟกช้ำของเขา อย่าว่าแต่เพื่อนหรือเธอเลยที่ตกใจ คนอื่นที่มองเขาก็ตกใจไม่ต่างกันสภาพเหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมา และหมาตัวนั้นคงใหญ่น่าดู เขาถึงได้สะบักสะบอมขนาดนี้"พะ พี่เปรม?!""อ่า พี่ทำเราตกใจหรือเปล่า?""พะ พี่ไปทำอะไรมาคะ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" พริมถาม"ไปฟัดกับใครมาคะ สภาพดูไม่ได้เลยนะรุ่นพี่" เฟรมพูดขึ้น"นั่นสิคะ ไปทะเลาะกับใครมา""เปล่า พี่ไม่ได้ทะเลาะ พี่ถูกทำร้าย""หา? ละ แล้วไปแจ้งความหรือยังคะ?""ยังหรอก มีเรียนอีกหรือเปล่า พี่อยากคุยกับเราสองคน""เอ่อ...ค่ะ พี่เปรมไปรอที่รถก็ได้ค่ะ เรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวพริมไปหา""โอเคครับ"...สักพักใหญ่ๆ ต่อมาพริมรีบมาหาแฟนหนุ่มที่รถตามที่บอกกับเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้ ในฐานะแฟนเห็นสภาพของเขาเป็นแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง ใครกันช่างใจร้าย ทำร้ายคนอื่นได้ขนาดน
พอได้ฟังเหตุผลจากราม พริมก็ไม่รู้จะต้องเชื่อใคร หรือกว่าจะได้เห็นกับตาตัวเองว่าถูกนอกใจจริงๆ ถึงจะเชื่อ ไม่รู้สิ เธอสับสนไปหมดเลย อยากรู้แต่ก็กลัวคำตอบ เธอไม่อยากเห็นภาพบาดตา ไหนจะเรื่องติดยาอีก เซ็กซ์หมู่หลังเสพยาอะไรนั่นอีก เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าผู้ชายที่เธอมองว่าเขาแสนดีจะเป็นแบบนั้นจริงๆแต่ก็ไม่ได้จะคิดว่ารามใส่ร้าย ตราบใดที่ยังไม่เห็นกับตาตัวเอง หรือได้ยินกับหูตัวเอง เธอจะไม่มีวันเชื่อใครเด็ดขาด แต่เรื่องทำร้ายร่างกาย เธอก็มองว่ามันเกินไปจริงๆ เพราะเธอไม่ชอบความรุนแรง"อยากเห็นเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปดู จะได้เห็นกับตาตัวเอง""ดะ ดูอะไร?""ก็ดูแฟนพี่ลากผู้หญิงขึ้นโรงแรมไง""พะ พี่...""อยากรู้ความจริงพี่ก็ต้องกล้าไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง จะได้รู้ว่าแฟนที่แสนดีของพี่น่ะ มันสวมเขาให้พี่มาตั้งนานแล้ว เผลอๆ เป็นมาก่อนหน้านั้น พี่แค่ไม่ทันมันแค่นั้นเอง""มันจะดีเหรอ?""แล้วทำไมมันถึงไม่ดีล่ะครับ?""พี่...""พรุ่งนี้ผมจะไปรับที่มหาลัย เรียนเสร็จตอนไหนก็ส่งข้อความมาบอกผมก็ได้""พี่ว่า..""อยากถูกสวมเขาต่อเหรอครับ? หรืออยากอยู่จนมันพาพี่เสพยา แล้วก็พาเพื่อนมันมา...แม่ง!!" พูดถึงเรื่องนี้แล้วอาร
มหาวิทยาลัยAA"หา?!!" เพื่อนๆ ของพริมร้องอุทานออกมาพร้อมกันเสียงดัง แต่ดีที่ตรงนี้มีแค่กลุ่มเธอเท่านั้น"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ" พริมพูดพร้อมกับหน้าหงอยๆ เพราะรู้ว่าเรื่องนี้มันยังไม่จบเท่านี้หรอก รุ่นพี่ต้องตามมาวอแวกับเธอที่นี่อีกชัวร์เลย"อีเชี่ย! เกินความคาดหมายฉิบหาย!" เฟรมพูด"นั่นดิ ถ้ามึงไม่เห็นกับตา ใครมาบอกก็คงไม่เชื่อ" โอ๋พูด"เป็นกูกูก็ไม่เชื่อ เค้าดีขนาดนั้น.." แอลพูดอีกคนต่างคนต่างตกใจกับเรื่องนี้มาก เพราะไม่มีใครคิดเลยว่าผู้ชายที่แสนดีคนนั้น เขาจะเป็นคนแบบนี้ ทั้งเรื่องผู้หญิงและเรื่องเล่นยา เธอจับได้แค่เรื่องผู้หญิง ส่วนเรื่องยาเสพติดเธอยังไม่เห็นกับตาตัวเอง แต่มาขนาดนี้แล้ว รามคงไม่โกหกหรอก"แล้วมึงไม่ร้องไห้หน่อยเหรอวะ?" เฟรมถาม"ไม่รู้ว่ะ มันจุกมากกว่า ถ้าต้องเลิกกับรุ่นพี่เพราะเรื่องนี้ กูไม่อยากเสียใจ กูจะดีใจมากกว่าที่หลุดพ้นมาได้" พริมตอบความจริงก็ไม่ได้อยากเห็นเพื่อนร้องไห้หรอก เข้มแข็งแบบนี้แหละดีแล้ว แต่แค่แปลกใจ เพราะดูพริมไม่ได้เสียใจอะไรขนาดนั้นเลย แต่ก็รู้อีกว่าพริมเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง เธออาจจะไม่แสดงออกอะไรก็ได้ แต่ในใจลึกๆ ก็เสียใจอยู่ไม่น้อย"
#บ้านของราม"รามคุณยายไปไหน?" คนตัวเล็กเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างอยู่กับรถของตัวเอง ทำเอาเจ้าตัวตกใจอยู่เหมือนกัน"ไปวัดครับ""แล้วนั่นทำอะไรอยู่""เปลี่ยนน้ำมันเครื่องครับ""ทำไมไม่ให้ร้านเปลี่ยนให้ ทำเองเดี๋ยวก็รถพังหรอก""ผมเป็นช่างนะครับ เปลี่ยนน้ำมันเครื่องแค่นี้เอง""อ่อ พี่ลืมไป""แล้วมาทำไมครับ ไม่ไปเรียนหรือไงครับ""วันนี้อาจารย์ยกคลาสน่ะ ก็เลยได้อยู่บ้าน""อ่อ..""นึกว่านายไม่อยู่บ้าน พี่เลยกะมาเล่นกับคุณยายแก้เหงา""เหรอครับ""ตอนเย็นว่างมั้ย?""ไม่รู้ครับ""ทำไมล่ะ นายมีนัดแล้วเหรอ?""เปล่าครับ ผมแค่ไม่รู้จะว่างมั้ย พี่พริมมีอะไรหรือเปล่าครับ?""จะชวนไปตลาดน่ะ"พอเธอพูดจบรามก็เงยหน้าขึ้นมอง เธอเขินนิดหน่อย สายตาของเขาที่จ้องมองมันทำให้เธอชะงักไปครู่นึง แต่แล้วใบหน้าที่เปรอะเปื้อนเขม่าดำมันก็ทำให้เธอยิ้มและหัวเราะออกมาทันที"คิกคิกคิก""หัวเราะอะไรครับ?""หน้านายเปื้อนน่ะ มีผ้าสะอาดไหม พี่จะเช็ดให้"พอถูกทักอย่างนั้นรามก็รีบเอามือป้ายเช็ดยกใหญ่ หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำมันทำให้รอยเลอะเทอะมันกว้างขึ้น จากที่นิดเดียวตรงแก้ม ตอนนี้เต็มไปทั้งหน้
ตกค่ำวันเดียวกันรามนั่งดูเสื้อที่พริมซื้อให้เมื่อตอนเย็น เขาใส่ไม้แขวนและแขวนไว้ให้มองเห็นได้ชัดตั้งแต่เปิดประตูเข้าห้องมาเลย ไม่ได้อยากจะเอามาใส่เพราะกลัวว่าสีจะตก นี่ของขวัญชิ้นแรกเลยนะขณะที่กำลังนั่งมองเสื้อที่แขวนไว้ตรงตู้แล้วนั่งยิ้มกับตัวเอง รามก็คิดอะไรบางอย่างออกขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและถ่ายภาพเสื้อที่แขวนอยู่หน้าตู้ส่งให้กับพี่สาวคนสวยได้ดูฟึ่บ~ ราม : ขอบคุณนะครับ ถูกใจมากเลย พริม : เอาไปซักก่อนนะ อย่าเพิ่งใส่ เหม็นขี้เจ๊ก ราม : ผมจะแขวนไว้แบบนี้แหละครับ พริม : ทำไม? ราม : กลัวสีตกครับ กลัวเสื้อเป็นรอยด้วย พริม : เวอร์ไปละ พี่ซื้อมาให้ใส่นะ ก็เอาไปใส่สิ ก่อนใส่ก็อย่าลืมซักก่อนด้วย เดี๋ยวจะคันเอาราม : ครับ ไว้ถ้าได้ออกไปไหน จะเอาใส่ไปหล่อๆ เลย พริมอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ ซึ่งรามก็ไม่ได้ส่งข้อความหาอีกเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้น..เขาก็ยังมีแผนอยู่ครึ่งชั่วโมงต่อมา~ปึก!คนตัวเล็กตกใจเมื่อได้เห็นศีรษะของใครบางคนโผล่ขึ้นมาจากหน้าต่างที่เธอเปิดแง้มไว้ เล่นเอาใจคนกลัวผีอย่างเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย แต่พอได้ยินเสียงร้องของอีกฝ่ายเท่านั้นแหละ ถึงกับเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่
มหาวิทยาลัย AA"อีพริม มาสักทีนะมึง"เฟรมเรียกหาอย่างร้อนอกร้อนใจ ท่าทางแบบนี้ต้องมีเรื่องแน่ๆ เลย แต่มันเป็นเรื่องอะไรกันล่ะ เธอก็ไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครนี่นา หรือแม้กระทั่งตอนเลิกกับแฟน ก็จบลงด้วยดี แยกย้ายกันไปไม่ได้ทะเลาะกัน หรือใครทำให้ใครต้องเสียหาย"อะไรของพวกมึงเนี่ย กูก็มาตามเวลาปกติไหม" พริมตอบ"มึงอ่านข่าวนี่!"เฟรมยื่นโทรศัพท์ให้กับเพื่อนสาว พริมรับไปอย่างงงๆ แต่พอได้อ่านเนื้อหาในข่าวเท่านั้นแหละ เธอตกใจเอามากๆข่าวด่วน!ไฮโซหนุ่ม (เปรม) ถูกรวบคาโรงแรมพร้อมกับแฟนสาว ขณะที่กำลังมั่วสุมเสพยา และมีการมั่วเซ็กซ์กันนับสิบคนเธออ่านแค่นั้นเพราะไม่อยากจะรับรู้อะไรต่อแล้วจริงๆ รู้ดีว่าสักวันหนึ่งมันก็จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ผ่านไปแค่เดือนกว่าๆ เองนะ จะเรียกว่าเวรกรรม หรือเรียกว่าดวงซวยดีล่ะ"อีพริม มึงรู้หรือเปล่า ว่าพี่เปรมเขาเสพยา" โอ๋ถาม"อือรู้" พริมพยักหน้า"เอ้า? แล้วทำไมตอนนั้น มึงถึงบอกพวกกูว่าบอกเลิกเพราะพี่เปรมเขามีผู้หญิงคนอื่นล่ะ?" แอลถาม"กูเห็นกับตาว่าเขามีผู้หญิงคนอื่น แต่กูไม่ได้เห็นกับตาเรื่องที่เขาเสพยานี่หว่า กูก็เลย..ไม่อยากพูดน่ะ"ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อรามหรอกน
จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!"อ๊ะอื้อ...""พี่พริมครับ แฮ่ก! ผมจะบ้าตายอยู่แล้วครับ""อึก!!"ใครกันแน่ที่บ้าตาย คำนี้ประโยคนี้ มันควรเป็นเธอพูดหรือเปล่า เธอต่างหากที่จะตายเพราะถูกเขาเล้าโลมรัวๆ แบบนี้มือเล็กกำผ้าปูไว้แน่น ทุกครั้งที่ถูกกระตุ้นด้วยลิ้นเธอจะจิกผ้าปูแน่นพร้อมกับจิกเท้าลงเตียงแอ่นลำตัวขึ้นหาเขามันเป็นของมันไปเอง ตอนนี้เธอบอกความรู้สึกไม่ถูกด้วยซ้ำ"อึกอื้อ!""อืม...พี่พริมครับ~"รามขยับตัวขึ้นมาจูบปากกับคนใต้ร่าง แลกลิ้นกันอย่างเสียวซ่าน ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ไต่ลงต่ำไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องแบนราบ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวพ่นออกมาใส่หน้าท้องของเธอ เล่นเอาเธอเสียววาบจนแทบครางออกมาเสียงดังมือหยาบค่อยๆ ประคองขาเรียวเล็กขึ้นมาอย่างช้าๆ เอาขึ้นมาวางไว้บนขาของเขา"ระ ราม จะทำอะไร?""เลียไงครับ""ดะ เดี๋ยว พี่ว่า..""ให้ผมทำเถอะครับ ขืนใส่ไปแบบนี้ พี่ได้เจ็บจนไม่อยากทำกับผมแน่""พะ พี่อาย.."เธอเขินการกระทำของเขา เขินสายตานั้น เขินไปหมดเลย ยิ่งตอนนี้ได้มาเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้ากันอีก เธอยิ่งรู้สึกเขินไปหมด"ผมจะค่อยๆ เลียให้พี่เสียวจนลืมไม่ลงเลยครับ""!!!""กลั้นเสียงไว้ดีๆ ก็แล้วกัน"รามจับขาของพริ
เช้าวันต่อมาพริมตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดร้าวระบมไปทั้งตัว ราวกับว่าตัวเองนั้นไปออกรบออกศึกกับใครที่ไหนมา พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ไม่แปลกใจเลยที่สภาพตัวเองเป็นแบบนี้ โดยเฉพาะส่วนล่าง มันทั้งแสบทั้งปวด ไม่รู้จะเดินปกติได้หรือเปล่าก๊อกๆๆ ~"พริมลูก""ขาแม่~" เธอขานรับเสียงผู้เป็นแม่ที่ร้องเรียกอยู่นอกห้อง"จะสายแล้วนะลูก ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมตื่นสาย""!!!" พริมรีบลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตกใจ จนลืมความเจ็บปวดทางร่างกาย ก่อนที่เธอจะหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาเปิดดู ตอนนี้แปดโมงแล้ว เธอมีเรียนวันนี้ตอนเก้าโมง นาฬิกาที่ตั้งเอาไว้ก็ปลุกตามปกตินะ แต่เป็นเธอมากกว่าที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมา"พริมลูก""เดี๋ยวพริมตามลงไปค่ะ ขออาบน้ำแป๊บนึง""จ้ะลูก"หญิงสาวรีบลนลานลงจากเตียง รีบอาบน้ำและแต่งตัวก่อนจะรีบเดินลงไปข้างล่าง"พริมกินข้าวก่อนสิลูก""ไม่ทันแล้วค่ะ เดี๋ยวพริมหาขนมปังกินเอาข้างหน้าก็ได้ค่ะ" ที่สายแบบนี้จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะเธอตื่นสายเอง แต่ตอนนี้ต้องรีบไปแล้ว ไม่งั้นเข้าเรียนสายแน่ๆร่างบางรีบวิ่งออกหน้าบ้านไป แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปถึงไหน เสียงของชายหนุ่มก็ทำให้เธอต้องชะงัก"แฮ่ม! สายแ
@หลายปีต่อมาฉันกับรามเราแต่งงานกันแล้ว หลังจากที่ช่วยกันทำงานเก็บเงินและมีเงินเก็บมากพอ เราซื้อบ้านน็อคดาวน์ไว้หลังนึง ราคาไม่แพงเท่าไร แต่ก็ถือว่าอยู่ได้สบายมากสำหรับครอบครัวเล็กๆ อย่างเรา และบ้านของเราก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อแม่เท่าไรด้วยตอนนี้รามเปิดอู่เล็กๆ อยู่ใกล้บ้านส่วนอู่ที่เคยทำงานอยู่ก็ยังไปทำงานอยู่เหมือนเดิม รามทำงานหลายที่มากๆ จนบางครั้งฉันก็แอบห่วงสุขภาพของเขา กลัวว่าเขาจะพักผ่อนไม่เพียงพอหลังจากที่ย้ายบ้านมาอยู่ด้วยกันสองคนฉันก็ท้อง ทีแรกฉันก็กะว่าจะลาคลอดระยะยาวเลย เพราะตัวเองก็มีลาพักร้อนอยู่แล้ว แต่รามบอกให้ฉันลาออกจากที่นั่นมาเลย จะได้ไม่ต้องเจอคนแย่ๆ จนทำให้สุขภาพจิตของเราเสียอีก ยิ่งฉันท้องยิ่งไม่ควรอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเลยเราสองคนเริ่มต้นจากจุดเล็กๆ ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยถึงขนาดที่อยู่บ้านนั่งกินนอนกินสบายๆ ไม่ต้องทำงาน เราแค่มีเก็บมากพอจะใช้จ่ายได้ไม่ลำบากก็เท่านั้นเองบวกกับปีก่อนคุณยายของรามเอาที่มาให้ รามก็เลยประกาศขาย เพราะถึงยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่อยู่แล้ว ทำเลตรงนั้นขายได้หลายล้านเลยทีเดียว ที่ตัดสินใจขายเพราะเราสองคนวางแผนอนาคตกันเอาไว้แล้ว ฉันกับรา
@อีกหนึ่งปีต่อมาณ บ้านของพริมมีงานเล็กๆ เป็นงานหมั้นระหว่างพริมกับราม ญาติพี่น้องทางฝั่งของพริมก็มาไม่กี่คน เพราะส่วนใหญ่อยู่ต่างจังหวัดไกลๆ กันหมด และมีเพื่อนๆ ของพริมไม่กี่คน ทางฝั่งของรามก็มีแค่ยายและเพื่อนๆ ที่อู่กับอาที่เป็นเจ้าของอู่เท่านั้นแม่ของเขาเหมือนถูกตัดขาดจริงๆ รามยอมติดต่อไปหาแม่ เพื่อให้ยายนั้นสบายใจ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็เล่นเอาจุกเหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้ต้องการเงิน ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งสิ้น นอกจากบอกให้รับรู้ รามรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าการตัดสินใจไม่ไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศมันจะเป็นยังไงไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ไม่เคารพ แต่บางเรื่องเราก็ต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง เพราะนี่คือชีวิตของเราถ้าเขาไปแล้วคุณยายจะอยู่กับใคร ที่ผ่านมาคุณยายก็อยู่โดยลำพังมาตลอดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าแม่ของเขาตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง ในมุมของคนเป็นลูกดูใจร้ายมากเลยนะตัดกลับมาที่งานหมั้น ทุกอย่างจัดขึ้นแบบเรียบง่าย ไม่ได้หวือหวา มีกินเลี้ยงกันนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาเพื่อนเกลอ พูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ที่มาร่วมเป็นสักขีพยาน เป็นงานหมั้นเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นมากเลยทีเดียวเงินสด 99,999 ทองอีก 1 บาท
@หนึ่งปีต่อมารามเรียนจบมาได้สักพักแล้ว และหลังจากที่เรียนจบก็ได้ทำงานอย่างเต็มตัวเต็มเวลา และก็ได้รับหน้าที่คอยดูแลเป็นหูเป็นตาแทนอาที่เป็นเจ้าของที่นี่ เขาเป็นคนละเอียดมีฝีมือ เรื่องงานช่างไม่ต้องห่วงเลยถึงจะอายุเท่านี้แต่ประสบการณ์ทำงานก็มากเลยทีเดียวพอได้ทำงานเต็มเวลารามก็เริ่มจะมีเงินเก็บจากที่ตัวเองทำงานอยู่ทุกวัน มีมากพอจะซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับแฟนสาวได้ในช่วงเวลาที่สำคัญของเธอรามกำเงินเก็บจำนวนนึงที่ได้มาจากการทำงานที่อู่เข้าร้านทองใกล้ๆ กับอู่ที่ทำงานอยู่สายตาคมกวาดมองแหวนทองที่ทางร้านวางโชว์หราอยู่ด้านหน้า กำลังเลือกลายและขนาดที่นิ้วของพริมจะใส่ได้ กะขนาดจากระยะสายตาของเขาเองเนี่ยแหละ ไม่เคยพลาดหรอก"อ้าวราม""หวัดดีครับเสี่ย"รามทักทายเจ้าของร้านทอง เสี่ยยักษ์ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอาที่เป็นเจ้าของอู่ ถึงรามจะไม่เคยมาใช้บริการร้านทองเลยสักครั้งแต่ก็พอจะรู้จักกันอยู่บ้าง เพราะเสี่ยยักษ์ก็เอารถไปใช้บริการที่อู่เป็นประจำอยู่เหมือนกัน"จะเอาแบบไหนล่ะหืม เลือกมาเลย เดี๋ยวเสี่ยลดราคาให้เป็นพิเศษ""อ๋อ ขอบคุณครับ""ซื้อให้แฟนเหรอ?""ครับ อยากได้แหวนสองสลึง วงเล็กๆ มีลาย
พริมกระโจนโถมเข้าหาแฟนหนุ่มจนกระทั่งเขานั้นหงายหลังลงไปกับที่นอนฟูกหนาของตัวเอง จากนั้นเธอก็เป็นฝ่ายเล้าโลมเขาก่อน อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่ต้องเป็นคนอยู่ข้างบน เพราะที่ผ่านมารามเป็นฝ่ายเริ่มก่อนตลอดเลย"อึก พะ พี่ครับ""....." พริมไม่ได้สนใจท่าทางที่พยายามขัดขืนของอีกฝ่าย อารมณ์เสียอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่างมันเถอะ"อ่าส์~ แฮ่ก! รุนแรงจังเลยนะครับที่รักของผม""อือ...อยู่นิ่งๆ สิราม""อืมพี่ครับ"พริมชะงักเพราะเสียงเรียกของอีกฝ่าย เธอมองหน้าของเขาก่อนจะโน้มใบหน้าลงบดเบียดริมฝีปากของตัวเองลงไปอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นตวัดลิ้นเลียอย่างรุนแรงจนหายใจกันแทบไม่ทันหน้าอกอวบก็เบียดเสียดลงไปกับอกแกร่งของร่างกำยำแน่น ชนิดที่ว่ารู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจของกันและกันเลยทีเดียว"อืมพี่พริมครับ อ่าส์""....." ร่างบางผละตัวออกไปก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองออกต่อหน้าของแฟนหนุ่ม หน้าอกที่อวบปลิ้นออกมาจากชุดชั้นในครึ่งเต้านั้นมันทำให้รามอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือขึ้นไปบีบเคล้นอย่างมันส์มือ "อึก..บะ เบาๆ สิพี่เจ็บนะ!""นมพี่ใหญ่จังเลยครับ มองข้างนอกนึกว่าคนไม่มีนม" นี่ถือว่าเป็นคำชมนะ เพราะ
หลังจากวันนั้นพริมกับรามก็ใช้ชีวิตกันโดยปกติมาตลอด ไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังใครแล้ว คุณยายเองก็ได้รู้ว่าเป็นเรื่องจริงไม่ใช่หลานชายตัวเองพูดไปเรื่อยพริมเรียนจบแล้วและมีกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ก่อนแยกย้ายกัน เลยนัดกันที่ร้านอาหารในเมือง"พี่พริมกลับกี่โมงครับ ผมจะได้มารอรับ" รามเอ่ยถาม หลังจากที่จอดรถส่งแฟนสาวถึงร้านอาหารที่เธอนัดกับเพื่อนๆ แล้ว"ไม่เป็นไร นายนอนเถอะ พี่คงกลับดึกๆ เลย""นั่นแหละครับ ดึกแล้วพี่จะกลับไง นั่งแท็กซี่มันอันตราย" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"เดี๋ยวเพื่อนมันแวะไปส่งน่ะ""ให้ผมรอมั้ยครับ ผมรอได้""ไม่เป็นไร นายทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ กลับไปพักเถอะ""จะดีเหรอครับ?""ใช่ ดีมากๆ เลย พี่อยู่กับเพื่อนได้ กลับเองได้ พี่ไม่ใช่เด็กแล้ว""โอเคครับ ผมกลับก็ได้ แต่ถ้าไม่มีใครไปส่งพี่ต้องโทรหาผมนะครับ ห้ามกลับแท็กซี่เด็ดขาด""อื้ม พี่สัญญา"พริมพยักหน้าตอบ เธอไม่อยากให้รามรอ เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กลับตอนไหน จะให้รามรออยู่ได้ยังไงในเมื่อเขาเองก็ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเหมือนกัน"ขับรถกลับดีๆ นะราม วันนี้พี่ขอวันนึง""ครับ ผมไม่ว่าหรอก กินกับเพื่อนตามสบายเลยครับ
@บ้านพริม"มีอะไรหรือเปล่าลูก พริมราม""คือว่า เราสองคนกำลังคบกันค่ะ คบกันมาสักพักแล้ว" ทั้งที่มันเป็นการบอกข่าวดีแท้ๆ แต่เธอกลับตื่นเต้นกลัวไปหมดเลย"อะไรนะ?" แม่ของพริมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา"ผมกำลังคบกับพี่พริมครับคุณน้า" รามยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เพราะมีหลายอย่างที่ตัวเองทำเกินเลยลงไป เขาจะยอมรับหากพ่อแม่ของเธอถาม และเขาพร้อมจะรับผิดชอบ"ราม.." เสียงเข้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้น สายตาที่แข็งกร้าวมันทำให้พริมเริ่มใจเต้นแรง เพราะเธอไม่เคยเห็นพ่อของเธอเป็นแบบนี้เลย"ครับคุณลุง""มาคุยกับลุง""พ่อคะ...""คุยสองคน อย่างลูกผู้ชาย""ครับ"รามลุกขึ้นและเดินตามพ่อของพริมไปทางหลังบ้าน พริมอยากจะเดินตามไปเพราะกลัวว่าเรื่องมันจะจบไม่สวย แต่ก็ถูกแม่ห้ามเอาไว้"มันจะเกิดอะไรไหมคะแม่""เรากลัวอะไรล่ะหืม?""ไม่รู้สิคะ แม่ไม่เห็นสายตาของพ่อเหรอ น่ากลัวมากเลย""ไม่มีอะไรหรอก ให้เขาได้คุยกันแบบลูกผู้ชาย เราเป็นผู้หญิงก็ไม่ต้องไปอยากรู้หรอก""....." โอ้ย! ทำไมมันถึงตื่นเต้นกลัวอะไรขนาดนี้นะ พ่อของฉันใจดีจะตายไป คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก จะว่าไปรามมันก็ยังเด็กไง และด้วยความที่เป็นเด็กก็ยังไม่มีอะไรเป็
ตกดึกหลังจากที่เพื่อนๆ เมาและพากันเข้านอนหมดแล้ว พริมกับรามก็ขึ้นมานั่งเล่นที่ห้องนอนกันต่อ"พี่อาบน้ำก่อนนะ วันนี้เหนียวตัวมากเลย""ครับ"พริมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำตามที่บอก ไม่นานนักเธอก็กลับออกมา แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง"ระ ราม!"รามถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วแถมสีแดงสดด้วย ทั้งตัวของเขาผูกโบว์ไว้ ราวกับว่าตัวเองคือกล่องของขวัญงั้นแหละ ตอนนี้เธอไม่ได้คิดเลยว่ารามเอาตัวเองไปผูกไว้แบบนั้นได้ยังไง"ของขวัญสำหรับพี่ครับ""อะ เอางี้จริงดิ?""ครับ เอา...แบบนี้เลย""....." พริมถึงกับพูดไม่ออก ทำตัวไม่ถูกด้วย นี่เธอต้องเดินไปแกะออกใช่ไหม ตามสเต็ปการแกะของขวัญไง แล้วหลังจากที่แกะของขวัญล่ะมันจะเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นที่คิดว่าเขาจะต้องมีของขวัญให้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นของขวัญแบบนี้ไง นี่เรียกของขวัญจริงดิ"แกะของขวัญสิครับ""แกะแล้ว พี่จะได้อะไร?""ได้ตัวผมไงครับ""!!!" นั่นไงว่าแล้ว เดาอะไรไว้ไม่มีผิดเลย แต่เธอก็ไม่ได้อยากทำ เพราะที่บ้านไม่ได้มีแค่พ่อกับแม่ของเธอแล้ว แต่ยังมีเพื่อนสนิทเธออีกตั้งสามคน ถึงพวกมันจะเมาแอ๋ขนาดนั้น
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ~ "เย้~ วู้ววว!""สุขสันต์วันเกิดนะลูก แม่ขอให้พริมมีความสุขมากๆ นะ""ขอบคุณค่ะแม่""พ่อก็ขอให้พริมมีความสุขมากๆ เช่นกันนะ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคนเก่ง""ขอบคุณค่ะพ่อ""มีความสุขมากๆ นะพริม""สวยวันสวยคืนน้า""สุขสันต์วันเกิดนะพริม""ขอบใจนะ"พอร้องเพลงจบพ่อแม่และเพื่อนๆ ก็พากันเข้ามาอวยพรวันเกิดให้กับฉัน วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน จัดงานเล็กๆ ที่บ้านเหมือนเดิม มีพ่อแม่และเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ได้เชิญใครมาเลย และก็ไม่ได้มีการกินเลี้ยงที่ไหนด้วย ฉันทำแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วถามว่าทำไมฉันถึงไม่จัดงานแบบใหญ่โต หรือไปดื่มกินเลี้ยงที่ผับหรือร้านเหล้า แล้วชวนเพื่อนไปเยอะๆ อะไรแบบนี้ ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันแค่อยากอยู่กับครอบครัว ไม่อยากสิ้นเปลืองอะไรมาก อยู่แบบนี้ก็ได้ดื่มได้กินเหมือนกัน พ่อแม่ฉันเองก็ไม่ได้ห้าม เพราะเราก็โตกันแล้ว"ตามสบายกันเลยนะลูก เดี๋ยวแม่เข้าครัวก่อน""ค่ะ""งั้นพ่อก็เข้าไปนั่งดูมวยดีกว่า ตามสบายกันเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ""ค่ะพ่อ"เราทั้งหมดนั่งดื่มกันอยู่ที่สวนหลังบ้าน พูดคุยและเฮฮากันตามประสาเพื่อนสนิท"น้องรามของมึง ไม่มาอวยพรสุขสันต์วันเกิด
มหาวิทยาลัยAA"พริม!""พะ พี่เปรม?"ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่หน้าคณะ ก็ถูกพี่เปรมอดีตแฟนมาขวางทางเอาไว้ ฉันตกใจมากเพราะตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในทัณฑสถานหรือเปล่า ตั้งแต่เห็นข่าววันนั้น ฉันก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรอีกเลย และก็คิดว่าทุกอย่างก็จะดำเนินไปตามกฎหมาย"พี่คิดถึงพริม เรากลับมาคบกันเถอะนะ""พริมเห็นข่าว ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ?""เรื่องนั้น...พ่อแม่พี่ช่วยน่ะ พี่เลยเป็นแค่ผู้เสพ ถูกปล่อยตัวออกมาบำบัด""?!?" ถึงจะรู้ว่ามันมีอะไรแบบนี้อยู่ในสังคม แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะใกล้ตัวขนาดนี้แต่ความจริงตอนนี้เขาก็น่าจะอยู่ในสถานบำบัดหรือเปล่า ไม่ใช่มายืนอยู่ต่อหน้าของฉันแบบนี้ เลิกยาเสพติดนะ ไม่ใช่ลดน้ำหนัก มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเลย"พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะ เรากลับมาคืนดีกันเถอะ ต่อจากนี้พี่จะปรับปรุงตัว พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก พี่จะไม่นอกใจ พี่จะรักพริมแค่คนเดียว เชื่อใจพี่เถอะนะ""อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ" ฉันดึงมือของตัวเองออก ก่อนจะขยับถอยออกห่างจากพี่เปรม เพราะเราใกล้กันเกินไป"ทะ ทำไมล่ะ?""มีครั้งแรก มันก็จะมีครั้งต่อไป ความเป็นจริงมันไม่ควรมีแต่แรกอยู่แล้วค่ะ""พี่