บทที่ 347

“เกิดอะไรขึ้น?” หลิง อี้หราน ถามด้วยความสงสัยขณะที่อี้ จิ่นหลี หยุดเดิน

“ไม่มีอะไร” อี้ จิ่นหลีตอบพร้อมก้มหน้าลง

“คุณรู้สึกยังไงตอนนี้?” หลิง อี้หราน ถามเมื่อพวกเขากลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่

“ดีขึ้นแล้ว” เขาตอบ

“แม้ว่าอาการปวดท้องของคุณจะดีขึ้นมานานแล้ว แต่คุณก็ยังต้องไปหาหมอเพื่อรักษาเมื่อคุณว่าง” หลิง อี้หรานกล่าว “ความเจ็บป่วยบางอย่างเป็นเรื่องเล็กน้อยที่เราไม่ได้ให้ความสำคัญ และในที่สุดก็จะพัฒนาไปสู่สิ่งที่ร้ายแรง”

“เป็นห่วงผมเหรอครับพี่สาว?” เขากล่าวขณะที่รอยยิ้มผุดขึ้นจากมุมปากของเขา

เธอสำลัก และอยากจะหนีขึ้นไปชั้นบนเพราะเธอรู้สึกเขินอาย ทันใดนั้น เขาก็ยกมือขึ้นและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “เอาล่ะ ผมสัญญากับพี่ ผมจะหาเวลาไปหาหมอและทำให้ร่างกายของผมแข็งแรงขึ้น ผมจะดีขึ้นและกินยาที่พี่ซื้อให้ผมวันนี้ พี่จะชอบผมขึ้นมาอีกนิดบ้างไหมถ้าผมเชื่อฟังพี่?”

“อะไรนะ?” เธอตะลึงเล็กน้อย เขากำลังพูดอะไร? เขาพูดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ? โอ้พระเจ้า มันเป็นไปได้อย่างไร? ผู้ชายอย่างเขาจะพูดอะไรแบบนั้นได้ยังไง?

เขาก้มศีรษะลง เมื่อใบหน้าของเขาใกล้กับใบหน้าของเธอ แล้วกล่าวด้วยเสียงต่ำราวกับเครื่องเ