บทที่ 255

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ยอมฟัง แต่เขาดึงมือเธอเข้ามาใกล้และมองลงไปที่รอยช้ำจาง ๆ บนหลังมือ

จากนั้นเขานำหลังมือของเธอมาใกล้กับริมฝีปากของเขาและบีบให้มันเบา ๆ

หลิง อี้หราน อ้าปากค้างเมื่อเห็นอี้ จิ่นหลี เป่ามันอย่างจริงจังโดยก้มหน้าลงต่ำ

“มันจะไม่เจ็บมากหลังจากที่ผมเป่ามันแล้ว” เขาพึมพำ จากนั้นเขาใช้ปลายนิ้วถูรอยช้ำที่หลังมือของเธอเบา ๆ เป่าและถูด้วยสายตาที่จดจ่อ

หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอเต้นอย่างรุนแรงในขณะนี้และลำคอของเธอดูเหมือนจะติดขัดจนไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

ถ้าเป็นจินที่ทำแบบนี้เธอคงคิดว่าเธอมีน้องชายที่ห่วงใย แต่นี่คือ อี้ จิ่นหลี... เธอรู้สึกหนักใจ

สำหรับผู้คุ้มกันของอี้ จิ่นหลี ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งนี้ เมื่อไหร่กัน… ที่เขาเคยเห็นนายน้อยอี้ปฏิบัติกับผู้หญิงแบบนั้น?

บางทีอาจจะไม่นานก่อนที่คนทั้งเมืองเฉินจะรู้จักชื่อของเธอ!

“รู้สึกดีขึ้นไหม?” เสียงอันอ่อนโยนดังขึ้น

“ก็... ดีขึ้น" หลิง อี้หราน พูดพร้อมกับพยายามถอนมือของเธอเป็นครั้งที่สาม

อย่างไรก็ตาม นิ้วของเขาอยู่รอบข้อมือของเธออย่างแน่นหนา เขาหลีกเลี่ยงรอยช้ำที่หลังมือของเธออย