บทที่ 257

บางทีการจ้องมองของเขาก็ตรงไปตรงมาและไม่สะทกสะท้านอะไรเสียเลย จนหลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองอี้ จิ่นหลี เธอถามเขาว่า "คุณไม่ไปกินข้าวเหรอ?"

“ผมกิน แต่ผมแค่อยากดูพี่กินสักพักหนึ่งก่อน ผมพบว่าอาหารน่ากินกว่าเมื่อผมดูพี่กินน่ะ” เขากล่าว

“...” จู่ ๆ เธอก็รู้สึกพูดไม่ออก เขาหมายถึงอะไร?

“ทุกครั้งที่ผมดูพี่กิน อาหารดูอร่อยขึ้นเยอะเลย” เขาพึมพำ

“นั่นเป็นเพราะคุณไม่เคยหิวเลยไง” เธอพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ถ้าคุณไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน แม้ว่านั่นจะเป็นแค่ข้าวขาวในน้ำก็ตามคุณจะพบว่ามันอร่อย”

ดวงตาของเขาแข็งขึ้น “พี่เคยหิวเหรอ?”

"อืม ใช่" เธอพูดเบา ๆ สิ่งที่เคยเป็นเรื่องของชีวิตและความตายในตอนนั้นดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องสบาย ๆ ในตอนนี้

ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น “ในคุกน่ะเหรอ?”

"ใช่" เธอตอบ

จากนั้นทั้งสองก็ไม่พูดอีกต่อไป เธอก้มหน้าลงและกินต่อในขณะที่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เธออย่างหนักแน่น

วันนี้เธอยังคงสวมเสื้อผ้าราคาถูก เธอก้มหน้าลงโดยมีผมสองสามเส้นข้างแก้ม

ด้วยลำคอและลำตัวที่ผอมบางของเธอตอนนี้เธอผอมลงกว่ารูปถ่ายในข้อมูลที่เขาเก็บรวบรวมก่อนที่เธอจะเข้าคุก เธอดูราวกับว่าสายล