บทที่ 1227

ตอนนั้นเธอชอบลูบคิ้วและดวงตาของเขาด้วยปลายนิ้วมือพลางพูดว่า “รู้หรือเปล่าว่าคุณดูมีเสน่ห์และน่าดึงดูดมากตอนยิ้ม? พอคุณยิ้มแบบนี้คนมองเหมือนโดยดูดวิญญาณไปเลยนะ”

เขายิ้มกว้างทรงเสน่ห์ขึ้นอีก “แล้วเธอโดนฉันดูดวิญญาณไปด้วยหรือเปล่า?” ขณะพูดดวงตาดอกท้อของเขาก็มองเธอไม่วางตา

เธอหน้าแดงขึ้นมาในทันทีและรู้สึกว่าเธอได้ขุดหลุมฝังตัวเอง

เขาจับมือเธอไว้และจูบมันอย่างแผ่วเบา “รู้อะไรไหม? ฉันยิ้มแบบนี้ก็เพื่อโชว์ด้านที่น่าจะดึงดูดใจเธอที่สุดออกมา แบบนั้นเธอจะได้หลงเสน่ห์ฉันและรักฉันมากขึ้น อี้หราน ฉันยิ้มแบบนี้ให้เธอคนเดียว และจะไม่มีทางยิ้มแบบนี้ให้คนอื่น”

ตอนนั้นเธอทั้งรู้สึกอ่อนหวานและอบอุ่นมาก แต่ตอนนี้... หลังจากหลายอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ดูเหมือนว่ามีอ่าวลึกระหว่างทั้งสอง เธอไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรรอพวกเขาอยู่ในอนาคต...

“ทำไม? เธอคิดว่ามันออกมาไม่ดีเหรอ?” เสียงของอี้จิ่นหลีดังขึ้น

“อ่า เปล่าหรอก ออกมาดีเลยล่ะค่ะ” หลิงอี้หรานรีบพูดตอบ

“งั้นเอารูปพวกนี้เลยแล้วกัน” เขาพูดขณะที่ดึงรูปพวกนั้นออกจากมือเธอและส่งให้เจ้าหน้าที่ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ

สายตาของหลิงอี้หรานมองไปยังโถงสาบานตนซึ่งอยู่ถัดไป