บทที่ 1

ซ่งหยุนหยุนแต่งงาน แต่เจ้าบ่าวกลับไม่เคยออกมาปรากฏตัวเลย

สีแดงของผ้าปูที่นอนและอักษรมงคลที่อยู่บนผนังนั้นเตะตา ราวกับฟาดเข้าที่ใบหน้าของเธอ

อับอาย! ไม่ยอม!?

แล้วอย่างไรล่ะ?

ตั้งแต่เกิดมา ชีวิตของเธอก็ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของคนอื่น รวมไปถึงเรื่องการแต่งงานด้วย

เพียงเพราะความโลภของพ่อ จึงทำให้เธอต้องแต่งงานกับตระกูลเจียง

ปู่ของเธอเคยเป็นคนขับรถของผู้เฒ่าเจียง แต่บังเอิญเกิดอุบัติเหตุ ทำให้เขาเสียชีวิตขณะพยายามช่วยผู้เฒ่าเจียง

ธุรกิจครอบครัวเล็ก ๆ ที่ต้องแบกรับภาระหนี้ก้อนโตและเผชิญหน้ากับภาวะล้มละลายนั้น พ่อที่ฉลาดหลักแหลมจึงรู้ดีว่า ถ้าเขาเอ่ยปากขอเงินจากตระกูลเจียง บุญคุณนี้ก็จะสิ้นสุดลงทันที ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีทำร้ายคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง โดยการขอให้เจียงเหยาจิง ซึ่งเป็นหลานชายของผู้เฒ่าเจียงแต่งงานกับเธอ

ด้วยฐานะร่ำรวยของตระกูลเจียง สามารถมอบสินสอดก้อนโตให้เขาได้อย่างแน่นอน

อีกทั้งยังได้ปรองดองกับตระกูลเจียงอีกด้วย

ตระกูลเจียงเองก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะกลัวเสียหน้า

เจียงเหยาจิงไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้มาก เขาจึงไม่ไปเข้าร่วมพิธีงานแต่งที่มีแค่สองตระกูล และห้ามไม่ให้เธอแสดงตัวเป็นภรรยาของเขาต่อหน้าสาธารณชน

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่มีใครถามเธอสักคำว่าเธอต้องการหรือไม่

เธอลืมตาขึ้นด้วยแววตาใส ขนตาโค้งงอนสั่นเบา ๆ ซ่อนความดื้อรั้นไว้เล็กน้อย

ในเมื่อเธอก็ไม่รู้ว่าจะใช้เวลาในค่ำคืนแรกของการแต่งงานอย่างไร ขณะเดียวกันก็ได้รับข้อความจากเพื่อนร่วมงาน

ช่วยเปลี่ยนกะกับฉันหน่อยสิ

เธอเรียกรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล

ชุดแต่งงานสีแดงเปลี่ยนเป็นเสื้อกาวน์สีขาว

จู่ ๆ ประตูห้องเวรก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

ขณะที่เธอกำลังจะเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตกลงบนพื้น และไฟในห้องก็ดับทันที

ซ่งหยุนหยุนตกใจมากจนขนลุก

“ใคร...”

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ร่างเล็กก็ถูกผลักลงบนโต๊ะ ของบนโต๊ะร่วงกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด มีดแหลมกดลงที่ลำคอของเธอ พร้อมเสียงขู่ “หุบปาก!”

แสงไฟสลัวทำให้เธอมองเห็นได้เพียงใบหน้าที่เปื้อนเลือด และสายตาที่ดุดันของชายคนนั้น

กลิ่นเลือดฉุนโชยเข้าจมูก เธอจึงรู้ว่าชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บ

อาจเป็นความเคยชินทางสายอาชีพ จึงทำให้เธอมีนิสัยใจเย็น แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมแบบนี้

เธอค่อย ๆ งอขาและพยายามจะโจมตีจุดอ่อนของชายคนนั้น แต่ทันทีที่เธอขยับ เขาก็สังเกตเห็นซะก่อน มือหนาพลันจับขาที่แกว่งไปมาของเธออย่างแรง

“ฉันเห็นเต็มตาว่าเขามาทางนี้”

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ประตู

ฟังจากเสียงแล้วเดาได้ว่าพวกเขากำลังจะเปิดประตูเข้ามา

ไม่มีทางเลือก ชายคนนั้นพลันก้มศีรษะจูบริมฝีปากของเธอทันที

ซ่งหยุนหยุนขัดขืน และผลักชายคนนั้นออกไปได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ได้ทำร้ายเธอด้วยของมีคมที่อยู่ในมือ

เธอตกตะลึงครู่หนึ่ง

คลิก!

มือจับประตูบิดออก

ซ่งหยุนหยุนเปลี่ยนใจ เธอเงยหน้าขึ้นแล้วจูบริมฝีปากของเขาพลางเอื้อมมือไปโอบรอบคอของชายคนนั้นไว้

น้ำเสียงของเธอสั่นเทา แต่เธอกลับนิ่งเพื่อกลบเกลื่อนแล้วพูดว่า “ฉันช่วยคุณได้นะ”

ลูกกระเดือกของชายคนนั้นกลิ้งขึ้นลง พลันเปลี่ยนจากจังหวะเชื่องช้าเป็นเร็วขึ้น ลมหายใจร้อนผ่าวของเขากระทบลงบนใบหูของเธอ พลางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเย้ายวน “ผมจะรับผิดชอบคุณแน่นอน”

ไม่ เขาเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่แกล้งแสดงเท่านั้น

ทันทีที่ประตูถูกผลักออก

เธอผ่อนลมหายใจยาวเลียนแบบในทีวี เสียงหอบแหบทำให้ชายคนนั้นเคลิบเคลิ้มและหลงใหล

ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้คนที่อยู่หน้าประตูรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยิน

“ให้ตายเถอะ พลอดรักกันในโรงพยาบาลเหรอ? น่าตื่นเต้นดีจัง”

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก แสงจากทางเดินก็เล็ดลอดเข้ามา และส่องไปยังร่างของซ่งหยุนหยุน ร่างกำยำทับร่างของเธอไว้เพื่อซ่อนให้พ้นจากสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนที่อยู่หน้าประตู ภายใต้แสงไฟสลัวจึงมองเห็นได้เพียงเงาร่างที่กำลังนัวเนียกันเท่านั้น

“ไม่ใช่เจียงเหยาจิงแน่นอน เขาได้รับบาดเจ็บขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้หรอก”

“ผู้หญิงคนนี้ครวญครางได้เซ็กซี่มาก”

“โธ่เอ้ย รีบไปหาเขากันเถอะ ไม่งั้นพวกเราจะตายกันหมดนะ!”

เสียงกรอบแกรบของฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไป

ชายคนนั้นรู้ว่าพวกเขาไปแล้ว แต่ตนกลับพบว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ หญิงแปลกหน้าคนนี้กระตุ้นความปรารถนาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

อาจเป็นเพราะบรรยากาศพาไป หรือบางทีอาจเป็นเพราะท่าทางระหว่างทั้งสองคลุมเครือเกินไป ความดื้อรั้นที่ซ่งหยุนหยุนไม่เคยกล้าแสดงออกก็ระเบิดออกมาในทันที

การถูกบงการชีวิต ทำให้ชีวิตของเธอมืดมน

เธอต่อต้านด้วยการตามใจตัวเอง!

ซ่งหยุนหยุนเองก็ไม่ได้ขัดขืนมากนัก กลับปล่อยตัวปล่อยใจให้มันเป็นไป

…

หลังจากนั้นชายคนนั้นก็หอมแก้มเธอเบา ๆ เสียงทุ้มของเขาเต็มไปด้วยเสียงแหบอย่างพึงพอใจ

“ผมจะกลับมาหาคุณ” พูดจบเขาก็รีบหนีออกไป

เอวของซ่งหยุนหยุนถูกกดลงกับขอบโต๊ะเป็นเวลานานจึงทำให้เธอเจ็บ

จู่ ๆ โทรศัพท์ที่ถูกผลักไปขอบโต๊ะจนแทบจะหล่นลงมาก็มีเสียงดังขึ้น

ทันทีที่เธอยื่นมือออกไปคว้ามารับสาย ก็พลันมีเสียงลุกลนดังมาจากปลายสาย “หมอซ่ง มีคนได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉิน อาการบาดเจ็บสาหัสมาก และต้องการความช่วยเหลือด่วน หมอรีบมาที่นี่ด่วนเลยค่ะ”

ซ่งหยุนหยุน ปรับน้ำเสียงก่อนตอบอย่างใจเย็น “โอเค ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสาย เธอเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อกี้…

เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ และความรู้สึกไม่สบายตัวต่างบอกเธอว่าเมื่อกี้มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันเกิดขึ้นจริง

เธออยู่กับชายแปลกหน้าในคืนวันแต่งงานของเธอ…

นี่เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดที่เธอเคยทำมาในชีวิต!

ค่ำคืนที่วุ่นวาย

กลับมาถึงห้องเวร สภาพห้องยังคงรกอยู่

ดูเหมือนว่าเธอยังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน มือทั้งสองข้างกำหมัดเล็กน้อย

“หมอซ่ง ขอบคุณนะที่มาทำหน้าที่แทนฉัน” เฉินเหวินเหยียนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

ซ่งหยุนหยุนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่เต็มใจ “อืม ไม่เป็นไร”

“งานของฉันเสร็จแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ” เฉินเหวินเหยียนยกคิ้วขึ้นทันทีที่เห็นสภาพในห้องเละเทะ “ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ?”

ซ่งหยุนหยุน หันหน้าหนีเพื่อซ่อนความตื่นตระหนกข้างในดวงตา “ฉันซุ่มซ่ามเอง ไหน ๆ เธอก็มาแล้ว งั้นฉันขอกลับก่อนก็แล้วกัน”

เฉินเหวินเหยียนรู้สึกได้ว่าเธอทำตัวแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ จึงเข้าไปในห้องและเก็บกวาดของที่อยู่บนพื้น

จู่ ๆ ผู้อำนวยการก็ปรากฏตัวอยู่ที่ประตู พร้อมกับฮั่วซุนผู้ช่วยของเจียงเหยาจิง