บทที่4 เพิ่งจะคิดได้

คอนโดมิเนียมxxx

"แน่ใจนะหมอว่าที่นี่มีคนอยู่" เสียงเรียบของแพรวารินทร์เอ่ยถามหมอหนุ่มเมื่อเข้ามาในคอนโดฯ ของชายหนุ่มภาพที่เห็นตรงหน้าของแพรวารินทร์คือตำราแพทย์และหนังสืออื่นๆ ที่วางอยู่เกือบทุกที่ในห้องและเหมือนกับถูกหยิบออกมาอ่านแล้ววางทิ้งไว้ไม่เก็บไว้ที่เดิม กองกระดาษสามถึงสี่กองตั้งอย่างไม่เป็นระเบียบ บนพื้นมีกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งเกลื่อนกลาด บนเพดานและบนพื้นมีฝุ่นจับราวกับไม่ได้ทำความสะอาดมานานพอสมควร จากรูปการณ์เหมือนไม่มีผู้อาศัยมาสักพักแล้ว

"ทำไมเธอถึงถามแบบนี้" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบขรึม

"ของในห้องเหมือนไม่ได้แตะต้องมาสักเดือนได้มั้งฝุ่นก็จับ นอกจากเหมือนไม่มีคนอยู่แล้วแม้แต่สิ่งมีชีวิตอื่นก็คงไม่กล้าเข้ามาแน่" มัณฑนากรสาวเอ่ยบอก

"ก็คงงั้นมั้งพี่ไม่ได้กลับมาเป็นเดือนแล้วจริงๆ " พงศ์พยัคฆ์เอ่ยตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน

"หมอนี่ก็แปลกไม่กลับบ้านมาเป็นปีๆ ไอ้เราก็นึกว่าขลุกอยู่คอนโดฯ แต่ที่ไหนได้คอนโดฯ ก็ไม่อยู่หมอไปสร้างบ้านอยู่ใต้ดินรึไง" แพรวารินทร์เอ่ยขึ้นอย่างลอยๆ ไม่ต้องการคำตอบก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินไปยังกองหนังสือต่างๆ ทิ้งให้พงศ์พยัคฆ์ได้แต่ส่ายหัวเมื่อถูกกล่าวหาว่าสร้างบ้านอยู่ใต้ดิน

"หมอไปเก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวแล้วกัน ส่วนไอ้พวกเนี้ยแพรเก็บเอง" แพรวารินทร์เอ่ยขึ้นแต่สายตาและเมื่อยังคงสนใจที่กองหนังสือ

"อยากทำอะไรก็ทำ แยกประเภทด้วยอย่างปนกันส่วนกรอบรูป ของอื่นๆ แล้วก็โล่พวกนั้นใส่ในก่อนเดียวกันได้" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยสั่งเสียงเรียบ

"สั่งจังเห็นเป็นคนใช้รึไง" แพรวารินทร์หันกลับมาส่งค้อนให้หมอหนุ่มและเอ่ยพึมพำเบา ด้านชายหนุ่มที่ได้ยินเสียงพึมพำแม้จะเบามากหยุดชะงักก่อนหันไปมองและถามหญิงสาวด้วยเสียงเย็นชาแต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับทำให้เขาหยุดอยู่กับที่

"แล้วเธอคิดว่าเป็นอะไรในสายตาพี่ล่ะถึงได้พูดแบบนั้น" "ก็คิดว่าเป็นคนที่หมอไม่เคยสนใจ เป็นคนที่หมอไม่เคยเหลียวแล

เป็นคนที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของหมอเลย เป็นคนที่หมอทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพังไงล่ะ ตอนที่แพรถามคุณตาว่าทำไมต้องเป็นหมอท่านบอกว่าท่านเชื่อว่าหมอจะดูแลแพรได้แต่9ปีมานี้แพรว่าแพรเป็นแค่เชือกเส้นนึงที่มัดมือหมอไว้แต่หมอยังทำทุกอย่างได้เหมือนไม่ถูกมัดแต่แพรสิกลับไม่เคยทำอะไรได้เลยและยังต้องทนอยู่รับสายตาหลายคนที่มองมาอย่างมีคำถามว่าสามีหายไปไหนทำไมเขาไม่ดูแล หมอรู้มั้ยมันแย่แค่ไหนเมื่อแพรคิดว่าแพรเป็นใครในสายตาของหมอแพรเห็นตัวเองเป็นคนใช้ยังมีค่ากว่าสิ่งที่แพรเป็นตอนนี้เลย" แพรวารินทร์เอ่ยอย่างเหลืออดก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ผู้เป็นสามีในนามถึงกับนิ่งอึ้งกับสิ่งที่อยู่ในใจของเธอพรางคิดถึงสิ่งที่ตนทำสิ่งที่เขาทำลงไปมันช่างขัดกับจรรยาบรรณแพทย์เสียจริงทุกคำพูดของแพรวารินทร์ยังดังก้องอยู่ในหัวเหมือนเครื่องอัดเสียงที่เปิดซ้ำไปซ้ำมา

9ปีก่อน

"ปู่ หนูแพรเพิ่งจะ17เองนะครับทำไมต้องเป็นเด็กคนนั้นแล้วทำไมต้องเป็นเสือ" พงศ์พยัคฆ์นักศึกษาแพทย์ปี4วัย21เอ่ยถามผู้เป็นปู่อย่างสงสัยเมื่อปู่บอกให้ตนแต่งงานกับเพื่อนสนิทของน้องสาว

"ปู่ไม่ได้ให้แต่งแล้วอยู่กินกันเลยนิ แต่งแล้วให้น้องเรียนจบค่อยอยู่ด้วยกันก็ได้ ส่วนทำไมต้องเป็นหนูแพรก็ปู่อยากได้เป็นหลานสะใภ้ไงล่ะ ส่วนทำไมต้องเป็นแกไอ้เสือเพราะปู่มั่นใจว่าแกจะดูแลแก้วตาด้วยใจของพยัคฆ์ได้ไงล่ะปู่เชื่อว่าแกจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวัง" สัตยะเจ้าของห้างสรรพสินค้าและสายการบินแห่งใหญ่ในประเทศเอ่ยบอกหลานชายด้วยน้ำเสียงจริงจังแฝงไปด้วยความมั่นใจ

"รอให้แพรวารินทร์เรียนจบก่อนค่อยแต่งก็ได้นิ" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอก

"รอให้ถึงตอนนั้นหลุดมือกันพอดีแกรู้มั้ยมีหลายคนอยากจะแต่งงานกับหนูแพรเพื่อจะได้ไร่พยัคฆา แกจะปล่อยให้หนูแพรแต่งงานกับคนที่หวังแต่ที่ดินและไร่ของหนูแพรงั้นเหรอแบบนั้นสู้พยัคฆ์มันหาคนดีๆ ไว้ใจได้อย่างแกมาแต่งไม่ดีกว่าเหรอว่ะ" สัตยะยังคงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"แล้วถ้าเสือไม่แต่ง" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยถาม สัตยะมองหลานชายสุดที่รักก่อนจะเอ่ยบางสิ่งที่ทำให้หลานจำยอม

"ถ้าไม่แต่งไม่ต้องมาเลยฉันว่าปู่ พ่อแม่แกด้วยถือว่าตัดขาดกันเลย" "ก็ได้แค่แต่งเฉยๆ ใช่มั้ยได้แล้วอย่ามาเรียกร้องอะไรจากเสืออีก" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านของผู้เป็นปู่แต่หูก็ยังได้ยินสิ่งหนึ่งเอ่ยออกมาจากปากของผู้เป็นปู่

"ปู่มั่นใจว่าแกจะดูแลหนูแพรได้ ปู่เชื่อว่าแกจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวัง" เขายังจำวันนั้นได้ดีแต่เพราะความโกรธที่ถูกบังคับทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะลืมคำพูดที่แฝงไปด้วยความเชื่อมั่นของผู้เป็นปู่ไปหมดสิ้นจนกระทั้งวันนี้ วันที่แพรวารินทร์เปิดเผยสิ่งที่เก็บไว้ในใจตลอด9ปีทำให้เขาคิดได้อีกครั้งเขาทำอะไรลงไปตลอด9ปีมานี้เขาทำร้ายใครมากี่คน และทำลายความเชื่อใจและความไว้ใจของใครมาแล้วบ้าง "9ปีมานี้เราทำอะไรลงไปวะ ปู่กับปู่พยัคฆ์เชื่อใจและไว้ใจให้เราดูแลเธอ แต่เรากลับปล่อยเธอให้อยู่ในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง ปล่อยให้เธอเจอถ้อยคำนินทาและครหาอย่างไม่คิดเหลียวแล เรายังควรเป็นลูกผู้ชายอีกเหรอ"