บทที่6 สิ่งที่เลือก

"ถ้าอยากจะแก้ไขความรู้สึกของน้องแพรฉันว่านายควรใช้หัวใจในการแก้ไขไม่ใช่ใช้แต่สมองและการกระทำ การกระทำสำคัญกว่าคำพูดก็จริงแต่ถ้าการกระทำนั้นไม่ได้ออกมาจากใจมันก็สูญเปล่าและอีกอย่างนายควรเลือกได้แล้วว่าจะปล่อยน้องเขาไปหรือเก็บน้องเขาไว้ข้างตัวนายตลอดไป" คำพูดของปัญญาธรยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของพงศ์พยัคฆ์แม้เจ้าของคำพูดนั้นกลับไปแล้วก็ตาม

"เฮ้อ"ร่างสูงสง่าที่นอนราบลงกับที่นอนถอนหายใจอย่างคนคิดไม่ตกก่อนจะยกมือขวาขึ้นมาก่ายหน้าผาก

เขาควรทำอย่างไร? นั้นคือสิ่งที่ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองทันใดนั้นชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องนั่งเล่นพงศ์พยัคฆ์จึงลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปยังห้องนั่งเล่นสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือภาพแพรวารินทร์นั่งแยกกองหนังสืออยู่ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าอย่างพิจารณาก่อนจะถอนหายใจหนักๆ เหมือนตัดสินใจบางอย่างก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ

"แพรวารินทร์พี่มีเรื่องจะพูดด้วยขอเวลาสักนิดได้มั้ย" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยด้วยเสียงเรียบแต่ไม่เย็นชาเหมือนทุกครั้งแพรวารินทร์หันหน้ามามองก่อนจะถามอย่างแปลกใจ

"หมอมีอะไรรึเปล่าถ้ามีอะไรจะพูดหมอก็พูดมาเถอะจะได้รีบเก็บของแพรอยากกลับไปหาทรายแล้ว" "แพรวารินทร์เธอคิดยังไงถ้าพี่จะขอโอกาสแก้ไขสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาแก้ไขความรู้สึกดีๆ ที่เธอเสียไปพี่อยากขอโอกาสสักครั้งให้พี่ได้แก้ไขการกระทำที่เกิดจากความคิดชั่ววูบเพราะถูกบังคับ พี่ไม่ขอแก้ตัวว่าที่พี่เดินออกมาจากบ้านและไม่กลับเข้าไปมันเป็นความผิดของใครพี่ยอมรับว่าพี่ผิดเองที่เลือกวิธีประชดปู่แบบผิดๆ เพียงเพราะถูกบังคับและการกระทำของพี่มันอาจทำลายความเชื่อมั้นของปู่พยัคฆ์และตัวเธอ และทำให้เธอต้องแบกรับความรู้สึกมากมายจนไม่อยากอยู่ในสภาพนี้แต่พี่ขอโอกาสให้พี่ได้แก้ไจมันสักวันก็ยังดีแต่ถ้าเธอตอบว่าไม่พี่ก็จะหย่าให้ให้เธอได้เป็นอิสระไม่ต้องทนกับสภาพที่เป็นมา"

พงศ์พยัคฆ์เอ่ยขึ้นอย่างไม่ลังเลเหมือนก่อนหน้านี้

"ขอโอกาสงั้นเหรอ" แพรวารินทร์พึมพำเบาๆ ก่อนจะใช้ความคิดในการตัดสินใจใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าพงศ์พยัคฆ์เป็นคนจริงจังแค่ไหนเมื่อเขาบอกว่าขอโอกาสนั้นก็คือออกมาจากใจของเขาแล้วเธอควรให้โอกาสเขาหรือจะปล่อยให้มันจบลงด้วยการหย่า

"ก็ได้ถ้าหมออยากได้โอกาสแพรจะให้โอกาสหมอจนกว่าคุณตาจะกลับจากอิตาลีปลายปีนี้หมอมีเวลาอีกครึ่งปีอยากจะทำอะไรก็ทำ" แพรวารินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเธอยอมให้โอกาสเขาเพราะช่วงนี้เพลงพิชชาใกล้จะผ่าตัดแล้วเรื่องของเธอกับเขาจะทำให้เพื่อนรักไม่สบายใจได้และต่อให้เพลงพิชชาไม่ป่วยคนเพียงสองคนเท่านั้นที่จะสามารถอนุญาตให้เธอหย่ากับเขาได้แต่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์โทรศัพท์มาบอกเธอว่าจะเดินทางไปช่วยงานพัชรหรือพีทหลานชายคนโตที่อิตาลีพัชรรับช่วงต่อบริษัทของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ที่มอบให้แก่พิณณารามารดาของหญิงสาวแต่เพราะแพรวารินทร์ปฏิเสธที่จะรับช่วงต่อบริษัทซึ่งส่วนใหญ่จะอยู่ที่อิตาลีเพราะพ่อเลี้ยงพยัคฆ์มีบิดาบุญธรรมเป็นชาวอิตาลีพ่อเลี้ยงพยัคฆ์จึงยกทุกอย่างให้พัชรเหลือเพียงไร่พยัคฆาไร่ชาและกาแฟที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือที่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ยกให้แพรวารินทร์และพงศ์พยัคฆ์เป็นของขวัญวันแต่งงาน

"ขอบคุณครับหนูแพร" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยขอบคุณด้วยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความสบายใจด้านคนถูกเรียกว่า "หนูแพร" ถึงกับทำตัวไม่ถูกเกือบ9ปีแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้เรียกเธอแบบนี้แพรวารินทร์จำได้ว่าตอนเด็กๆ พงศ์พยัคฆ์หรือ "พี่เสือ" มักจะเรียกเธอกับเพลงพิชชาว่า "หนูแพร" กับ "หนูทราย" แต่หลังจากแต่งงานกันเหมือนเขาจะเรียกชื่อเต็มมาตลอดเหมือนที่เธอเรียกเขาว่า "หมอ" แทนที่จะเป็น "พี่เสือ" มันทำให้หญิงสาวทำตัวไม่ถูกไหนจะไอ้คำว่า "ครับ" นั้นอีกทั้งที่ไม่เคยใช้มันกับเธอเลย

"มะ หมอไม่ต้องเปลี่ยนคำเรียกก็ได้มั้งมันไม่ชิน" แพรวารินทร์เอ่ยบอกอย่างเขินๆ กับคำเรียกของชายหนุ่ม

"พี่แค่กลับมาเป็นพี่เสือไม่ได้เปลี่ยนซะหน่อย เป็นพี่เสือไม่ใช่หมอพงศ์พยัคฆ์คนที่ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบทำลายความสงบสุขของคนรอบข้างหนูแพรบอกเองนิว่าอยากทำอะไรก็ทำพี่อยากทำแบบนี้แหละหรือหนูแพรไม่ชอบถ้าไม่ชอบจะให้พี่เรียกแบบไหนครับ" พงศ์พยัคฆ์เอ่ยอย่างคนหน้ามึนเท่าที่เคยเป็นมา

"หมอจะเรียกอะไรก็เรียกไปแล้วกันเก็บของได้แล้วหมอ" แพรวารินทร์เอ่ยตัดรำคาญก่อนจะหันกลับไปสนใจกองหนังสือตรงหน้าต่อด้านหมอหนุ่มก็เดินเข้ามาช่วยทั้งที่ตกลงว่าจะเก็บแค่เสื้อผ้า

"ช่วยกันจะได้เสร็จไวๆ ไงครับพี่ก็คิดถึงหนูทราย" คือคำที่เขาบอกก่อนจะยกกองตำราแพทย์ไปใส่กล่องหนาสิ่งที่พงศ์พยัคฆ์กระทำทำให้เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้เสแสร้งแม้แต่น้อย