บทที่15 แผนที่ไม่ได้บอกกล่าว

โต๊ะอาหาร

หลังจากที่ทุกคนย้ายสถานที่จากห้องรับแขกมาเป็นห้องอาหารพงศ์พยัคฆ์ก็เลื่อนเก้าอี้ให้แพรวารินทร์นั่งโดยจงใจให้ที่นั่งของตนและภรรยาสาวอยู่ตรงข้ามกับฟ้ารดา แพรวารินทร์มองชายผู้เป็นสามีอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่เอ่ยอะไรด้านพงศ์พยัคฆ์ก็รู้ว่าภรรยาไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อธิบายได้แต่ตักปูมาแกะก่อนจะยื่นมาตรงหน้าแพรวารินทร์

“อ้าปากสิครับ พี่จะป้อน” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกน้ำเสียงไม่เบานัก แพรวารินทร์มองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะขยับปากจะพูดแต่ถูกพงศ์พยัคฆ์ขัดขึ้นก่อน

“ไม่อ้าปากพี่จูบนะ เลือกเอา” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยขู่จนคนไม่อยากโดนจูบรีบอ้าปากงับเนื้อปูอย่างไม่รอช้า พงศ์พยัคฆ์ยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะโน้นศีรษะไปใกล้หญิงสาวแล้วเอ่ยบางอย่างออกมา

“น่ารักที่สุด แบบนี้ต้องให้รางวัล” พูดจบริมฝีปากหนาของพงศ์พยัคฆ์ก็ทาบลงจุ๊บที่แก้มเนียนของแพรวารินทร์โดยไม่เอียงอายต่อสายตาของผู้ร่วมโต๊ะคนอื่น ๆ แพรวารินทร์ผงะไปอย่างตกตะลึงก่อนที่แก้มเนียนจะเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน

“ป้อนให้พี่บ้างสิครับ หนูแพร” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกก่อนจะโน้นศีรษะลงไปใกล้ใบหูของหญิงสาวแล้วกระซิบขู่

“ไม่ป้อนพี่จูบจริง ๆแล้วนะ “ แพรวารินทร์รีบตักอาหารขึ้นป้อนทันทีเพราะพงศ์พยัคฆ์คงไม่แค่ขู่แน่นอนแต่เธอก็ลืมบทเรียนคำขู่แรกไปทันทีที่พงศ์พยัคฆ์เคี้ยวมันอย่างอร่อยและกลืนลงคอไปชายหนุ่มก็มอบรางวัลให้ภรรยาสาวอีกครั้งแต่คราวนี้ชายหนุ่มเลือกจะสูดดมกลิ่นหอมของแก้มสาวแทนการจุ๊บ จมูกโด้งจรดลงที่แก้มอย่างจงใจ ลมหายใจรินลดลงจนหญิงสาวรู้สึกได้ ก่อนจะผละออก       

“หอมจัง” แค่คำพูดสั้นๆของพงศ์พยัคฆ์หญิงสาวก็เริ่มหายใจติดขัดแล้ว ใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาอีกครั้งด้วยความอาย เพราะทุกสายตาบนโต๊ะจบจ้องมาที่เธอรวมไปถึงกุมารแพทย์สาวที่มองมาอย่างเจ็บปวด

“ไอ้คุณเสือเกรงใจหัวงอกหัวดำแถวนี้บ้าง มากไปเดี๋ยวหอมเดี๋ยวจุ๊บน้องฉันแก้มช้ำพอดี” ปัญจวัตรเอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้และโมโห หมั่นไส้ที่เพื่อนรักออกอาการหวานจนเลี่ยน และโมโหเมื่อมองหน้าของฟ้ารดาเพื่อนเขาต้องทำขนาดนี้เลยหรือแค่พาแพรวารินทร์มาแนะนำฟ้ารดาก็เจ็บช้ำแล้ว แล้วแผนการของเพื่อนต้องการให้เขาทำอะไรกันแน่

‘ไอ้บ้าเสือนายต้องการให้ฉันทำอะไรกันแน่วะ’

“จะขัดทำไมกำลังฟินเลยหมอปัญจ์” พลอยลดาเอ่ยขึ้นเธอคิดว่าดูซีรี่ส์เกาหลีอยู่ดี ๆ ปัญจวัตรจะมาขัดทำไม

“นั่นดิผัวเมียเค้าจะหวานกันน่ารักออก ขัดทำไม” รามินเอ่ยขึ้น นาน ๆที....ไม่สิครั้งแรกที่จะเห็นเสือยิ้มยากโรแมนติกกุ๊กกิ๊กกับภรรยาให้เห็นเป็นบุญตาไม่น่าจะขัดกันเลย

“ทุกท่านครับผมชวนมาทานข้าวไม่ได้มาดูซีรี่ส์เกาหลี อีกอย่างน้องผมโคตรเสียเปรียบเลยเดี๋ยวโดนหอมเดี๋ยวโดนจุ๊บ มีแต่เสียกับเสีย” ปัญจวัตรเอ่ยบอก ก่อนจะต้องอ้าปากเหวอเมื่อเพื่อนรักใช้ความเจ้าเล่ห์ที่ไม่ได้ใช้มานานมาจัดการกับคำว่าเสียเปรียบของเขา

“เสียเปรียบงั้นเหรอ ถ้างั้นพี่ให้หนูแพรเอาคืนแล้วกันเร็วสิครับ” พงศ์พยัคฆ์พูดพลางยื่นแก้มมาให้แพรวารินทร์พร้อมใช้นิ้วเคาะเบาๆที่แก้ม

“รีบๆเอาคืนสิครับไม่งั้นพี่จุ๊บแทนนะ เลือกเอานะครับหนูแพรหอมแก้มสองครั้งกับพี่จุ๊บสองเท่าจะเอาอะไร” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกพรางยักคิ้วใส่เพื่อนรักอย่างกับบอกว่าเขาเหนือกว่า

ปัญจวัตรได้แต่ก่นด่าเพื่อนรักในใจ ‘ไอ้เจ้าเล่ห์’

“ไม่หอมแสดงว่าให้พี่จุ๊บสองเท่าใช่มั้ย?” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกก่อนจะหันหน้าหญิงสาวมาตรงกันก่อนจะทาบริมฝีปากลงที่แก้มเนียนข้างซ้ายแล้วสลัดไปข้างขวาแล้วทำซ้ำอีกรอบก่อนจะยักคิ้วให้ปัญจวัตรอีกครั้งพร้อมยิ้มยั่ว

“ขี้โกงนี่ค่ะพี่เสือ พี่แพรต้องเอาคืนนะคะจุ๊บกลับหกครั้งเต็มๆไปเลย” ปรียาภัทรแทรกขึ้นราวกับจะเรียกร้องความเป็นธรรม

“ใช่หนูแพร ป้าว่าหนูต้องเอาคืน ลูกชายป้าขี้โกง ยอมไม่ได้” คุณหญิงปริศนาเอ่ยเสริมด้วยรอยยิ้มไม่ให้เธอยิ้มได้อย่างไรในเมื่อโดนใจอย่างจัง

“พี่จะให้โอกาสเอาคืนนะครับเห็นแก่ม้าหกครั้ง แต่ถ้ายังไม่เอาคืนพี่จุ๊บอีกสองเท่าของจำนวนเอาคืนนะ เลือกดี ๆ น๊าอย่างหลังน่าสนใจมาก” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกจะเอาคืนหรือไม่เขาก็มีแต่ได้

“ว่าไงครับ” พงศ์พยัคฆ์พูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“แพรจะเอาคืน” แพรวารินทร์พูดก่อนจะยื่นริมฝีปากไปจุ๊บแก้มคนเจ้าเล่ห์อย่างจำใจ พงศ์พยัคฆ์ยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะตักอาหารป้อนให้แล้วยังแกล้งหอมแก้มอีกสองสามครั้งการกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของผู้ร่วมโต๊ะทุกคนฟ้ารดาได้แต่มองอย่างฝืนทน...เธอคงต้องตัดใจแล้วสินะ

“คุณโอเคมั้ยหมอ” ปัญจวัตรเอ่ยถามฟ้ารดาหลังจากการรับประทานอาหารมื้อนี้จบลง อติวิทย์และพลพิพัฒน์ขอตัวกลับก่อนหลังจากทานเสร็จไม่นานส่วนคนอื่น ๆก็นั่งพูดคุยกันในห้องนั่งเล่นเพราะน้อยครั้งที่พงศ์พยัคฆ์จะพูดคุยเรื่องทั่วไปกับคนอื่นและเจ้าบ้านเองก็คิดว่าดีเพราะจะได้สนิทกันขึ้นอีกระดับ ฟ้ารดาขอแยกออกมาที่บ่อน้ำพุหน้าบ้านโดยอ้างว่ามาเดินย่อยอาหารแต่แท้จริงและเธอแยกออกมาเพื่อทำใจและใช่เวลาคิดอะไรเพียงลำพัง

“คุณจะมาสนใจทำไมล่ะ ไม่ใช่เรื่องของคุณสักนิด”  ฟ้ารดาเอ่ยขึ้น คิดจะมาซ้ำเติมเธออีกล่ะสิ เธอรู้ว่าต้องตัดใจ ไม่ต้องมาตอกย้ำกันมากนักก็ได้

“นี่หมอ ผมรู้ว่าคุณเสียใจ แต่อย่าพาลได้มั้ยผมไม่ได้มาซ้ำเติมคุณนะ แค่เป็นห่วงกลัวคุณจะเอาหัวโคลกกำแพงหรือโดดลงน้ำฆ่าตัวตาย” หมอหนุ่มเอ่ยบอกเขาห่วงเธอแต่ก็ไม่ใช่จะพูดตรง ๆออกไป ก็เข้าไม่ใช่คนชอบพูดหวาน ๆ นี่นา

“มีอะไรก็ระบายออกมาบ้างเถอะคิดว่าผมเป็นสายลมสายน้ำหรือไม่ก็ปลาไม่มีชีวิตระบายมันออกมาผมรับรองไม่แพร่งพราย แถมเก็บเป็นความลับด้วยผมยินดีรับฟังหรือถ้าคุณอยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะการเก็บความทุกข์เศร้าเสียใจไว้มันไม่ดีเลย” ปัญจวัตรเอ่ยบอก  ฟ้ารดายืนมองก่อนจะร้องไห้ออกมาใครจะคิดว่าเวลาเสียใจที่สุดคนที่ชอบกวนประสาทและขัดขวางเธอตลอดจะเป็นคนที่อยู่เคียงข้าง ปัญจวัตรมองกุมารแพทย์สาวก่อนจะเดินเข้าไปกอดปลอบ

“ร้องไห้ออกมา ร้องไห้พอแล้วผมหวังว่าพรุ่งนี้คุณจะเข้มแข็งกว่านี้ พรุ่งนี้คุณจะไม่มีน้ำตา บนโลกมีผู้ชายอีกเยอะโลกนี้ไม่ได้มีแค่ไอ้เสือ คุณควรเปิดใจให้คนอื่นบ้าง มองคนอื่นบ้าง” ศัลยแพทย์หัวใจหนุ่มเอ่ยก่อนจะลูบศีรษะปลอบใจคนกำลังร้องไห้ ‘เช่นคนที่กอดคุณอยู่ตอนนี้’

ห้องนั่งเล่น

พงศ์พยัคฆ์นั่งคุยเรื่องต่าง ๆกับหมอคนอื่นโดยที่มือซ้ายกุมมือเรียวแพรวารินทร์ไว้ไม่ยอมปล่อยแม้ฟ้ารดาจะไม่ได้นั่งอยู่ด้วยแพรวารินทร์นั่งมองมือที่ถูกกุมไว้อย่างสับสนทำไมแค่เขาจับมือกุมไว้อย่างนี้หัวใจก็เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา มันคืออะไรกันแน่ความรู้สึกนี้มันใช่ความรู้สึกเดียวกับก่อนที่ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะมาถึงคำว่าสามีภรรยาหรือไม่

‘ไม่นะแพร แกจะรักเขาง่าย ๆ ไม่ได้’

“ไม่สบายรึเปล่าหรือว่าง่วงกลับบ้านมั้ยครับหนูแพร” พงศ์พยัคฆ์ที่สังเกตหญิงสาวอยู่เสมอแม้ว่าพูดคุยกับคนอื่น ๆ เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าภรรยาสาวไม่ได้สนใจในบทสนทนาเอาซะเลย

“เปล่าค่ะพี่หมอ แต่กลับดีกว่าค่ะพรุ่งนี้แพรต้องไปพบลูกค้า” แพรวารินทร์เอ่ยบอกแล้วก็ลอบถอนใจ อยู่ดี ๆ ลูกค้าวีไอพีก็เกิดว่างเฉพาะพรุ่งนี้เท่านั้นและต้องการจะดูแบบให้ได้เธอจึงต้องไป

“ไหนว่าคุณพีร์ให้หยุดไงครับ” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยถามเท่าที่ได้ยินแพรวารินทร์บอกไหนมารดาเขาว่ารณพีร์ให้ลาหยุดจนกว่าน้องสาวเขาจะหายไง

“ลูกค้าคนที่แพรบอกว่าลืมสมุดโน้ตไว้น่ะค่ะพี่หมอ เขาบอกว่าเขาว่างแค่พรุ่งนี้แพรก็เลยต้องไป” แพรวารินทร์เอ่ยอธิบาย พงศ์พยัคฆ์พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะบอกลาคนอื่น ๆ

“งั้นทุกคนครับผมขอกลับก่อนแล้วกันเจอกันที่โรงพยาบาลครับ รามพรุ่งนี้ตอนประชุมแล้วกันอย่าสายล่ะ ผมไปก่อนนะครับม้าไว้จะมาใหม่หลังจากหนูทรายหายแล้วกัน จะพายัยตัวแสบมาด้วย” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยลาก่อนจะเดินเข้าไปกอดคุณหญิงปริศนาพลางกระซิบบางอย่างที่ทำให้คุณหญิงปริศนายิ้มออกอย่างดีใจ

“แผนของยัยตัวแสบสำเร็จไปขั้นนึงแล้วที่เหลือก็คงต้องพึ่งความพยายามของไอ้ปัญจ์ผมว่าไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ ผมเองก็คงต้องพยายามเอาชนะใจหนูแพรเหมือนกัน”

“เรื่องตาปัญจ์ขอบใจมานะลูกส่วนเรื่องลูกเสือกับหนูแพรม้าเชื่อว่าลูกชายม้าทำได้ ไฟติ้ง” คุณหญิงปริศนาเอ่ยกระซิกกันได้ยินสองคนก่อนจะผละออกจากกัน

“แพรไปนะค่ะป้าปริม แล้วจะมาใหม่ ไปนะปิ่น” แพรวารินทร์เอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้าไปกอดป้าสะใภ้ คุณหญิงปริศนากอดตอบพร้อมกระซิบบางอย่างที่ทำให้แพรวารินทร์ต้องยืนนิ่งไป “อะไรที่ยังสับสนในใจหาคำตอบให้มันนะลูกแค่หนูเปิดใจยอมรับป้าเชื่อชีวิตคู่ต้องมีความสุขอย่ามองว่าพี่เขาแค่รู้สึกผิดลองมองลึกเข้าไปในดวงตาเขาแล้วจะเห็นว่าพี่เขาจริงใจไม่ได้เสแสร้ง”

“ลานะคะทุกคน” แพรวารินทร์เอ่ยบอกก่อนที่จะถูกพงศ์พยัคฆ์กุมมือไว้อีกครั้งและเดินออกไป

“พี่หมอคะ ทำไมมันไม่เหมือนที่ตกลงไว้ล่ะไหนว่าแค่มาแสดงตัวไง” แพรวารินทร์เอ่ยถามเมื่ออยู่กันแค่สองคน พงศ์พยัคฆ์ยิ้มมุมปากก่อนจะเล่าให้ฟัง           ย้อนกลับไปตอนที่พิมพ์พิชชากระซิบบางอย่างกับเขา

“พี่เสือเอาหูมานี่” พิมพ์พิชชาเอ่ยเรียกพี่ชาย พงศ์พยัคฆ์ทำหน้าสงสัยก่อนจะโน้นศีรษะลงไปแล้วเอาหูไปฟังสิ่งที่น้องสาวจะพูด

“ฟังนะพี่เสือแค่พาแพรไปเธอคงตัดใจไม่ได้หรอกต้องหวานให้เต็มที่ป้อนไปหอมไปอะไรงี้อะทำได้ป่ะ” พิมพ์พิชชาเอ่ยบอกพงศ์พยัคฆ์ส่ายหน้าอย่างเอื่อมระอากับคนมากเล่ห์ที่ดูจะเอื้อประโยชน์ให้พี่ชายอย่างเขาเสียเหลือเกินก่อนจะเอ่ยว่าอย่างไม่จริงจัง “เจ้าเล่ห์”

“แล้วแบบนี้ถูกใจป่ะล่ะ” พิมพ์พิชชาเอ่ยกลับ ก่อนจะยิ้มอย่างรู้กันใครว่าพงศ์พยัคฆ์เจ้าเล่ห์นั้นคิดผิดเพราะไม่ว่าจะพี่หรือน้องก็เจ้าเล่ห์ได้กันทั้งคู่