LOGINShare
บทที่ 407
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 408
ในใจก็อดสงสัยไม่ได้นางรู้สึกว่าหลินยวนรู้กาลเทศะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องเกินเลย หลินยวนก็คงไม่ถึงกับไม่เห็นด้วยหรอกแม่เซียวกวักมือเรียกเซียวชิงหน่วน "เรื่องเพื่อรักษาพี่ใหญ่ของเจ้าน่ะ เมื่อวานเด็กรับใช้ในบ้านล้วนทนความเจ็บปวดจากการทดลองฝังเข็มไม่ได้ พี่รองของเจ้าบอกว่าเขายินดีที่จะลอง"ได้ยินดังนั้น ในที่สุดเซียวชิงหน่วนก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อเป็นการทดสอบเข็ม งั้นก็ต้องถลกขากางเกงขึ้นแน่นอน เด็กรับใช้คนอื่นไม่เป็นไร แต่เซียวเหิงกับเฉียวเนี่ยนเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน การใกล้ชิดสนิทสนมกันเช่นนี้ย่อมทําให้คนนอกคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดที่เซียวเหิงมีต่อเฉียวเนี่ยน คนทั้งจวนมีใครไม่รู้บ้าง?หลินยวนเป็นภรรยาของเซียวเหิง จะอนุญาตให้ทั้งสองได้ติดต่อกันทุกวันได้อย่างไร?ไม่น่าแปลกใจที่หลินยวนไม่เห็นด้วยแต่... ในที่สุดขาของพี่ใหญ่นางก็สามารถเห็นความหวังและสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งเสียที!คิดแบบนี้แล้ว เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว ่ก่อนจะตัดสินใจทําอะไรสักอย่างเพื่อบ้านนี้ "เอาอย่างนี้ดีไหม พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่รองมาลองเข็มที่เรือนข้า ข้าเป็นผู้หญิง หาก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 409
ที่ด้านข้าง ในที่สุดพ่อเซียวก็ตัดสินใจเรื่องนี้ได้แล้ว "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองดูก่อนเถอะ"เขาคิดว่า ไม่แน่ว่า เข็มนี้อาจจะลงแรงมาก แม้แต่เหิงเอ๋อร์ก็ทนไม่ได้ก็เป็นได้?ถ้าแม้แต่ครั้งแรกก็ทนไม่ไหว งั้นข้างหลังก็ไม่ต้องไปที่เรือนของหน่วนหน่วนแล้ว!ในเรื่องนี้ทุกคนไม่มีข้อคัดค้านถือโอกาสที่วันนี้คนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนต่างก็อยากเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจะทดลองเข็มอย่างไรกันแน่คนทั้งกลุ่มจึงพากันไปที่เรือนของเซียวชิงหน่วนอย่างเอิกเกริกในห้องที่ใหญ่ที่สุดทางทิศตะวันออก พ่อเซียวแม่เซียวนั่งอยู่ข้างๆ ดูประหม่าเล็กน้อยเซียวชิงหน่วนจึงอยู่เป็นเพื่อนแม่เซียว ปลอบโยนบ้างเป็นครั้งคราวเซียวเหอก็นั่งเก้าอี้ล้อไปด้านข้าง เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะตื่นเต้น จึงส่งสายตาเป็นมั่นเป็นเหมาะเมื่อนางมองมาที่ตัวเองเขาเชื่อว่านางทําได้แต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้ตื่นเต้นเลยสักนิด คิดแต่ว่า ถ้าเซียวเหิงทนไม่ไหว นางก็จะลองเอง ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องรักษาเซียวเหอให้หายให้ได้หลินยวนก็ตามมาด้วย นางยืนอยู่ข้างหลังแม่เซียว สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่านางไม่อยากมาร่วมด้วยเลย เพียงแต่ทุกคน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 410
หัวใจเจ็บแปลบเล็กน้อย เซียวเหิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ แล้วจึงเอ่ยปากเสียงเรียบ "เชิญ"เฉียวเนี่ยนพยักหน้า จากนั้นหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมา แทงเข้าไปในจุดฝังเข็มแรกนางสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า กล้ามเนื้อที่ขาของเซียวเหิงพองขึ้นอย่างฉับพลันเพราะเข็มเงินที่ฝังเข้าไป นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของมนุษย์เมื่อต้องรับมือกับความเจ็บปวดนางเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นสีหน้าของเขาเป็นปกติ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อยดีกว่าพวกเด็กรับใช้พวกนั้นเยอะเลยเฉียวเนี่ยนพอใจกับสิ่งนี้มาก จึงตีเหล็กตอนที่ยังร้อนอยู่ และเริ่มฝังเข็มที่สองสีหน้าของเซียวเหิงยังคงเป็นปกตินั่นทําให้พ่อเซียวแม่เซียวรู้สึกว่าคําพูดของพวกเด็กรับใช้เกินจริงเกินไปจนกระทั่ง เข็มที่ห้ามันเป็นเข็มที่แม้แต่จี้เยว่ก็ยังทนไม่ไหวและเป็นลมจากความเจ็บปวดแต่เซียวเหิงก็ยังคงไม่พูดอะไรสักคํา มีเพียงเหงื่อเย็นบนหน้าผากเท่านั้นที่พิสูจน์ได้ว่าเขาเจ็บจริงๆเฉียวเนี่ยนย่อมเห็นอยู่แล้ว แต่นางไม่เข้าใจว่าทําไมเซียวเหิงไม่ตะโกน ทําไมไม่แสดงออกมา เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อนางเหรอ?ในใจจึงรู้สึกรําคาญเล็กน้อย น้ำ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 411
เพียงคำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้อีกสามคนในที่นั้นตกตะลึงไปตามๆ กันเซียวชิงหน่วนยังคงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ นางเหลือบมองเซียวเหิง แล้วมองไปที่เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง ด้วยกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะหลุดปากพูดอะไรที่เหลือเชื่อออกมาโชคดีที่เฉียวเนี่ยนตั้งสติกลับมาได้หลังตกใจไปชั่วขณะ นางหันหน้าไปทางอื่นโดยไม่มองเขาอีก ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ "แม่ทัพเซียวช่างล้อเล่นเก่งเสียจริง"พูดจบ นางก็เตรียมจะฝังเข็มต่อแต่ฉับพลัน ข้อมือของนางก็ถูกใครบางคนจับไว้แน่นเขาก็คือเซียวเหอเฉียวเนี่ยนมองเขาด้วยความตกใจ เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ มองไปที่เซียวเหิงด้วยสายตาไม่พอใจ "ข้าว่าเจ้าคงเจ็บจนสติเลอะเลือนไปแล้ว วันนี้พอแค่นี้แหละ"พูดจบเขาก็หันไปมองเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นชาฟังดูอ่อนลงเล็กน้อย ทว่ายังคงความไม่พอใจอยู่ "เก็บของ พวกเราไปกัน"เฉียวเนี่ยนไม่คิดว่าเซียวเหอจะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้ มือที่กำลังถือเข็มอยู่ของนางไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีในขณะที่แววตาของเซียวเหิงกลับพลันมืดครึ้ม รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อครู่ก็จางหายไปจนสิ้นเขามองเฉียวเนี่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 412
พูดจบ เซียวเหอจึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน ส่งสัญญาณให้นางเดินออกไปพร้อมกับเขาเฉียวเนี่ยนเก็บเข็มทั้งหมด ก่อนจะหมุนตัวเดินตามเซียวเหอออกไปในใจของนางยังคงกังวลอยู่ดี คนทั่วไปแม้แต่สี่หรือห้าเข็มก็แทบจะทนไม่ได้ แต่เซียวเหิงกลับอดทนจนถึงที่สุด เขาจะต้องมีความอดทนที่แข็งแกร่งเพียงใดกัน?แต่กระทั่งเดินออกจากห้องไปแล้ว นางก็ยังไม่หันกลับไปมองเซียวเหิงเลยแม้แต่ครั้งเดียวเซียวชิงหน่วนกลับมองออกว่าเฉียวเนี่ยนตั้งใจไม่มองมาทางนี้ไม่รู้เพราะอะไร แต่ในชั่วขณะนั้น นางกลับรู้สึกว่าเซียวเหิงช่างน่าสงสารเหลือเกินจนแม้กระทั่งเสียงเรียกของนางก็ยังแฝงไปด้วยความเวทนา "พี่รอง...""ออกไป"เสียงต่ำและแหบพร่าเป็นอย่างมากและหากตั้งใจฟังดีๆ อาจจะได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาเจือปนอยู่ด้วยเซียวชิงหน่วนขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนว่านางยังอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะเดินออกจากห้องไปประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบสงบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องขาขวาของเขายังคงหลงเหลือความเจ็บปวดจากการฝังเข็มก่อนหน้านี้ ราวกับมีเส้นด้ายบางๆ ค่อยๆ ถูกดึงออกมา และเส้นด้ายนั้นเหมือนเชื่อมโยงเข้ากับหัวใจของเขาโดยตรง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 413
สองวันต่อมาเมื่อเฉียวเนี่ยนฝึกขว้างก้อนหินครบหนึ่งร้อยลูกในช่วงเช้าเสร็จแล้ว นางจึงกลับห้องเพื่อเตรียมตัวฝังเข็มให้เซียวเหิงในช่วงบ่ายนับจนถึงตอนนี้ นางได้ลองฝังเข็มไปแล้วสามครั้งเมื่อวานเฉียวเนี่ยนสัมผัสได้ว่าฝีมือการฝังเข็มของตนเริ่มมั่นคงขึ้น คิดว่าอีกสักหนึ่งหรือสองครั้ง ก็คงสามารถฝังเข็มให้เซียวเหอได้แล้วแต่ทันใดนั้นเอง หนิงซวงก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาในห้อง สีหน้าของนางเคร่งเครียด "คุณหนู มีอาจารย์สำนักศึกษามาหาท่านที่หน้าจวน หรือว่าเกิดเรื่องกับเสี่ยวหูลู่หรือไม่เจ้าคะ?"เสี่ยวหูลู่ก็คือเด็กขอทานคนนั้น หลังจากเกิดเรื่องขึ้นวันนั้น เฉียวเนี่ยนจึงให้เงินและฝากเขาไว้กับอาจารย์สำนักศึกษาคนหนึ่งเมื่อได้ยินที่หนิงซวงพูด เฉียวเนี่ยนก็พลันรู้สึกกังวลขึ้นมาวันนั้นนางให้เงินไปมากพอสำหรับค่าใช้จ่ายของเสี่ยวหูลู่ตลอดทั้งปี การที่อาจารย์สำนักศึกษามาหานางในตอนนี้จึงไม่มีเหตุผลเลยนางรีบรุดออกจากจวนไปพร้อมกับหนิงซวงทันทีเมื่อไปถึง ก็เห็นอาจารย์สำนักศึกษากำลังเดินไปมาอย่างร้อนรนอยู่หน้าจวนพอเห็นเฉียวเนี่ยน อาจารย์สำนักศึกษาก็รีบก้าวเข้ามาหานาง "แม่นางเฉียว…อ้อ ไม่สิ ควรเรียกว่านายหญ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 414
เมื่อคิดเช่นนี้ คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ นางจึงรีบเดินออกไปอีกครั้ง "ข้าจะไปหาหลินเย่ว์!"คราวนี้ เซียวเหอไม่ได้ขวางนางอีก เพียงแค่จ้องมองแผ่นหลังของนางด้วยสายตาเป็นกังวล…หลินเย่ว์ไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะมาหาเขาดังนั้น เมื่อได้ยินรายงานจากบ่าวในจวน เขาจึงนึกว่าตนเองฟังผิดไปจนอดไม่ได้ที่จะถามย้ำอีกครั้ง "เจ้าว่าใครมาหาข้านะ?""คุณหนูใหญ่ขอรับ!" เด็กรับใช้รีบตอบ "ดูท่าจะร้อนใจไม่น้อยด้วย"ได้ยินเช่นนี้ หัวใจของหลินเย่ว์ก็เต็มไปด้วยความฉงน คิดเพียงว่าเฉียวเนี่ยนจะมาหาเขาด้วยเรื่องสำคัญอะไร?หรือว่านางมีเรื่องจะขอร้องเขา?หลินเย่ว์ครุ่นคิดไปพลาง ก้าวเดินออกไปพลางแต่พอเดินไปได้เพียงสองก้าว เขาก็หยุดลงทันทีพิธีกลับเยี่ยมบ้านภรรยาก่อนหน้านี้ เฉียวเนี่ยนก็ไม่กลับมา เท่ากับว่านางตัดขาดจากจวนโหวไปแล้วตอนนี้พอมีเรื่องเดือดร้อน นางก็กลับมาหาเขา?นางเห็นจวนโหวเป็นที่ใดกันแน่?จะมาก็มา จะไปก็ไปตามอำเภอใจ?เขาเป็นถึงท่านโหวน้อยแห่งจวนโหว ใช่คนที่นางคิดจะพบเมื่อไรก็พบได้หรือ?หลินเย่ว์ตั้งใจจะทำให้เฉียวเนี่ยนรอเขาเสียหน่อยคิดว่าอย่างไร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 415
ขณะเดียวกัน ณ วัดร้างแห่งหนึ่งนอกเมืองหลวง เสี่ยวชุ่ยได้นำเสี่ยวหูลู่ที่ถูกมัดมือมัดเท้าส่งมอบให้ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งเพราะชายเหล่านั้นตัวใหญ่กำยำเป็นพิเศษ เสี่ยวชุ่ยจึงอดหวาดหวั่นไม่ได้ แม้แต่น้ำเสียงที่พูดก็ยังสั่นเครือ "ข้านำตัวเด็กมาให้พวกเจ้าแล้ว รีบพาเขาออกไปจากเมืองหลวงให้ไกลที่สุด และอย่ากลับมาอีกเลย เข้าใจไหม?"ชายที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ลำบากคุณหนูแล้ว" พูดจบก็ดึงเสี่ยวหูลู่เข้ามาข้างตัวอย่างแรงเสี่ยวหูลู่ไม่เพียงแต่ถูกมัดมือมัดเท้า แม้แต่ปากก็ยังถูกอุดด้วยผ้า ทำให้ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัวสุดขีดเขามองไปที่เสี่ยวชุ่ย ราวกับกำลังอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้ายแต่เสี่ยวชุ่ยก็เพียงแค่ถลึงตาใส่เสี่ยวหูลู่ ก่อนจะหันไปบอกพวกชายฉกรรจ์ "ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อน!"พูดจบ นางก็หมุนตัวเตรียมเดินจากไปทว่านึกไม่ถึงว่า ชายฉกรรจ์สองคนจะก้าวพรวดเข้ามา แล้วปิดประตูวัดร้างลงทันทีเสี่ยวชุ่ยตกใจ รีบลดเสียงลงเอ่ยถามอย่างระแวง "พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!"หัวหน้ากลุ่มหัวเราะเย็นชา "คุณหนูของเจ้าให้เงินพวกข้าสองเท่า วันนี้ เจ้าก็ไปไห
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 420
ฮูหยินหลินก็รีบเข้ามากอดหลินยวน พลางลูบศีรษะของนางไม่หยุด "ไม่ต้องกลัวนะยวนเอ๋อร์ แม่เชื่อเจ้า! ลูกของแม่ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่!"เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็หันไปมองพ่อเซียวและแม่เซียว "ข้าขอรับประกันด้วยชีวิตของข้าเลยว่า ยวนเอ๋อร์ไม่มีทางเป็นคนแบบนั้น! เรื่องในวันนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเนี่ยนเนี่ยน หากไม่ใช่เพราะนางคอยใช้เรื่องนี้ข่มขู่ยวนเอ๋อร์ ยวนเอ๋อร์ก็คงไม่ต้อง...""ฮูหยินหลิน!"เซียวเหอส่งเสียงขึ้นขัดคำพูดของฮูหยินหลินกลางคันแม้จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ความโกรธของเขากลับควบคุมไม่อยู่ "เรื่องวันนี้ ใครที่คิดจะใส่ร้ายเนี่ยนเนี่ยน ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจกัน!"แม้ว่าเซียวเหอจะไม่มีอำนาจในมือแล้ว แต่เขายังมีลูกน้องมากมาย และคำพูดของเขาก็ยังมีน้ำหนักต่อฝ่าบาท ตระกูลโหวไม่มีทางกล้าทำให้เขาโกรธได้แน่ฮูหยินหลินเพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองพูดอะไรออกไปในตอนที่กำลังร้อนใจ นางรีบแก้ตัว "ข้า...ข้าไม่ได้หมายถึงว่าโทษเนี่ยนเนี่ยนนะ ข้าแค่..."แต่เซียวเหอกลับเบือนหน้าหนี ไม่คิดจะมองนางอีกขณะที่หลินยวนกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของท่านโหวหลิน นางกลับลอบมองไปที่หลินเย่ว์เงียบๆนางไม่เข้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 419
สุดท้ายแล้วเรื่องก็แดงขึ้นมาในโถงใหญ่ของตระกูลเซียว ทุกคนมารวมตัวกันเกือบหมด ยกเว้นเฉียวเนี่ยนแม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็มาด้วยหลินยวนคุกเข่าอยู่กลางโถง น้ำตาไหลอาบแก้ม "ข้าไม่ได้ทำ ท่านพ่อ ท่านแม่ เชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ นะเจ้าคะ!"เซียวเหอกล่าวเสียงเย็นขณะนั่งอยู่บนรถเข็น "คนที่ถูกจับทุกคนให้การว่าถูกเจ้าสั่งการ เสี่ยวหูลู่เองก็ยืนยันเช่นกัน""แต่ข้าไม่ได้ทำจริงๆ!" หลินยวนร้องไห้สะอึกสะอื้น "ข้ายอมรับว่าข้ากลัว ท่านแม่สามีบอกว่าจะมอบอำนาจการดูแลจวนตระกูลเซียวให้ข้า แต่พี่หญิงกลับใช้เสี่ยวหูลู่มาข่มขู่ข้า ข้ากลัวว่าความผิดที่ข้าเคยทำไปโดยไม่ตั้งใจจะถูกเปิดโปง และแม่สามีจะผิดหวังในตัวข้า ดังนั้นข้าจึงให้เสี่ยวชุ่ยพาเสี่ยวหูลู่ไป! แต่ข้าไม่ได้สั่งให้ฆ่าเขา ข้าแค่ต้องการหาครอบครัวที่ดีให้เขาเท่านั้น!"นางไม่คิดว่าเรื่องจะถูกเปิดโปงเร็วขนาดนี้ และยิ่งไม่คิดว่าเสี่ยวหูลู่จะยังมีชีวิตอยู่!แต่ในเมื่อทุกอย่างถูกเปิดโปงแล้ว นางก็ต้องหาทางโยนความผิดทั้งหมดออกไปให้พ้นตัว!สีหน้าของพ่อเซียวและแม่เซียวเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เรื่องที่หลินยวนเคยติดสินบน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 418
คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นพี่ใหญ่ของนางแท้ๆ!และคนในจวนโหวสองคนนั้น ก็คือพ่อแม่ที่แท้จริงของนาง!นางไม่ได้แย่งชิงชีวิตสิบห้าปีของใครไป สิบห้าปีนั้นเดิมทีก็เป็นของนางอยู่แล้ว!ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นของนางตั้งแต่ต้น!แล้วสามปีที่ผ่านมาของนางล่ะ? มันคืออะไรกัน?แล้วความอัปยศที่นางเคยเผชิญ มันคืออะไร?น้ำตาไหลเริ่มพรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่หลินเย่ว์ตกใจ แต่คิดว่าเฉียวเนี่ยนคงตกใจที่เสี่ยวชุ่ยตายจึงรีบคว้าตัวนางขึ้นมา "เสี่ยวชุ่ยถูกพวกโจรฆ่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า!"เขากลัวว่าภาพของเสี่ยวชุ่ยที่เปื้อนเลือดเช่นนี้จะกลายเป็นฝันร้ายหลอกหลอนเฉียวเนี่ยนเขาปลอบโยนและปกป้องนางเหมือนเช่นสิบห้าปีก่อนแต่ตอนหลังทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อหลินยวนปรากฏตัวนางเคยคิดว่าเป็นเพราะสายเลือด ถึงทำให้นางสำคัญน้อยกว่าหลินยวนแต่สุดท้าย ความจริงกลับไม่ใช่แบบนั้น...ริมฝีปากของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกนางอยากบอกหลินเย่ว์ทุกอย่างที่เสี่ยวชุ่ยพูดออกมาแต่ว่า...ริมฝีปากที่สั่นไหวของนาง กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียวหลินเย่ว์ตกใจเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเป็นแบบนี้ เขารีบดึงนางเดินออกจากป่าเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 417
สุดท้ายก็เป็นพวกนักเลงที่หลินเย่ว์รู้จักสืบข่าวมาได้ หลินเย่ว์ที่ต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองจึงพาเฉียวเนี่ยนมาด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาถึงช้าไปก้าวหนึ่ง!เฉียวเนี่ยนรีบวิ่งไปทางเสี่ยวชุ่ยด้วยความร้อนรนหลินเย่ว์ตะโกนด้วยความเดือดดาล ก่อนพุ่งเข้าไปโจมตีชายฉกรรจ์คนนั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ชายฉกรรจ์ผู้นั้นกลับมีฝีมืออยู่บ้าง แม้จะรับมือกับการโจมตีของหลินเย่ว์ แต่เขาก็สามารถถอยหลบได้ตลอด ไม่ปล่อยให้หลินเย่ว์เป็นฝ่ายได้เปรียบเลยแม้แต่น้อยแต่เฉียวเนี่ยนกลับไม่สนใจสิ่งใดอีก นางใช้มือกดบาดแผลบนอกของเสี่ยวชุ่ยแน่น เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักออกมาตามซอกนิ้ว ฉับพลัน นางรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปยังถ้ำที่เคยถูกจับตัวไปครั้งนั้นอีกครั้งตอนนั้น นางก็เคยกดแผลของหมิงอ๋องไว้แน่นเช่นกัน แต่สุดท้าย…"นาง...นางเป็น...ตัวปลอม..."เสี่ยวชุ่ยพูดขึ้นอย่างยากลำบาก ดึงเฉียวเนี่ยนกลับมาจากภวังค์ความคิดเฉียวเนี่ยนชะงักไป นางยังไม่เข้าใจว่าเสี่ยวชุ่ยหมายถึงอะไร สีหน้าจึงเต็มไปด้วยความสับสนเสี่ยวชุ่ยกล่าวต่อ "เจ้า...เจ้าต่างหาก...ที่เป็นตัวจริง..."ความเจ็บปวดที่อกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เสี่ยวชุ่ยรู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 416
มือของเขาถูกมัดไขว้หลัง ทำให้การตัดเชือกเป็นไปอย่างยากลำบากแต่เสี่ยวหูลู่ไม่คิดยอมแพ้ มือเล็กๆ ของเขาถูกเศษกระเบื้องบาดจนเลือดไหล ทว่าเขากลับไม่รับรู้ถึงความเจ็บเลยแม้แต่น้อยเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เสี่ยวชุ่ยจึงคิดว่าเสี่ยวหูลู่ไม่มีทางหนีไปได้แน่แต่คิดไม่ถึงว่า ในวินาทีต่อมา เชือกที่มัดตัวเสี่ยวหูลู่ไว้จะขาดออกเขารีบทิ้งเศษกระเบื้อง แล้วแก้เชือกที่มัดเท้าของตัวเองออก จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังรูโหว่ข้างกำแพงทันที"อื้อ! อื้อ!"เสี่ยวชุ่ยร้องออกมาเสียงของนางดึงดูดความสนใจของเสี่ยวหูลู่เขาหันไปมองเสี่ยวชุ่ย พบว่านางน้ำตาคลอเบ้า สายตาเต็มไปด้วยการวิงวอนไม่ต่างจากตอนที่เขามองเสี่ยวชุ่ยก่อนหน้านี้เสี่ยวหูลู่ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่คิดจะช่วยผู้หญิงสารเลวคนนี้เลยแม้แต่น้อยแต่พอร่างของเขากำลังจะมุดออกไปได้ครึ่งตัว จู่ๆ เสี่ยวหูลู่ก็หยุด แล้ววิ่งกลับไปทางด้านหลังเสี่ยวชุ่ยอย่างรวดเร็วใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเขาคิดว่า ถ้าตัวเองหนีไปคนเดียว เช่นนั้นก็ไม่ต่างจากเสี่ยวชุ่ยที่เคยทำกับเขา เป็นคนเลวที่เห็นคนตายต่อหน้าต่อตาแล้วไม่ช่วย!แต่เขาไม่อยากเป็นคนเลว!ม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 415
ขณะเดียวกัน ณ วัดร้างแห่งหนึ่งนอกเมืองหลวง เสี่ยวชุ่ยได้นำเสี่ยวหูลู่ที่ถูกมัดมือมัดเท้าส่งมอบให้ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งเพราะชายเหล่านั้นตัวใหญ่กำยำเป็นพิเศษ เสี่ยวชุ่ยจึงอดหวาดหวั่นไม่ได้ แม้แต่น้ำเสียงที่พูดก็ยังสั่นเครือ "ข้านำตัวเด็กมาให้พวกเจ้าแล้ว รีบพาเขาออกไปจากเมืองหลวงให้ไกลที่สุด และอย่ากลับมาอีกเลย เข้าใจไหม?"ชายที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ลำบากคุณหนูแล้ว" พูดจบก็ดึงเสี่ยวหูลู่เข้ามาข้างตัวอย่างแรงเสี่ยวหูลู่ไม่เพียงแต่ถูกมัดมือมัดเท้า แม้แต่ปากก็ยังถูกอุดด้วยผ้า ทำให้ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัวสุดขีดเขามองไปที่เสี่ยวชุ่ย ราวกับกำลังอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้ายแต่เสี่ยวชุ่ยก็เพียงแค่ถลึงตาใส่เสี่ยวหูลู่ ก่อนจะหันไปบอกพวกชายฉกรรจ์ "ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อน!"พูดจบ นางก็หมุนตัวเตรียมเดินจากไปทว่านึกไม่ถึงว่า ชายฉกรรจ์สองคนจะก้าวพรวดเข้ามา แล้วปิดประตูวัดร้างลงทันทีเสี่ยวชุ่ยตกใจ รีบลดเสียงลงเอ่ยถามอย่างระแวง "พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!"หัวหน้ากลุ่มหัวเราะเย็นชา "คุณหนูของเจ้าให้เงินพวกข้าสองเท่า วันนี้ เจ้าก็ไปไห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 414
เมื่อคิดเช่นนี้ คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ นางจึงรีบเดินออกไปอีกครั้ง "ข้าจะไปหาหลินเย่ว์!"คราวนี้ เซียวเหอไม่ได้ขวางนางอีก เพียงแค่จ้องมองแผ่นหลังของนางด้วยสายตาเป็นกังวล…หลินเย่ว์ไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะมาหาเขาดังนั้น เมื่อได้ยินรายงานจากบ่าวในจวน เขาจึงนึกว่าตนเองฟังผิดไปจนอดไม่ได้ที่จะถามย้ำอีกครั้ง "เจ้าว่าใครมาหาข้านะ?""คุณหนูใหญ่ขอรับ!" เด็กรับใช้รีบตอบ "ดูท่าจะร้อนใจไม่น้อยด้วย"ได้ยินเช่นนี้ หัวใจของหลินเย่ว์ก็เต็มไปด้วยความฉงน คิดเพียงว่าเฉียวเนี่ยนจะมาหาเขาด้วยเรื่องสำคัญอะไร?หรือว่านางมีเรื่องจะขอร้องเขา?หลินเย่ว์ครุ่นคิดไปพลาง ก้าวเดินออกไปพลางแต่พอเดินไปได้เพียงสองก้าว เขาก็หยุดลงทันทีพิธีกลับเยี่ยมบ้านภรรยาก่อนหน้านี้ เฉียวเนี่ยนก็ไม่กลับมา เท่ากับว่านางตัดขาดจากจวนโหวไปแล้วตอนนี้พอมีเรื่องเดือดร้อน นางก็กลับมาหาเขา?นางเห็นจวนโหวเป็นที่ใดกันแน่?จะมาก็มา จะไปก็ไปตามอำเภอใจ?เขาเป็นถึงท่านโหวน้อยแห่งจวนโหว ใช่คนที่นางคิดจะพบเมื่อไรก็พบได้หรือ?หลินเย่ว์ตั้งใจจะทำให้เฉียวเนี่ยนรอเขาเสียหน่อยคิดว่าอย่างไร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 413
สองวันต่อมาเมื่อเฉียวเนี่ยนฝึกขว้างก้อนหินครบหนึ่งร้อยลูกในช่วงเช้าเสร็จแล้ว นางจึงกลับห้องเพื่อเตรียมตัวฝังเข็มให้เซียวเหิงในช่วงบ่ายนับจนถึงตอนนี้ นางได้ลองฝังเข็มไปแล้วสามครั้งเมื่อวานเฉียวเนี่ยนสัมผัสได้ว่าฝีมือการฝังเข็มของตนเริ่มมั่นคงขึ้น คิดว่าอีกสักหนึ่งหรือสองครั้ง ก็คงสามารถฝังเข็มให้เซียวเหอได้แล้วแต่ทันใดนั้นเอง หนิงซวงก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาในห้อง สีหน้าของนางเคร่งเครียด "คุณหนู มีอาจารย์สำนักศึกษามาหาท่านที่หน้าจวน หรือว่าเกิดเรื่องกับเสี่ยวหูลู่หรือไม่เจ้าคะ?"เสี่ยวหูลู่ก็คือเด็กขอทานคนนั้น หลังจากเกิดเรื่องขึ้นวันนั้น เฉียวเนี่ยนจึงให้เงินและฝากเขาไว้กับอาจารย์สำนักศึกษาคนหนึ่งเมื่อได้ยินที่หนิงซวงพูด เฉียวเนี่ยนก็พลันรู้สึกกังวลขึ้นมาวันนั้นนางให้เงินไปมากพอสำหรับค่าใช้จ่ายของเสี่ยวหูลู่ตลอดทั้งปี การที่อาจารย์สำนักศึกษามาหานางในตอนนี้จึงไม่มีเหตุผลเลยนางรีบรุดออกจากจวนไปพร้อมกับหนิงซวงทันทีเมื่อไปถึง ก็เห็นอาจารย์สำนักศึกษากำลังเดินไปมาอย่างร้อนรนอยู่หน้าจวนพอเห็นเฉียวเนี่ยน อาจารย์สำนักศึกษาก็รีบก้าวเข้ามาหานาง "แม่นางเฉียว…อ้อ ไม่สิ ควรเรียกว่านายหญ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 412
พูดจบ เซียวเหอจึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน ส่งสัญญาณให้นางเดินออกไปพร้อมกับเขาเฉียวเนี่ยนเก็บเข็มทั้งหมด ก่อนจะหมุนตัวเดินตามเซียวเหอออกไปในใจของนางยังคงกังวลอยู่ดี คนทั่วไปแม้แต่สี่หรือห้าเข็มก็แทบจะทนไม่ได้ แต่เซียวเหิงกลับอดทนจนถึงที่สุด เขาจะต้องมีความอดทนที่แข็งแกร่งเพียงใดกัน?แต่กระทั่งเดินออกจากห้องไปแล้ว นางก็ยังไม่หันกลับไปมองเซียวเหิงเลยแม้แต่ครั้งเดียวเซียวชิงหน่วนกลับมองออกว่าเฉียวเนี่ยนตั้งใจไม่มองมาทางนี้ไม่รู้เพราะอะไร แต่ในชั่วขณะนั้น นางกลับรู้สึกว่าเซียวเหิงช่างน่าสงสารเหลือเกินจนแม้กระทั่งเสียงเรียกของนางก็ยังแฝงไปด้วยความเวทนา "พี่รอง...""ออกไป"เสียงต่ำและแหบพร่าเป็นอย่างมากและหากตั้งใจฟังดีๆ อาจจะได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาเจือปนอยู่ด้วยเซียวชิงหน่วนขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนว่านางยังอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะเดินออกจากห้องไปประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบสงบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องขาขวาของเขายังคงหลงเหลือความเจ็บปวดจากการฝังเข็มก่อนหน้านี้ ราวกับมีเส้นด้ายบางๆ ค่อยๆ ถูกดึงออกมา และเส้นด้ายนั้นเหมือนเชื่อมโยงเข้ากับหัวใจของเขาโดยตรง
