Mag-log inShare
บทที่ 404
Kaugnay na kabanata
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 405
วันรุ่งขึ้นพ่อเซียวแม่เซียวส่งคนไปถ่ายทอดคําสั่งให้เฉียวเนี่ยนไปพบพวกเขาที่ห้องโถงด้านหน้าเฉียวเนี่ยนคิดว่า คงเพราะเรื่องเมื่อวานที่ทดลองเข็มล้มเหลวเพียงแต่ นางคิดไม่ถึงว่า คนในวันนี้จะมากันครบขนาดนี้นอกจากพ่อเซียวแม่เซียวแล้ว เซียวเหิงและหลินยวนก็อยู่ด้วยแม้แต่เด็กรับใช้หลายคนที่ทดสอบเข็มเมื่อวานนี้ก็อยู่ด้วยยังไม่ทันก้าวเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือนกําลังจะถูไต่สวนยังไงชอลกลหัวใจของนางจมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เซียวเหอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อที่อยู่ข้างหน้านาง ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอารมณ์ของนาง เขาหันหน้ามาเล็กน้อยและปลอบโยนว่า "ข้าจัดการเอง"มีเขาขวางอยู่ข้างหน้า พ่อเซียวแม่เซียวย่อมไม่ทําอะไรเกินไปเฉียวเนี่ยนส่งเสียง "อืม" เบาๆ แล้วผลักเซียวเหอเข้าไปในห้องโถงด้านหน้าสายตาของเซียวเหิงตกอยู่ที่เฉียวเนี่ยนตั้งนานแล้วแม้ว่าเขาจะบังคับตัวเองให้ไม่ตั้งใจดู แต่ทันทีที่เฉียวเนี่ยนและเซียวเหอปรากฏตัว พวกเขาก็ปรากฏเข้าสู่สายตาของเขาทันทีท่าทางที่พวกเขาคุยกันนอกประตูเมื่อครู่ยิ่งทําให้เขาแสบตาเซียวเหิงไม่เข้าใจ ทําไมคําพูดเพียงประโยคเดียวของเซียวเหอถึ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 406
ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยตัวตนของหมอประจำจวน นางย่อมไม่สามารถเปิดเผยได้อยู่แล้วกําลังคิดอยู่ว่าจะปฏิเสธอย่างไร ก็ได้ยินเซียวเหอพูดขึ้นมาทันทีว่า "ท่านหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นเป็นผู้รักสันโดด มีวาสนากับเนี่ยนเนี่ยนถึงเรียกนางมารักษาลูก หมอหลิวไปแล้ว เกรงว่าแม้แต่หน้าหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นก็คงไม่ได้เจอ"เมื่อพ่อเซียวได้ยินเช่นนี้ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้แบละพูดว่า "แล้วตอนนี้สอนนางแล้วจะทําอย่างไรได้? ไม่มีใครลองเข็ม นางก็เรียนวิธีรักษาเจ้าไม่เป็น ยุ่งไปเปล่าๆ ไม่ใช่เหรอ?""งั้นก็ไม่รักษา" เซียวเหอสีหน้าไม่แยแส ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปข้างหน้า แต่กลับไม่เคยมองใคร "ลูกถูกตัดสิน‘โทษ’ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว เป็นเพราะเนี่ยนเนี่ยนนําความหวังเล็กๆ น้อยๆ มา แต่ตอนนี้ด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ นี้เกิดความยากลําบาก แล้วก็ต้องโทษนาง..."เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวเหอค่อยมองไปที่พ่อเซียวและแม่เซียว ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมีประกายแสงริบหรี่ "ข้าเป็นห่วงนาง"คําสี่คําสุดท้ายนั้นทําให้ทุกคนในห้องโถงตกใจเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหออย่างงุนงง ไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดคํานี้ออกมาแต่พอลองคิดดูอีกที บางทีเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 407
"ไม่ได้!""ไม่ได้!"เสียงทั้งสองดังขึ้นแทบจะพร้อมกันเซียวเหอหันไปมองเซียวเหิง กลับเห็นอีกฝ่ายกําลังมองเขาอยู่เช่นกันภายในห้องโถง สายตาของคนที่เหลือต่างจับจ้องไปที่ใบหน้าของทั้งสองคนอย่างควบคุมไม่ได้เด็กรับใช้เหล่านั้นเหมือนกําลังดูเรื่องสนุกอยู่ คิดแต่ว่า คุณชายใหญ่และคุณชายรองคงไม่ได้จะต่อสู้กันเพื่อนายหญิงน้อยใหญ่หรอกนะ?สีหน้าของพ่อเซียวแม่เซียวก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด ขมวดคิ้วแน่น พ่อเซียวถึงกับแอบถลึงตาใส่เซียวเหิงเหลวไหลสิ้นดี!ส่วนหลินยวนก็ก้มหน้า ความเกลียดชังยิ่งรุนแรงขึ้นไม่ง่ายเลยกว่าจะขวางเซียวเหิงไว้ได้สักครั้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่สนใจเช่นนี้อีก!นี่เอาภรรยาเอกอย่างนางไปไว้ที่ไหนกัน!แม้แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังขมวดคิ้วอย่างเก้อเขิน กรอกตาในใจหลายครั้ง แอบด่าเซียวเหิงอยู่หลายรอบ!นางลองเข็มเพื่อเซียวเหอ เกี่ยวอะไรกับเขา?และในที่สุดเซียวเหิงก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่เหมาะสมของตัวเอง จึงพูดด้วยเสียงต่ำเหมือนอธิบาย "หมอย่อมไม่รักษาตัวเอง ถ้าเจ้าลองเข็ม เกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่ใหญ่จะรู้สึกไม่สบายใจ"ข้ออ้างนี้เงอะงะจริงๆแต่เซียวเหอกลับเห็นด้วย"เหิงเอ๋อร์พูดมีเหตุผ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 408
ในใจก็อดสงสัยไม่ได้นางรู้สึกว่าหลินยวนรู้กาลเทศะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องเกินเลย หลินยวนก็คงไม่ถึงกับไม่เห็นด้วยหรอกแม่เซียวกวักมือเรียกเซียวชิงหน่วน "เรื่องเพื่อรักษาพี่ใหญ่ของเจ้าน่ะ เมื่อวานเด็กรับใช้ในบ้านล้วนทนความเจ็บปวดจากการทดลองฝังเข็มไม่ได้ พี่รองของเจ้าบอกว่าเขายินดีที่จะลอง"ได้ยินดังนั้น ในที่สุดเซียวชิงหน่วนก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อเป็นการทดสอบเข็ม งั้นก็ต้องถลกขากางเกงขึ้นแน่นอน เด็กรับใช้คนอื่นไม่เป็นไร แต่เซียวเหิงกับเฉียวเนี่ยนเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน การใกล้ชิดสนิทสนมกันเช่นนี้ย่อมทําให้คนนอกคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดที่เซียวเหิงมีต่อเฉียวเนี่ยน คนทั้งจวนมีใครไม่รู้บ้าง?หลินยวนเป็นภรรยาของเซียวเหิง จะอนุญาตให้ทั้งสองได้ติดต่อกันทุกวันได้อย่างไร?ไม่น่าแปลกใจที่หลินยวนไม่เห็นด้วยแต่... ในที่สุดขาของพี่ใหญ่นางก็สามารถเห็นความหวังและสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งเสียที!คิดแบบนี้แล้ว เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว ่ก่อนจะตัดสินใจทําอะไรสักอย่างเพื่อบ้านนี้ "เอาอย่างนี้ดีไหม พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่รองมาลองเข็มที่เรือนข้า ข้าเป็นผู้หญิง หาก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 409
ที่ด้านข้าง ในที่สุดพ่อเซียวก็ตัดสินใจเรื่องนี้ได้แล้ว "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองดูก่อนเถอะ"เขาคิดว่า ไม่แน่ว่า เข็มนี้อาจจะลงแรงมาก แม้แต่เหิงเอ๋อร์ก็ทนไม่ได้ก็เป็นได้?ถ้าแม้แต่ครั้งแรกก็ทนไม่ไหว งั้นข้างหลังก็ไม่ต้องไปที่เรือนของหน่วนหน่วนแล้ว!ในเรื่องนี้ทุกคนไม่มีข้อคัดค้านถือโอกาสที่วันนี้คนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนต่างก็อยากเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจะทดลองเข็มอย่างไรกันแน่คนทั้งกลุ่มจึงพากันไปที่เรือนของเซียวชิงหน่วนอย่างเอิกเกริกในห้องที่ใหญ่ที่สุดทางทิศตะวันออก พ่อเซียวแม่เซียวนั่งอยู่ข้างๆ ดูประหม่าเล็กน้อยเซียวชิงหน่วนจึงอยู่เป็นเพื่อนแม่เซียว ปลอบโยนบ้างเป็นครั้งคราวเซียวเหอก็นั่งเก้าอี้ล้อไปด้านข้าง เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะตื่นเต้น จึงส่งสายตาเป็นมั่นเป็นเหมาะเมื่อนางมองมาที่ตัวเองเขาเชื่อว่านางทําได้แต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้ตื่นเต้นเลยสักนิด คิดแต่ว่า ถ้าเซียวเหิงทนไม่ไหว นางก็จะลองเอง ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องรักษาเซียวเหอให้หายให้ได้หลินยวนก็ตามมาด้วย นางยืนอยู่ข้างหลังแม่เซียว สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่านางไม่อยากมาร่วมด้วยเลย เพียงแต่ทุกคน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 410
หัวใจเจ็บแปลบเล็กน้อย เซียวเหิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ แล้วจึงเอ่ยปากเสียงเรียบ "เชิญ"เฉียวเนี่ยนพยักหน้า จากนั้นหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมา แทงเข้าไปในจุดฝังเข็มแรกนางสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า กล้ามเนื้อที่ขาของเซียวเหิงพองขึ้นอย่างฉับพลันเพราะเข็มเงินที่ฝังเข้าไป นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของมนุษย์เมื่อต้องรับมือกับความเจ็บปวดนางเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นสีหน้าของเขาเป็นปกติ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อยดีกว่าพวกเด็กรับใช้พวกนั้นเยอะเลยเฉียวเนี่ยนพอใจกับสิ่งนี้มาก จึงตีเหล็กตอนที่ยังร้อนอยู่ และเริ่มฝังเข็มที่สองสีหน้าของเซียวเหิงยังคงเป็นปกตินั่นทําให้พ่อเซียวแม่เซียวรู้สึกว่าคําพูดของพวกเด็กรับใช้เกินจริงเกินไปจนกระทั่ง เข็มที่ห้ามันเป็นเข็มที่แม้แต่จี้เยว่ก็ยังทนไม่ไหวและเป็นลมจากความเจ็บปวดแต่เซียวเหิงก็ยังคงไม่พูดอะไรสักคํา มีเพียงเหงื่อเย็นบนหน้าผากเท่านั้นที่พิสูจน์ได้ว่าเขาเจ็บจริงๆเฉียวเนี่ยนย่อมเห็นอยู่แล้ว แต่นางไม่เข้าใจว่าทําไมเซียวเหิงไม่ตะโกน ทําไมไม่แสดงออกมา เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อนางเหรอ?ในใจจึงรู้สึกรําคาญเล็กน้อย น้ำ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 411
เพียงคำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้อีกสามคนในที่นั้นตกตะลึงไปตามๆ กันเซียวชิงหน่วนยังคงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ นางเหลือบมองเซียวเหิง แล้วมองไปที่เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง ด้วยกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะหลุดปากพูดอะไรที่เหลือเชื่อออกมาโชคดีที่เฉียวเนี่ยนตั้งสติกลับมาได้หลังตกใจไปชั่วขณะ นางหันหน้าไปทางอื่นโดยไม่มองเขาอีก ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ "แม่ทัพเซียวช่างล้อเล่นเก่งเสียจริง"พูดจบ นางก็เตรียมจะฝังเข็มต่อแต่ฉับพลัน ข้อมือของนางก็ถูกใครบางคนจับไว้แน่นเขาก็คือเซียวเหอเฉียวเนี่ยนมองเขาด้วยความตกใจ เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ มองไปที่เซียวเหิงด้วยสายตาไม่พอใจ "ข้าว่าเจ้าคงเจ็บจนสติเลอะเลือนไปแล้ว วันนี้พอแค่นี้แหละ"พูดจบเขาก็หันไปมองเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นชาฟังดูอ่อนลงเล็กน้อย ทว่ายังคงความไม่พอใจอยู่ "เก็บของ พวกเราไปกัน"เฉียวเนี่ยนไม่คิดว่าเซียวเหอจะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้ มือที่กำลังถือเข็มอยู่ของนางไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีในขณะที่แววตาของเซียวเหิงกลับพลันมืดครึ้ม รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อครู่ก็จางหายไปจนสิ้นเขามองเฉียวเนี่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 412
พูดจบ เซียวเหอจึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน ส่งสัญญาณให้นางเดินออกไปพร้อมกับเขาเฉียวเนี่ยนเก็บเข็มทั้งหมด ก่อนจะหมุนตัวเดินตามเซียวเหอออกไปในใจของนางยังคงกังวลอยู่ดี คนทั่วไปแม้แต่สี่หรือห้าเข็มก็แทบจะทนไม่ได้ แต่เซียวเหิงกลับอดทนจนถึงที่สุด เขาจะต้องมีความอดทนที่แข็งแกร่งเพียงใดกัน?แต่กระทั่งเดินออกจากห้องไปแล้ว นางก็ยังไม่หันกลับไปมองเซียวเหิงเลยแม้แต่ครั้งเดียวเซียวชิงหน่วนกลับมองออกว่าเฉียวเนี่ยนตั้งใจไม่มองมาทางนี้ไม่รู้เพราะอะไร แต่ในชั่วขณะนั้น นางกลับรู้สึกว่าเซียวเหิงช่างน่าสงสารเหลือเกินจนแม้กระทั่งเสียงเรียกของนางก็ยังแฝงไปด้วยความเวทนา "พี่รอง...""ออกไป"เสียงต่ำและแหบพร่าเป็นอย่างมากและหากตั้งใจฟังดีๆ อาจจะได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาเจือปนอยู่ด้วยเซียวชิงหน่วนขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนว่านางยังอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะเดินออกจากห้องไปประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบสงบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องขาขวาของเขายังคงหลงเหลือความเจ็บปวดจากการฝังเข็มก่อนหน้านี้ ราวกับมีเส้นด้ายบางๆ ค่อยๆ ถูกดึงออกมา และเส้นด้ายนั้นเหมือนเชื่อมโยงเข้ากับหัวใจของเขาโดยตรง
Pinakabagong kabanata
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 412
พูดจบ เซียวเหอจึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน ส่งสัญญาณให้นางเดินออกไปพร้อมกับเขาเฉียวเนี่ยนเก็บเข็มทั้งหมด ก่อนจะหมุนตัวเดินตามเซียวเหอออกไปในใจของนางยังคงกังวลอยู่ดี คนทั่วไปแม้แต่สี่หรือห้าเข็มก็แทบจะทนไม่ได้ แต่เซียวเหิงกลับอดทนจนถึงที่สุด เขาจะต้องมีความอดทนที่แข็งแกร่งเพียงใดกัน?แต่กระทั่งเดินออกจากห้องไปแล้ว นางก็ยังไม่หันกลับไปมองเซียวเหิงเลยแม้แต่ครั้งเดียวเซียวชิงหน่วนกลับมองออกว่าเฉียวเนี่ยนตั้งใจไม่มองมาทางนี้ไม่รู้เพราะอะไร แต่ในชั่วขณะนั้น นางกลับรู้สึกว่าเซียวเหิงช่างน่าสงสารเหลือเกินจนแม้กระทั่งเสียงเรียกของนางก็ยังแฝงไปด้วยความเวทนา "พี่รอง...""ออกไป"เสียงต่ำและแหบพร่าเป็นอย่างมากและหากตั้งใจฟังดีๆ อาจจะได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาเจือปนอยู่ด้วยเซียวชิงหน่วนขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนว่านางยังอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะเดินออกจากห้องไปประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบสงบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องขาขวาของเขายังคงหลงเหลือความเจ็บปวดจากการฝังเข็มก่อนหน้านี้ ราวกับมีเส้นด้ายบางๆ ค่อยๆ ถูกดึงออกมา และเส้นด้ายนั้นเหมือนเชื่อมโยงเข้ากับหัวใจของเขาโดยตรง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 411
เพียงคำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้อีกสามคนในที่นั้นตกตะลึงไปตามๆ กันเซียวชิงหน่วนยังคงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ นางเหลือบมองเซียวเหิง แล้วมองไปที่เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง ด้วยกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะหลุดปากพูดอะไรที่เหลือเชื่อออกมาโชคดีที่เฉียวเนี่ยนตั้งสติกลับมาได้หลังตกใจไปชั่วขณะ นางหันหน้าไปทางอื่นโดยไม่มองเขาอีก ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ "แม่ทัพเซียวช่างล้อเล่นเก่งเสียจริง"พูดจบ นางก็เตรียมจะฝังเข็มต่อแต่ฉับพลัน ข้อมือของนางก็ถูกใครบางคนจับไว้แน่นเขาก็คือเซียวเหอเฉียวเนี่ยนมองเขาด้วยความตกใจ เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ มองไปที่เซียวเหิงด้วยสายตาไม่พอใจ "ข้าว่าเจ้าคงเจ็บจนสติเลอะเลือนไปแล้ว วันนี้พอแค่นี้แหละ"พูดจบเขาก็หันไปมองเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นชาฟังดูอ่อนลงเล็กน้อย ทว่ายังคงความไม่พอใจอยู่ "เก็บของ พวกเราไปกัน"เฉียวเนี่ยนไม่คิดว่าเซียวเหอจะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้ มือที่กำลังถือเข็มอยู่ของนางไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีในขณะที่แววตาของเซียวเหิงกลับพลันมืดครึ้ม รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อครู่ก็จางหายไปจนสิ้นเขามองเฉียวเนี่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 410
หัวใจเจ็บแปลบเล็กน้อย เซียวเหิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ แล้วจึงเอ่ยปากเสียงเรียบ "เชิญ"เฉียวเนี่ยนพยักหน้า จากนั้นหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมา แทงเข้าไปในจุดฝังเข็มแรกนางสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า กล้ามเนื้อที่ขาของเซียวเหิงพองขึ้นอย่างฉับพลันเพราะเข็มเงินที่ฝังเข้าไป นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของมนุษย์เมื่อต้องรับมือกับความเจ็บปวดนางเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นสีหน้าของเขาเป็นปกติ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อยดีกว่าพวกเด็กรับใช้พวกนั้นเยอะเลยเฉียวเนี่ยนพอใจกับสิ่งนี้มาก จึงตีเหล็กตอนที่ยังร้อนอยู่ และเริ่มฝังเข็มที่สองสีหน้าของเซียวเหิงยังคงเป็นปกตินั่นทําให้พ่อเซียวแม่เซียวรู้สึกว่าคําพูดของพวกเด็กรับใช้เกินจริงเกินไปจนกระทั่ง เข็มที่ห้ามันเป็นเข็มที่แม้แต่จี้เยว่ก็ยังทนไม่ไหวและเป็นลมจากความเจ็บปวดแต่เซียวเหิงก็ยังคงไม่พูดอะไรสักคํา มีเพียงเหงื่อเย็นบนหน้าผากเท่านั้นที่พิสูจน์ได้ว่าเขาเจ็บจริงๆเฉียวเนี่ยนย่อมเห็นอยู่แล้ว แต่นางไม่เข้าใจว่าทําไมเซียวเหิงไม่ตะโกน ทําไมไม่แสดงออกมา เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อนางเหรอ?ในใจจึงรู้สึกรําคาญเล็กน้อย น้ำ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 409
ที่ด้านข้าง ในที่สุดพ่อเซียวก็ตัดสินใจเรื่องนี้ได้แล้ว "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองดูก่อนเถอะ"เขาคิดว่า ไม่แน่ว่า เข็มนี้อาจจะลงแรงมาก แม้แต่เหิงเอ๋อร์ก็ทนไม่ได้ก็เป็นได้?ถ้าแม้แต่ครั้งแรกก็ทนไม่ไหว งั้นข้างหลังก็ไม่ต้องไปที่เรือนของหน่วนหน่วนแล้ว!ในเรื่องนี้ทุกคนไม่มีข้อคัดค้านถือโอกาสที่วันนี้คนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนต่างก็อยากเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจะทดลองเข็มอย่างไรกันแน่คนทั้งกลุ่มจึงพากันไปที่เรือนของเซียวชิงหน่วนอย่างเอิกเกริกในห้องที่ใหญ่ที่สุดทางทิศตะวันออก พ่อเซียวแม่เซียวนั่งอยู่ข้างๆ ดูประหม่าเล็กน้อยเซียวชิงหน่วนจึงอยู่เป็นเพื่อนแม่เซียว ปลอบโยนบ้างเป็นครั้งคราวเซียวเหอก็นั่งเก้าอี้ล้อไปด้านข้าง เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะตื่นเต้น จึงส่งสายตาเป็นมั่นเป็นเหมาะเมื่อนางมองมาที่ตัวเองเขาเชื่อว่านางทําได้แต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้ตื่นเต้นเลยสักนิด คิดแต่ว่า ถ้าเซียวเหิงทนไม่ไหว นางก็จะลองเอง ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องรักษาเซียวเหอให้หายให้ได้หลินยวนก็ตามมาด้วย นางยืนอยู่ข้างหลังแม่เซียว สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่านางไม่อยากมาร่วมด้วยเลย เพียงแต่ทุกคน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 408
ในใจก็อดสงสัยไม่ได้นางรู้สึกว่าหลินยวนรู้กาลเทศะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องเกินเลย หลินยวนก็คงไม่ถึงกับไม่เห็นด้วยหรอกแม่เซียวกวักมือเรียกเซียวชิงหน่วน "เรื่องเพื่อรักษาพี่ใหญ่ของเจ้าน่ะ เมื่อวานเด็กรับใช้ในบ้านล้วนทนความเจ็บปวดจากการทดลองฝังเข็มไม่ได้ พี่รองของเจ้าบอกว่าเขายินดีที่จะลอง"ได้ยินดังนั้น ในที่สุดเซียวชิงหน่วนก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อเป็นการทดสอบเข็ม งั้นก็ต้องถลกขากางเกงขึ้นแน่นอน เด็กรับใช้คนอื่นไม่เป็นไร แต่เซียวเหิงกับเฉียวเนี่ยนเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน การใกล้ชิดสนิทสนมกันเช่นนี้ย่อมทําให้คนนอกคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดที่เซียวเหิงมีต่อเฉียวเนี่ยน คนทั้งจวนมีใครไม่รู้บ้าง?หลินยวนเป็นภรรยาของเซียวเหิง จะอนุญาตให้ทั้งสองได้ติดต่อกันทุกวันได้อย่างไร?ไม่น่าแปลกใจที่หลินยวนไม่เห็นด้วยแต่... ในที่สุดขาของพี่ใหญ่นางก็สามารถเห็นความหวังและสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งเสียที!คิดแบบนี้แล้ว เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว ่ก่อนจะตัดสินใจทําอะไรสักอย่างเพื่อบ้านนี้ "เอาอย่างนี้ดีไหม พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่รองมาลองเข็มที่เรือนข้า ข้าเป็นผู้หญิง หาก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 407
"ไม่ได้!""ไม่ได้!"เสียงทั้งสองดังขึ้นแทบจะพร้อมกันเซียวเหอหันไปมองเซียวเหิง กลับเห็นอีกฝ่ายกําลังมองเขาอยู่เช่นกันภายในห้องโถง สายตาของคนที่เหลือต่างจับจ้องไปที่ใบหน้าของทั้งสองคนอย่างควบคุมไม่ได้เด็กรับใช้เหล่านั้นเหมือนกําลังดูเรื่องสนุกอยู่ คิดแต่ว่า คุณชายใหญ่และคุณชายรองคงไม่ได้จะต่อสู้กันเพื่อนายหญิงน้อยใหญ่หรอกนะ?สีหน้าของพ่อเซียวแม่เซียวก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด ขมวดคิ้วแน่น พ่อเซียวถึงกับแอบถลึงตาใส่เซียวเหิงเหลวไหลสิ้นดี!ส่วนหลินยวนก็ก้มหน้า ความเกลียดชังยิ่งรุนแรงขึ้นไม่ง่ายเลยกว่าจะขวางเซียวเหิงไว้ได้สักครั้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่สนใจเช่นนี้อีก!นี่เอาภรรยาเอกอย่างนางไปไว้ที่ไหนกัน!แม้แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังขมวดคิ้วอย่างเก้อเขิน กรอกตาในใจหลายครั้ง แอบด่าเซียวเหิงอยู่หลายรอบ!นางลองเข็มเพื่อเซียวเหอ เกี่ยวอะไรกับเขา?และในที่สุดเซียวเหิงก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่เหมาะสมของตัวเอง จึงพูดด้วยเสียงต่ำเหมือนอธิบาย "หมอย่อมไม่รักษาตัวเอง ถ้าเจ้าลองเข็ม เกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่ใหญ่จะรู้สึกไม่สบายใจ"ข้ออ้างนี้เงอะงะจริงๆแต่เซียวเหอกลับเห็นด้วย"เหิงเอ๋อร์พูดมีเหตุผ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 406
ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยตัวตนของหมอประจำจวน นางย่อมไม่สามารถเปิดเผยได้อยู่แล้วกําลังคิดอยู่ว่าจะปฏิเสธอย่างไร ก็ได้ยินเซียวเหอพูดขึ้นมาทันทีว่า "ท่านหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นเป็นผู้รักสันโดด มีวาสนากับเนี่ยนเนี่ยนถึงเรียกนางมารักษาลูก หมอหลิวไปแล้ว เกรงว่าแม้แต่หน้าหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นก็คงไม่ได้เจอ"เมื่อพ่อเซียวได้ยินเช่นนี้ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้แบละพูดว่า "แล้วตอนนี้สอนนางแล้วจะทําอย่างไรได้? ไม่มีใครลองเข็ม นางก็เรียนวิธีรักษาเจ้าไม่เป็น ยุ่งไปเปล่าๆ ไม่ใช่เหรอ?""งั้นก็ไม่รักษา" เซียวเหอสีหน้าไม่แยแส ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปข้างหน้า แต่กลับไม่เคยมองใคร "ลูกถูกตัดสิน‘โทษ’ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว เป็นเพราะเนี่ยนเนี่ยนนําความหวังเล็กๆ น้อยๆ มา แต่ตอนนี้ด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ นี้เกิดความยากลําบาก แล้วก็ต้องโทษนาง..."เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวเหอค่อยมองไปที่พ่อเซียวและแม่เซียว ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมีประกายแสงริบหรี่ "ข้าเป็นห่วงนาง"คําสี่คําสุดท้ายนั้นทําให้ทุกคนในห้องโถงตกใจเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหออย่างงุนงง ไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดคํานี้ออกมาแต่พอลองคิดดูอีกที บางทีเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 405
วันรุ่งขึ้นพ่อเซียวแม่เซียวส่งคนไปถ่ายทอดคําสั่งให้เฉียวเนี่ยนไปพบพวกเขาที่ห้องโถงด้านหน้าเฉียวเนี่ยนคิดว่า คงเพราะเรื่องเมื่อวานที่ทดลองเข็มล้มเหลวเพียงแต่ นางคิดไม่ถึงว่า คนในวันนี้จะมากันครบขนาดนี้นอกจากพ่อเซียวแม่เซียวแล้ว เซียวเหิงและหลินยวนก็อยู่ด้วยแม้แต่เด็กรับใช้หลายคนที่ทดสอบเข็มเมื่อวานนี้ก็อยู่ด้วยยังไม่ทันก้าวเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือนกําลังจะถูไต่สวนยังไงชอลกลหัวใจของนางจมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เซียวเหอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อที่อยู่ข้างหน้านาง ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอารมณ์ของนาง เขาหันหน้ามาเล็กน้อยและปลอบโยนว่า "ข้าจัดการเอง"มีเขาขวางอยู่ข้างหน้า พ่อเซียวแม่เซียวย่อมไม่ทําอะไรเกินไปเฉียวเนี่ยนส่งเสียง "อืม" เบาๆ แล้วผลักเซียวเหอเข้าไปในห้องโถงด้านหน้าสายตาของเซียวเหิงตกอยู่ที่เฉียวเนี่ยนตั้งนานแล้วแม้ว่าเขาจะบังคับตัวเองให้ไม่ตั้งใจดู แต่ทันทีที่เฉียวเนี่ยนและเซียวเหอปรากฏตัว พวกเขาก็ปรากฏเข้าสู่สายตาของเขาทันทีท่าทางที่พวกเขาคุยกันนอกประตูเมื่อครู่ยิ่งทําให้เขาแสบตาเซียวเหิงไม่เข้าใจ ทําไมคําพูดเพียงประโยคเดียวของเซียวเหอถึ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 404
กลับพบว่า ก้อนหินก้อนนั้นหลังจากลอยออกไปก็ตกลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่ลําต้นของต้นอู๋ถงก็ไม่โดน อย่าว่าแต่ฝังเข้าไปในลําต้นเลยเฉียวเนี่ยนเบ้ปาก แอบคิดในใจว่า：ไม่ได้จริงๆ ด้วยแต่ไม่คิดว่าเสียงทุ้มต่ำของเซียวเหอจะดังเข้าหู "นั่งยองๆ หน่อย"เฉียวเนี่ยนประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังนั่งยองๆ ลงมา และครั้งนี้ เซียวเหอก็วางก้อนหินในมือของเฉียวเนี่ยนด้วยมือของเขาเองปลายนิ้วของเขาแฝงไปด้วยความเย็นเล็กน้อย พลางปรับท่าทางของนางพลางพูดเสียงเบาว่า "ไม่ว่าจะเป็นอาวุธลับอะไร ก็เน้นหนักไปที่พลังก่อน เจ้าเพิ่งเริ่มเรียน ต้องมุ่งความสนใจไปที่สองนิ้วนี้ อย่าคิดเรื่องเล็งเป้า ยิงไกลก่อน แล้วค่อยสนใจเรื่องอื่น"เซียวเหอพูดพลางขยับนิ้วจากหลังมือของนางขึ้นทีละนิด จากข้อมือ ถึงข้อศอก สุดท้ายถึงไหล่ จนกระทั่งปรับท่าทางของแขนทั้งแขนเรียบร้อยแล้ว เขาจึงพูดช้าๆ ว่า "ตอนนี้ลองอีกครั้ง"เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ ฟังคําพูดของเซียวเหอแล้วมุ่งความสนใจไปที่สองนิ้ว จากนั้นดีดก้อนหินออกไปอย่างแรง"ตุ๊บ!"เสียงเบาๆ ก้อนหินกระแทกเข้ากับลําต้นของต้นไม้แล้วตกลงมาเฉียวเนี่ยนมองหินก้อนเล็กที่กลิ้งตกลงพื้นด้วยความปร
