เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 168
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 169
ทางด้านจวนโหวเฉียวเนี่ยนเพิ่งลงมาจากรถม้า ฮูหยินหลินรีบเข้ามาหา "เนี่ยนเนี่ยน!"ฮูหยินหลินคว้าแขนทั้งสองข้างของเฉียวเนี่ยนไว้แน่น มองเฉียวเนี่ยนตั้งแต่หัวจรดเท้า "ให้แม่ดูหน่อย บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"เสื้อผ้าของเฉียวเนี่ยนยังไม่แห้ง นางสะดุดล้มในป่าหลายครั้ง ชายกระโปรงสกปรกเปื้อนไม่น้อย สภาพดูน่าเวทนาเฉียวเนี่ยนจงใจเข้าไปในวังโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ยิ่งนางดูน่าเวทนาน่าสงสาร ฝ่าบาทก็จะทรงยิ่งเห็นใจแม้ความหวังจะริบหรี่ แต่ก็ทำให้นางรอดชีวิตมาได้นางไม่ได้ทำเพื่อฮูหยินหลินพอเห็นหยาดน้ำตาไหลอาบลงมาอย่างกระทันหันของฮูหยินหลิน เฉียวเนี่ยนก็ปัดมือฮูหยินหลินออกอย่างแข็งขืนพร้อมกับกล่าว "ข้าไม่เป็นไร"พูดจบนางก็เดินเข้าไปในจวนนางจงใจไม่หันไปมองหลินยวนและหลินเย่ว์ที่อยู่ข้างๆถึงอย่างไรนางก็ทรมานทรกรรมมาทั้งคืน เหนื่อยมาก ไม่มีกะจิตกะใจพูดคุยกับพวกเขายิ่งไปกว่านั้น นางอยากรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่า!ระฆังพิธีพระบรมศพในวังใกล้จะดังแล้ว ข่าวการจากไปของหมิงอ๋องไม่อาจปิดฮูหยินเฒ่าได้ นางควรอยู่ข้างกายฮูหยินเฒ่า ปลอบประโลมฮูหยินเฒ่า นางจะได้ไม่ร้อนอกร้อนใจจนอาการก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 170
เฉียวเนี่ยนเลยหันไปมองหลินเย่ว์ "แน่นอนท่านโหวน้อยไม่กล้าวางแผนทำร้ายท่านอ๋อง อย่างมากก็แค่ทำร้ายข้า!"คำพูดของเฉียวเนี่ยนแทงใจดำทว่าตอนนี้ หลินเย่ว์กลับตกใจจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวได้แต่ฟังเฉียวเนี่ยนพูดต่อ "แต่ข้าหวังว่าท่านโหวน้อยจะเข้าใจ กระต่ายเวลามันจนตรอกก็กัดคนได้ หากเจ้ากล้าหาเรื่องข้าอีก ข้าก็ไม่รังเกียจจะถูกลากตัวไปตัดหัวที่อู่เหมินพร้อมกับพวกเจ้า!"ก็แค่ประหารทั้งชั่วโคตร!นางคนเดียวแลกกับทั้งตระกูลหลิน ถือว่ากำไรไม่ใช่หรอ?ตอนนี้หลินเย่ว์ถึงกับพูดไม่ออก อีกทั้งยังตกใจกับคำพูดของเฉียวเนี่ยนจนขาอ่อนแม้เซียวเหิงเป็นคนเสนอความเห็นให้หมิงอ๋องไปสำนักราชาโอสถ แต่คนที่ดำเนินแผนการก็คือเขา!เขาไม่เหมือนเซียวเหิงที่มีวีรกรรมสงครามโดดเด่น ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทหากฝ่าบาททรงทราบเรื่องนี้ ฝ่าบาทคงลงมือจัดการเขาเป็นอย่างแรก ส่วนจวนโหวก็จะต้องพบเจอโศกนาฏกรรมฆ่าล้างโคตร!พอเห็นหลินเย่ว์กลัวจนหน้าซีดเผือด หลินยวนก็ทนมองต่อไปไม่ไหว รีบพูดขึ้นมา "ท่านพี่ ทุกคนล้วนเป็นห่วงเจ้า พี่ชายก็ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ทำไมเจ้าถึง...""เมื่อคืนจมอยู่ในน้ำยังไม่พอรึ?" เฉียวเนี่ยนพูดขัดหลินย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 171
ลายมือตัวหนังสือหวัดเล็กน้อย ขนาดคำว่า 'ผี' ก็ยังเขียนผิด 'ผ' ดันเขียนเป็น 'ฝ'เฉียวเนี่ยนขยำกระดาษแผ่นนั้นจนเป็นก้อนไว้ในกำมือ ในหัวปรากฎภาพของหลิ่วเหนียงกระดาษแผ่นนี้เป็นไปได้มากว่าหลิ่วเหนียงเป็นคนเขียนดังนั้นคนที่คิดอยากให้นางกับหมิงอ๋องแต่งงานผีจะต้องเป็นเต๋อกุ้ยเฟย!หมิงอ๋องเป็นโอรสเพียงคนเดียวของเต๋อกุ้ยเฟย ตอนนี้หมิงอ๋องจากไปแล้ว เต๋อกุ้ยเฟยคงตัดสินใจทำแบบนี้เพราะความเศร้าเสียใจเฉียวเนี่ยนถอนใจยาว นางกล่าวขอบคุณกับพ่อบ้าน จากนั้นก็เดินไปยังเรือนของฮูหยินเฒ่าหนิงซวงเดินตามหลังนางด้วยความกังวลใจเล็กน้อย "คุณหนูเจ้าคะ กระดาษแผ่นนั้น..."นางอยากถามเฉียวเนี่ยนว่าต่อจากนี้จะทำอย่างไร?หากมีพระราชโองการจากในวังให้เฉียวเนี่ยนแต่งงานผีกับหมิงอ๋อง แบบนั้นก็หมายความว่าต้องตายไปพร้อมกับหมิงอ๋องไม่ใช่หรอ?เฉียวเนี่ยนพูดขัดหนิงซวง "ไม่ว่าลมคลื่นจะพัดเซให้เอียงแค่ไหนพอถึงเวลาจอดที่ท่า เรือมันก็จอดตรงของมันเอง"ตอนนี้รีบไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่าก่อนดีกว่าตอนเฉียวเนี่ยนมาถึง ฮูหยินเฒ่าก็ตื่นแล้วระฆังพิธีพระบรมศพดังไปแล้ว ดังนั้นฮูหยินเฒ่าจึงทราบข่าวการตายของหมิงอ๋องพอได้เห็นเฉียวเน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 172
พอถึงตอนนั้น ฮูหยินเฒ่าไม่มีทางทนมองลูกหลานตัวเองรับโทษได้แน่เกรงว่าคงจะออกตัว ใช้ฐานะคุณหญิงตราตั้งปกป้องเกียรติยศของจวนโหวถึงตอนนั้นเฉียวเนี่ยนจะเอาเงินทรัพย์สมบัติของฮูหยินเฒ่าไปมีชีวิตเสวยสุขได้ยังไง?แน่นอนว่าคำตอบคือไม่เห็นฮูหยินเฒ่าหยุดพูด เฉียวเนี่ยนก็ยิ้มให้กับฮูหยินเฒ่า "ท่านย่าไม่ต้องเป็นห่วง เต๋อกุ้ยเฟยดีกับเนี่ยนเนี่ยนมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้เนี่ยนเนี่ยนจะเข้าไปพบกุ้ยเฟยในวัง คอยอยู่เคียงข้างผ่านช่วงที่ลำบากที่สุดของนาง เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป"เห็นได้ชัดว่าฮูหยินเฒ่าไม่เชื่อ "เต๋อกุ้ยเฟยปกติแม้จะอัธยาศัยดี แต่ใจคนยากลึกหยั่งถึง เนี่ยนเนี่ยน สตรีที่สามารถยืนหยัดในวังได้ล้วนไม่ธรรมดา!"แน่นอนเฉียวเนี่ยนทราบดี แต่เพื่อให้ฮูหยินเฒ่าเบาใจ นางเลยได้แต่พูดปลอบต่อไป "ท่านย่าอย่าห่วง เต๋อกุ้ยเฟยดีกับเนี่ยนเนี่ยนมากจริงๆ ก่อนหน้านี้นางยกห้องตัดเสื้อที่มีชื่อเสียงที่สุดให้กับหลานอยู่เลย!"พอได้ยิน ฮูหยินเฒ่าก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย "จริงรึ?""อืม ดังนั้น ขอแค่หลานปรนนิบัติดูแลกุ้ยเฟยให้ดี หลานก็จะไม่เป็นอะไร"เฉียวเนี่ยนยิ้มแก้มปริ ฮูหยินเฒ่าเห็นท่าทางของนางก็อดไม่ได้ที่จะถอนใจ "เป
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 173
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉียวเนี่ยนไปเคารพศพของหมิงอ๋องที่โถงตั้งพระบรมศพก่อน จากนั้นก็ไปเรือนนอนของเต๋อกุ้ยเฟยพอเห็นเฉียวเนี่ยน สีหน้าของนางบ่าวก็ดูมีเลศนัยอย่างมากเฉียวเนี่ยนทำเป็นมองไม่เห็นนางบ่าวนำทางเฉียวเนี่ยนมาถึงยังเรือนนอนชั้นนอกของเต๋อกุ้ยเฟย ก่อนจะบอกให้นางเข้าไปเฉียวเนี่ยนผลักประตูเข้าไป มองผ่านผ้าม่านผืนบางก็จะเห็นเต๋อกุ้ยเฟยนั่งอยู่บนเตียง ข้างๆ มีสาวใช้คนหนึ่งคอยช่วยบีบนวดขมับให้กับเต๋อกุ้ยเฟยเฉียวเนี่ยนเดินเข้าไปหาและคุกเข่าคำนับ "หม่อมฉันถวายบังคมกุ้ยเฟยเพคะ"พอสิ้นเสียงกลับไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเฉียวเนี่ยนทราบว่าเต๋อกุ้ยเฟยทรงตื่นจากบรรทมแล้ว อีกทั้งเสียงสะอึกสะอื้นเบาๆ ก็ยังดังมาเป็นระยะหลังจากได้ยินหลายครั้ง ในที่สุดเฉียวเนี่ยนก็พูดอย่างอดไม่ได้ "นายหญิงเพคะ ผู้ล่วงลับจากไปมิอาจหวน..."พอสิ้นเสียง ทันใดนั้นเต๋อกุ้ยเฟยก็เดินออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวผ้าม่านผืนบางเกือบจะหล่นลงมาเต๋อกุ้ยเฟยเดินมาอยู่ตรงหน้าของเฉียวเนี่ยนและตบหน้าไปฉาดอย่างไม่ใยดี "เพี๊ยะ""กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้?" เต๋อกุ้ยเฟยตวาดเสียงดัง เสียงคร่ำครวญแฝงไปด้วยความแค้น "เจ้าสัญญากับข้าแล้วว่าจะพา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 174
"เพคะ!" บรรดานางบ่าวรับคำและออกไป ประตูห้องปิดลง ภายในห้องเงียบสงบลงในทันทีเฉียวเนี่ยนค่อยๆ เอ่ยพูด "หม่อมฉันตอนพบท่านอ๋อง ท่านอ๋องถูกโจรภูเขาทรมานมาเนิ่นนานจนบาดแผลเต็มตัว เขาคุกเข่าวิงวอนโจรภูเขาพวกนั้นให้ปล่อยเขาไป ข้อร้องอย่างกับหมาตัวหนึ่ง!"เต๋อกุ้ยเฟยอยากรู้ความจริงไม่ใช่รึไง?นี่คือความจริงโอรสหนึ่งเดียวของนาง โอรสสุดที่รัก พออยู่ต่อหน้าพวกโจรภูเขาก็ไร้ซึ่งความสง่าความหยิ่งทระนงในแบบฉบับท่านอ๋องแค่จินตนาการภาพเหตุการณ์นั้น หัวใจของเต๋อกุ้ยเฟยก็ปวดร้าวขึ้นมานางทราบดี การพลีชีพปกป้องอย่างที่เฉียวเนี่ยนกล่าวข้างต้นเทียบกับคำพูดของนางตอนนี้แล้ว น่าเชื่อถือยิ่งกว่าเฉียวเนี่ยนปล่อยมือเต๋อกุ้ยเฟยและลุกขึ้นมาส่วนเต๋อกุ้ยเฟยยังคงคุกเข่าอยู่ ราวกับนางสูญเสียเรี่ยวแรงไปทั้งหมดได้แต่ฟังเฉียวเนี่ยนพูดต่อ "กุ้ยเฟยทรงจำได้อยู่รึไม่ว่าในวังเคยมีนางบ่าวชื่อว่าเฉียนเอ๋อร์?"เฉียนเอ๋อร์？ไม่นานในหัวของเต๋อกุ้ยเฟยก็ปรากฎภาพนางบ่าวน่ารักคนหนึ่งยิ้มแย้ม ดวงตาโค้งงอราวกับพระจันทร์เสี้ยวทว่าต่อมานางบ่าวคนนั้นถูกหมิงอ๋องพาตัวไปเฉิงซีนางถึงกับใจหายและรีบหันไปมองเฉียวเนี่ยน "เจ้ารู้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 175
เฉียวเนี่ยนใจหายไปที่ตาตุ่ม ยังไม่ทันที่นางจะรู้สึกตัว ทันใดนั้นเต๋อกุ้ยเฟยก็คว้าจับข้อมือของนางใบหน้าเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ตอนนี้กลับประดับด้วยรอยยิ้มของปีศาจ "เมื่อวานข้าให้นางออกวังไปซื้อของเคารพศพ วันนี้เจ้าเข้าวังมาทูลกล่าวกับข้า ทำไม กลัวข้าจะให้เจ้าแต่งงานผีตายไปพร้อมกับเจ๋อเอ๋อร์รึไง?"เฉียวเนี่ยนถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าเต๋อกุ้ยเฟย "ใช่เพคะ แม้ชีวิตหม่อมฉันจะต้อยต่ำ แต่หม่อมฉันก็กลัวตาย"บนนิ้วของเฉียวเนี่ยนด้านจนเป้นตาปลาและลูบไล้บนใบหน้าเนียนนุ่มของเต๋อกุ้ยเฟย ทำเอาเต๋อกุ้ยเฟยขนลุกขนพองนางไม่เคยคิดว่ามือของผู้หญิงคนหนึ่งจะหยาบกร้านได้เพียงนี้ต่อให้เป็นบรรดานางบ่าวปรนนิบัติข้างกายก็ยังไม่หยาบกร้านเท่ากับมือของเฉียวเนี่ยนเพียงแต่เฉียวเนี่ยนไม่รู้ตัว อีกทั้งยังยิ้มอ่อนโยนให้กับเต๋อกุ้ยเฟย "คนตายไม่อยู่แล้ว ส่วนคนที่อยู่ก็ต้องพยายามดิ้นรนมีชีวิต กุ้ยเฟยเข้าใจที่ข้าจะสื่อใช่ไหมเพคะ"หมิงอ๋องเป็นโอรสคนเดียวของเต๋อกุ้ยเฟย และเป็นที่พึ่งพาเดียวของนางตอนนี้หมิงอ๋องได้จากไปแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เต๋อกุ้ยเฟยต้องทำก็คือหาแหล่งพึ่งพาใหม่ หาทางทำให้ตัวนางเองอยู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 176
ในเมื่อเต๋อกุ้ยเฟยบอกว่าให้นางไปส่งหมิงอ๋องเป็นครั้งสุดท้าย เช่นนั้นคงไม่ได้หมายความว่าให้นางทําความเคารพแล้วก็จากไปหรอกดังนั้นหลังจากเฉียวเนี่ยนทําความเคารพเสร็จก็เดินไปเผากระดาษเงินกระดาษทองให้หมิงอ๋องขันทีน้อยสองคนที่อยู่นอกห้องโถงไว้ทุกข์เห็นฉากนี้ก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบกัน“แม่นางเฉียวผู้นั้นดูเหมือนจะมีความรักต่อหมิงอ๋องอย่างลึกซึ้งนะ เพิ่งมาเมื่อเช้านี้เอง ตอนนี้มาอีกแล้ว"“ใช่สิ เจ้าไม่เห็นหรือว่าพอนางเห็นโลงศพของหมิงอ๋องก็ตาแดงแล้ว น่าสงสารยิ่งนัก”“เฮ้อ... ลากันแบบตายจากย่อมทุกข์ทรมานที่สุด...อ๊ะ! บ่าว บ่าวคารวะใต้เท้าเซียวขอรับ!”ใบหน้าของเซียวเหิงเย็นชาราวกับถูกน้ำแข็งแช่แข็งมาก่อน ดวงตาทั้งคู่กวาดมองขันทีสองคนนั้น น้ําเสียงราวกับเต็มไปด้วยไอสังหาร “กฎในวังสอนให้พวกเจ้าพูดนินทาถึงเจ้านายหรือ?”ขันทีน้อยทั้งสองนิ่งอึ้งไป รู้สึกเพียงว่าแม่นางเฉียวผู้นี้ก็ไม่ถือว่าเป็นเจ้านายกระมัง?แต่เมื่อเห็นท่าทีเย็นชาของเซียวเหิง ในใจก็ว้าวุ่นไม่หยุด จึงรีบโขกหัว “บ่าวไม่กล้าขอรับ ขอใต้เท้าเซียวโปรดอภัยด้วย!"วันนี้อารมณ์ของใต้เท้าเซียวดูเหมือนไม่ค่อยดีนัก เขาแค่นเสียงในลํา
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 316
"จิ่งเหยียน..."นางเรียกด้วยเสียงเบาๆ นุ่มๆ ราวกับกลัวว่าจะทําให้เขาตื่นแต่เห็นได้ชัดว่านางต้องการปลุกเขา!ดังนั้นเสียงของนางจึงดังขึ้นอีก"จิ่งเหยียน เป็นข้าเอง ข้ามาหาเจ้าแล้ว"คนบนหลังม้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยนางส่งเสียงดังขึ้นอีกเล็กน้อย กระทั่งเริ่มเขย่าร่างกายของจิ่งเหยียน "จิ่งเหยียน เจ้าตื่นเถอะ อย่าทําให้ข้าตกใจเลย!"แต่จิ่งเหยียนจะไม่ตื่นแล้วไม่มีวันตื่นแล้ว...เมื่อเห็นจิ่งเหยียนกําลังจะถูกเขย่าลงจากหลังม้าในช่วงเวลาที่สําคัญ มีเงาคนปรากฏขึ้นข้างหลังเฉียวเนี่ยน ดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขา"เขาตายแล้ว!"เฉียวเนี่ยนไม่เชื่อ ดิ้นรน นางจะไปเรียกจิ่งเหยียนให้ลุกขึ้น!แต่คนข้างหลังกลับลากนางไปข้างหลังตลอด "เขาตายแล้ว! จิ่งเหยียนตายแล้ว!"ตายแล้ว...ร่างกายของเฉียวเนี่ยนพลันแข็งทื่อ นางเห็นร่างของจิ่งเหยียนเกือบจะตกจากหลังม้า ทหารที่อยู่ข้างๆ รีบเข้าไปประคองเขาตั้งแต่ต้นจนจบ ร่างที่หมอบอยู่บนหลังม้าไม่ได้แสดงความมีชีวิตชีวาออกมาแม้แต่น้อยตายแล้วเหรอ?เหมือนท่านย่าของนาง ไม่ต้องการนางแล้วเหรอ?น้ำตาไหลไม่หยุด เฉียวเนี่ยนจ้องมองดวงตาที่ปิดสนิทของจิ่งเหยียนอย่างเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 315
จริงๆ แล้วเฉียวเนี่ยนเห็นขบวนทัพที่เคลื่อนมาอย่างเชื่องช้าตั้งนานแล้วนางขี่ม้ามาหลายวันแล้ว ตลอดทางไม่กล้าหยุดพักเลย หลังจากรู้ว่าเซียวเหิงนําทหารขึ้นเขาไปช่วยจิ่งเหยียนเมื่อคืน นางก็รีบมาทันที!แต่... เมื่อขบวนทัพนั้นปรากฏในสายตาของนางจริงๆ นางกลับไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีกกลัวว่าถ้าอยู่ใกล้ๆ จะได้เห็นภาพที่ถูกปฏิเสธมานับครั้งไม่ถ้วนในสมองของตัวเอง แต่ยังคงปรากฏออกมาอย่างไม่มีเหตุผลนางทําได้แค่ยืนอยู่ที่เดิม รอขบวนทัพนั้นเข้ามาใกล้นางคิดว่าจิ่งเหยียนต้องจํานางได้แน่ แล้ววิ่งตรงมาหานางแต่คาดไม่ถึงว่าขบวนทัพก็หยุดลงเช่นกันนางอึ้งไปชั่วขณะ อดไม่ได้ที่จะมองไปทางด้านหน้าสุดของขบวนทัพ ก็เห็นเงาร่างนั้นกําลังแบกแสงแดดอยู่ สีเลือดทั้งตัวถูกสะท้อนจนแสบตาเป็นพิเศษนั่นคือ... เซียวเหิง?เฉียวเนี่ยนไม่กล้ายอมรับเท่าไรนักในภาพสะท้อนของนาง เซียวเหิงมีจิตใจฮึกเหิมมาโดยตลอด ไม่เคยมีท่าทางซึมเซาเช่นนี้มาก่อนดังนั้น แพ้แล้วหรือ?แม้แต่เซียวเหิงก็สู้โจรภูเขาภูเขากลุ่มนั้นไม่ได้หรือ?แล้วจิ่งเหยียนล่ะ?สายตาของเฉียวเนี่ยนมองไปยังขบวนทัพที่อยู่ด้านหลังเซียวเหิงคนในขบวนทัพต่างก็เหมือน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 314
เมื่อลงเขา ฟ้าก็สว่างแล้วแสงสีทองที่สาดส่องลงมา ทําให้เขาลืมตาไม่ค่อยขึ้นเซียวเหิงมองไปตามแสงนั้นโดยไม่รู้ตัว กลับรู้สึกแสบตาขึ้นมาทันที จําเป็นต้องหันหน้าหนีคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ทําให้กลิ่นอายที่เย็นชาของเขามืดมนยิ่งขึ้นลูกน้องของเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออก ได้แต่ส่งม้าและชุดเกราะที่ซ่อนอยู่ในป่ามาให้เขาอย่างเงียบๆเขาถึงพลิกตัวขึ้นม้า ดึงสายบังเหียน มุ่งหน้าไปยังเหอโจวเจิ้นทางตะวันตกม้าเดินช้าๆ เซียวเหิงนั่งอยู่บนหลังม้า มองดูเงาของตัวเองที่ถูกยืดยาวแกว่งไกวอย่างรุนแรงเขาไม่เคยแกว่งไกวแรงขนาดนี้มาก่อนเมื่อกลับมาจากการชนะสงคราม เงาของเขาเป็นคนที่ตั้งตรงและตรงที่สุดเสมอกลับเป็นวางเล่อ คนสมกับชื่อ นั่งอยู่บนหลังม้าก็กระสับกระส่าย มักจะทะเลาะกับหลัวซ่าง เงาของพวกเขาสองคนจึงพัวพันกันตามบางครั้งเขาสูญเสียความยับยั้งชั่งใจและแม้กระทั่งชนม้าของเขา ทําให้เงาของคนหลายคนสับสนไปหมดเมื่อเทียบกันแล้ว จิ่งเหยียนเป็นคนที่มั่นคงที่สุดในบรรดาพวกเขาสามคน ท้ายที่สุดแล้ว จิ่งเหยียนก็เป็นคนที่เข้าร่วมกองทัพนานที่สุดและอายุมากที่สุดร่างเงาของเขาเองก็มักจะตั้งตรงและสง่างามเสมอมีอย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 313
หลังจากตกตะลึงไปชั่วขณะ เซียวเหิงก็ยกดาบขึ้นด้านหน้าและสังหารโจรภูเขาภูเขาคนนั้นเขาหันกลับไปและเห็นจิ่งเหยียนยังคงยืนอยู่ที่นั่น มีรูเลือดขนาดใหญ่บนหน้าอกของเขาและมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่องเมื่อสบสายตาตกตะลึงของเซียวเหิง จิ่งเหยียนกลับฉีกยิ้มที่มุมปาก เหมือนอยากจะปลอบใจเขา แต่พออ้าปากกลับกระอักเลือดออกมาคําใหญ่ออกมา"จิ่งเหยียน!" เซียวเหิงอุทานอย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งไปข้างหน้าแต่จิ่งเหยียนแม้กระทั่งยืนยังยืนไม่ไหวแล้ว ร่างทั้งร่างล้มเซไปข้างหลังโชคดีที่เซียวเหิงรีบรับเขาก่อนที่เขาจะล้มลงถึงพื้นแต่ว่า...เลือดบนหน้าอกของจิ่งเหยียนยังคงพ่นออกมาอย่างต่อเนื่องเซียวเหิงตื่นตระหนกจนโยนดาบในมือทิ้ง มือทั้งสองกดลงบนบาดแผลของเขา "ไม่เป็นไรนะ ข้าจะพาเจ้าลงเขาเดี๋ยวนี้แหละ! ใครก็ได้! ใครก็ได้รีบมาเร็ว!"ถนนบนภูเขาขรุขระ เขาคนเดียวไม่สามารถพาจิ่งเหยียนลงเขาไปรักษาได้แต่พวกโจรภูเขาภูเขายังคงต่อต้านอย่างดื้อรั้น คนของเขาไม่สามารถหาโอกาสมาหาเขาได้เลือดไหลออกมาจากซอกนิ้วของเขาอย่างต่อเนื่องมือของเซียวเหิงถือดาบตลอดทั้งปี ฝ่ามือกว้างและหนาใหญ่กว่าผู้ชายทั่วไปแต่ในขณะนี้เขากลับรู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 312
โจมตี!ชั่วขณะหนึ่ง เงาคนในที่มืดโหมกระหน่ํา แสงเย็นวาบปรากฏขึ้น พากันโจมตีโจรภูเขาเหล่านั้นพวกโจรภูเขาไหนเลยจะคาดคิดว่าเหล้าที่ดื่มดีๆ นี้จะถูกฆ่าถึงหน้าบ้าน ชั่วขณะนั้นพวกเขาตื่นตระหนกจนทําอะไรไม่ถูกยังไงก็ตาม พวกเขาเคยชินกับความเป็นความตาย พอได้ยินเสียงตะโกนของหัวหน้าโจรภูเขา พวกโจรภูเขาที่ตื่นตระหนกก็สงบลง และหยิบอาวุธออกมาทีละคนสถานการณ์การต่อสู้นั้นรุนแรงมากเซียวเหิงเดินอ้อมมาถึงหน้ากรงอย่างรวดเร็ว กระบี่ยาวในมือฟันโซ่บนกรงจนขาดหัวหน้าโจรภูเขาทางนั้นสังเกตเห็นสถานการณ์ทางนี้ จึงหยิบมีดพร้าที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาฟันใส่เซียวเหิงทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงไอสังหารจากด้านหลัง เซียวเหิงก็รีบเบี่ยงตัวหลบ กระบี่ยาวโบกสะบัด โจมตีไปยังหัวหน้าโจรภูเขาคนนั้นสิ่งที่ทําให้เซียวเหิงคาดไม่ถึงก็คือ วรยุทธของหัวหน้าโจรภูเขาคนนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลยชั่วขณะหนึ่ง เขาและหัวหน้าโจรภูเขาต่อสู้กันอย่างแยกไม่ออกหางตาเหลือบเห็นจิ่งเหยียนเพิ่งออกจากกรง ก็มีโจรภูเขาบุกโจมตีเขาโชคดีที่จิ่งเหยียนมีดาบอยู่ในมือและสามารถป้องกันมันได้แต่จิ่งเหยียนถูกขังอยู่ในกรงเจ็ดวัน ยังไม่รู้ว่าได้รับความทรมาน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 311
ภูเขาหกชีพจรตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมืองหยงเป่ยเหอโจวเจิ้น เทือกเขาสูงชัน มองจากที่ไกลๆ ดูเหมือนจะมีภูเขาหกลูก จึงได้ชื่อมาดังนี้ภูมิประเทศในภูเขานั้นยากลําบาก ป้องกันง่ายแต่โจมตีไม่ง่าย บวกกับเทือกเขาที่เชื่อมต่อกัน โจรภูเขาเหล่านั้นจึงหลบหนีไปยังภูเขาอื่นได้ง่ายมาก ดังนั้นจึงทําให้โจรภูเขากลุ่มนี้หยิ่งผยองมาหลายปีแน่นอนว่านี่เป็นเพราะการสมรู้ร่วมคิดระหว่างเจ้าหน้าที่และโจรท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆ มืดลงภายในค่ายกลับคึกคักเป็นพิเศษพวกโจรภูเขาก่อกองไฟ ดื่มเหล้าและกินเนื้อ มีความสุขมากจู่ๆ ก็ได้ยินโจรภูเขาคนหนึ่งพูดขึ้นมาทันทีว่า "พี่ใหญ่ ท่านว่าครั้งนี้ใต้เท้าหยูสามารถเอาทองคําหมื่นตําลึงมาได้จริงหรือ?"ตอนนี้หัวหน้าโจรภูเขา มือซ้ายจับขาแกะข้างหนึ่ง มือขวาถือไหเหล้า ดวงตาที่ถูกย้อมด้วยสีเหล้ามีสีขุ่นมัวเล็กน้อย มองชายที่ถูกขังอยู่ในกรงที่อยู่ไม่ไกลแล้วหัวเราะเยาะ"หยูว่านอันบอกว่า คนที่มาครั้งนี้ล้วนเป็นคนของเซียวเหิง คนที่ถูกข้าแทงทะลุหัวใจโดยตรง และคนที่ถูกเจ้ารองตัดแขน รวมกับคนที่อยู่ในกรง สามคนล้วนเป็นรองท่านแม่ทัพของเซียวเหิง"ได้ยินคําพูดนี้ โจรภูเขาพลันตกใจ "เซียวเหิง?
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 310
พูดไป หยูว่านอันก็นำทางเซียวเหิงเข้าห้องหนึ่งในห้อง กลิ่นควาเลือดคละคลุ้งรุนแรงบนเตียงมีใครคนหนึ่งนอนอยู่ เป็นหลัวซ่างนั่นเองตอนนี้เขามิได้นอนหลับแต่อย่างใด ได้ยินวามเคลื่อนไหวดังขึ้นพลันหันขวับ ครั้นเห็นเป็นเซียวเหิง หลัวซ่างเบิกตาโพลงทันใด ดวงตาหม่นหมองแต่เดิมเหมือนได้แสงส่องสว่างเขาพยายามลุกจากเตียงโดยไม่สนความบาดเจ็บบนร่าง แทบจะกลิ้นคลานไปคารวะเบื้องหน้าเซียวเหิงแล้ว “ข้าน้อยคารวะท่านแม่ทัพ!”เสียงสั่นเครือนั้น อัดแน่นไปด้วยความเศร้าโศกสุดพรรณนาสายตาของเซียวเหิง มองไปยังแขนเสื้อฝั่งซ้ายของหลัวซ่างคล้อยหลังการเคลื่อนไหวอันรุนแรงของหลัวซ่าง แขนเสื้อกลับยังคงนิ่งเหมือนว่างเปล่าไหล่ซ้ายของเขา ถูกฟันขาดเกือบถึงสะบักเซียวเหิงสีหน้าคร่ำเคร่ง แรงกดดันรอบกายหนักหน่วงลงอีกหลายส่วน ขยับประคองกายหลัวซ่าง ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นเยือก “บอกมา”หลัวซ่างตามติดเซียวเหิงมานาน ย่อมรู้ดีว่าเซียวเหิงหมายถึงอะไร จึงเอ่ยตอบทันที “ข้าและคนอื่นเดินทางถึงเหอโจวเมื่อสิบวันก่อน หลังจากทำความเข้าใจภูมิศาสตร์ของหุบเขาลิ่วม่ายแล้ว จึงนำทัพขึ้นเขา แต่ไม่เป็นอย่างที่คิด เหมือนโจรภูเขาพวกนั้นเตรียมก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 309
เมื่อได้ยิน เฉียวเนี่ยนกับจิ่งโหรวต่างตะลึงงันทันใด“เจ้าพูดบ้าอะไร!” จิ่งโหรวแทบทนเตะเขาอีกไม่ไหว ทว่าสติที่เหลือบอกนางว่า ทำแบบนี้ไม่ได้สวีหวาชิงต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ถึงได้พูดเช่นนี้!เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่น สะกดความกระวนกระวายในใจไว้ ก่อนเอ่ยถามเสียงเข้ม “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”“แน่นอนว่าพ่อข้าบอกมา!” เมื่อเห็นท่าทีของสตรีทั้งสองเริ่มร้อนรน สวีหวาชิงจึงเผยสีหน้าย่ามใจขึ้น “เมื่อคืนฮ่องเต้ทราบข่าวแล้ว จิ่งเหยียนนำทัพขึ้นโจมตีบนเขา พ่ายแพ้ครั้งใหญ่ สิ้นทั้งกองทัพ!”สี่คำท้ายประโยคนั้น สวีหวาชิงพูดหนักแน่น ซึ่งสี่คำนี้เสมือนเป็นหินก้อนใหญ่ กดทับหัวใจเฉียวเนี่ยนไว้ชั่วขณะหนึ่ง นางถูกสี่คำท้ายประโยคนั้นสะกดไว้จนหายใจแทบไม่ได้ในที่สุดจิ่งโหรวไม่ทนอีกต่อไป พุ่งใส่สวีหวาชิงไม่สนสิ่งอื่นใด “ใครใช้ให้แกพูดจาเหลวไหล! ใครใช้ให้เจ้าแช่งพี่ชายข้า!”หมัดเล็กๆ ของนางนั้นพละกำลังเหลือล้น สวีหวาชิงถูกชกไปสองหมัดต่อกัน รู้สึกหน้ามืดตาลาย ก่อนร่วงผล็อยลงพื้นอีกครั้งเมื่อเห็นจิ่งโหรวคิดจะเข้าไปซ้ำ เฉียวเนี่ยนก็รีบเรียกหนิงซวงเข้าไปรั้งไว้“หนิงซวง พาแม่นางจิ่งกลับจวน!”พูดจบ นางหันมองจิ่งโ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 308
เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเคร่ง สังหรณ์ใจถึงความผิดปกติ “เช่นนั้นนางอยู่ที่ใด?”ไม่คาดคิดว่า ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเบาะแว้งพลันดังขึ้นจากห้องพักเล็กชั้นสองวินาทีต่อมา ชายคนหนึ่งถูกคนผลักออกจากห้องพัก ล้มลงบนระเบียงทางเดินเต็มแรงนั่นคือสวีหวาชิง!แต่เสียงจิ่งโหรวกลับเต็มไปด้วยความความเกรี้ยวกราด ดังออกจากห้องพัก “อันธพาลอะไรกัน ถึงกล้าหาเรื่องข้า! กินข้าวแล้วไม่มีปัญญาจ่ายก็บอกว่าในอาหารมีหนอน ไม่คู่ควรกับพี่สะใภ้ฉันก็บอกว่านางเป็นหญิงมั่วโลกีย์ ข้าว่าเจ้าต่างหากที่มั่วโลกีย์ ทั้งตระกูลเจ้าล้วนแต่มั่วโลกีย์ทั้งสิ้น!”สิ้นประโยคที่เหลือ เก้าอี้ตัวหนึ่งปลิวออกจากห้องพัก กระแทกใส่ร่างสวีหวาชิงอย่างแม่นยำหน้าอกสวีหวาชิงหลั่งเลือดทันใดทว่าจิ่งโหรวสองแขนเท้าสะเอว เดินออกจากห้องพัก ดวงตาคมกริบเขม็งจ้องสวีหวาชิง “ข้าขอเตือนเจ้า ถ้ากล้าทำให้ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดจาถึงพี่สะใภ้ข้าอีกละก็ ข้าจะตีเจ้าทุกครั้งที่เจอ!”หลายวันก่อนสวีหวาชิงได้ยินว่าน้องสาวของจิ่งเหยียนอยู่หลังครัว นึกถึงความอับอายที่ได้รับมาก่อนหน้านี้แล้ว จึงตัดสินใจมาเอาคืนจากจิ่งโหรวแทนดังนั้น เขาจึงโกหกว่ามีหนอนในอาหาร ต้องการให้
