บทที่ 161

อันที่จริงเฉียวเนี่ยนไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลัง ในสายตาของหลินยวน เฉียวเนี่ยนถูกเลี้ยงเอ็นดูเอาใจใส่มา 15 ปี

แต่สำหรับเฉียวเนี่ยน ช่วงเวลาความสุขตลอด 15 ปีนั้น ตอนนี้เป็นเพียงแค่คมดาบ ขอแค่นึกถึง มันก็จะเฉือนอย่างแรงบนหัวใจของนาง

นางบาดเจ็บไปทั้งตัว นางไม่อยากให้หัวใจต้องบอบช้ำตาม

ทว่าตอนนี้ประตูแห่งความทรงจำได้เปิดออก ภาพแห่งความสุขในอดีตทะลักเข้ามาเหมือนสายน้ำ

ดวงตาเฉียวเนี่ยนแดงระเรื่อขึ้นมาทันที จมูกรู้สึกระคายเคืองอย่างมาก

แต่นางก็ไม่อยากให้ท่านโหวหลินได้เห็นสภาพของนาง

นางเลยก้มหน้า ราวกับกำลังพิเคราะห์ถ้วยชาในมือ ทำเหมือนไม่มีอะไร

ทว่านางก็อดไม่ได้ที่จะถามกลับ "หากหลินยวนไม่เคยมีตัวตน หากข้ายังคงเป็นบุตรสาวของจวนโหว ท่านโหวหลินยังคงจะแลกเปลี่ยนตัวข้ากับท่านหมิงอ๋องอยู่ไหม?"

สิ้นเสียงอันแผ่วเบา กลับเป็นความเงียบชั่วอึดใจ

อันที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้สึกเสียใจหลังจากถาม

นางรู้สึกว่าตัวเองน่าขำ

ทำไมนางต้องตามหาคำตอบกับเรื่องสมมุติด้วย?

หลินยวนมีตัวตน นางเองก็ไม่ใช่บุตรสาวจวนโหวอีกต่อไป แน่นอนท่านโหวหลินไม่ได้เสียดายชีวิตของนางเพื่อเอาไปแลกกับเกียรติยศของจวนโหว!

ขณะครุ่นคิด มุ