บทที่ 165

ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน เกินความคาดหมายเกินไป

ฝ่าบาทส่งเสี่ยวลู่จึให้มาช่วย ทำไมเขาถึงเอามีดสั้นแทงหมิงอ๋อง?

เห็นได้ชัดว่าหมิงอ๋องก็ไม่เข้าใจ

เขาจับมือของเสี่ยวลู่จึเอาไว้ พยายามไม่ให้เสี่ยวลู่จึกระชากมีดสั้นออกมาจากตัวเขา ดวงตาจ้องเสี่ยวลู่จึเขม็ง เลือดสดๆ กระอักออกจากปาก "ทะ ทำไม?"

"นางบ่าวเฉียนเอ๋อร์ถูกท่านอ๋องทรมานจนตายที่เฉิงซีเมื่อสามปีก่อน ท่านจำได้ไหม?" เสี่ยวลู่จึจ้องหมิงอ๋องเขม็ง มุมปากเผยรอยยิ้มขึ้นมา "ข้ามาล้างแค้นให้กับนาง!"

แต่ในแววตาของหมิงอ๋องมีแต่ความสับสน

เห็นได้ชัดว่าเขาจำนางบ่าวเฉียนเอ๋อร์ไม่ได้

ท่าทางสับสนนั้นช่างบาดตาเสี่ยวลู่จึ

เขาลืมไปได้อย่างไร?

เขาฆ่าคนสำคัญที่สุดของเขาภายในห้องเล็กๆ ที่มืดสนิท เขาลืมไปได้ยังไง!

ทันใดนั้นก็กระชากมีดสั้นออกมาโดยไม่ได้สนหมิงอ๋องที่กำลังขัดขืน จากนั้นก็แทงซ้ำอีกครั้ง

แทงเข้าไปสี่ห้าแผลราวกับระบายความโกรธ

พอเห็นว่าเสี่ยวลู่จึจะแทงต่อ เฉียวเนี่ยนก็ได้สติขึ้นมาและผลักเสี่ยวลู่จึออกไป

หมิงอ๋องหมดแรงล้มกับพื้น เลือดไหลนองท่วมตัวไม่หยุด

เฉียวเนี่ยนรีบเข้าไปหาและกดบาดแผลของหมิงอ๋อง แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "ไม่เ