บทที่ 7 จับจ้อง หูผึ่ง

บรรยากาศบริเวณเขตสังสรรค์ในยามเย็นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ร้านค้าเรียงรายสองข้างทาง มีทั้งนักเรียนและผู้คนจากในเมืองใกล้เคียงเดินทางมาจับจ่ายใช้สอยของกินและของใช้มากมาย

ทุกคนต่างเร่งรีบเพื่อให้ทันเวลากลับเข้าไปในหอพัก ต่างจากพวกเขาซึ่งเป็นนักเรียนคลาสเอส สิ่งหนึ่งที่ได้รับการอภิสิทธิ์เหนือนักเรียจากคลาสอื่นก็คือ พวกเขาสามารถกลับเข้าหอพักในยามวิกาลแค่ไหนก็ย่อมได้ ต่างจากนักเรียนคนอื่นที่เมื่อนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มก็ต้องรีบกลับเข้าหอพักแล้ว

ระหว่างที่กลุ่มของเจย์เนสกำลังเดินผ่านร้านอาหารและร้านขนมมากมาย เสียงหัวเราะและบทสนทนาของกลุ่มเพื่อนก็ดังไปตลอดทาง มิหนำซ้ำยังมีสายตาจากบรรดาสาว ๆ คอยจับจ้องมาตลอดทางอีกต่างหาก

‘อึดอัดดีแท้...’ เจย์เนสคิดในใจขณะเดินไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง

แต่ทันใดนั้น สองขายาวก็ต้องหยุดชะงักราวกับเสียอาการไปชั่วครู่เมื่อพบเจอร่างบางที่ดูคุ้นตา กำลังยืนหันหลังมองป้ายประกาศอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้าร้านหนังสือเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ตรงมุมหนึ่ง

ดวงตาคมจับจ้องเธอเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเบือนหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้พวกเพื่อน ๆ ทันสังเกตเห็นและเกิดเป็นประเด็นสนทนาได้

และก็ทันเวลาพอดี เพราะหลังจากที่เขาละสายตาจากเธอแล้ว เดอะแก๊งก็หันไปทางหญิงสาวพอดิบพอดีเชียวล่ะ

“เอ๊ะ นั่นไง แม่สาวฟลอเรนซ์” เอเดรียนพูดขึ้นเมื่อมองเห็นหญิงสาวผมสีบลอนด์

อาเรียที่ได้ยินเหมือนคนเรียกชื่อตัวเองก็รีบหันมองหาต้นเสียง ก่อนจะเห็นกลุ่มผู้ชายที่กำลังมองมาทางนี้ แต่ก็ยังไม่วายที่สายตาเจ้ากรรมจะเหลือบไปเห็นว่าในกลุ่มนั้นมีร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ด้วย

เมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็ชะงักไปเล็กน้อย ถึงแม้ในกลุ่มมนั้นจะมีคนยืนอยู่มากมาย แต่สายตาของเธอก็ยังจับจ้องมุ่งตรงไปที่เขาเพียงคนเดียว

สายตาคมกริบของเจย์เนสเองก็เหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนจะรีบเบือนหน้าหไปนี และเมื่อเห็นว่าเขาก็มองมาอาเรียจึงรีบหลุบตาลงอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหาโอกาสเหลือบมองอยู่เป็นระยะ

เจย์เนสดึงสีหน้าเรียบเฉย ท่าทางของเขาดูเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งงสอ้นก่อนจะค่อย ๆ ก้าวทีละเล็กละน้อยไปหลบอยู่ข้างหลังเพื่อนตัวเองเพื่อหลบให้พ้นจากสายตาของเธอที่เอาแต่จ้องมองมาอยู่นั่นแหละ

“เธอมองใครน่ะ” เอเดรียนพูดขึ้นเบา ๆ เพื่อไม่ให้อาเรียแตกตื่นจนเกินไป ก่อนจะลองคาดการณ์ตามสายตาของเธอที่มองไปยังจุดเป้าหมาย

และไม่นานเขาก็เริ่มเข้าใจ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้เจย์เนสพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นี่ องค์ชาย ไม่สนใจเข้าไปทักทายเธอหน่อยเหรอ เธอมองนายอยู่นะ”

คำพูดของเอเดรียนเรียกเสียงหัวเราะขำขันจากเดอะแก๊ง เซบาสเตียน และ ลูคัส ต่างส่งสายตาหยอกล้อไปทางเจย์เนส

เห็นแบบนั้นร่างสูงก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมส่ายศีรษะไปมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่สน”

เอ่ยตอบแบบประหยัดคำพูดอีกเช่นเคย ก่อนจะหมุนตัวเดินนำพวกเขาไปยังร้านอาหารที่ตั้งใจว่าจะไปตั้งแต่แรก

“อะไรเนี่ย ทำไมใจร้ายแบบนี้เล่าองค์ชาย” เอเดรียนเอ่ยไล่หลังเขาไป แต่มีหรือที่เจ้าชายน้ำแข็งอย่างเขาจะสนใจ

“กับสาวสวยยังไม่เว้นอีก” เซบาสเตียนเสริมด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“นี่ พวกนายก็พูดกันเบา ๆ หน่อยสิ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป ทั้งโรงเรยนตกคึกครื้นแน่” ลูคัสกล่าวปนเสียงขบขัน

และสุดท้าย ทุกคนก็ได้รับโอวาทจากเจ้าชายน้ำแข็งกันอย่างถ้วนหน้า “ไร้สาระ”

ได้ยินแบบนั้นทุกคนก็เงียบลง ก่อนจะเหลือบมองหน้ากันพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เจย์เนสเห็นแบบนั้นก็ยิ่งภอนหายใจหนักแล้วเดินนำพวกเขาเข้าไปในร้านจุดหมาย

ขณะเดียวกัน อาเรียที่เห็นว่ากลุ่มของเจย์เนสเดินทิ้งห่างออกไปแล้ว ก็หันกลับมาสนใจป้ายประกาศตรงหน้าตามเดิม

ป้ายที่เธอกำลังอ่านคือเป็นข้อความเกี่ยวกับการรับสมัครนักเรียนช่วยงานในห้องสมุดของเขตสังสรรค์ในช่วงสุดสัปดาห์ นี่จึงเป็นโอกาสพอเหมาะพอเจาะ

เธอมีความคิดอยากจะหาเงินค่าใช้จ่ายเพิ่ม ไม่รู้หรอกว่าลูกคุณหนูผู้ตกอับอย่างเธอจะทำได้ไหม แต่หากไม่ลองดูก็จะไม่มีวันได้เรียนรู้

เธอหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋าก่อนจะจดรายละเอียดของงานลงไปในนั้นเพื่อประกอบการตัดสินใจ

เฮ้อ น่าเสียดายที่เวลาเคอร์ฟิวของนักเรียนคลาสอื่นคือสองทุ่ม เพราะฉะนั้นหากเธอทำงานเสริมก็จะได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น

แต่ถ้าหาก...มีนักเรียนคลาสเอสคอยอยู่ด้วยตอนกลับเข้ารั้วโรงเรียนและอ้างสิทธิ์ให้เธอได้...แบบนั้นก็คงดี

เมื่อคิดได้ดังนั้น ในสมองก็เริ่มคิดถึงภาพของร่างสุงที่เธอเพิ่งเจอเมื่อครู่ขึ้นมา แต่แล้วเธอก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมา

อย่าคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้หน่อยเลยอาเรีย...หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นยังไม่เข็ดอีกหรือไง เธอทำให้เขาลำบากขนาดนั้น หากเขายังยอมช่วยเธออยู่ก็คงจะเป็นพ่อพระเกินไป

นอกจากนี้หากไปยุ่งกับเขาอยู่บ่อยครั้งแบบนี้ มีหวังกลุ่มสาว ๆ พวกนั้นได้หาทางเล่นงานเธออีกแน่

เช่นนั้นแล้วเธอจึงไม่มีทางเลือกมากนัก ทำในเวลาที่มีก็พอแล้วล่ะ...

อีกด้านหนึ่ง เจย์เนสรวมถึงกลุ่มเพื่อนของเขานั่งอยู่ในร้านอาหารเปิดใหม่ ทุกคนต่างพูดคุยหัวเราะสังสรรค์

“อาหารอร่อยอยู่นะ”

“ใช้ได้เลย”

“ปักหมุดเป็นร้านประจำดีกว่า”

แต่ก็จะมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่เข้าพวกเอาเสียเลย

เจย์เนสนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ดวงตาคมของเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับอาหารตรงหน้าเลยสักนิด เมื่อสักครู่ที่บังเอิญเจอกันทำให้เขาพอจะทราบว่าเธอกำลังหางานพิเศษทำอยู่

ดูเหมือนว่าเรื่องที่บ้านเธอขัดสนจะเป็นเรื่องจริงสินะ เจย์เนสคิดในใจ แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนว่าเขาจะเริ่มวิเคราะห์เรื่องของเธออย่างเสียอดไม่ได้

มาคนเดียวเหรอ ไม่มีเพื่อนเลยหรือไง หรือแม้แต่เรื่องที่ว่าเธอจะสามารถทำงานพิเศษได้จริงน่ะหรือ เพราะดูจากลักษณะของเธอแล้ว จะต้องเป็นคุณหนูที่ทางบ้านเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมเป็นแน่

เดี๋ยวนะ แล้วทำไมจะต้องมาใส่ใจเรื่องของเธอคนนั้นด้วยเล่า จะทำอะไรมันก็เรื่องของเธอสิเจย์เนส ไม่ใช่เรื่องของแกเลย

“ให้ตายเถอะ ช่วงนี้เหม่อบ่อยนะองค์ชาย”

“ดูเหมือนว่าใจจะลอยไปหาใครเข้าหรือเปล่าเนี่ย”

เสียงจากสองหนุ่มเพื่อนรักเอ่ยแซวขึ้นเมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่งไปนาน แต่ก็อย่างว่า เขาไม่ใช่คนกระโตกกระตากพอที่จะร้อนรนให้พวกนั้นจับได้อยู่แล้วล่ะ

“ไร้สาระ” เป็นคำพูดที่เขาใช้เอาตัวรอดได้กับทุกสิ่งอย่างที่พวกนี้แซว แต่ดูเหมือนในครั้งนี้จะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก

“นั่น ฟลอเรนซ์หนิ!” ลูคัสเอ่ยพร้อมชี้ไปยังอาเรียที่เดินเข้ามาภายในร้านอาหารแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

มันจะไม่เกิดเป็นประเด็นอะไรเลยหากเธอเพียงแค่เดินเข้ามาเฉย ๆ แต่ที่มันกลายเป็นเรื่องน่าแตกตื่นก็เพราะเจ้าชายน้ำแข็งอย่างเจย์เนสที่หันขวับไปมองตรงจุดที่ลูคัสชี้ไปอย่างเสียอดไม่ได้

“มีอาการว่ะ...” เอเดรียนกับลูคัสแอบกระซิบกระซาบกัน ก่อนจะได้รับสายตาคมกริบของเจย์เนสเป็นการตอบแทน

“สงสัยคงไม่ต้องใช้บริการสาว ๆ ที่ฉันเรียกมาให้แล้วล่ะมั้ง ถ้าจะไม่สนใจขนาดนี้”

ไม่ว่าเปล่ายังชี้ไปยังที่นั่งข้าง ๆ เมื่อนั้นร่างสูงจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีหญิงสาวนั่งอยู่ข้าง ๆ ตนเองด้วย

เธอเป็นนักเรียนหญิงจากคลาสอื่นที่เอเดรียนเชิญให้มานั่งร่วมทานอาหารด้วยกัน แต่ละคนช่างสวยสะพรั่งแต่ฐานะทางบ้านตอนนี้ค่อนข้างขัดสน นั่นเป็นสาเหตุที่เอเดรียน เชื้อเชิญมาได้ เพราะเขามีค่าตอบแทนให้นั่นเอง

แต่ถึงแม้จะไม่ได้ค่าตอบแทน ใคร ๆ ก็อยากมานั่งอยู่กับแก๊งชายหนุ่มพวกนี้อยู่แล้วล่ะ

ไม่ทันหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเจย์เนสก็พยายามส่งยิ้มหวานไปให้เขาส่ง ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามานั่งให้ใกล้ชิดมากขึ้น

“เป็นอะไรหรือเปล่าเจย์เนส ทำไมขมวดคิ้วแบบนั้นล่ะ”

เจย์เนสไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่จับจ้องไปทางเคาน์เตอร์ที่อาเรียฟลอเรนซ์กำลังยืนพูดคุยกับใครบางคนอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นพนักงานประจำร้าน

อย่าบอกนะว่าจะมาทำงานที่นี่...เจย์เนสคิดในใจก่อนจะหันมองสำรวจรอบร้าน ลักษณะของตัวร้านนั้นเหมือนบาร์ดี ๆ นี่เอง

แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากมาย ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของเขามากขึ้น เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนตักของเจย์เนสพร้อมใช้เรียวแขนคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะกดใบหน้าหล่อเหลานั้นให้เข้าหาตัวเอง

แต่ทว่าสายตาของเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับผู้หญิงที่อยู่บนตักเลยแม้แต่น้อย แต่กลับปรายสายตาคมมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเวทีแสดงดนตรีสดของร้านแทน

ดูเหมือนว่าจะมาทำงานที่นี่จริง ๆ สินะ...

“คืนนี้กลับดึกหน่อยแล้วกัน” อยู่ ๆ เขาก็ตัดสินใจหันไปบอกกล่าวกับเพื่อน ๆ เช่นนั้น เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนทันที

“อะไรกัน แค่นี้ก็เครื่องติดแล้วเหรอองค์ชาย”

ทุกคนต่างคิดว่าเป็นเพราะหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของเขาอย่างสบายใจเฉิบ แต่หารู้ไม่ว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด หรืออย่างน้อยก็ตอนนี้...