บทที่ 9 ยุ่งเรื่องของเธอ

วันรุ่งขึ้นช่วงหลังเลิกเรียน อาเรียก็รีบไปยื่นใบสมัครขอทำงานที่ห้องสมุดโรงเรียน

งานส่วนใหญ่ที่นี่จะเป็นการจัดเรียงหนังสือที่นักเรียนคนอื่น ๆ นำมาคืนใส่เข้าชั้นให้เรียบร้อย หรือในบางครั้งก็อาจต้องช่วยอาจารย์บรรณารักษ์ในการอำนวยความสะดวกการหยิบยืมหนังสือเล่มต่าง ๆ และงานทั้งหมดนี้ จะได้ทำเพียงช่วงพักกลางวันและช่วงบ่ายหลังเลิกเรียนไม่เกินหกโมงเย็นเท่านั้นแหละ

ก็ถือว่าเป็นงานที่สบายใช้ได้เลยทีเดียว นอกจากนี้เธอยังชอบใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับหนังสือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

แต่อย่างไรวันนี้เธอก็ยังต้องไปร้องเพลงที่ร้านอาหารตามที่รับปากกับผู้จัดการร้านอยู่ดี อย่างน้อยก็จะได้เก็บเงินบางส่วน และหากชวดงานนี้ก็จะไม่เสียโอกาสไปโดยสูญเปล่าด้วย

เพียงแต่...

‘เชื่อฉัน งานห้องสมุดดีกว่าเยอะ’ อยู่ ๆ เธอก็หวนนึกถึงคำพูดของเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น แล้วก็ลำบากเธอมานั่งชั่งใจอีก...

แต่ตอนนี้ที่บ้านเธอก็ยังไม่ถือว่าไม่ได้มีปัญหาขนาดที่จะต้องไปลำบากทำงานขนาดนั้นหรอก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากจะทำอะไรที่พอจะช่วยเหลือได้บ้าง

ระหว่างที่กำลังนั่งคิดอย่างถี่ถ้วนเวลาก็ค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็ไม่ได้ไปร้องเพลงที่ร้านอาหารจนได้...

พึ่บ!

ก่อนที่อาเรียจะทันได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อยต่อ ร่างสูงของใครบางคนที่ไม่ได้รับเชิญก็เดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้างกัน

“นาย?”

อาเรียมีสีหน้าตกใจ ตอนแรกเธอไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยทักทายเขาอย่างเป็นทางการให้มากกว่านี้หรือเปล่า แต่ด้วยความที่เพิ่งนึกถึงคำพูดของเขาไปอีกฝ่ายก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเสียอย่างนั้น ตายยากเสียจริง! นั่นจึงทำให้เธอไม่รู้จะวางตัวอย่างไร

เจย์เนสหันมองเธอทันควันเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเสียงหลง คิ้วหนาขมวดพันกันวุ่น เหมือนเป็นเชิงเอ่ยถามว่า ‘อะไร’

อีกฝ่ายเห็นเขาจ้องมองมาก็รีบหลุบตาลงทันที ก่อนจะพึมพำเพียงให้ตัวเองได้ยิน “ที่ก็มีตั้งเยอะ...”

เธอเปล่ารังเกียจนะ แค่ประหม่าเกินกว่าจะทำใจให้เขาอยู่ใกล้ได้

ถึงจะเป็นแค่เสียงพึมพำ แต่การรับรู้ของแวมไพร์นั้นไวมาก ทำให้เขาจับใจความได้ทุกคำพูดที่เธอพ่นออกมา ก่อนจะสวนกลับด้วยท่าทีเย็นชายิ่งขึ้นกว่าเดิม

“เธอก็ไม่ได้เขียนชื่อเอาไว้บนโต๊ะสักหน่อย”

อาเรียได้ยินแบบนั้นก็เปลือบมองพร้อมสายตาประหลาดใจ ‘นี่พูดเบาจนแทบจะเรียกได้ว่าแอบคิดในใจ เขายังรู้อีกเหรอ’

เจย์เนสไม่ยี่หระต่อท่าทีของเธอแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่นั่งลงแล้วเปิดหนังสืออ่านด้วยความสบายใจ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งราวรูปน้ำแข็งทำให้อาเรียที่กำลังจ้องมองถึงกับหลุดเข้าไปในภวังค์อย่างช่วยไม่ได้

“มองขนาดนี้ เก็บเอาไปมองที่ห้องด้วยเลยไหม” เขาพูดแต่ก็ยังไม่ได้ละสายตาออกจากหนังสือแม้แต่น้อย

“นายเองก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“อะไร...”

“อ่านแบบนั้นรู้เรื่องด้วยเหรอ?”

“?”

“ฉันว่าตีลังกาอ่านน่าจะง่ายกว่านะ ถ้าถือหนังสือแบบนั้นน่ะ...” อาเรียเอ่ยเสียงแผ่ว ท่าทีเหมือนคนไม่กล้าพูดอย่างตรงไปตรงมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เขาฉุกคิดได้

“.....”

ใบหน้าหล่อขึ้นสีจนลามไปถึงใบหู ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเก็บหนังสือของตัวเองก้าวยาวออกไปที่ห้องสมุดทันที

เมื่อพ้นเขตห้องสมุด เขาก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก อย่างหนึ่งเป็นเพราะเขาเจอเธออยู่ในห้องสมุดแทนที่จะต้องไปหาตัวในร้านอาหาร

นี่คือเบื้องหลังในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ เขาเพียงแค่มาสังเกตการณ์ว่ายัยแมวขโมยยอมรับความคิดเห็นเรื่องการทำงานที่ห้องสมุดของเขาหรือเปล่า จึงอยากมาดูให้แน่ใจก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นหรอกนะ!

แต่เมื่อสักครู่นี้มันอะไรกัน บ้าเอ๊ย เจย์เนส วันนี้แค่เจอเธอเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ทำเรื่องขายหน้าขนาดนั้นได้แล้วเหรอเนี่ย

ร่างสูงยกมือขึ้นกอบกุมขมับอย่างเหนื่อยหน่าย เห็นทียัยคนนี้จะอันตรายกว่าที่คิดเอาไว้ ควรอยู่ให้ห่างจะดีเสียกว่า

เมื่อดึงสติกลับมาได้ เขาก็รีบเดินตรงกลับไปที่หอพักชาย เพื่อออกไปทานข้าวกับเพื่อน ๆ อย่างที่ทำเป็นประจำ

หลังจากเหตุการณ์ในห้องสมุดวันนั้น จึงทำให้เจย์เนสต้องคอยเว้นระยะห่างกับเธอ ทั้งที่จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ใกล้ชิดขนาดนั้นสักหน่อย

แต่ทุกที่ที่เขาไปมันกลับมีเรื่องของเธออยู่ตลอดเลยเนี่ยสิ ให้ทำไงได้ หรืออันที่จริงแล้วเธอเป็นหัวข้อสนทนาปกติของนักเรียนในโรงเรียน แต่เขาเพิ่งจะถูกสะกิดใจให้ได้ยินมันอย่างนั้นเหรอ

“เจย์เนส...” เสียงหวานดังขึ้นจากข้าง ๆ เมื่อหันไปยังต้นเสียงก็เจอดวงหน้าหวานสวยกำลังโบกมือมาให้เขาอย่างเป็นมิตร ดูเหมือนว่าเธอจะได้งานในห้องสมุดอย่างสมใจอยากแล้วสินะ

เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แปลกแต่อย่างใด แต่คำถามก็คือ ตัวเขาเองนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่

เฮ้อ ช่วงนี้ชอบหลงเดินมาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง เหมือนเป็นอัตโนมัติแทบจะตลอดเลย คิดในใจพลางก้มหน้ามองหนังสือที่อยู่ในมือของตัวเองก่อนจะพบว่ามันเป็นวรรณกรรมเกี่ยวกับความรักของมนุษย์และแวมไพร์

เมื่อเห็นแบบนั้นเขาจึงรีบวางมันกลับเข้าชั้นไปแทบจะทันที ก่อนจะหันหลังให้หญิงสาวที่ยังยืนมองเขาอย่างพินิจแล้วรีบเดินจากไป

อาเรียเห็นแบบนั้นก็หน้ามุ่ยลงเล็กน้อย ว่าเหตุใดเขาจึงต้องเมินกันถึงขนาดนี้ด้วย หรือว่าเธอไม่น่าคบเป็นมิตรสหายด้วยอย่างนั้นหรือเปล่า

แต่ความจริงแล้วนั้นเขาไม่ได้หายออกไปไหนไกลจากอาณาเขตของเธอเลยแม้แต่น้อย หลังจากเดินหันหลังหนีไปแล้ว ก็มาอยู่ตรงช่องชั้นวางหนังสือที่อยู่ห่างจากจุดที่เธอยืนไปประมาณสี่ถึงห้าล็อก แต่ถึงอย่านั้นเขาก็ยังจับจ้องเธอได้อย่างไม่เป็นปัญหา

“เกือบไปแล้ว อย่าเข้ามาใกล้ฉํนเกินไปสิ...” เจย์เนสพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะไปหาที่นั่งตรงมุมห้องสมุดที่พอจะให้ตัวเองอยู่ในซอกหลืบได้

รอจนกระทั่งอาเรียเลิกงานที่ห้องสมุดตามเวลาแล้ว เขาจึงเก็บของแล้วเดินออกไปก่อนที่เธอจะทันได้ไหวตัวทัน

ผู้หญิงอะไรอันตรายเป็นบ้า หรือนี่จะเป็นแผนการอย่างที่ทุกคนต่างพูดถึง ว่าท่านมาร์ลอนแห่งตระกูลฟลอเรนซ์กำลังหาชายหนุ่มจากตระกูลสูงศักดิ์เพื่อมาแต่งกับบุตรสาวของเขา

แม่สาวฟลอเรนซ์หว่านสเน่ห์ได้ดีจนน่าตกใจ คงเป็นเพราะทางบ้านอบรมเรื่องการวางตัวและมารยาทมนการโปรยสเน่ห์มาอย่างดี เธอแค่ตั้งใจจะจับผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย

เจย์เนสคิดถึงความเป็นไปได้ และหากเป็นเช่นนั้น ก็ต้องขอบอกเลยว่าทำได้ดีจนเขาเกือบจะหลงกลเชียวล่ะ รู้ว่าการคิดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดี แต่เขาก็อดสงสัยเสียไม่ได้

แต่สิ่งที่พลาดไปก็คือ เขาไม่ได้ไตร่ตรองความรู้สึกของตัวเองอย่างถี่ถ้วนเลยแม้แต่น้อย ว่าแท้จริงแล้วรู้สึกอย่างไรกันแน่ ก็เขาไม่เคยเสียอาการขนาดนี้เลยนี่นา ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฟลอเรนซ์ทั้งนั้น

พูดง่าย ๆ ก็คือเขาตั้งใจจะดึงทุกอย่างมาโทษยกเว้นตัวเองนั่นแหละ

“นี่ องค์ชาย” เสียงเรียกของเซบาสเตียนทำให้เขาดึงสคิกลับมา ก่อนจะพบว่าตัวเองกำลังยืนจังงังอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่นรวม

“เอ๊ะ?”

“เป็นอะไรไป เรียกตั้งนานกว่าจะตอบ”

“เปล่าหนิ ขอตัวนะ”

ว่าจบก็รีบกระชับสายสะพายกระเป๋าแน่นแล้วเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไป