บทที่ 12 จงใจหักหน้ากันหรือเปล่า

“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมพ่อรูปหล่อ” เอเดรียนกระซิบแซวกับเซบาสเตียน แต่ถึงจะกระซิบด้วยเสียงที่เบาแค่ไหน เจย์เนสก็ได้ยินอยู่ดี

สายตาคมปรายมองเพื่อนของตน ทำให้พวกเขาต้องรีบหลบสายตาแล้วแอบไปหัวเราะอย่างชอบใจกันยกใหญ่

“มีธุระอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ลึก ๆ แล้วก็ให้ความสนใจอยู่ไม่น้อยว่าเธอจะพูดเรื่องอะไรกันแน่

อาเรียเม้มปากเล็กน้อย ขณะที่มองสายตาของเขา เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะพูดออกไปเลยดีไหม แต่เมื่อเห็นว่าเพื่อน ๆ ของเจย์เนสต่างจ้องมองเธอด้วยความอยากรู้ เธอก็เปลี่ยนใจ

“ไปคุยตรงนู้นได้ไหม?” เธอเอ่ยพร้อมชี้ไปยังมุมที่ไกลออกไปจากกลุ่มเพื่อนของเขาเล็กน้อย

เจย์เนสถอนหายใจ อนแรกอาเรียคิดว่าเขาจะไม่ยอมเดินไปตามคำขอ แต่แล้วไม่นานเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมพร้อมจะเดินไปกับเธอเสียอย่างนั้น

“หวังว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ” ว่าจบก็เดินนำไปตรงจุดที่เธอชี้มาเมื่อสักครู่

ในขณะเดียวกันกลุ่มเพื่อนของเขาก็ยังนั่งหัวเราะคิกคักส่งสายตาแซวตามหลังทั้งสองคนไป

“แหม องค์ชาย มีสาวเรียกไปคุยส่วนตัวด้วยแฮะ” เอเดรียนเอ่ยแซวไล่หลังไป

“อยากใส่ใจจังเลยว่าเรื่องอะไร” ลูคัสเองก็ไม่น้อยหน้า เอ่ยแซวไปพร้อมกัน ในขณะที่เซบาสเตียนก็นั่งกอดอกแล้วเอาแต่หัวเราะตามวาทะของพวกเพื่อน ๆ ไปด้วย

หลังจากทั้งคู่เดินมาถึงที่หมายแล้ว เจย์เนสก็หมุนตัวหันกลับมาแล้วรอให้เธอพูดธุระที่อยู่ในใจออกมา แต่จนแล้วจนรอดอาเรียก็ยังเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าเป็นกังวลอะไรขนาดนั้น แต่ยิ่งเงียบอยู่แบบนี้บรรยากาศก็ดูจะตึงเครียดมากยิ่งขึ้นไปใหญ่

เสียงลมที่พัดใบไม้ไหวไปมาไม่ได้ช่วยลดความตึงเครียดที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเลยสักนิด ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“ว่าไง มีอะไร?” เจย์เนสเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปนานแล้ว จึงตัดสินใจถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบอีกครั้งน้ำเสียงของเขานิ่งเฉย ดวงตาสีแดงจับจ้องอาเรียเหมือนกำลังรอคำตอบ

ท่าทีของเขาทำให้อาเรียที่ตั้งใจจะพูดบางอย่างกลับรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เธอหลบสายตาของเขาเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจนัก

“ฉัน...คือช่วงนี้...ไม่ค่อยได้เจอนายเลยนะ” อาเรียโยงออกนอกประเด็นไปไกลมาก เพราะไม่กล้าพูดตรง ๆ เหมือนเป็นการเดินอ้อมไปมาก่อนจะพุ่งเข้าจุดหมายอย่างไรล่ะ

เจย์เนสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น ถึงแม้แวตาจะนิ่งเรียบ แต่ก็ยังฉายแววสงสัยอยู่มากโข

“เธอเรียกฉันมาเพื่อพูดเรื่องนี้เนี่ยนะ” เจย์เนสแค่นหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อ “เราอยู่กันคนละคลาส แปลกตรงไหน” น้ำเสียงยังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่ภูมิใจเอาไว้เถอะ เขาพูดกับเธอด้วยประโยคที่ยาวกว่าเพื่อนในห้องบางคนเสียอีก

คำว่า "คนละคลาส" ของเขาเหมือนกั้นระยะห่างระหว่างทั้งสองให้ชัดเจนขึ้นไปอีก อาเรียเม้มปากแน่น บอกตามตรง มันทำให้เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจไม่ออกเข้าไปใหญ่

แต่ในใจเธอก็ยังพยายามรวบรวมความกล้าที่จะพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก

‘ใจเย็นไว้อาเรีย แค่พูดออกไป... ชวนเขาไปงานคริสต์มาสแค่นั้นเอง จะยากอะไร’ เธอสูดหายใจลึก ในขณะที่ร่างสูงตรงหน้าก็ขมวดคิ้วมงเธอด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน

“นาย...อยาก-”

ยังไม่ทันจะได้เริ่มต้นประโยคดีเลย เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งสองจึงหันไปมองแทบจะพร้อมกัน ก่อนจะพบว่าเป็น แคทลีน คาร์ลตัน ที่กำลังเดินตรงมาหาเจย์เนสพร้อมรอยยิ้มเขินอาย

เธอเป็นนักเรียนหญิงจากคลาสเอ ซึ่งก็เรียกได้ว่าเป็นที่ชื่นชอบในหมู่หนุ่ม ๆ พอตัว ด้วยลักษณะนิสัยอ่อนหวาน เรียบร้อย พูดง่าย ๆ ก็คือ เธอเป็นหญิงสาวที่ผู้ชายอยากจะได้มาเป็นคู่ครองนั่นแหละ

นอกจากนี้เธอไม่ได้มาคนเดียวด้วย ยังมีกลุ่มเพื่อนสาวของเธอยืนเหมือนรอให้กำลังใจอยู่ข้างหลัง

ไม่รอช้า แคทลีนก็ยื่นซองจดหมายมาให้เจย์เนสพร้อมท่าทีเขินอาย ต่างจากอาเรียที่ยืนอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมาสักที มันทำให้เธอเห็นความแตกต่างของตัวเองกับแคทลีนได้อย่างชัดเจน

เจย์เนสมองซองจดหมายในมือของหญิงสาว เขาคิดว่ามันคงเป็นจดหมายซองสุดท้ายแล้ว จึงรับมันไว้โดยที่แคทลีนยังไม่ต้องพูดอะไรด้วยซ้ำ

ทำเอาสาว ๆ ที่ยืนเชียร์อยู่ข้างหลังถึงกับกรี๊ดกร๊าดไปพร้อมกัน

ส่วนอาเรียก็ยืนนิ่งชะงักไปเหมือนถูกตัดบทที่เธอกำลังทำใจจะพูดได้แล้วไปเสียดื้อ ๆ

“ฉันจะรอที่หน้าห้องโถงประชุมนะ” แคทลีนบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะวิ่งกลับไปหากลุ่มเพื่อนของตัวเองด้วยท่าทีร่าเริง ทิ้งให้เจย์เนสและอาเรียยืนอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

สายตาคมก้มมองซองจดหมายของแคทลีนในมือ ก่อนจะเหลือบมองอาเรียที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

“ว่าไง ฟลอเรนซ์ สรุปเธอจะพูดไหม”

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” เธอยกยิ้มขึ้นแต่เหมือนจะเป็นรอยยิ้มที่เกิดจากการฝืนเสียมากกว่า ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้เจย์เนสยืนงุนงงกับประโยคที่เธอยังพูดไม่จบ

“นี่เดี๋ยวสิ ฉันยังคุยไม่รู้เรื่องเลย”

หลังจากที่เดินหนีออกมาแล้ว อาเรียก็รีบไปหาที่เงียบ ๆ เพื่อนั่งอยู่คนเดียว น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาทำให้เธอรู้สึกสับสน ‘นี่จะร้องไห้ไปทำไมกัน…เขาไม่ได้สำคัญขนาดนั้นสักหน่อย...’

ในมุมมองของอาเรีย เธอคิดว่าเจย์เนสดูออกอยู่แล้วว่าเธอต้องการจะพูดอะไร แต่เขาก็จงใจจะหักหน้าเธอ ใช่สิ ใครมันจะอยากให้ผู้หญิงที่ที่บ้านใกล้จะล้มละลายควงคู่ออกงานใหญ่แบบนั้นกันล่ะ

น้ำตาหยดลงบนหลังมือของเธอช้า ๆ แม้เธอจะพยายามเช็ดออก แต่มันก็ยังคงไหลลงมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

เธอกอดเข่ากับตัวเองแน่น พยายามปล่อยให้ความรู้สึกหนักอึ้งในใจค่อย ๆ คลายลงไปตามน้ำตาที่รินไหล

หลังจากใช้เวลารวบรวมสติให้สงบลงได้แล้ว เธอก็มานั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับกระดาษวาดรูปตรงหน้า แต่เธอไม่ได้วาดอะไรเลย ความคิดในหัวของเธอยังคงหมุนวนกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน

‘น่าขายหน้าที่สุด’ อาเรียตัดพ้ออยู่ในใจไม่นาน เสียงตรงหน้าประตูห้องชมรมศิลปะก็ดังขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองตรงไปที่ประตู ก่อนจะพบกับผู้มาเยือนในที่สุด

“โทษที ฉันไม่คิดว่ามีคนอยู่น่ะ”

เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ตามมาด้วย มาร์คัส โรเวลล์ นักเรียนชายจากคลาสเอ ซึ่งก็ตือคนที่เคยชวนเธอไปงานคริสต์มาสก่อนหน้านี้นั่นเอง เพียงแต่ครั้งนี้แทนที่จะมีกลุ่มเพื่อนมากันอีกสามคน แต่กลับมีเขาเพียงคนเดียว

อาเรียเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยท่าทีฉงน “นายมาทำอะไรเหรอ?”

“มาเก็บรูปที่วาดค้างเอาไว้น่ะ แล้วเธอ...มานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวทำไม” มาร์คัสที่เห็นว่าอาเรียดูสนใจรื่องของตนเอง จึงถือโอกาสนั้นนั่งคุยกับเธอตามลำพังไปด้วยเลย

“ไม่มีอะไรหรอก แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”

“เหรอ แล้วคิดเรื่องงานวันคริสต์มาสได้หรือยัง ฉันยังรอคำตอบจากเธออยู่นะ จนถึงวินาทีสุดท้ายเลย”

คำพูดนั้นทำให้อาเรียชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “นาย...ยังรอฉันอยู่อีกเหรอ?”

มาร์คัสที่เห็นดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจก็หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู “ก็ใช่น่ะสิ ฉันเองก็ไม่รู้จะชวนใครแล้วถ้าไม่ใช่เธอ”

“นายไม่อายหรือไง ที่จะต้องเดินคู่กับฉันในงานใหญ่แบบนั้นน่ะ” น้ำเสียงของอาเรียเต็มไปด้วยความประหม่า กลัวว่าเขาจะครุ่นคิดถึงเรื่องนั้นแล้วเปลี่ยนใจไม่ชวนตัวเองแล้ว

เหมือนอย่างที่อีกคนทำอย่างไรล่ะ!

“มีอะไรน่าอายกัน เธอออกจะสวยเพรียบพร้อมขนาดนี้ ใคร ๆ ก็อยากได้เป็นคู่คงในงานใหญ่อยู่แล้ว”

“แต่ว่า ที่บ้านฉัน...”

“เรื่องนั้นปล่อยมันไปเถอะ ให้มันเป็นเรื่องของคนใหญ่คนโตเขาไป แต่สำหรับฉัน ไม่ว่าฐานะทางบ้านเธอจะเป็นยังไงฉันก็ไม่สนหรอก”

อาเรียเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ยังไม่ได้ตอบรับในทันทีหรอก

“ฉันว่าเธอควรไปสนุกด้วยกันนะ หลังจากเรียนมาตลอดหลายเดือน” เขายังส่งยิ้มอบอุ่นมาให้อีก เป็นการหว่านล้อใครั้งสุดท้าย “ว่าไงฟลอเรนซ์ เธออยากไปงานคริสต์มาสกับฉันไหม”

อาเรียนิ่งไปครู่หนึ่ง ความอบอุ่นในน้ำเสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับในที่สุด “ก็ได้...”

“เยี่ยม” มาร์คัสยิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ฉันจะไปรอเธอที่หน้าห้องโถงประชุมตอนหนึ่งทุ่มนะ” ว่าจบก็เดินไปหยิบภาพวาดที่เป็นตัวการหลักทำให้เขาได้มาเจออาเรียในนี้ ก่อนจะหันกลับมาโบกมือลาหญิงสาวอีกครั้ง

เธอรู้สึกขอบคุณเขาเหลือเกินที่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นและมีแรงใจในการที่จะไปร่วมงานอีกครั้ง

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เจย์เนสเห็นว่าอาเรียเดินจากไปแล้ว เขาก็เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนของตัวเองที่นั่งรอยิงคำถามชุดใหญ่

แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยถาม พวกเขาก็เหลือบไปเห็นซองจดหมายในมือของเจย์เนสเสียก่อน จึงพากันฮือฮายกใหญ่

“ของฟลอเรนซ์เหรอ?”

“แท้ นายก็รอฟลอเรนซ์นี่เอง”

“แคทลีน คาร์ลตัน” เขาพูดชื่อของหญิงสาวอีกคนที่เป็นเจ้าของจดหมายในมือของเขาขึ้นมา ทำเอาเพื่อน ๆ ต่างงุนงงกันยกใหญ่

“อ้าว ทำไมเป็นคนนี้ไปได้ล่ะ” มาร์คัสยกมือขึ้นแนบคางด้วยท่าทีครุ่นคิด

“แล้วกับฟลอเรนซ์ไปคุยอะไรกันตั้งนาน”

“ไม่ได้คุยอะไรเลย เดินหนีไปก่อน” ว่าจบก็ทิ้งตัวนั่งลงตรงโคนต้นไม้อีกครั้ง

“โธ่ ไอโง่เอ๊ย เธอตั้งใจจะชวนนายไงล่ะ”

“เท่าที่ฉันรู้มา ฟลอเรนซ์ไม่คิดจะไปงานนี้” เจย์เนสตอบเสียงเรียบ แล้วกอดอกนั่งหลับตาลงอีกครั้ง

“แสดงว่าตอนแรกที่นายไม่ยอมรับจดหมายจากใครเป็นเพราะฟลอเรนซ์จะไม่ไปงานใช่ไหมล่ะ” เอเดรียนพูดขึ้นพร้อมปรายตามองอย่างจับผิด

“ไร้สาระ อย่าโยงไปเรื่อย” อันที่จริง ต้องยอมรับว่าเอเดรียนโยงได้ดีจนน่าตกใจเลยล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังปฏิเสธโดยการตัดจบบทสนทนาแบบขาดฉับ

“แต่สุดท้ายนายก็รับของแคทลีน คาร์ลตันมานี่นา” เซบาสเตียนที่นั่งกินขนมเหลือต่อจากเอเดรียนอย่างเพลิดเพลินก็พูดขึ้นในที่สุด

“รำคาญ รับให้จบ ๆ ไป”

ที่พูดมาเขาก็หมายความเช่นนั้นจริง ๆ นั่นแหละ รับมาแล้วไปงานให้มันจบ ๆ จะได้ไม่ต้องตกเป็นประเด็นพูดถึงไปทั่วอีก

ข่าวลืเรื่องที่เจย์เนสตอบรับคำชวนของ แคทลีน คาร์ลตัน แพร่ไปทั่วโรงเรียนในไม่ช้า ไม่เว้นแม้แต่โซเฟีย ผู้คลั่งไคล้เจย์เนสเป็นชีวิตจิตใจ

“แคทลีน คาร์ลตัน อย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวยืนหน้าแดงก่พด้วยความฉุนเฉียว กำปั้นยกขึ้นกำหมัดแน่น แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น

เพราะสำหรับแคทลีน คาร์ลตัน เธอไม่ได้อยู่ในสถานะเดียวกับฟลอเรนซ์ที่จะสามารถหาเรื่องกันได้ง่าย ๆ จึงต้องยอมปล่อยผ่านไปโดยปริยาย