บทที่ 11 พัสดุส่งตรงที่มาพร้อมความคาดหวัง

อาเรียมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีชั่งใจก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วบอกกล่าวไปตามตรง “ขอบคุณนะ... แต่ฉันคิดว่าฉันคงไม่ไปร่วมงานนั้นหรอก”

คำพูดนั้นทำให้มาร์คัสชะงัก ใบหน้าของเขาดูผิดหวังเล็กน้อย “ทำไมล่ะ งานออกจะสนุก”

“ฉันไม่คิดว่ามันเหมาะกับฉันหรอก” เธอตอบพลางหลบสายตา แต่ทุกคนก็เข้าใจได้ว่าเป็นเพราะเรื่องอะไรเธอจึงเลี่ยงออกงานสังคมขนาดนี้

ลิเลียนเหลือบมองอาเรียด้วยสายตาเศร้าสร้อย หากอาเรียยืนกรานปฏิเสธคนที่มาชวนถึงขนาดนี้ เธอก็คงไม่ไปจริง ๆ แล้วล่ะ

ในขณะที่มาร์คัสเองก็ถอนหายใจอย่างนึกเสียดายเช่นกัน “ถ้าอย่างนั้น เป็นว่าถ้าเธอเปลี่ยนใจก็บอกฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ”

“ขอบคุณ” อาเรียตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มเพื่อแสดงมารยาท

เมื่อเห็นว่ามาร์คัสและเพื่อน ๆ เดินจากไปแล้ว เจย์เนสถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

แล้วจะโล่งบ้าโล่งบออะไร! แต่ความรู้สึกว้าวุ่นเดือดเนื้อร้อนใจในตอนแรกมันหายไปเป็นปลิดทิ้งอย่างน่าเหลือเชื่อเลยล่ะ

แต่ก่อนที่เขาจะเดินกลับออกไป หญิงสาวทั้งสองคนก็เดินผ่านบริเวณที่ตัวเขายืนอยู่พอดี นั่นทำให้เจย์เนสรีบดึงสีหน้าเมินเฉยราวกับว่าไม่ได้เห็นการมาถึงของพวกเธอ แล้วเดินลอยหน้าลอยตาออกไป

แต่ก็ยังไม่วายที่จะมีสายตาของอาเรียคอยมองตาม

“นี่! ไม่ได้นะอาเรีย ห้ามมองทางนั้นเด็ดขาด เลิกคิดเลยอันตรายมาก!” ลิเลียนยกมือขึ้นกอดอกแล้วยืนบังสายตาของอาเรียที่กำลังจับจ้องไปทางเจย์เนส

“อะไรนะ” อาเรียตวัดสายตามองเพื่อนสาวด้วยความสงสัย บอกตามตรง เธอไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรของเขามากนักหรอก แต่ก็แอบอยากสมัครเป็นแฟนตัวยงอยู่ไม่น้อย หลังจากเรื่องที่เขาช่วยเหลือเธอ

เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิทของเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน ลิเลียนเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายศีรษะอย่างหน่าย ๆ ที่เพื่อนของเธอคนนี้ไม่ค่อยจะอัพเดทข่าวสารอะไรเสียบ้างเลย

“เขาอาจสุขุมนุ่มลึกก็จริง แต่ว่าร้ายกาจมาก โดยเฉพาะ….” เธอค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหูอาเรีย “เรื่องผู้หญิงน่ะ”

อาเรียได้ยินแบบนั้นสีหน้าก็ดูตกใจอยู่ไม่น้อย เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนนิ่งขรีมอย่างเจย์เนสจะฉาวโฉ่เรื่องผู้หญิง นี่มันเรือ่งจริงเหรอเนี่ย

“เอ่อ แต่เขาออกจะนิ่งขนาดนั้น”

“ใช่ ถึงจะนิ่งแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอย่างว่าหนิ ผู้ชายร้ายลึกกันทั้งนั้นแหละอาเรีย อย่าได้โดนภาพลักษณ์ภายนอกหลอกเชียว”

แต่สิ่งที่เขาแสดงออกกับเธอ มันไม่เห็นเหมือนอย่างข่าวที่ลือเลยนะ…

“นี่อย่าบอกนะว่ากำลังหาข้ออ้างแก้ตัวให้แบรดฟอร์ด หรือว่าเธอ...” ลิเลียนยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ยกมือขึ้นอุดปากเสียก่อน

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ฉันแค่คิดว่าเขาไม่เห็นเหมือนที่เธอพูด เลยสงสัยก็แค่นั้นเอง”

“เอาเป็นว่าขึ้นป้ายเตือนว่าอันตราย อย่าไปยุ่ง ก็แล้วกัน”

ว่าจบลิเลียนก็เดินนำเธอไปทางหอพักหญิง ส่วนอาเรียก็เดินตามเจ้าหล่อนไป แต่ก็อดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เสียไม่ได้ “ฉันว่า...ฉันยุ่งไปแล้วล่ะ...”

และเมื่อกลับมาถึงหอพัก เธอก็พบว่ามีพัสดุกล่องใหญ่นำมาส่งถึงหน้าห้องนอนของเธอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งที่ยังไม่ได้เปิดออกแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกหนักใจอย่างไรชอบกล

เพราะชื่อที่จ่าหน้ามาบนกล่องพัสดุ มันคือของจากที่บ้านของเธอ

และเมื่อเปิดออกดูก็พบว่าข้างในเป็นชุดเดรสสีแดงประดับลูกไม้ละเอียดเหมือนเป็นชุดออกงานอย่างไรอย่างนั้น มือเรียวค่อย ๆ ลูบไล้เนื้อผ้าที่ถูกสั่งตัดมาอย่างดี ก่อนจะดึงมันออกมากางทาบกับร่างของตัวเอง

“เฮ้อ...ต้องไปจริง ๆ สินะ”

ชุดมาขนาดนี้แล้ว คงไม่ต้องสงสัยเลยว่าคุณพ่อต้องอยากให้เธอโดดเด่นที่สุดในงานแน่นอน

แต่สิ่งนี้มันไม่ถูกใจเธอเอาเสียเลย เพราะยิ่งเด่นยิ่งเป็นที่ถูกพูดถึง เพียงเท่านี้เธอก็ไม่อยากสู้หน้าใครเขาแล้ว ยิ่งมีข่าวลือว่าคุณพ่ออยากจะขายเธอออกไปให้ตระกูลสูงศักดิ์แล้วเธอยิ่งรู้สึกไม่ดี

‘หรือว่าฉันควรจะไปบอกมาร์คัสว่าเปลี่ยนใจแล้ว?’แต่ทันทีที่ความคิดนั้นเกิดขึ้น เธอก็รีบปัดมันทิ้งไป

‘ไม่ได้นะ แบบนั้นมันน่าอายเกินไป เพิ่งบอกเขาแท้ ๆ ว่าจะไม่ไป...’ คิดไปคิดมาดวงหน้าสวยก็เริ่มซุกลงกับฝ่ามือของตนเหมือนคิดไม่ตกเสียทีว่าจะทำอย่างไรดี

เอาเป็นว่า ลงไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า เดี๋ยวก็คิดออกเองแหละอาเรีย ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ

เธอลงไปหาลิเลียนที่รออยู่ข้างล่างเพื่อออกไปหาอะไรทานด้วยกัน แต่แล้ว...ยังไม่ทันจะได้ลงไปถึงห้องนั่งเล่นรวม เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของกลุ่มนักเรียนหญิงดังมาจากชั้นล่าง

“ฉันชวนเขาเป็นคนแรก แต่เจย์เนสไม่ยอมตอบรับ นี่ก็เหลืออีกแค่วันเดียวแล้วนะ...” เสียงของนักเรียนหญิงคนหนึ่งดังขึ้นอย่างร้อนรน และเมื่อได้ยินชื่อของเจย์เนส ก็ทำให้อาเรียหูผึ่งแทบจะทันที

นี่มันเพราะอะไรกัน เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติอย่างนั้นเหรอ

“เขาไม่รับคำชวนของใครเลยนี่...” อีกเสียงหนึ่งตอบกลับ ฟังแล้วน้ำเสียงดูเหนื่อยใจไม่แพ้กัน

เพียงเพราะเขาไม่ยอมตอบตกลงว่าจะไปงานด้วย ต้องเศร้าเสียใจกันขนาดนั้นเลยหรือไง อาเรียส่ายศีรษะไปมาอย่างเวทนาก่อนจะเดินออกไปทานมื้อเย็นพร้อมกับลิเลียน

แต่ก็ยังไม่วายนึกถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยินมาจนเหมือนกำลังจมอยู่กับความคิด

‘ทำไมเขาถึงไม่ยอมตอบรับคำขอของใครเลยล่ะเนี่ย’

ถึงแม้สีหน้าอขงเธอจะดูฉงนใจเอาเสียมาก ๆ แต่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ว่าแต่...ทำไมเธอจะต้องมีความคิดแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย

หลังทานมื้อเย็นเรียบร้อยเธอก็กลับขึ้นห้องของตัวเอง ขณะที่กำลังไล่สายตาอ่านหนังสืออยู่นั้น ความคิดก็เหมือนจะล่องลอยจนเรียกได้ว่าเข้าขั้นเพ้อเจ้อ

‘ถ้าเธอลองไปชวนเขา เขาจะตอบรับไหมนะ’ ไม่ว่าเปล่ายังทำท่าครุ่นคิดอย่างเป็นจริงเป็นจังอีกด้วย แต่แล้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังคิดเรื่องบ้าอะไรอยู่นั้น ก็รีบซุกหน้าลงกับฝ่ามืออย่างเหลือเชื่อ

‘บ้าจริงอาเรีย คิดอะไรอยู่เนี่ย เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องกับสาว ๆ พวกนั้นอีกหรอก’

มันไม่ใช่ความคิดที่จะจางหายไปได้โดยง่าย แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ลิเลียนบอกไปเมื่อเย็นวันนี้ที่บอกว่า ‘ห้ามเด็ดขาดเลยนะ อันตรายมาก!’

และในที่สุด อาเรียก็ล้มเลิกความคิดนั้นไปโดยปริยาย อย่าใส่ใจเลยดีกว่า ยิ่งอยู่ห่างจากเขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น ท่องเอาไว้สิอาเรีย

และแล้ว วันสุดท้ายของการหาคู่ควงไปงานคริสต์มาสก็มาถึงจนได้ อาเรียเดินไปตามทางเดินของโรงเรียน ท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าที่เหมือนจะสดใส(?)

แต่สิ่งที่ทำให้หม่นหมองก็คือความคิดในใจที่ดูเหมือนจะไม่สงบนั่นแหละ บอกตามตรง เธอยังคิดไม่ตกว่าจะไปชวนมาร์คัสอีกครั้งหรืออย่างไรดี และหากรอช้าไปมากกว่านี้เดี๋ยวจะไม่ทันกาล และหากพ่อรู้ว่าเธอไม่ได้ไปร่วมงานแล้วใส่ชุดสวย ๆ ที่เขาตั้งใจตัดส่งมาให้ มีหวังได้โดนบ่นยาวแน่

แต่ยังมีเรื่องใหญ่กว่านั้นเสียอีก...

“คุณพ่อเล่นใหญ่เกินไปแล้ว” อาเรียบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อได้รับข้อความจากคุณพ่อว่าจะส่งช่างแต่งหน้าทำผม รวมถึงอาจารย์ที่คอยดูแลเรื่องการวางตัวในงานเลี้ยงมาให้เธอเป็นการพิเศษอีกต่างหาก

แต่ก็ไม่ถือว่าเว่อร์วังเกินไปนักหรอก เพราะโรงเรียนนี้เต็มไปด้วยเหล่าลูกหลานตระกูลดัง ส่วนใหญ่แล้วก็จะจ้างเลดี้ผู้สูงศักดิ์มากำชับเรื่องการวางตัวให้กันทั้งนั้นแหละ

เพียงแต่มันเป็นความต้องการส่วนบุคคล ซึ่งอาเรียไม่ได้ต้องการเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย

ขณะที่ก้าวเดินไปตามทาง สายตาของเธอก็ล่องลอยจมอยู่กับความคิด แต่แล้วสติก็กลับเข้าร่างอย่างกะทันหัน เนื่องจาก สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นร่างสูงของเจย์เนสที่กำลังเดินสวนทางมากับกลุ่มเพื่อน

อาเรียยกมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เหมือนกำลังจะโบกทักทาย แต่ท่าทีของเขานั้นนิ่งเฉยมาก ไม่แม้แต่จะปรายตามองมาทางเธอด้วยซ้ำ เขาชอบทำเหมือนว่าทุกอย่างรอบตัวไม่ได้มีความสำคัญต่อเขาเลยแม้แต่น้อย

นั่นรวมถึงเธอด้วยสินะ...

อาเรียรีบดึงมือลงก่อนที่จะทำตัวหน้าขายหน้าไปมากกว่านี้ เมื่อรู้สึกว่าเขาจงใจเมินเฉยใส่เธออย่างถึงที่สุด

‘เฮ้อ คิดว่าเป็นเพื่อนกันแล้วซะอีก แต่ดูเหมือนเราจะคิดไปเองสินะ’ คิดในใจพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ

แต่แล้วสิ่งที่เธอครุ่นคิดอยู่เมื่อคืนก็กลับเข้ามาอีกครั้ง ‘ลองชวนเขาดูสิ!’ ความคิดในจิตใต้สำนึกเริ่มทำงานอีกครั้ง ขณะที่สมองก็ได้แต่ฝืนปฏิเสธ

เจย์เนสเดินผ่านเธอไปโดยไม่หันกลับมามองเลยสักนิด ราวกับว่าจงใจจะเมิจริง ๆ ‘ฉันไม่มีทางยอมโดนสเน่ห์ของเธออีกหรอกฟลอเรนซ์ พอกันที’

กลุ่มของเจย์เนสเดินไปนั่งอยู่ในสวนหย่อมโรงเรียนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เป็นเหมือนจุดประจำของพวกเขา

เมื่อถึงที่หมาย ร่างสูงก็ทิ้งตัวลงนอนพิงต้นไม้ ดวงตาสีแดงปิดลงเพื่อผ่อนคลายตัวเองจากสิ่งที่รบกวนจิตใจ โดยเฉพาะแม่สาวฟลอเรนซ์ที่เพิ่งเดินสวนกันเมื่อสักครู่ด้วย

บอกตามตรง ถึงเขาจะพยายามทำเหมือนว่าไม่ได้มอง แต่สายตาก็ยังเหลือบไปเห็นโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ดี

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ทั้งที่เรื่องการเมินเฉยต่อทุกสิ่งรอบตัวเป็นงานถนัดของเขา แต่เหมือนว่า การเมินเฉยต่อเรื่องของเอจะกลายเป็นเรื่องยากเย็นสำหรับเขาไปซะอย่างนั้น

ขณะที่เพื่อน ๆ ของเขานั่งคุยกันอยู่บนพื้นหญ้าด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

เอเดรียนหยิบขนมจากกระเป๋ามาโยนใส่เซบาสเตียน ที่เมื่อขนมมาโดนเสื้อผ้า เขาก็รีบยกมือขึ้นปัดเสื้อผ้าให้สะอาดทันที

“นี่ยังไม่เลิกทำตัวเนี้ยบอีกเหรอ” เอเรียนมองเขาอย่างเหนื่อยหน่าย

“นายนั่นแหละหัดทำตัวให้สะอาดซะบ้าง” เซบาสเตียนตอบกลับทันที ก่อนจะค่อย ๆ หยิบม้วนเสื่อขนาดหย่อมออกมากางออกแทนที่จะนั่งลงกับพื้นหญ้าโดยตรง

ลูคัสที่ปรายตามองเพื่อนอีกคนก็พูดขึ้นเสียงเรียบ “องค์ชายของเราดูเหนื่อย ๆ นะว่าไหม”

“อ๋อ ก็ต้องเหนื่อยแหละ คิดออกหรือยังล่ะว่าจะไปงานคริสมาสต์กับสาวคนไหน ของดี ๆ ก็คงหมดไปเรียบร้อยแล้วล่ะนะ ดันเล่นปฏิเสธไปตั้งแต่ต้นน่ะ” เอเดรียนตอบพร้อมหัวเราะด้วยความขนขันในท่าทีของเจย์เนส

“หรือเพราะไม่มีสาว ๆ คนไหนถูกใจเลยสักคนหือเปล่า เลยเหนื่อยใจยู่นี่ไง” เซบาสเตียนกล่าว

ไม่ทันขาดคำ เงาของใครบางคนก็ทาบลงบนกลุ่มของพวกเขา ทำให้บทสนทนาที่กำลังออกรสชาตินั้นต้องเงียบลงแทบจะทันที

เจย์เนสลืมตาขึ้นก่อนจะพบเข้ากับหญิงสาวผมสีบลอนด์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางของเธอดูประหม่ายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ลูคัสเป็นคนแรกที่เปิดปากถาม อาเรียเหลือบมองพวกเขาครู่หนึ่งก่อนจะหันมาจับจ้องที่เจย์เนส เหมือนเป็นการสื่อว่าคนที่เธอมาหาก็คือเขา

“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?” อาเรียพูดขึ้นพลางเหลือบมองเพื่อน ๆ ของเขาอย่างระแวดระวังไปด้วย

พวกเขาต่างพากันหันมองหน้ากัน ก่อนจะเริ่มกระซิบกระซาบและกระแทกศอกใส่กันไปมา