บทที่ 8 ออดอ้อนเพื่อผลประโยชน์

อาเรียที่เดินผ่านร้านอาหารร้านหนึ่งเข้า ดวงตาคู่สวยก็กวาดไปเจอประกาศรับสมัครพนักงานเข้าพอดี เธอจึงไม่รอช้า รีบเดินตรงเข้ามาในร้านเพื่อสอบถามเกี่ยวกับงานที่ว่า

ตอนแรกเธอคิดจะทำงานในห้องสมุดโรงเรียนนั่นแหละ แต่ก็กลัวว่ารายได้จะน้อยเกินไป นอกจากนี้ยังไม่มั่นใจด้วยว่าจะต้องแย่งชิงกับคนอื่นหรือเปล่า จึงอยากหางานสำรองเอาไว้ด้วย

“ขอโทษนะคะ” เธอเอ่ยกับพนักงานอย่างสุภาพ ถึงแม้จะเป็นลูกคุณหนูแต่ก็ใช่ว่าเธอจะวางตัวสูงส่งใส่คนอื่นเขาไปทั่ว

“ค่ะ มีอะไรให้ช่วยคะ”

“คือ...ไม่ทราบว่ายังรับสมัครนักร้องอยู่ไหมคะ” เธอว่าพลางชี้ไปยังป้ายประกาศที่แปะอยู่ตรงหน้าร้าน

ได้ยินแบบนั้นพนักงานก็ยิ้มรับ“ยังรับอยู่ค่ะ” ว่าจบเธอก็เดินไปหาผู้จัดการร้าน

เขาเป็นชายหนุ่มวัยกลางคน ซึ่งพอมองสำรวจรูปร่างหน้าตาของอาเรียแล้วก็มีความสนอกสนใจเธออยู่ไม่น้อย หากได้เธอมาเป็นนักร้องประจำร้าน คนจะต้องหลั่งไหลเข้ามาเพราะสเน่ห์ของเธอแน่ ๆ

“สนใจเริ่มงานเลยไหมล่ะสาวน้อย” เขาถามาอาเรียเรียกได้ว่าแทบจะทันที

“ค่ะ”

“อ๋อ แต่ว่า บางครั้งถ้าหากลูกค้าเต็มร้าน อาจจะต้องมาช่วยเสริ์ฟด้วยนะเธอสะดวกหรือเปล่า”

อาเรียได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าโดยไม่เกี่ยง “สะดวกค่ะ”

หลังจากตกลงกันเสร็จเรียบร้อย ผู้จัดการก็สั่งให้พนักงานหญฺงพาอาเรียไปเดินชมสำรวจงานรอบร้าน เพื่อจะได้คุ้นเคยกับสถานที่และทำงานได้สะดวกมากยิ่งขึ้น

ในระหว่างที่พนักงานสาวกำลังอธิบายรายละเอียดงาน ดวงตาคู่สวยของอาเรียก็เหลือบมองไปยังโต๊ะหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยบรรดาหนุ่ม ๆ ดูแล้วอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นหน้าคุ้นตานั่งอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องเม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนตักของเขา ใช้แขนคล้องคอของเขาไว้ พลางหัวเราะอย่างกระหงิ่มไปด้วย แต่ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าหล่อนยังโอบคอของเจย์เนสจนใบหน้าหล่อเกือบจะฝังเข้าไปในหน้าอกของเธออยู่แล้ว!

ไม่ใช่เรื่องของเราอาเรีย ไม่ใช่เรื่องของเราเลย ไม่ต้องไปสนใจ!

เธอพยายามกล่อมความคิดตัวเอง ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นราวกับไม่อยากเห็นภาพนั้นต่อแล้ว ขณะเดียวกันก็พยายามสนใจคำพูดของพนักงาน แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีสมาธิอยู่ดี

‘ฉันจะมองเขาทำไมกัน’ เธอคิดกับตัวเองพลางสูดลมหายใจลึก ‘มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย…’

“เอาล่ะ พร้อมหรือยัง” พนักงานที่อธิบายรายละเอียดเรียบร้อยแล้วก็หันมาถามอาเรียอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“ค่ะ” ว่าจบ เธอก็เดินขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ที่จัดแสดงอยู่บนเวที

ในจังหวะเดียวกัน เจย์เนสที่กำลังนั่งนิ่งเหมือนรูปปั้นน้ำแข็งก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีแดงของเขาสังเกตเห็นร่างของอาเรียที่ก้าวขึ้นไปบนเวที

ถึงแม้ว่าโต๊ะของพวกเจย์เนสจะหลบมุมอยู่ก็ตาม แต่สายตาเฉียบคมของแวมไพร์อย่างเขาไม่มีทางที่จะมองไม่เห็นเธออยู่แล้ว

และทันทีที่เสียงหวานขับร้องบทเพลง สายตาแข็งกร้าวของเขาก็ดูโอนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดราวกับกำลังล่องลอย

‘สดใสจัง’ ความคิดนี้เกิดขึ้นระหว่างที่เจย์เนสมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มหันมองสายตาของผู้คนในร้านที่ก็จับจ้องไปหาอาเรียกันถ้วนหน้า

“นั่นฟลอเรนซ์หนิ เสียงเธอเพราะจัง” ลูคัสเหม่อมองจับจ้องไปยังเวทีด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม เจย์เนสที่เห็นแบบนั้นก็แอบหรี่ตามองเพื่อนของตัวเองนิ่ง ๆ แต่แล้วก็ถอนสายตานั้นแล้วหันกลับไปมองบนเวทีอีกครั้ง

ขับร้องบทเพลงไปได้เกือบสองชั่วโมง อาเรียก็มองดูนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบนาทีแล้ว เธอจึงรีบกล่าวลาทุกคนแล้วลงจากเวทีไปอย่างรีบร้อน พร้อมท้ะงมีเสียงโห่จากบรรดาชายหนุ่มในร้านอาหารอย่างนึกเสียดายกันยกใหญ่ ก็มีสาวสวยมาให้เชยชมพร้อมทั้งได้ฟังเสียงเพราะ ๆ ของเธอ จะไม่ให้นึกเสียดายอย่างไรไหว

“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ พอดีถึงเวลาเคอร์ฟิวแล้ว”

“โอเค ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้มาอีกนะ” ว่าจบก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งให้กับอาเรีย มือเรียวรีบคว้าก่อนจะก้าวขากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากร้านไป

อีกด้านหนึ่ง

“พอแล้ว” เสียงเข้มเอ่ยกังวานลั่นโต๊ะ ทำเหมือนว่าตัวเองหงุดหงิดกับการยุ่มย่ามของหญิงสาวบนตัก ก่อนจะผลักให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักลงไปจากตัวเอง

เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ และลุกออกไปจากตักเขา แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะยั่วยวนเขาต่อ “อะไรกัน... ยังไม่ถึงไหนเลยนะ”

“ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง” ว่าจบเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำทีว่าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งยวด จนเพื่อน ๆ หลงเชื่อว่าเป็นเช่นนั้นจริง

“องค์ชายของเราอารมณ์ไม่ดีซะแล้ว” เอเดรียนพูดขึ้นพร้อมน้ำเสียงขำขัน

“ฉันจะออกไปเดินเล่นข้างนอกสักพัก อาจจะไม่กลับมาแล้วด้วย” เขากล่าวสีหน้านิ่งเรียบ

“อ้าว ไหนว่าจะกลับดึกไง”

“เปลี่ยนใจ” ว่าจบก็รีบก้าวออกจากร้านไปทันที

ขณะเดียวกัน สองขาเรียวก็รีบจ้ำอ้าวมุ่งตรงไปยังรั้วโรงเรียน ตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบแปดนาทีเข้าให้แล้ว ทำไมขาเธอไม่ยาวกว่านี้อีกสักหน่อยนะ!

แต่แล้ว...นาฬิกาก็บอกเวลาสองทุ่มก่อนที่เธอจะทันได้ก้าวผ่านรั้วโรงเรียนไปเสียได้

อาเรียหยุดเดินชะงัก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หากก้าวเข้าไปตอนนี้มีหวังโดนหักคะแนนจิตพิสัยอย่างแน่นอน

“ถ้ารู้ตัวว่าจะกลับเข้าโรงเรียนทัน คราวหน้าคราวหลังก็อย่าไปทำงานที่นั่นอีก” เสียงเข้มดังขึ้นมาจากด้านหลัง ซึ่งไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร เพราะมันเคยทำให้ตัวเธอแข็งทื่อมาแล้ว เมื่อครั้งที่ลอบเข้าไปในหอพักชายในยามวิกาล

เธอหันหลับไปมองด้วยสีหน้าหงอย ๆ พร้อมงุดมองปลายเท้า เรียกความขำขันจากเจย์เนสออกมาอย่างเสียอดไม่ได้ มือหนาของเขายกขึ้นแตะปลายจมูกเล็กน้อยก่อนจะลอบยิ้มออกมา

แต่ผ่านไปเพียงครู่เดียว ดวงหน้าสวยของเธอก็เงยขึ้นมาพร้อมจับจ้องมายังร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย

ท่าทางนั้นทำเอาเจย์เนสถึงกับชะงักจนเผลอก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย

“อะไรของเธอ มองฉันแบบนั้นทำไม”

“นาย...ช่วยพาฉันเข้าไปด้วยสิ นายอยู่คลาสเอสไม่ใช่เหรอ” ไม่ว่าเปล่า ยังเงยหน้ามองเขาพร้อมแววตาเปล่งประกายความหวังมากขึ้นกว่าเดิม หรือจะเรียกว่าเป็นแววตาออดอ้อนเพื่อผลประโยชน์ก็ได้

“แล้วทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วย” แขนแกร่งยกขึ้นกอดอกวางท่าอย่างมาดมั่น

“เพราะว่าฉันมีเหตุผลที่ต้องกลับช้า ฉันต้องออกมาทำงานหาเงิน นายก็รู้ว่าช่วงนี้ที่บ้านฉันมีปัญหา”

“เรื่องนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย”

อาเรียได้ยินแบบนั้นก็เริ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ ก่อนจะเริ่มตัดพ้อต่อกฎบ้า ๆ นี่ของโรงเรียน ที่เหมือนจะไม่ยุติธรรม

“โรงเรียนไม่ควรเคอร์ฟิวแค่นักเรียนคลาสอื่นแล้วยกเว้นคลาสเอสอย่างพวกนายเอาไว้เลย เห็นได้ชัดว่าพวกนายไม่ได้ออกไปทำอะไรที่เป็นประโยชน์เลยสักนิด นอกจากไปนั่งมั่วสาว”

“นี่...ฉันว่าทักษะการต่อรองของเธอต่ำมากเลยนะ เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะยอมพาเธอกลับเข้าโรงเรียนไปด้วยหรือไง”

คำพูดของเขาทำให้อาเรียชะงักลงทันที ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วดึงสีหน้าหงอยงอีกครั้ง เมื่อพบว่าตัวเองไม่มีทางเลือก

เจย์เนสยืนมองเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูรั้วโรงเรียนโดยไม่รีรอเธอเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นแบบนั้น อาเรียก็เข้าใจว่าเขาคงไม่ยินยอมที่จะพาเธอกลับเข้าไปด้วยแน่ ๆ จึงเดินหันหลังแล้วไปนั่งลงอยู่ตรงบริเวณม้านั่งที่อยู่ไม่ไกลนัก

นั่งไปเพียงไม่นาน มือหนาของใครบางคนก็เข้ามาดึงฉุดแขนเธอจนแทบจะปลิวติดไปกับร่างของเขาเลยทีเดียว

“อ๊ะ นี่ ทำอะไรน่ะ”

“จะนอนอยู่ข้างนอกนี่หรือไงล่ะ ตามมา” ไม่ว่าเปล่า ยังกอบกุมข้อมือของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอีกต่างหาก

“เธอน่ะ อยู่คลาสบีหนิ ทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้” เสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้นแทบจะทันที เมื่อเห็นอาเรียเดินผ่านไปพร้อมกับเจย์เนส

“เธออยู่กับผมครับ” ร่างสูงเอ่ยตอบสีหน้าเรียบเฉยไร้คามหวาดหวั่น ต่างจากหญิงสาวที่หน้าซีดคอยก้มหน้าก้มตาหลบเหมือนว่าตัวเองกำลังทำความผิด

เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือเจย์เนส แบรดฟอร์ด สายตาของอาจารย์ก็อ่อนลงแทบจะทันที ก่อนจะโบกมือให้พวกเขาเดินผ่านเข้าไปพร้อมกันโดยไร้การตำหนิ

“...ขอบคุณนะ”

ได้ยินแบบนั้นสายตาคมกริบก็ตวัดมองเธอเล็กน้อย“เอาเป็นว่า ครั้งหน้าอย่าให้มีเรื่องอีกก็แล้วกัน...” กล่าวเสียงเรียบ ว่าจบก็ดึงสายตากลับมา ทำเหมือนว่าไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น “เชื่อฉัน งานห้องสมุดดีกว่าเยอะ”

ว่าจบขายาวก็รีบก้าวเข้าไปในปราสาทและเดินเลี้ยวไปทางหอพักชาย โดยมีอาเรียเดินตามมาอยู่ไม่ห่าง และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยมีสติดเท่าไหร่ จนเกือบจะก้าวเข้ามาในเขตหอพักชาย หากไม่ได้ร่างสูงยกแขนขึ้นกั้นอาณาเขตเสียก่อน

“จะตามฉันขึ้นไปบนห้องด้วยเลยไหม”

เจย์เนสก้มมองดวงหน้าสวยจนใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก

แต่คนที่ดึงท่าทีนิ่งสงบได้อยู่ตลอดอย่างเจย์เนส ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้ตัวเองแสดงท่าทีประหม่าออกมาอยู่แล้ว มีเพียงอาเรียเท่านั้นที่หน้าขึ้นสีอย่างชัดเจน

“อะ...เอ่อ...ฉัน...ลืมตัว โทษทีนะ” หลังจากกล่าวพร้อมสีหน้าแดงระเรื่อ เธอก็รีบหันหลังวิ่งกลับไปทางเขตหอพักหญิง