บทที่ 5 ด้วยความตั้งใจ

เช้าวันต่อมา

แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างตรงโซนตู้ล็อคเกอร์เข้ามาบ่งบอกว่าอีกไม่นานก็ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นอาเรียก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าล็อคเกอร์ของใครบางคนอยู่ไม่ห่าง

ใช่แล้ว...เธอตั้งใจจะนำเข็มกลัดที่ใช้การไปเรียบร้อยแล้วมาส่งคืนให้เจ้าของ

หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าล็อคเกอร์พลางมือก็กอบกุมกล่องใส่เข็มกลัดเอาไว้แน่น ระหว่างที่เขายังไม่โผล่มาก็ดูเหมือนจะซื้อเวลาให้เธอได้รวบรวมความกล้าที่จะไปสู้หน้าเขาต่ออีกสักเล็กน้อยล่ะ

ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมาคืนด้วยตัวเอง ทั้งที่ขอร้องให้คนอื่นมาส่งคืนแทนให้ก็ได้ แต่รู้ตัวอีกทีเธอก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าตู้ล็อคเกอร์ของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วเนี่ยสิ

แต่ก็เอาเถอะ การมาส่งคืนตัวเองก็นับว่าเป็นมารยาทรูปแบบหนึ่งที่พึงกระทำ อย่างน้อยเขาจะได้ไม่เสียน้ำใจที่หวังดีช่วยเธออย่างไรล่ะ

อาเรียคิดให้เหตุผลกับตัวเองทั้งที่ในใจตอนนี้ยังสั่นไหวอยู่ตลอดเวลา

เวลาผ่านไปหลายสิบนาที แต่ล็อคเกอร์ตรงหน้าก็ยังไร้วี่แววเจ้าของ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังรอคอยอย่างอดทน เป็นเวลาเดียวกับจำนวนคนเริ่มบางตาลง

‘เขาคงไม่มาแล้วล่ะ…’ เธอคิดในใจก่อนจะถอนหายด้วยความรู้สึกผิดหวังอย่างช่วยไม่ได้ และเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว มือเรียวจึงตัดสินใจเก็บเข็มกลัดใส่ลงในกระเป๋าพร้อมทั้งเดินกลับเข้าห้องเรียนไป

แอบผิดหวังอย่างไรก็ไม่รู้ ด้วยคิดว่าจะคืนให้เสร็จสรรพ แต่กลับต้องผลัดวันไปเสียได้

แต่หารู้ไม่ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเธอนั้นอยู่ในสายตาเจ้าของล็อคเกอร์ที่เธอมายืนพิงแทบทุกระเบียดนิ้ว

เพราะสำหรับแวมไพร์อย่างเจย์เนส ถึงแม้ว่าระยะทางระหว่างเขาและเธอจะอยู่ห่างไกลกันมาก แต่เขาก็ยังสามารถมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธอยืนพิงตัวเข้ากับตู้ล็อคเกอร์ของเขาเหมือนกำลังเฝ้ารอ หรือเดินไปเดินมาอยู่ข้างหน้าก็ตาม

เขายืนมองเธออย่างเงียบงันพร้อมแววตาเย็นชาอย่างที่เคยเป็น แต่ไม่รู้ว่าทำไมการกระทำของเธอจึงทำให้ใจของเขาวูบไหวไปเสียอย่างนั้น

เฮ้อ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดจึงไม่ยอมเดินเข้าไปหาเธอให้รู้แล้วรู้รอด บอกตามตรง แค่ไปรับเข็มกลัดคืนมามันง่ายราวกับปลอกกล้วยเข้าปากเลยล่ะ แต่เขากลับไม่ทำเสียอย่างนั้น

หรือเป็นเพราะยังรู้สึกหงุดหงิดไม่หายนะ ใช่แล้ว ยังร็สึกหงุดหงิดไม่หาย หากเผชิญหน้าตอนนี้คงต้องเผลอไผลจนเกิดเป็นเรือ่งเป็นราวแน่เลย

เจย์เนสพูดกับตัวเองในใจ ก่อนจะยืนกอดอกเฝ้ามองการกระทำของเธอต่อไป

‘จะยืนรออะไรหนักหนา’ ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งมองก็เหมือนจะยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียอย่างนั้น และเมื่อเห็นว่าเธอเดินออกจากโซนตู้ล็อคเกอร์เพื่อไปเข้าเรียนแล้ว เขาจึงเริ่มขยับขาก้าวเดินต่อเพื่อไปเข้าห้องเรียนเช่นกัน

ระหว่างที่กำลังนั่งเรียน ภาพเหล่านั้นก็พรั่งพรูเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย และแล้วสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับเขาก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่ออยู่ ๆ ระหว่างคาบเรียน เขากลับหลุดโฟกัสไป

‘ออกไปจากหัวฉันสักทีแม่สาวฟลอเรนซ์’

แต่ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของแม่สาวฟลอเรนซ์เท่านั้นที่ทำให้เขาประหม่า แต่ยังมีอีกสิ่งที่ทำให้น่าอึดอัดใจเพิ่มเข้ามาด้วย

นั่นก็คือ...สายตาของหญิงสาวผู้คลั่งไคล้เขาจนแทบบ้าอย่างโซเฟีย กำลังจับจ้องมาชนิดที่ว่าตาไม่กระพริบ

‘น่ารำคาญจริง…’ เขาคิดในใจพลางพยายามเบือนหน้าหลบเลี่ยงความสนใจของเธอ

จนกระทั่งเสียงระฆังบอกเวลาเลิกเรียน โซเฟียก็รีบลุกขึ้นพรวด และก้าวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะเรียนของเขาแทบจะทันที

“ยัยนั่นขโมยเข็มกลัดของนายไปใช่ไหม” เธอถามเสียงดัง สายตาดูคาดหวังยิ่งนัก แต่กลับไร้ซึ่งความสนใจตอบกลับจากคนตรงหน้า

เจย์เนสไม่ตอบอะไรแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ก้มหน้าก้มตาเก็บของบนโต๊ะ จนเส้นความอดทนของโซเฟียขาดสะบั้น

“ฉันถามว่ายัยนั่นขโมยเข็มกลัดของนายหรือเปล่า!” ความฉุนเฉียวทำให้เธอวางกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะของเจย์เนสดังปัง!

เสียงนั้นทำให้ทุกคนในห้องหันมามองทันที รวมถึง เรย์เน่ น้องสาวฝาแฝดของเขา ที่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” เรย์เน่รีบหันไปหาต้นเสียง ก่อนจะเห็นว่าโซเฟียกำลังตะล่อมพี่ชายฝาแฝดของตัวเองอยู่ คิ้วสวยก็พลันขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ หล่อนกล้าดียังไงมาแสดงพฤตกรรมก้าวร้าวใส่พี่ชายของเธอเช่นนั้น

เจย์เนสยังคงนิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมองโซเฟียด้วยสายตาเย็นชา ราวกับคำตอบของเขาชัดเจนอยู่แล้ว

“เรื่องส่วนตัว” เขาตอบเรียบ ๆ ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้โซเฟียร็สึกขัดใจกับคำถามที่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คงไม่ได้คำตอบ

แต่คำว่า ‘เรื่องส่วนตัว’ นั่นมันก็ชัดเจนพออยู่แล้วล่ะ เมื่อคิดได้เช่นนั้น โซเฟียก็เริ่มฉุนเฉียวขึ้นมาอีกครั้ง

ยัยฟลอเรนซ์นั่น กลายเป็นเรื่องส่วนตัวของเจย์เนสไปได้ยังไงกัน ไม่มีทาง เธอไม่วันยอมหรอก ก็เธอชอบของเธอมาตั้งนาน อยู่ ๆ ยัยฟลอเรนซ์นั่นจะมาแย่งไปหน้าตาเฉยได้อย่างไรกัน!

เจย์เนสเดินล้วงกระเป๋าออกจากอาคารเรียน มุ่งหน้าไปยังโรงอาหารด้วยท่าทีสงบนิ่งเหมือนทุกครั้ง ทว่าภายในใจกลับไม่ได้สงบเช่นนั้น สถานการณ์เมื่อครู่ในห้องเรียนที่โซเฟียตั้งคำถามอย่างไม่ลดละยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

เสียงฝีเท้าเบา ๆ และกระโปรงที่พลิ้วสะบัดไปมา ทำให้เขาไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใครกำลังเดินตามเขา

“พี่เจย์เนส! เดี๋ยวก่อนสิ” เรย์เน่ วิ่งตามเขามาพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เจย์เนสถอนหายใจเบา ๆ แต่ไม่ได้หยุดเดิน น้องสาวฝาแฝดของเขามักจะซักไซ้เรื่องที่อยากรู้จนกว่าจะได้คำตอบเสมอ และเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่หยุดง่าย ๆ

“ว่าไง?” เขาถามเสียงเรียบ

“เรื่องเข็มกลัดนั่นน่ะ” เรย์เน่พูดพลางวิ่งไปเดินขนาบข้างเขา ดวงตากลมโตฉายแววความสงสัย ท่าทีเช่นนี้เหมือนแม่ของเธอไม่มีผิด “พี่ให้เข็มกลัดใครไปเหรอ?”

คำถามจากน้องสาวทำให้เจย์เนสชะงักไป แต่เขาก็ยังคงดึงสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนไม่ใส่ใจนัก

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลย”

“โหย พี่อ่ะ” เรย์เน่ทำเสียงงอนก่อนจะกระโดดเหยง ๆ ตามขนาบข้างเขาไปตลอดทาง “บอกหน่อยสิ พี่ให้เข็มกลัดใครไปอ่ะ หรือว่า... พี่มีแฟนแล้ว!?”

เจย์เนสเลิกคิ้วพลางถอนหายใจยาว “พูดอะไรไร้สาระ ไปกินข้าวได้แล้ว” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่เรย์เน่ไม่ยอมลดละ

“โธ่ พี่เจย์เนสบอกหน่อยสิ ก็น้องอยากรู้อ่ะ” เธอเดินไปขวางหน้าเขา มือสองข้างกางออกเหมือนจะหยุดเขาให้ได้

เจย์เนสมองมองท่าทางของน้องสาวด้วยสายตาเอ็นดูก่อนจะส่ายศีรษะไปมา “มันก็แค่ของทั่วไป ไม่ได้สำคัญอะไรสักหน่อย เธออย่าไปใส่ใจมันเลย”

ว่าจบก็เดินหลบเลี่ยงไปอีกทางเพื่อให้พ้นจากเรย์เน่ที่ยืนขวางทางอยู่

แต่สาวน้อยก็ยังคงตามตื๊อเหมือนแมวที่เดินวนไปวนมารอบเจ้าของ “ไม่จริงอ่ะ ถ้าไม่สำคัญทำไมโซเฟียถึงโวยวายขนาดนั้น เราต่างก็รู้ดีว่าโซเฟียชอบพี่มาก บอกมาเถอะ ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

“อย่าหวังเลย เธอรู้ก็โลกรู้นั่นแหละ”

“นั่นไง แสดงว่ามีซัมติงจริง ๆ ใช่ไหมล่ะ” ยังคงเดินตามตื๊อต่อไป

ร่างสูงเดินทิ้งห่างออกจากน้องสาวไปไกลเรื่อย ๆ พร้อมทั้งคิดว่า โชคยังเข้าข้างที่เคย์ลิสกับไลเอนน์ สองแฝดชายตัวป่วนประจำบ้านยังไม่มาเข้าเรียนที่นี่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้นมีหวังได้เจอพวกนั้นรุมถามทั้งวันทั้งคืนแน่

หลังจากแยกย้ายกับเรย์เน่แล้ว ขายาวก็สาวเร็วขึ้นเพื่อไปนั่งรวมกับกลุ่มเพื่อนสนิทที่ห้องนั่งเล่นรวมในหอพักชาย