บทที่ 1 อาเรียน่า ฟลอเรนซ์

ชีวิตในโรงเรียนสำหรับพวกนักเรียนแวมไพร์เป็นเรื่องที่ไม่ได้ยากลำบากนัก แต่กลับเป็นที่น่ากดดันสำหรับพวกนักเรียนมนุษย์ ด้วยความที่โรงเรียนนี้เต็มไปด้วยเหล่าลูกหลานชนชั้นสูงของตระกูลแวมไพร์จากทั่วทุกมุมโลก มันจึงเกิดเป็นชนชั้นทางสังคมภายในโรงเรียนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

สำหรับเจย์เนสกับเรย์เน่แล้วเรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาเลยสักนิด พวกเขาเป็นถึงลูกหลานของเชื้อพระวงศ์จากตระกูลแวมไพร์ที่เรียกได้ว่าเก่าแก่ที่สุด แล้วมีหรือที่นักเรียนคนอื่นจะกล้าล้ำเส้นมาจัดชนชั้นให้กับพวกเขา

เรียกได้ว่าอยู่เหนือห่วงโซ่ของพวกหัวสูงอย่างสบาย ๆ เลยล่ะ

“นั่นเจย์เนสใช่ไหม”

“ใช่ หล่อมากเลยเนอะ”

“หล่อที่สุดเท่าที่เคยเจอพวกผู้ชายมาเลยล่ะ”

“เคยเห็นพ่อเขาหรือยัง เหมือนกันอย่างกับฝาแฝดแหนะ”

“แสดงว่าเบ้าหน้าดีทั้งบ้านเลยสิ”

“เรียนดี กีฬาเด่น หน้าหล่อ ตรงสเป็คสุด ๆ เลย”

“เสียดาย อันตรายเกินไปหน่อย”

เสียงเจื้อยแจ้วของพวกนักเรียนหญิงดังขึ้นตลอดทางที่เจย์เนสเดินผ่าน ยอมรับว่าสมัยที่เพิ่งเข้ามาเรียนใหม่ ๆ แล้วเจอเหตุการณ์เช่นนี้เขามักจะทำตัวไม่ถูก แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปก็ปรับตัวได้อย่างน่าเหลือเชื่อ กลายเป็นไม่ยี่หระต่อสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย

และด้วยความหล่อเหลาที่มาพร้อมกับบุคลิกที่มองดูเหมือนว่าจะสุขุม แต่ก็แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามเหมือนมีมาดผู้นำตามแบบพ่อของเขานั้น ทำให้เจย์เนสถูกสถาปนาเป็นเจ้าชายน้ำแข็งแห่ง เซ็นต์โยเซีย อะคาเดมี ไปโดยปริยาย

ส่วนเรย์เน่ผู้เป็นน้องสาวฝาแฝดก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่ากัน เพียงแต่เธอคนนี้ร่าเริงกว่าพี่ชายมาก จึงถูกสถาปนาเป็นเจ้าหญิงรอยยิ้มแทน

“อย่าลืมการบ้านคลาสนี้นะเด็ก ๆ” อาจารย์ประจำวิชาบอกนักเรียนในคลาส “เจย์เนส รวบรวมงานของเพื่อน ๆ มาส่งที่โต๊ะครูนะ”

“ครับ” ตกปากรับคำเรียบร้อย นักเรียนทั้งห้องก็เก็บของลงกระเป๋า

“พี่เจย์เนส จะรีบไปไหนน่ะ” เรย์เน่รีบจ้ำอ้าวเข้ามาถามทันทีเมื่อเห็นว่าพี่ชายกำลังเก็บของอย่างเร่งรีบ ด้วยความที่ว่าพี่ชายจะออกไปเที่ยวข้างนอกกับกลุ่มเพื่อนเขาอีกหรือเปล่า หากเป็นเช่นนั้นเธอจะได้ติดสอยห้อยตามไปเล่นสนุกด้วยอย่างไรล่ะ

“ห้องสมุด”

แต่คำตอบนั้นทำให้เรย์เน่หงอลงทันที “แล้วจะรีบอะไรขนาดนั้น”

“ไปยืมหนังสือ เดี๋ยวมันจะหายไปซะก่อน”

คำพูดแบบสั้น ๆ นี่ถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อไม่มีผิด เรย์เน่ที่ได้ยินประสงค์ของพี่ชายอย่างชัดเจนก็เบะปากอย่างนึกขัดใจ พลันหันหน้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเขาอีก

เก็บของอย่างเร่งรีบแล้ว ขายาวก็รีบก้าวตรงสู่ห้องสมุดแทบจะทันที ด้วยความที่หนังสือเล่มนั้นเป็นวรรณกรรมที่เขาเคยได้ลองอ่านเล่มหนึ่งจากห้องสมุดของที่บ้าน และพบว่ามันสนุกจนติดใจเลยทีเดียวเชียว

แต่เมื่อลองหาเล่มสองดูแล้ว ท่านพ่อกลับบอกว่ามันหายไปไหนก็ไม่ทราบได้ และด้วยความที่อยากจะอ่านจนใจแทบขาด ก็ลองไปหาซื้อดูแล้ว แต่มันเก่าเกินกว่าจะตีพิมพ์ออกมาขายอีก

โชคดีที่บังเอิญมาเจอในห้องสมุดโรงเรียนเข้า เพราะฉะนั้นวันนี้เขาจะไม่ยอมพลาดมันอย่างแน่นอน

ร่างสูงตรงไปยังโซนหนังสือวรรณกรรมด้วยท่าทีมุ่งมั่น แต่แล้วเมื่อมือหนาของเขาเอื้อมออกไปสัมผัสเข้ากับสันปกหนังสือ ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มือของใครอีกคนเข้ามาสัมผัสพร้อมกันพอดี

สายตาคมกริบตวัดมองขึ้นทันที ก่อนจะพบกับดวงหน้าสวยหวานราวตุ๊กตาของหญิงสาวคนหนึ่ง ผมสีบลอนด์ที่ปรกอยู่นั้นทำให้เธอดูโดดเด่นขึ้นเป็นเท่าตัว ทำเอาคนที่พยเห็นดั่งต้องมนต์สะกดเลยทีเดียว

สายตาของทั้งคู่สบประสานกันอยู่ครู่หนึ่ง และหลังจากนั้น จากสายตาในตอนแรกที่เหลือบมองอีกฝ่ายประหนึ่งจ้องจะเอาเรื่องก็พลันระส่ำกลายเป็นรีบเหลือบมองไปทางอื่นแทบจะทันที

ไม่เพียงเท่านั้น ยังดึงมือหนาของตัวเองออกจากสันปกที่จับค้างเอาไว้ด้วยอีกต่างหาก

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาระคนว่าเขินอายกับการกระทำอันล่วงร้ำของตัวเอง ก่อนจะชักมือกลับเช่นกัน

แต่แล้วเมื่อเธอเงยหน้าชายตาขึ้นมองและพบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของเจย์เนส ดวงหน้าสวยก็ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความประหม่า ตามมาด้วยเสียงเข้มของเขาที่ดังขึ้นชวนให้ใจของเธอยิ่งเต้นระส่ำ

“เอาไปเถอะ ดูเหมือนเธอจะหยิบก่อน” เจย์เนสกล่าวเสียงเรียบ จากนั้นก็ถอยหลังออกจากชั้นวางหนังสือเพื่อเปิดทางให้แก่เธอ

ทั้งที่อยากจะอ่านจนใจแทบขาดแท้ ๆ ทำไมถึงยอมง่ายขนาดนี้เล่าเจย์เนส! รู้สึกเหมือนว่าจิตใต้สำนึกกำลังตำหนิกับการกระทำของตัวเองอยู่อย่างไรอย่างนั้น

หญิงสาวตรงหน้ายกยิ้มร่าด้วยความดีใจ แต่ก่อนที่จะได้หยิบหนังสือไป สาว ๆ กลุ่มหนึ่งที่มักจะคอยตามติดเจย์เนสอยู่เสมอ

ซึ่งหัวหน้ากลุ่มแก๊งสาว ๆ พวกนั้นก็คือ โซเฟีย อีแวนสัน เธอเรียนอยู่ในคลาสเดียวกับเจย์เนส และไม่เพียงเท่านั้น เจ้าหล่อนยังแสดงออกว่าชอบพอเขาอย่างออกนอกหน้าอีกต่างหาก

แต่มีหรือที่คนซึ่งถูกสถาปนาว่าเป็น ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ จะสนใจเรื่องนั้น เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ผู้ที่ถือคติว่า ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกอย่างโซเฟียน่ะ ไม่มีวันที่จะยอมแพ้ให้กับท่าทีเมินเฉยของเขาหรอก!

โซเฟียจ้ำอ้าวเข้ามาพร้อมบรรดากลุ่มแก๊งก่อนจะตวัดสายตามองหญิงสาวหน้าสวยตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก

“อาเรียน่า ฟลอเรนซ์”

น้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้หญิงสาวที่ยื่นมือไปจับหนังสือถึงกับตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที

“บ้านเธอจะล้มละลายอยู่แล้ว ยังเสนอหน้ามาเรียนต่อที่นี่อีกเหรอ?”

“นั่นสิ แล้วยังจะมีหน้ามาแย่งหนังสือกับเจย์เนสอีก” หนึ่งในสาว ๆ พูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ

“เป็นฉันคงไม่มีทางเสนอหน้ามาโรงเรียนที่ต้องจ่ายแพงขนาดนี้หรอก พ่อเธอไม่คิดจะเก็บเงินเอาไว้ไปจัดงานแต่งให้เธอหน่อยเหรอ อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องหัวหมุนตอนขายลูกสาวออกไง” อีกคนพูดเสริมยาวเหยียด

คำพูดนั้นทำให้อาเรียหน้าขึ้นสี ทั้งโกรธและอายไปในเวลาเดีวกัน จนไม่อาจทนยืนอยู่ตรงนั้นได้

ร่างบางรีบวิ่งออกไปจากห้องสมุด แต่ก็ยังไม่วายที่นักเรียนหญิงกลุ่มนั้นจะยังหัวเราะไล่หลังเธอไปอย่างไม่ขาด

ขณะเดียวกัน เจย์เนสที่เห็นพฤติกรรมของพวกเจ้าหล่อนก็ตวัดสายตาคมกริบไปหาสาว ๆ กลุ่มนั้น คิ้วหนาขมวดมุ่นฉายแววไม่พอใจ และมันก็ทำให้พวกเธอหยุดหัวเราะลงแทบจะทันที

ให้ตายเถอะ เป็นแบบนี้เสียแทบทุกครั้ง น่ารำคาญเสียจริง ไม่ว่าจะหญิงสาวคนไหนเฉียดเข้ามาใกล้ตน พวกนักเรียนหญิงกลุ่มนี้ก็จะคอยปะทะฝีปากอย่างร้ายกาจใส่พวกเธออยู่ร่ำไป

แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มาก ด้วยท่านพ่อพร่ำสอนเอาไว้ว่าเกิดเป็นชายชาตรีไม่ควรลงไม้ลงมือหรือทำให้หญิงสาวต้องบาดเจ็บ เขาจึงได้แต่ปล่อยผ่านไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก

ร่างสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาไว้ในมือพร้อมเดินจากไปโดยไม่สนใจหญิงสาวกลุ่มนั้นแม้แต่น้อย

“จะเมินกันตลอดเลยสินะ” โซเฟียเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะก้าวเดินออกไป

แต่ก็อย่างว่า ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งไม่ใช่งว่าได้มาเล่น ๆ เขาไม่แม้แต่จะหันไปตอบโซเฟียเลยสักนิด ทำเอาหญิงสาวได้แต่กระทืบเท้าอย่างนึกขัดใจ

เดินออกมาจากห้องสมุด เจย์เนสก็มุ่งหน้าตรงไปยังโซนตู้ล็อคเกอร์ ถึงแม้อะคาเดมีแห่งนี้จะถูกก่อตั้งมาดึครอบหนึ่งร้อยปี สถาปัตยกรรมจึงถูกสร้างออกมาเป็นรูปแบบกอทอคเสียส่วนใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นการอำนวยความสะดวกให้กับนักเรียนก็ยังถือเป็นสิ่งที่โรงเรียนต้องคำนึงถึง จึงได้มีตู้ล็อคเกอร์เก็บของเพิ่มเข้ามาให้นักเรียน

ขณะที่ร่างสูงกำลังจะตรงไปเก็บของของตัวเองเข้าตู้ล็อคเกอร์นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวผมสีบลอนด์คนเดียวคนเดิมกับที่เจอในห้องสมุดกำลังยืนง่วนเก็บของของเธออยู่

แต่แววตานั้นดูเปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก มันแดงก่ำเหมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างเห็นได้ชัด

เจย์เนสเห็นแบบนั้นก็ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สายตาพลันจ้องมองหนังสือที่อยู่ในมืออย่างช่างใจ และสุดท้ายขายาวก็ก้าวตรงเข้าไปหาเธออย่างเงียบเชียบ มือหนาตัดสินใจยื่นออกไปก่อนจะวางหนังสือเล่มนั้นลงบนชั้นตู้ล็อกเกอร์ของเธอ

ให้ตายเถอะ อยากอ่านนะเนี่ย แต่ดูเหมือนเธอจะเศร้า จึงต้องพึ่งหนังสือเล่มนี้มากกว่าเขาล่ะ เจย์เนสคิดเห็นเช่นนั้น ไม่รู้ว่าเป็นการปลอบใจตัวเองไปในตัวหรือเปล่านะ!

ส่วนอาเรียที่กำลังก้มหน้าเก็บของใส่ตู้ล็อคเกอร์ก็ไม่ทันได้สังเกตอะไรเลยสักอย่าง เธอยังคงมุ่งมั่นเก็บของต่อไปก่อนที่จะได้ยินเสียงของบางอย่างกระทบเข้ากับล็อคเกอร์ของตัวเอง

ดวงหน้าสวยเงยขึ้นมาก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับหนังสือเล่มที่เธอหวังจะหยิบมาครอบครองในห้องสมุด และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหนังสือไม่ได้มีขาเดินมาหาเธอเองเป็นแน่ จึงรีบหันกลับไปพบกับคนที่นำมันมาส่งให้ตนถึงที่

ใบหน้าของเขานิ่งเรียบ ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ พร้อมทั้งดวงตาสีแดงเข้มที่ทำเพียงจ้องมองตรงไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาเธอเลยสักนิด

อะไรกัน...ทำเท่ห์หรือเล่าเนี่ย แต่ยอมรับว่าเท่ห์จริงเรือ่งนี้ไม่อาจเถียงได้ อาเรียคิดในใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรขอบคุรเขาให้เป็นกิจลักษณะ

แต่ในขณะที่อาเรียจะทันได้เปิดปากพูดอะไร ร่างสูงก็เริ่มออกตัวก้าวเดินไปเสียก่อนแล้ว

เขาทำประหนึ่งว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้มีเค้าโครงสำคัญอะไรต่อตัวเองมากนัก เพียงแค่นำหนังสือมาวางให้ก็เท่านั้นเอง

ดวงตาคู่สวยมองตามร่างสูงจนกระทั่งลับตาไปจากมุมตึกอาคาร และในตอนนั้นเองเธอก็หันกลับมามองดูที่ตู้ล็อคเกอร์ของตัวเองอีกครั้ง

มือเรียวบางสัมผัสต้องกับหนังสืออย่างแผ่วเบา ภายในใจก็นึกขอบคุณเขาคนนั้นที่นำมาวางให้ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายเจอหนังสือเล่มนี้ก่อนแท้ ๆ

หลังจากเจย์เนสเดินออกมาจากอาคารเรียน แววตาคมกริบก็เหลือบไปเห็นน้องสาวฝาแฝดของตนอย่างเรย์เน่ ยืนโบกไม้โบกมือมาให้พร้อมท่าทางร่าเริง

เห็นได้ชัดว่าพ่อกับแม่คงมารับเขากลับบ้านอีกแล้วล่ะ ทั้งที่บอกแล้วแท้ ๆ ว่าไม่ต้องมารับบ่อยขนาดนั้นก็ได้ ไม่อย่างนั้นจะส่งเขามาเรียนที่โรงเรียนประจำไปเพื่ออะไรกันเล่า

แต่ดูเหมือนน้องสาวของเขาจะชอบใจที่ได้กลับบ้านบ่อย ๆ เนี่ยสิ ‘มารับเรย์เน่แค่คนเดียวก็ได้นี่นา’

ก็อย่างว่า ด้วยความเป็นวัยรุ่น การได้อยู่กับผองเพื่อนจึงดูเป็นอะไรที่น่าสนุกกว่าการต้องกลับบ้านไปอยู่ร่วมกับครอบครัว

“เร็วหน่อยสิ! รถมาจอดรอนานแล้วนะ!” เรย์เน่ตะโกนพลางรีบเดินขึ้นไปนั่งบนรถ เจย์เนสเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายศีรษะอย่างหนื่อยหน่าย

แต่ก็ดีเหมือนกัน ไหน ๆ ก็จะไม่ได้อ่านหนังสือเล่มโปรดที่เฝ้ารอมานานแล้ว กลับบ้านไปอยู่กับพวกน้อง ๆ ก็คงไม่เสียหายอะไรหรอก

เจย์เนสพยักหน้าเบา ๆ ให้น้องสาวฝาแฝด เหมือนกำลังจะบอกว่า ฉันรู้แล้วหน่า ไม่ต้องเร่งหรอก ก่อนจะมุ่งตรงไปทางลานจอดรถอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่นัก

 แต่ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนั้นชัดเจนว่ามุ่งตรงมาทางตัวเอง เขาจึงรีบหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณความเป็นแวมไพร์

‘เธอนี่เอง’ เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงสาวคนที่พยายามหยิบหนังสือเล่มเดียวกับเขาในห้องสมุด เขาก็ทำหน้าผ่อนคลายลง

เธอวิ่งตามมาพร้อมหอบหายใจเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าดูเหมือนเธอจะวิ่งตามเขามาตั้งนานแล้วล่ะ และสิ่งนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่เจย์เนสไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่นัก การมีใครวิ่งตามอย่างเอาเป็นเอาตายเนี่ย ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม

“ขอบคุณนะ…” เสียงแผ่วเบาเจือความหอบนิดหน่อย แต่ก็ชัดเจนพอที่จะให้เจย์เนสได้ยิน

แววตาคมกริบมองจ้องเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีคำพูดใดตอบกลับไป เพียงพยักหน้ารับเล็กน้อยเหมือนจะบอกว่า รับรู้แล้ว แต่ไม่มีท่าทางใดที่แสดงถึงความสนใจมากไปกว่านั้น

จากนั้นมือหนาก็กระชับสายสะพายกระเป๋าเป้แล้วหมุนตัวหันหลังเดินไปขึ้นรถ ทิ้งให้อาเรียยืนนิ่งงันทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้น

อะไรกัน...เธอไม่ได้วิ่งตามเขามาด้วยความพิสวาทเสียเมื่อไหร่ล่ะ แค่พยายามทำตัวมีมารยาทก็เท่านั้นเอง

แต่การกระทำของเขามันช่าง...จะว่าหลงตัวเองดีไหมล่ะเนี่ย ทำไมเขาต้องทำเหมือนว่าเธอวิ่งตามเขามาเพราะชื่นชอบเขาขนาดนั้นเล่า!

หลังจากร่างบางหันหลังให้เธอก็ทำหน้าพองลมอย่างนึกหงุดหงิดอย่างไรอย่างนั้น

แต่ก็เอาเถอะ เธอไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้วล่ะ เป็นเพราะได้รับหนังสือจึงอยากมาขอบคุณให้เป็นกิจลักษณะก็เท่านั้น! อยากจะคิดอะไรก็ให้เป็นเรื่องของเขาเถอะ!

แต่หลังจากทั้งสองแยกย้ายและเจย์เนสเดินมารถตู้ที่ถูกส่งมาจากคฤหาสน์แบรดฟอร์ด เพียงแค่เขาหย่อนก้นนั่งลงบนเบาะก็ถูกน้องสาวฝาแฝดอย่างเรย์เน่โถมคำถามเข้าใส่อย่างจัง

“ใครอ่ะ!” ไม่เพียงแค่ถาม ยังมาเกาะเบาะที่นั่งของเขาอีกต่างหาก

“นั่งดี ๆ เรย์เน่ โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ๆ” ว่าจบก็ทำเป็นเมินคำถามของน้องสาวไปโดยปริยาย