๑ ตัวประกอบในนิยาย

พอวันรุ่งขึ้นพิสูจน์แล้วว่าหลีหนิงหนิงยังไม่ตายถึงแม้ ตามบทแล้วตัวละครจะดำเนินไปเช่นนั้น แต่ความร้ายกาจของพระรองผู้ร้ายกายก็ทำให้นางอดหวั่นใจหวาดกลัวไม่ได้

ทว่าที่ย้ำแย่ไม่กว่านั้นคือการที่ต้องตื่นเช้าตรู่เพื่อยกจอกน้ำชาให้แม่สามีหากว่ากันตามตรงแล้ว สตรีผู้นั้นคือแม่เลี้ยงใจร้ายผู้หนึ่งก็ว่าได้

หลีหนิงหนิงยังคงจดจำบทหนึ่งในนิยายได้อย่างดี

ซ่งเสวี่ยนในวัยสามขวบ ตอนนี้เขายังเป็เด็กน้อยที่น่ารัก น่าชังผู้หนึ่งแต่กับทอดถูกทิ้งไว้นอกเรือนท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายไม่หยุด

นางถอนหายใจเฮือกใหญ่จนซ่งเสวี่ยนที่นั่งอยู่ข้างกายปรายตามองครู่หนึ่ง เหตุใดถึงน่าเห็นใจนัก

“อย่าทำตัวให้วุ่นวาย” ซ่งเสวี่ยนเอ่ยขึ้นอย่างน่ารำคาญ

จังหวะเดียวกันนั้นเองภายในห้องโถงพลันเกิดความเงียบ

“ไปพบเจ้าค่ะฮูหยินใหญ่”

ก่อนที่ชั่วพริบตาจะพลันเกิดเสียงซุบซิบนินทาว่าร้ายพร้อมกับสายตาดูเคลนมองมาที่นาง

หลีหนิงหนิงพลันเบิกตาด้วยความตกใจ

แย่แล้ว!

ในนิยายไม่ได้กล่าวรายละเอียดถึงบทตัวประกอบเช่น นางมากนัก ทว่าวันนี้พอตกค่ำนางก็พลันนอนอิดโรยเจ็บปวดอยู่บนเตียงเป็นเพราะถูกทำโทษจากแม่เลี้ยงใจร้าย

ทว่าเรื่องอันใดหลีหนิงหนิงไม่อาจคาดเดาได้

หลังจากแม่นมเอ่ยกระซิบกระซาบรายงานบ้างอย่าง ข้างกายประมุขของจวน เซินฮูหยินพลันมีสีหน้ามึนตึง มุมปากเหยียดยิ้มด้วยความสมเพช

เป็นเพียงลูกบ่าวไพร่แต่ริอาจมาเกิดก่อนบุตรชายของนาง เรื่องเช่นนี้สมควรแล้ว

“ไม่ได้เข้าหอกันหรือ” เซินฮูหยินเอ่ยด้วยท่าทางสบายพร้อมทั้งยกชาขึ้นมาจิบอึกหนึ่งอย่างผ่อนใจ

ซ่งเสวี่ยนไม่ว่ากำจัดทิ้งอย่างไรก็ไม่ตาย!

หลีหนิงหนิงพลาดจุดนี้ไม่ได้อย่างไร

นางสมควรจะป้ายเลือดบนผ้าปูเตียงให้เสมือนกับเลือดพรรจรรย์….นี่คือสาเหตุที่ทำให้นางถูกทำโทษใช่หรือไม่

ซ่งเสวี่ยนมีสีหน้าเขร่งขรึม “ข้าจะเข้าหอกับนางหรือไม่ ล้วนเป็นเรื่องส่วนตัวหาใช่เซินฮูหยินที่ต้องสอดมือเข้ามายุ่งเกี่ยว”

“วาจาสามห้าว”

เพียงพริบตาต่อมาหลีหนิงหนิงพลันเห็นเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ลุกขึ้นยืนชี้หน้าซ่งเสวี่ยนอย่างไร้ความเกรงกลัว หากจำไม่ผิดเกรงว่าคนผู้นั้นคงเป็นคุณชายเล็กของจวนเป็นแน่

ลี่เฉี่ยววัยสิบห้าหนาวบุตรชายของเซินฮูหยิน ทั้งปากร้ายชอบยกตนข่มเหงผู้อื่นที่ด้อยกว่าตนไม่เว้นแม้แต่ซ่งเสวี่ยนที่ เป็นพี่ชาย

“ไร้มารยาท” หลีหนิงหนิงพลันหลุดปากแผ่วเบา

บรรดาเหล่ารับใช้ทั้งหลายต่างได้แต่อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าสตรีผู้ตบแต่งมาเป็นภรรยาของคุณชายซ่งนั้นจะฝีปากกล้าไม่เกรงกลัวแม่สามี

ประโยคด่าทอพลันเช้าโสตประสาทของเซินฮูหยิน “กล้าดีอย่างไร” ตั้งแต่ลี่เฉี่ยวเกิดมานางยังไม่เคยดุด่าหรือต่อว่าเขาเลยแม้แต่น้อย ทว่าสตรีผู้นี้พึงตบแต่งเข้ามาเพียงหนึ่งวันกลับใจกล้าดุด่าบุตรชายของนางเช่นนี้สมควรจะสั่งสอน “จับนางไปโบนยี่สิบไม้”

ลี่เฉี่ยวพยักหน้าเห็นด้วยกับมารดา “นางสมควรถูกท่านแม่สั่งสอน”

หลีหนิงหนิงได้ยินแล้วไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

บุตรชายนั้นของเขาบุบสลายหรือแตกหัก นางถึงต้องได้ถูกทำโทษเช่นนี้กัน

ทั้งแม่นมและสาวใช้ต่างมีสีหน้าเบิกบานชมละครฉากนี้ด้วยความสนุก คุณชายซ่งนะหรือจะกล้าปกป้องสตรีผู้นั้นเพราะเขานั้นเห็นแก่ตัวยิ่งนักซ้ำยังไม่กล้ายุ่งกับเซินฮูหยิน

กระทั่งบ่าวรับใช้ชายเดินมาหมายจะจับกุมตัวหลีหนิงหนิง

ซ่งเสวี่ยนยามนี้เขามีความโกรธเต็มท้อง ใบหน้าฉายแววความรำคาญเต็มส่วน แค่ต้องตื่นแต่เช้าตรู่ทำเรื่องไร้สาระก็พอแล้ว ไหนเลยจะคาดคิดได้ว่าภรรยาหมาด ๆ ของตนฝีปากกล้าเช่นนี้

“ตัววุ่นวาย”

ซ่งเสวี่ยนสถบคำหนึ่งออกจากปากก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจากไป

ว่าอย่างไรนะ!

หลีหนิงหนิงเหลียวมองทันควัน

หนทางที่นางจะหลุดพ้นจากสถานที่นี้มีเพียงซ่งเสวี่ยนเท่านั้น ดังนั้นหลีหนิงหนิงจึงพลันคว้ามือของเขาโดยไร้ความหวาดกลัว นัยน์ตาของนางฉายแววออดวอน

ช่วยภรรยาตนเองเร็วเข้า!

เซินฮูหยินจึงยิ่งย้ำออกคำสั่ง “จับมันเร็วเข้า”

หลีหนิงหนิงส่ายหน้า “พาข้าไปด้วย ข้าไม่อยากถูกตี”

ลี่เฉี่ยวยืนกอดอกมองอยู่ไม่ไกลมองสถานการณ์เบื้องหน้าด้วยความสะใจ “หึ! ผู้นั้นเห็นแก่ตัวจะตายไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องช่วยเหลือเจ้า”

“…..”

ลี่เฉี่ยวยังคงได้ใจ “เขากลัวมารดาข้าจนจะตายอยู่แล้ว”

อย่าได้เอ่ยวาจาสามห้าวเชียวนะ อย่าหาว่าหลีหนิงหนิงไม่เตือนว่าพระรองร้ายกาจผู้นี้จะทำอันใดกับเจ้า

ในนิยายคงกล่าวถึงซ่งเสวี่ยนรังเกียจน้องชายต่างมารดาจนอยากจะฆ่าทิ้งแต่ทว่าความตายมันง่ายนัก เขาจึงเริ่มต้นทรมานด้วยการผลักเด็กหนุ่มให้ล้มใส่โขกหินจนด้วยแต่ท่ามการเหมันต์ฤดู

อากาศที่เย็นเยือกพร้อมกับบาดแผลที่โดนหิมะกัดกินบาดแผลนั้นทรมานเกินกลัวจะมีชีวิตรอดได้

ส่วนเซินฮูหยินนั่น…นางไม่รู้เช่นกัน

เพียงแค่นึกถึงตอนนั้นหลีหนิงหนิงพลันขนลุกซู่ “หุบปากของเจ้าซะไอ้ลูกเต่า!” นางแวดด่า

“หึ!” ซ่งเสวี่ยนแค่นเสียง “ลูกเต่าเช่นเจ้าหากไม่มีมารดาให้ท้ายจะเป็นเช่นไรกัน” นัยน์ตาดุดันเพ่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับไอสังหารที่แทบกระอักเลือด

“หากไม่อยากตายก็หลบไป” ซ่งเสวี่ยนพูดขึ้นก่อนเดินลากหลีหนิงหนิงออกมาจากความวุ่นวาย

หลีหนิงหนิงค้นพบแล้วว่าซ่งเสวี่ยนไม่ใช่คนใจดำอย่างที่คิด

“ขอบคุณซ่งเสวี่ยน”

“……”

แต่กลับเงียบ

อย่าน้อยก็ขานรับได้หรือไม่ว่ารับรู้แล้ว หลีหนิงหนิงพลันขมวดคิ้วมองด้วยความไม่เข้าใจ

“อย่าได้ริอาจด่าข้าในใจ”

หลีหนิงหนิงอดถามออกไปไม่ได้ “ท่านเป็นสุนัขหรือ” เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงเอาแต่ข่มขู่อยู่ได้ “คิดว่าข้ากลัวหรือไร” ไม่รู้ว่าเพราะทำไมจู่ ๆ นางถึงมีความใจกล้าขึ้นมา

หรือนางสมควรจะตายให้รู้แล้วรู้รอดจะได้หลุดพ้นเสียที

“คิดว่าข้าจะไว้ชีวิตเจ้าหรือไร”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลีหนิงหนิงหายไปในพริบตา มือหนาที่จับลำคออยู่ก่อนจะออกแรงบีบแทบทำเอานางขาดอากาศ เมื่อเฉียดเข้าใกล้ความตายอีกครั้ง

แน่นอนว่าหลีหนิงหนิงเองก็เป็นมนุษย์

นางจึงดิ้นทุรนทุรายอย่างนางสมเพช

มุมปากของซ่งเสวี่ยนยกขึ้นด้วยความเหี้ยมโหด นัยน์ตาสีดำขลับดุดันดั่งมัจจุราชที่พร้อมจะพรากวิญญาณ

“ซ่ง ซ่ง..เสวี่ยน” หลีหนิงหนิงกำลังร้องขอชีวิต

นางจะต้องตายอย่างเวทนาอีกหรือเพราะนางเป็นเพียงตัวประกอบที่เท่านั้น

ซ่งเสวี่ยนกดเสียงต่ำ “อย่าได้คิดจะต่อรองกับข้า”

จังหวะเดียวกันเขาจึงปล่อยมือออกจากลำคอขาว มองดูนางที่หายใจหอบอากาศอย่างอ่อนแอ…ช่างน่าสมเพช

นี่นับเป็นเรื่องสนุกของวันนี้ได้หรือไม่

อารมณ์ขุ่นมัวที่มีอยู่ในใจของซ่งเสวี่ยนพลันคลายลงชั่วพริบตาเพียงเพราะได้เห็นคนผู้หนึ่งกำลังวินวอนขอความเมฆตา จากเขา

ร่างอรชนสั่นกระท้านด้วยความหวาดกลัว เขาเห็นชีวิตนางเป็นเรื่องตลกหรือ

ทรมานเช่นนี้มิต่างกับกำลังฆ่านางทั้งเป็น

หลีหนิงหนิงช้อนตามองซ่งเสวี่ยนที่ยืนยิ้มอารมณ์ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่เหลียวมองนางที่เฉียดความตายมาแม้แต่น้อย

หรือนางควรจะเป็นฝ่ายลงมือฆ่าก่อน