๕ เรียกร้องความสนใจ

ปกติแล้วซ่งเสวี่ยนนิ่งเฉยต่อทุกเรื่องราวเสมอมา แต่พอสตรีผู้นั้นล้มป่วยเขากลับรู้สึกได้ถึงอาการกระวนกระวายอย่างไม่เคยเป็น

หรือแท้จริงแล้วอาจจะเพราะว่านางเป็นของสิ่งแรกที่ครอบครองได้

หากหลุดมือแล้วก็คงหาไม่พบ…

ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ซ่งเสวี่ยนหลับไม่ได้เต็มตาเพียงเพราะมักจะสะดุ้งตัวตื่นอย่างหวาดระแวงแต่หาใช่เพราะความกลัวมันเป็นเพียงสตรีบนเตียงที่จับไข้

ซ่งเสวี่ยนสูดลมหายใจก่อนจะคลายออกช้า ๆ

“เจ้ามันตัววุ่นวาย” ถึงแม้ปากจะพร่ำบ่นแล้วอย่างไร สตรีบนเตียงยังคงนอนหลับไม่ตอบโต้และซ้ำซ่งเสวี่ยนยังคงนำผ้าชุบน้ำเช็ดตามทตัวทุกชั่วยาม

“อื้อ….” หลีหนิงหนิงส่งเสียงเมื่อถูกรบกวน

ซ่งเสวี่ยนแค่นเสียง มุมปากยกขึ้นคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

ยามหลับก็ดูเป็นเพียงสตรีที่เปลือกนอกแข็งแกร่งแต่ภายในกลับอ่อนแอผู้หนึ่ง ทว่าตอนได้สบตากับนางนั้น…ความกล้าอวดดีที่มีเขาอยากจะบดขยี้ให้แหลก

“ซ่งเสวี่ยน…” น้ำเสียงแผ่วราวกับกับกระซิบดังขึ้น

ดึกดื่นปานนี้และยังมีเรื่องร้อนรนในใจผู้ใดจะหลับ

หลีหลินว่าน ๆ เปิดประตูเดินเข้ามาก่อนจะปิดลงอย่าง เบามือ ใบหน้าคนงามสะท้อนแสงจากตะเกียงดูผุดผ่อง เรือนผมยาวที่ปล่อยสยายถึงกลางหลังและอาภรณ์ผืนบางที่มองเห็นส่วนโค้งของร่างกาย

แน่นอน หลีหลินว่านจงใจ

“หนิงหนิงเป็นอย่างไรบ้าง”

ซ่งเสวี่ยนชะงัก ก่อนจะปรายตาไปมอง

หากยามปกติหลินว่านมาหาเขาย่อมดีใจ แต่นี้ดึกเพียงนี้แล้วเหตุใดถึงกระทำเช่นนี้ “ชายหญิงอยู่ตามลำพังย่อมไม่เพราะสม ดึกดื่นเพียงนี้สมควรนอน”

ซ่งเสวี่ยนเอ่ยเสียงเรียบ ทว่ากลับแผ่วเบาเกรงว่าสตรีบนเตียงจะพลันตื่นเอาได้

ในใจของหลีหลินว่านไม่พอใจอยู่แล้วยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

นางกดน้ำเสียงต่ำลง “ข้าเพียงเป็นห่วง เกรงว่าท่านจะไม่มีเวลาพักผ่อน” ทว่าความเป็นห่วงของนางนั้นกับหมายถึงผู้ใดย่อมเป็นที่ประจักษ์ให้เห็น

“ข้าจะเฝ้านางเอง” หลีหลินว่านยังคงทำเป็นใจดี พยายามกลั้นเก็บอารมณ์โกรธเคียงที่เริ่มเต็มท้อง

เห็นที่ว่าหากซ่งเสวี่ยนอยู่ใกล้ชิดหลีหนิงหนิงต่อไปไม่ดีแน่

ซ่งเสวี่ยนปรายสาตากลับมามองหลีหนิงหนิงก่อนเอ่ยตอบ “ของของข้า ข้าย่อมดูแลเอง”

“ถึงอย่างไรข้าหาใช่คนนอก” นางยังคงโน้มน้าว ขยับกายเข้าใกล้ซ่งเสวี่ยนอย่างยั่วยวน

ในตอนนั้นเองหลีหลินว่านมีสีหน้าไม่สู้ดีจนซ่งเสวี่ยนสังเกตเห็น “ข้าเข้าใจความหวังดีของเจ้าหลินว่าน” อาภรณ์ผืนผ้าของนางทำให้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย

หลีหลินว่านได้โอกาสจึงเสแสร้งเสียใจ ดวงตาเอ่อคลอ “ความหวังดีของข้าถูกทั้งทำลายทิ้งอีกครั้ง”

“แต่เจ้าเองก็สมควรกลับเรือนนอนได้แล้ว”

ว่าอย่างไรนะ!

ซ่งเสวี่ยนริอาจกล้าขับไล่นางหรือ!

ทั้งชีวิตมีเพียงนางคงเดียวเท่านั้นที่สามารถขับไล่ผู้อื่นได้

“เช่นนั้นข้าขอตัว” หลีหลินว่านหันหลังกลับทันที เป็นการกระทำที่แสดงให้เห็นว่านางเองก็ไม่พอใจเช่นกัน

และหวังว่าวันพรุ่งนี้ซ่งเสวี่ยนคงตามต้อยนางไม่ห่างแน่

สีหน้าของซ่งเสวี่ยนยังคงเรียบเฉยประดุจก้อนน้ำแข็งที่ไม่มีวันละหลาย เขายังคงมุ่งมั่นกับการเช็ดตัวลดไข้ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยของหลีหนิงหนิง

“หากตื่นขึ้นเจ้าคงที่จะไม่ลืมบุญคุณของข้าหลีหนิงหนิง”

 

พอเช้าวันรุ่งขึ้น หลีหนิงหนิงตื่นนอนหลังจากหลับไปอย่างยาวนานซ้ำยังคงอดหวั่นใจเสียไม่ได้ว่านี้เป็นอีกคราที่รอดพ้นจากความตาย ทั้งที่ขาข้างหนึ่งก้าวข้ามไปยังปรโลกแล้ว

หลีหนิงหนิงยังระบมปวดไปทั่วตัวทว่ายังคงฝืนปั้นหน้า

เพราะซ่งเสวี่ยนนำเรื่องของนางไปแจ้งแก่นายท่านหลีและหลีฮูหยินตั้งแต่ฟ้าสาง นี่ราวกับเป็นการป่าวประกาศไปทั่วจวนแล้ว ไม่ว่าจะญาติเหล่าพี่น้องที่อาศัยอยู่ในจวนหรือเหล่าอนุล้วนออกหน้ามาเยี่ยมเยือน

“ปิดประตู” หลีหนิงหนิงออกคำสั่ง

พอสิ้นเงาของอนุผู้หนึ่งที่จากไปแล้ว หลีหนิงหนิงจะไม่พบหน้าผู้ใดอีกแล้ว

ซ่งเสวี่ยนยืนนิ่งใบหน้าไม่สู้ดี “อย่าริอาจออกคำสั่งกับข้า” ซ้ำยังอดคิดในใจว่าหากนางหลับไปอีกหน่อยคงดีไม่น้อย

น้ำเสียงปนหงุดหงิดรำคาญใจ “ท่านไม่รำคาญบางเลยหรือซ่งเสวี่ยน” ทั้งที่นางสมควรจะได้นอนพักผ่อน

หากตอบตามตรงเขาคงรำคาญ จากนั้นซ่งเสวี่ยนจึงเดินไปปิดประตูทันทีแต่ไม่ใช่เพราะนางออกปากสั่งแต่เป็นเพราะเขาเองก็รำคาญเต็มอก

หลีหนิงหนิงยิ้มหน้าบาน “เชื่อฟังเช่นนี้ดีหน่อย”

สำหรับซ่งเสวี่ยนแล้วนี้เป็นการหลอกใช้เพื่อผลประโยชน์และหากไม่ติดว่ากำลังนอนซมประหนึ่งซากศพ

เขาเกรงว่าไม่แน่ตอนนี้คงกำลังบีบคอนางให้สิ้นใจเสีย

“…..”

“อย่าได้คิดร้ายต่อข้า” จังหวะที่หลีหนิงหนิงจ้องมอง ซ่งเสวี่ยน ในสายตาคู่นั้นนางสังเกตเห็นความเจ้าเล่ห์ในแววตา

มุมปากหนายกยิ้ม “ชีวิตเจ้าเป็นของข้า แม้แต่วิญญาณเจ้าก็เป็นของข้า”

ซ่งเสวี่ยนชอบมองความอวดดีของนาง

หลีหนิงหนิงถอนหายใจด้วยความหดหู่ ไม่ว่าอย่างไรนางก็หนีไม่พ้นแล้วและจะตายก็ไม่อาจตายได้ “ข้าไม่ใช่สิ่งของของท่านซ่งเสวี่ยน”

“เช่นนั้นหรือ” ซ่งเสวี่ยนขานตอบ

จากนั้นจึงขยับตัวโน้มใบหน้าลงต่ำสบตากับนัยน์ตาเมล็ดซิ่งที่พลันสั่นระริก “แต่งกับข้าแล้วย่อมเป็ยของข้า”

ใบหน้าของหลีหนิงหนิงเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มอีกครั้งทั้งยังไม่กล้าสบตาของซ่งเสวี่ยน พอมองระยะใกล้ชิดเช่นนี้พระรอง ตัวร้ายผู้นี้กลับดูหล่อเหล่าจนพลางให้หน้าอกซ้ายของนางเต้นกระหน่ำแทบทะลุออกมา

ไม่ได้!

ร้ายกาจเช่นนี้ผู้ใดจะมีความรักให้!!

หลีหนิงหนิงขมวดคิ้ว ด่าทอตนเองในใจ

“หนิงหนิงหายดีแล้วหรือ” หลีหลินว่าผลักดันประตูเข้ามา

!!!

ซ่งเสวี่ยนจึงผละตัวออกห่างทันทีแต่สายตายังคงไม่ลดละจากหลีหนิงหนิง มุมปากหนายังคงยกยิ้มเย้ยยัน

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดทุกคราที่หลีหลินว่านพบเจอสองคนนี้ถึงเอาแต่ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมเช่นนี้ นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก มือทั้งสองกำแน่นด้วยความโกรธ!

เรื่องที่นางโกรธเมื่อคืนซ่งเสวี่ยนกลับไม่ตาม!

ซ้ำยังสนิทสนมกับหลีหนิงหนิงเกินเหตุ!

หลีหนิงหนิงถอนหายใจเบื่อหน่าย “ข้ายังไม่ตายไม่เช่นนั้นซ่งเสวี่ยนเขาคงเป็นหม้ายตั้งแต่ยังหนุ่ม” นางเข้าใจจุดประสงค์ของหลีหลินว่านเป็นอย่างดี ใบหน้ายิ้มแย้ม

สายตาปรายไปมองซ่งเสวี่ยนที่อยู่ไม่ห่าง “ใช่หรือไม่สามี”

ซ่งเสวี่ยนไม่ตอบอันใดและก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน

หลีหลินว่านเป็นตัวเอกของเรื่องเป็นแม่ดอกบัวขาว บุรุษใดพบเห็นด้วยปันใจให้ทั้งสิ้น นางต้องการเป็นจุดเด่นผู้คนให้ความสนใจ

 แต่หลีหนิงหนิงค้นพบว่า…ไม่แน่ว่าเรื่องราวเปลี่ยนไปแล้วเว้นแต่เหตุการณ์สำคัญไม่อาจเปลี่ยน

หลีหลินว่านมีสีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อย “เช่น…เช่นนั้นหรือ”

หลีหนิงหนิงพยักหน้าแน่วแน่ “รู้หรือไม่หลีหลินว่าน ค่ำคืนที่ผ่านมานั้นซ่งเสวี่ยนดูแลคอยเช็ดตัวให้ข้าอยู่ไม่ห่าง”

ราวกับรู้ว่าสตรีตรงหน้าไม่พอใจ หลีหนิงหนิงยกยิ้มก่อนจะสาดเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟอีกครา

“สมควรเป็นเช่นนั้น” ครู่หนึ่งก่อนที่หลีหนิงหนิงจะขานตอบ “สามีดูแลภรรยาตนเองย่อมไม่แปลก” ประโยคหลังปรายตามองซ่งเสวี่ยน

สีหน้าของหลีหลินว่าเริ่มหม่นหมองทันที

หลีหนิงหนิงพูดขึ้นอีกครั้ง “คราหน้ายามค่ำคืนเช่นนี้ลงกรอกประตูด้วยสามี”

ซ่งเสวี่ยนจ้องสตรีบนเตียงด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ จากนั้นจึงหันไปมองหลีหลินว่าน น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนจึงเอ่ยขึ้น “เจ้าไม่พอใจข้าเรื่องเมื่อคืนหรือ”

“ไม่เลยซ่งเสวี่ยน” หลีหลินว่านตอบ

ถึงต่อให้จะไม่พอใจอย่างไร แต่หลีหลินว่านยังต้องทำตัวเป็นคนใจกว้างอยู่ดี

ทั้งที่เขาขับไล่นางเมื่อคืน

หรือเรื่องที่เขาไปบอกกล่าวบิดาและมารดาของนาง

หลีหลินว่านย่อมไม่พอใจ

เหตุใดผู้อื่นถึงเอาแต่สนใจหลีหนิงหนิงเช่นนี้!

เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ทำให้หลีหลินว่านไม่พอใจแต่จะทำเช่นไรให้นางอาละวาดเป็นตัวโง่งมให้ผู้อื่นหัวเราะเยาะหรือ มิสู้เป็นเพียง หลีหลินว่านที่จิตใจอ่อนโยนไม่ดีกว่า

“หลินว่าเจ้านักดีต่อข้านัก” ซ่งเสวี่ยนเอ่ยขึ้น

ไม่ว่าจะเมื่อหลายปีก่อนหรือแม้กระทั่งตอนนี้ หลีหลินว่านยังคงใจกว้างต่อเขาถึงแม้เขาจะทำผิดต่อนางก็ตาม

หลีหลินว่านยิ้มกว้าง “ท่านยังมีข้าข้างกายอยู่ซ่งเสวี่ยน”