ไม่ต้องการลูกสะใภ้ 2

หลังจากหลินฮวานั่งลงเรียบร้อย 

ก็มีนางกำนัลเข้ามารินน้ำชาให้ นางจึงนั่งจิบชาอย่างใจเย็น ไม่คิดกลับ ไม่มีท่าทีว่าจะลุกออกไปทางใด ด้วยมั่นใจว่าองค์รัชทายาทต้องเสด็จมาเข้าเฝ้าพระสนมในไม่ช้าแน่

ชั่วจังหวะนั้น ก็มีนางกำนัลเข้ามารายงานต่อหลี่กุ้ยเฟย

“ทูลพระสนม เรื่องราววุ่นวายในอุทยานสงบลงเพราะได้รัชทายาทช่วยจัดการ  พระองค์ลงโทษองครักษ์อู๋ แยกสามีภรรยาสำเร็จก็ใช้การเดินหมากเพื่อปรับอารมณ์ของซานซาน พร้อมสอบถามความเป็นมาของนางอยู่ในศาลาริมบึงเพคะ”

บุตรชายผู้นี้รอบคอบเสมอ หลี่กุ้ยเฟยได้ฟังก็แย้มยิ้ม โบกมือเบาๆ ให้นางกำนัลผู้นี้ล่าถอยไป ก่อนเปรยกับหลินฮวาด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนว่า

“มีข้าราชบริพารในอาณัติมากมาย ปัญหาก็ย่อมมีมาก ดูเถิด...องค์รัชทายาทถึงกับต้องเสียเวลาดูแลจัดการด้วยตนเอง เกรงว่าคงมิได้มาเข้าเฝ้าแม่คนนี้แล้ว”

ความหมายในประโยคคือ ให้หลินฮวากลับไปเสียที อย่าเสียเวลารออีกต่อไป เพราะจ้าวเหว่ยไม่ว่าง มิได้เจอแน่นอน

หากแต่ความอดทนของหลินฮวามีมากโข นางคลี่ยิ้มหวานล้ำ ตอบด้วยเสียงนุ่มหวานน่าฟัง “เป็นบุญของบ่าวไพร่เหลือเกินนะเพคะ ที่มีองค์รัชทายาทเปี่ยมเมตตาถึงเพียงนี้”

ความหมายคือ จ้าวเหว่ยกลับมาอย่างเหน็ดเหนื่อยแท้ๆ ยังต้องเสียสละเวลาส่วนตัวคอยดูแลทุกเรื่องราว มีแม่เหมือนไม่มี ตำหนักตัวเองจัดการมิได้หรือไร?

สตรีชั้นสูงก็เช่นนี้ มักพูดคุยกันถูกคอยิ่งนัก ยี่ซินได้แต่ยืนมองอย่างนึกปลดปลงในใจ ได้ยินหลี่กุ้ยเฟยเอ่ยอีกว่า

“คุณหนูไป๋อาจมองว่ารัชทายาททรงเปี่ยมเมตตาเกินไป กระทั่งจัดลำดับความสำคัญผิด แม้แต่การเข้าเฝ้ามารดาอย่างข้ากลับมิอาจเทียบกับการไกล่เกลี่ยปัญหาของบ่าวชั้นต่ำได้กระมัง”

หลินฮวาได้ฟังพลันชะงักเล็กน้อย รีบรักษากิริยานุ่มนวลอ่อนหวานดุจเดิมแล้วเอ่ยอย่างนอบน้อม

“หามิได้เพคะ เพียงแต่หม่อมฉันรู้สึกว่า บ่าวไพร่เหล่านี้ ไม่ควรสร้างปัญหาให้เจ้านายจนเกินไป มิสู้ตัดไฟแต่ต้นลม”

หลี่กุ้ยเฟยเลิกคิ้วเอ่ยเสียงเรียบ “ความหมายของคุณหนูคือสมควรขับไล่บ่าวรับใช้เจ้าปัญหาออกไปเช่นนั้นหรือ?”

หลินฮวาทำสีหน้าลำบากใจ เผยแววตาใคร่ครวญลึกซึ้ง ประหนึ่งมิอาจตัดใจทำได้ลง แต่กลับต้องทำอย่างจำใจเป็นที่สุด ท่าทางคล้ายนางฟ้าใจดีเปี่ยมเมตตา แต่คุณธรรมจำต้องมาก่อน บ่งบอกถึงคุณลักษณะของยอดหญิงที่จักเป็นหงส์ปกครองแคว้น

“ย่อมเป็นเช่นนั้นเพคะ บริวารที่มักสร้างปัญหา มิคู่ควรแก่การเสียเวลา หาได้มีค่ามากไปกว่าพระสนมเลยเพคะ”

นางกล่าวเอาใจว่าที่แม่สามีได้อย่างไร้ที่ติ ไม่ว่าใครก็ไม่สำคัญมากไปกว่ามารดาของสามีอีกแล้ว

หลี่กุ้ยเฟยได้ฟังก็ยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี โบกมือเบาๆ แสดงออกว่าไม่ถือสาหาความ พลางเปล่งวาจานุ่มนวลน่าฟัง

“มันช่วยมิได้จริงๆ นี่นะ ในเมื่อฝ่ายหนึ่งเป็นคนสนิทขององค์รัชทายาทที่มีลำดับเป็นถึงญาติผู้น้องซึ่งเติบโตมาด้วยกัน ส่วนอีกฝ่ายก็เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของข้าให้รอดพ้นความตายครั้งใหญ่ คุณหนูอยู่ในแวดวงชั้นสูง คงได้ยินข่าวเรื่องลอบทำร้ายมาบ้างกระมัง สองคนที่พวกเรากำลังกล่าวถึงคือคนสำคัญทั้งนั้น หาใช่บ่าวไพร่ชั้นต่ำที่คุณหนูเข้าใจแต่แรกไม่”

เมื่อประโยคนี้กล่าวออกมา หลินฮวาหน้าเปลี่ยนสีทันที

แท้จริงแล้ว หญิงสาวถูกปล่อยให้เอ่ยคำพูดผิดมากมาย นับแต่ประโยคแรกเลยทีเดียว คำว่าข้าราชบริพารของหลี่กุ้ยเฟย  หลินฮวากลับคิดว่าเป็นเพียงบ่าวไพร่ธรรมดาไปเสียได้

นี่มิใช่การเปิดประตูให้เดินเข้าไป แล้วปิดประตูตามหลัง จากนั้นก็ลอบตบหน้ากันเสียจนยับเยินหรือไร

หากรัชทายาททรงรู้ว่าหลินฮวาผู้นี้กล่าวถึงบุคคลสำคัญ อย่างคนสนิทของเขากับผู้ช่วยชีวิตมารดา ว่าเป็นเพียงบ่าวรับใช้ชั้นต่ำไร้ค่า ก็มิรู้ว่าในสายตาเขาจักมองว่านางงดงามอยู่หรือไม่?

หลินฮวาลอบกลืนน้ำลายลงคอ วันนี้คงไม่สะดวกพบหน้าจ้าวเหว่ยแล้ว รีบกลับไปตั้งหลักใหม่ แล้วรอพบหน้าด้วยความสง่างามไร้ที่ติยิ่งกว่าเดิมดีกว่า

เมื่อได้บทสรุปในใจ หญิงสาวจึงกล่าวออกไป

“ทูลพระสนม หม่อมฉันนึกขึ้นได้ว่าพี่สาวอยากพบหน้าเกรงว่าคงต้องรีบไปตามนัด ไม่อาจอยู่เสวนาเพื่อคลายเหงาแก่พระสนมได้แล้วเพคะ”

พี่สาวของหลินฮวา คือหนึ่งในสนมของฮ่องเต้ หรือก็คือสตรีที่แย่งชิงความรักไปจากสามีของหลี่กุ้ยเฟย

เจ้าของตำหนักแค่นยิ้มหยันในใจ พลางเอ่ยเสียงนุ่ม

“ขอบใจเจ้ามากที่นึกถึงข้าก่อนเป็นอันดับแรก รีบไปเถิด อย่าปล่อยให้พี่สาวต้องรอนาน ประเดี๋ยวจะงุ่นง่านกล่าวโทษข้า ว่ารั้งตัวน้องสาวแสนดีเอาไว้เสียนาน”

ประโยคนี้นับเป็นของแถมที่หลี่กุ้ยเฟยมอบให้หลินฮวา ตบหน้าทั้งพี่ทั้งน้องในคราเดียวกัน

ความหมายคือคนพี่นิสัยกราดเกรี้ยวไร้เหตุผล ส่วนคนน้องก็ไม่รู้จักแยกแยะ เห็นคนอื่นดีกว่าพี่สาวของตน

ยี่ซินที่อยู่มานานล้วนแปลความนัยได้จนสิ้น ส่วนนางกำนัลคนอื่นๆ ได้แต่นิ่งฟังด้วยอาการปวดหัวเหลือเกิน

ถ้อยวาจาสนทนาของสตรีชั้นสูง ทำให้ผู้น้อยต้องฟังด้วยความเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก หน้าย่นไปหมด