ภัยร้ายซ่อนเร้น 1

มุมมืดในตรอกคับแคบแห่งหนึ่งของเมืองหมิงเวย รอบด้านเงียบสงัดวังเวงรกร้างว่างเปล่าปราศจากผู้ใด

ลึกเข้าไปมีร่างของชายหนุ่มรูปงามยืนเอามือไพล่หลังเงียบงัน ท่าทางของเขาทั้งสง่างามทั้งองอาจห้าวหาญ เคร่งขรึมเย็นชา กิริยาสูงส่งเหนือสามัญ

เขาคืออ๋องเจ็ด นาม ถังหย่งเทียน หรือ โซวอ๋อง

ข้างกายโซวอ๋องคือสตรีโฉมสะคราญในชุดสีแดงเพลิง 

แท้จริงนางมีใบหน้างดงามหยาดเยิ้ม รูปร่างระหงอ้อนแอ้น ท่าทางอ่อนโยนเป็นเลิศ เพียงแต่ยามนี้กลับไม่มีความอ่อนหวานปรากฏสักนิด เพราะดวงตาของนางเป็นสีแววแดงน่ากลัว ข้างแก้มและลำคอยังมีรอยอักขระน่าเกลียด เล็บมือยาวแหลมคมกริบปานปลายมีด

ลักษณะคือผู้สำเร็จเคล็ดวิชากรงเล็บกระชากวิญญาณ  สามารถเข่นฆ่าศัตรูได้แม้ปราศจากอาวุธใดในมือ 

นับเป็นจอมยุทธ์ฝีมือสูงส่งผู้หนึ่งแห่งยุทธภพ ทั้งร้ายกาจเลือดเย็น ทั้งอำมหิตโฉดชั่วไม่เกรงกลัวใคร 

ผู้ซึ่งชาวยุทธ์ขนานนามว่า นางมารโลหิต ผู้แทนแห่งสำนัก นารีแดง ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งยุค มีสมุนในอาณัติเป็นนักฆ่านับหมื่นชีวิตกระจายไปทั่วแคว้น

“สมุนของข้าตายจนหมดในดาบเดียวด้วยกระบวนท่าวายุคลั่งแห่งตำนาน เกรงว่าคนผู้นั้นจักเป็นยอดฝีมือยากต่อกร”

เสียงเย็นเยียบฟังดูน่ากลัวของสตรีเอ่ยขึ้น ดึงความสนใจให้ฝ่ายบุรุษผินใบหน้าคมสันหันมอง นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุจเดิม ปราศจากความสนใจต่อฐานันดรของอีกฝ่าย

“ข่าวที่ข้าอยากแจ้งให้โซวอ๋องทราบมีเพียงเท่านี้ ทางที่ดีท่านควรหาโอกาสขับไล่จอมยุทธ์หญิงผู้นั้นออกจากวังจะดีกว่า งานล่าสังหารจักได้ง่ายดายขึ้น”

เรียวตาคมหรี่มองพลางแค่นเสียงหยันไม่สบอารมณ์

“แค่สตรีม่ายแม่ลูกอ่อนจะร้ายกาจสักปานใดกัน อีกอย่าง...เป้าหมายหลักของข้ามิใช่แค่สนมหลี่กุ้ยเฟยผู้เดียว แต่เป็นองค์รัชทายาทจ้าวเหว่ย คนของเจ้าทำงานให้ข้าพลาดพลั้งอย่างมหันต์ ควรแก้มือโดยพลัน มิใช่ทำตัวขลาดเขลาอ้างเคล็ดวิชาในตำนาน ไร้สาระ!”

สตรีชุดแดงนิ่งฟังอย่างไม่สะทกสะท้าน นางเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชืดไร้อารมณ์

“แค่แผนเล่นงานดัดหลังเพื่อบั่นทอนกำลังของรัชทายาท มิให้ฝ่ายนั้นเหี้ยมหาญผงาดกล้า ท่านยังว่าจ้างคนของข้ากว่าครึ่งร้อย เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายคือบัลลังก์มังกรทอง หาใช่เพียงเรื่องชู้สาวไม่”

ประโยคนี้เรียกประกายสั่นไหวในแววตาบุรุษได้ไม่ยาก โทสะสายหนึ่งจึงพุ่งพรวด โซวอ๋องเอ่ยเสียงทุ้มต่ำเย็นชา

“เจ้ากล้าสืบความลับข้า คงอยากตายมากกระมัง สำนักนารีแดงมิใช่ยังขาดเจ้าสำนักอยู่หรือไร? ที่ยังอยู่ได้เพราะใครกัน แค่ข้าพลิกฝ่ามือ เกรงว่าสำนักของเจ้าคงย่อยยับในพริบตา...”

แน่นอนว่าคำขู่นี้ได้ผล หญิงชุดแดงเม้มปากแน่นทันที ซ่อนสายตาร้อนแรงแห่งความอาฆาตดั่งเปลวเพลิงเอาไว้ด้วยการเสมองไปทางอื่นเพื่อปรับอารมณ์เดือดดาลแห่งตน ชั่วครู่จึงเอ่ย

“ข้าเพียงพูดไปด้วยหวังดีต่อท่านอ๋อง การจะไล่ล่าใครก็ตามควรจัดการคนสนิทมากฝีมือของคนผู้นั้นก่อนจึงจะดี”

“แค่หลี่กุ้ยเฟยมิใช่ปัญหา คนที่ข้าต้องการคือจ้าวเหว่ย คืนนี้มีงานเลี้ยง เจ้าลอบเข้าวังในฐานะเดิม ใช้ความงามที่มีให้เป็นประโยชน์ ตำแหน่งแรกคือนางกำนัลอุ่นเตียงในตำหนักบูรพา หากยังไม่อาจบรรลุผลก็รอได้ตำแหน่งอนุชายา หาโอกาสต่อไป”

บทสนทนาจึงจบลงด้วยการตอบรับคำสั่งด้วยเส้นเสียงเย็นเยียบของหญิงชุดแดง ฝ่ามือนางกำแน่น ไร้ทางเลือกใด