ไม่ต้องการลูกสะใภ้ 3

คล้อยหลังหลินฮวาที่รีบล่าถอยออกไป ประหนึ่งหนีตาย ไม่ต้องการพบพานผู้ใด จ้าวเหว่ยก็เดินเข้ามา

เมื่อร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีน้ำเงินปรากฏ หลี่กุ้ยเฟยจึงถามเสียงขรึม “เหว่ยเอ๋อร์มาแล้วหรือ? ได้เจอคุณหนูไป๋หรือไม่?”

นางต้องถามเพื่อความแน่ใจ ว่าสตรีผู้นั้นมิได้โปรยเสน่ห์ใส่บุตรชายของตนระหว่างทาง

“ลูกเห็นชายผ้าสีชมพูลัดเลาะหายไปตรงมุมระเบียงท่าทางคล้ายเร่งรีบ ที่แท้ก็คุณหนูไป๋ เสด็จแม่คงมิได้ไล่นางไปกระมัง”

จ้าวเหว่ยตอบเสียงเรียบ ใบหน้าไร้อารมณ์ พลางนั่งลงตรงโต๊ะเดียวกับมารดา รอจนนางกำนัลเข้ามารินน้ำชาก่อนยอบกายถอยไป จึงยกถ้วยชาขึ้นจิบ แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น

“หากนางมารบกวนเสด็จแม่อีก ลูกจะเข้าเฝ้าเสด็จพ่อทูลตามตรงให้เด็ดขาดว่าไม่ประสงค์เกี่ยวข้องอันใด”

หลี่กุ้ยเฟยได้ฟังก็ถอนหายใจ “เหว่ยเอ๋อร์อย่าได้ใจร้อนวู่วามเกินไป อำนาจบางกลุ่มไม่อาจตัดให้ขาด บางกลุ่มยิ่งไม่อาจผสานจนเหนียวแน่นยากสลัดหลุดพ้น ยังคงทำได้แค่ปล่อยตัวตามสบายไปกับกระแสแรงลม ไหลนิ่งไปตามเส้นสายธาราริน”

ถ้อยวาจาของมารดา จ้าวเหว่ยล้วนเข้าใจ เขาจึงนิ่งเงียบไม่ต่อความอีก เรื่องสตรีอื่นไม่เคยอยู่ในความคิดของเขาอยู่แล้ว

แค่เรื่องของซานซานก็ทำเขาปวดหัวจะแย่

หลี่กุ้ยเฟยเห็นบุตรชายสุดที่รักมีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนักจึงนึกห่วงใย รีบถามทันที

“ดูเหมือนเจ้ามีเรื่องไม่สบายใจ เหนื่อยมากหรือไม่ เจ็บป่วยที่ใดหรือเปล่า? แม่เรียกหมอหลวงมาตรวจให้เลยดีกว่า”

เห็นอีกฝ่ายทำท่าจะสั่งการให้ไปเรียกหมอหลวงวุ่นวาย จ้าวเหว่ยจึงรีบตัดบท “ลูกไม่เป็นไร แค่เหนื่อยกับการเดินทาง เสด็จแม่อย่ากังวลเกินไป”

“จะไม่ให้แม่กังวลได้อย่างไร แม่มีแค่เจ้าเป็นลูกคนเดียว”

จ้าวเหว่ยเลิกคิ้ว ลองถามหยั่งเชิง “หากมีคนเดียวแล้วกังวลเช่นนี้ มิสู้ให้ลูกหาคนมาเพิ่ม”

เรียวคิ้วงามขมวดวูบ หลี่กุ้ยเฟยหน้าบึ้งทันที

“แม่ยังไม่อยากมีลูกสะใภ้!”

รัชทายาทหนุ่มจึงคลี่ยิ้มบาง ส่ายหน้าน้อยๆ ก้มจิบชาต่อ ได้ยินมารดาเอ่ยเสียงเรียบเรื่อยว่า

“เจ้าคงได้พบหน้าผู้มีพระคุณของแม่แล้วกระมัง เรื่องราวของนางเจ้าก็คงสอบถามแล้วเช่นกัน นางเป็นจอมยุทธ์หญิงที่ฝีมือฉกาจมาก หาตัวจับได้ยากทีเดียว ทั้งยังมีบุตรสาวน่ารักเหลือเกิน อู๋เจี๋ยไม่น่าทำเช่นนั้น อีกคนที่น่าเห็นใจก็คือซูเหยา”

หลี่ฮุ่ยเยี่ยนและจ้าวเหว่ยนับเป็นแม่ลูกผูกพันแน่นแฟ้น  ยามอยู่ด้วยกันจึงมิได้มีพิธีรีตองอันใดมากมาย เพียงแต่เรื่องบางเรื่องบุตรชายก็ไม่อาจให้มารดาล่วงรู้ได้  

ชายหนุ่มรู้ดีถึงนิสัยของมารดาและอาการห่วงเกินเหตุจนไม่ยอมให้เขามีสตรีข้างกาย

นี่คือหนึ่งเหตุผลที่ทำไมเขาถึงอยู่ได้โดยไม่ต้องแต่งสตรีเข้าวังบูรพา เพราะมีพระมารดาผู้เป็นที่รักครองพระทัยฮ่องเต้คอยช่วยทัดทานทั้งทางตรงและทางอ้อมนั่นเอง

เรื่องที่ผิงเหยียนเขาจึงไม่เคยเล่าให้อีกฝ่ายฟัง ทว่ายามนี้ต่อให้ต้องการเล่าโดยละเอียดก็ยังต้องมองสีหน้าซานซานก่อน

หากจัดการกับคนของตนได้แล้วค่อยบอกกล่าวต่อมารดาก็ยังไม่สาย

จ้าวเหว่ยจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกับหลี่กุ้ยเฟย ถามถึงเรื่องราวในวังหลวงยามที่เขาไม่อยู่ และเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับพี่น้องชายหญิงทั้งหลายของเขา

ขณะพูดคุย สายตาเรียวคมพลันเหลือบไปเห็นกระดาษสีเปลือกไข่แผ่นหนึ่งบนโต๊ะมารดา จึงเอ่ย “กระดาษแผ่นนี้เป็นขององครักษ์วังหลวง เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่”

หลี่กุ้ยเฟยจำได้ว่าเป็นของซานซาน จึงเล่าให้บุตรชายฟัง

“นี่คือจัดหมายตัดรอนของอาซาน” เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ พระนางก็นึกขัดเคืองอยู่บ้าง ประโยคหลังจึงโกรธกรุ่น

“แม่ไม่คิดเลยว่าองครักษ์คนสนิทของลูกจะเป็นบุรุษเช่นนี้ ใช้ถ้อยคำตัดรอนโหดร้ายนัก น่าผิดหวังยิ่ง แย่จริงเชียว”

จ้าวเหว่ยหยิบมาเพ่งพิศอย่างเร็วเห็นลายมือบนกระดาษเป็นของอู๋เจี๋ยทุกประการ

ยิ่งไปกว่านั้น ความหมายของข้อความทั้งหมดยัง...

จำยอมรับเมื่อเดินหนีจากเจ้ามา

ตัดปัญหาคาใจไร้ทุกข์ตรม

เลิกประคองไม่หวังพบจบความขม

ร้างเยื่อใยหยุดชื่นชมสะบั้นใจ...

เมื่ออ่านจบ ดวงตาลุ่มลึกพลันคมกริบดุจมีดดาบ ประหนึ่งจะฆ่าคนให้เลือดสาด ใบหน้าหล่อเหลาเครียดตึงทันที

อู๋เจี๋ย...

ผู้ถูกเรียกอย่างเดือดดาลอยู่ในใจของรัชทายาทหนุ่ม บัดนี้กำลังถูกขังอยู่ในคุกหลวงอันมืดสลัวชื้นแฉะสกปรก กลิ่นสาบสางคล้ายซากศพกองสุมโชยคลุ้ง

โดยมีหัวหน้าองครักษ์เจี้ยนยืนเป็นหุ่นไม้แข็งทื่อสีหน้าเคร่งเครียดแววตาซับซ้อนอยู่นอกกรงเหล็ก

รอบกายห่างออกไปมีเพียงทางเดินคับแคบทอดยาวสุดสายตา ไม่มีใครเลย ทั้งสองจึงพูดคุยเปิดอกซึ่งเข้าใจแค่พวกเขา

“ที่แท้นางตั้งครรภ์รึ? เหตุใดเจ้าไม่บอก หากข้ารู้ย่อมไม่มีทางเสนอความคิดแน่!”

จื้อหย่วนเอ่ยอย่างโกรธา เรื่องนี้นับว่าใหญ่หลวงนัก

อู๋เจี๋ยได้แต่นั่งซึม ตอบกลับเสียงเบา เศร้าสร้อยที่สุด

“ข้าเผลอคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว”

ความเงียบงันโรยตัวโอบล้อมพวกเขาชั่วขณะ

“ทำดีที่สุดแล้วหรือ?” 

กระแสเสียงเย็นชาแต่ทรงอำนาจดังขึ้นเบื้องหลังไม่ไกล ทำเอาจื้อหย่วนและอู๋เจี๋ยสะดุ้งเฮือก

ทั้งสองหันไปเห็นร่างสูงในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม เจ้าของดวงตาดุจมัจจุราช กำลังเดินเข้ามาด้วยท่าทางสุขุมทว่ากลับแฝงไปด้วยกลิ่นอายคล้ายเจ้านรกมาดูดกลืนวิญญาณ

จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเหี้ยม “ที่แท้พวกเจ้าก็สมรู้ร่วมคิดกัน”

จื้อหย่วนรู้สึกหนาวยะเยือกทันที แม้เป็นอาจารย์กับศิษย์ แต่ฐานันดรเด่นชัด ความผิดยิ่งชัดเจน

เขามีความผิดต่อองค์หญิงน้อยอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

“องค์ชาย...กระหม่อม”

หัวหน้าองครักษ์อาวุโสให้รู้สึกสำนึกผิดเหลือเกิน  จึงทำท่าจะคุกเข่าโขกศีรษะ แต่ถูกอีกฝ่ายยกมือห้าม

“อาจารย์ของข้าชรามากแล้ว ข้อเข่าอาจไม่ดีเหมือนก่อน เข้าไปนอนในคุกเถิด อย่าเสียเวลาคุกเข่าเลย ถูกขังลืมยิ่งดี! ตายในคุกก็ได้”

“...!?”

จื้อหย่วนหมดคำจะเอ่ย เมื่อรัชทายาททรงโหดเหี้ยมนัก! รู้หรอกว่าโกรธแทนภรรยา แต่คุยกันดีๆ ก็ได้...

อู๋เจี๋ยที่มีใบหน้าโศกตรมมาโดยตลอด พลันมีดวงตาที่ทอประกายแวววาว ท่านอาจารย์จงมาอยู่ด้วยกันเสียดีๆ