บทที่ 672

ฉู่จวินสิงตวาดด้วยสีหน้าเย็นชา “พูดจากับฮูหยินของข้าแบบนี้ได้อย่างไรกัน ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงสิ้นดี ตบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

เฉินเช่อรู้ตัวว่าเมื่อครู่พูดผิดไปจึงตบหน้าตัวเองเพียะๆ สองทีโดยพลัน

เมื่อหม่าลู่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าเย็นชาของฉู่จวินสิงก็คิดจะห้ามปรามเฉินเช่อ

แต่สายเกินไปแล้ว

ใบหน้าของเฉินเช่อถูกตัวเขาเองตบจนบวมขึ้นมา

แม้เขาจะตบหน้าตัวเองสองทีอย่างเชื่อฟัง แต่ในใจกลับไม่พอใจอย่างมาก

เขาคิดว่าสตรีอ่อนแอที่แม้แต่ปักผ้าก็ยังทำไม่เป็นแบบเจี่ยนอันอันติดตามท่านอ๋องของเขาเดินทางไกลมาจนถึงที่นี่ หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องแปลงโฉมเป็น เกรงว่าทั้งคู่คงถูกพวกทหารจับได้ไปนานแล้ว

ถึงเวลานั้นขณะที่ท่านอ๋องของพวกเขาถูกตามล่าสังหารก็ยังต้องปกป้องนางอีก

ถ้านางไม่ใช่ตัวถ่วงของท่านอ๋องแล้วจะเป็นอะไรได้

เจี่ยนอันอันเห็นเฉินเช่อมีสีหน้าไม่พอใจ นางแค่นหัวเราะ กริชเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือ

นางโผล่พรวดมาถึงเบื้องหน้าเฉินเช่ออย่างรวดเร็ว กริชในมือจ่ออยู่เหนือลำคอเขา

เฉินเช่ออึ้งไปอย่างอดไม่ได้ เมื่อครู่นี้เจี่ยนอันอันเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไป

จนทำให้เขาที่มีประสบการณ์โชกโชนไม่ทันได้รู้สึกตัวด้