แชร์

บทที่ 155

ผู้แต่ง: ซินต้งหรูสุ่ย
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-29 19:42:56
ฉู่อันเจ๋อกลอกตาไปมา แล้วพูดกับฮูหยินว่า “แม่ใหญ่ พี่รองพูดถูกแล้ว”

“อิฐหินเหล่านั้น เป็นข้าที่เคลื่อนย้ายเข้าไปในถุงเฉียนคุนเองขอรับ”

“ภายหลังพี่สะใภ้รองมายังจวนอ๋อง ข้าก็ค่อยๆ นำถุงเฉียนคุนมอบให้กับนาง”

ฮูหยินใหญ่เมื่อเห็นว่าพวกเขาสองพี่น้องพูดออกมาเช่นนี้ ถึงได้วางความสงสัยที่มีในใจ

คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินฮูหยินใหญ่ถามออกมา

พวกเขาก็มองไปยังในเรือนที่จู่ๆ ปูทางเดินเล็กๆ เสร็จแล้ว ในใจก็เกิดความสงสัยขึ้นมา

ทว่าเมื่อได้ยินคำของฉู่อันเจ๋อแล้ว พวกเขาก็คลายความสงสัยในใจทั้งหมดทันที

ในตอนนี้เจี่ยนอันอันมายังด้านนอกเรือนแล้ว ก็เห็นชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสุ่ยกำลังยืนพูดคุยกันเสียงดังตรงหน้าประตู

พวกเขากำลังตื่นเต้นที่จู่ๆ เมื่อคืนก็เกิดฝนตกหนักขึ้น

มีชาวบ้านหลายคนที่มองเห็นเจี่ยนอันอัน ก็หยุดพูดคุยกันมาทันที

เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจชาวบ้านเหล่านั้น นางมองไปยังทางทิศทางบ้าน

ก็เห็นว่าซ่างชิวไม่ได้ออกมา

โชคดีที่อวี๋ว่านมองเห็นเจี่ยนอันอัน ก็รีบเดินเข้ามาด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มทันที

“แม่นาง เมื่อคืนวานนี้เรือนของท่านไม่มีฝนรั่วใช่หรือไม่?”

เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าอวี๋ว่านยัง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 156

    อวี๋ว่านเดินเข้ามาแล้วกล่าวแนะนำกับเจี่ยนอันอัน “แม่นาง นี่คือภรรยาของข้า หลิวซื่อ”“เมื่อวานนางยังต่อว่าข้าอยู่เลย ว่าเหตุใดถึงรับค่าแรงจากท่านมากมายขนาดนั้น”เจี่ยนอันอันฟังแล้วก็ส่งยิ้มให้กับหลิวซื่อ“ค่าแรงนั้นเป็นสิ่งที่พี่อวี๋สมควรได้รับ พวกท่านเก็บไว้ใช้เถิด อย่าโทษพี่อวี๋อีกเลย”หลิวซื่อฟังแล้วก็ยิ้มอย่างเขินอาย นางเริ่มรู้สึกมีไมตรีต่อเจี่ยนอันอันมากขึ้นขณะที่ซ่างตงเยว่เห็นว่าเจี่ยนอันอันมาแล้ว นางรีบก้าวลงจากเตียงอุ่นแล้วโผเข้ามากอดเจี่ยนอันอันแน่น“ท่านอา ท่านพ่อของข้าถูกคนจับตัวไปแล้ว ข้าจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”ซ่างตงเยว่ที่กำลังโศกเศร้า พอได้เห็นเจี่ยนอันอัน ก็ร้องไห้หนักขึ้นเจี่ยนอันอันลูบหลังนางเบาๆ พลางเอ่ยปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน “เรื่องนี้ข้าได้ยินมาแล้ว เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้ ข้าจะหาทางช่วยเอง”ตอนนี้ซ่างตงเยว่เชื่อใจเจี่ยนอันอันมากที่สุดฟังนางบอกว่าจะคิดหาทางช่วย ซ่างตงเยว่ก็หยุดร้องทันทีนางใช้ปลายแขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วเงยหน้ามองเจี่ยนอันอัน“ท่านอา ท่านจะช่วยหาท่านพ่อของข้ากลับมาได้จริงๆ ใช่ไหมเจ้าคะ?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าอย่างหนักแน่น “เจ้าอย่าได้

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 157

    เจี่ยนอันอันเห็นซ่างตงเยว่นั่งอยู่ที่โต๊ะโดยที่ไม่ได้กินข้าวแม้แต่เม็ดเดียวดวงตาของนางบวมช้ำจากการร้องไห้ เห็นได้ชัดว่านางร้องไห้มาทั้งคืนเจี่ยนอันอันจึงพูดปลอบอย่างอ่อนโยนว่า “ตงเยว่ อย่าเสียใจไปเลย เจ้ากินข้าวเถิด”“พ่อของเจ้าจะไม่ได้ถูกขังอยู่ที่ที่ว่าการอำเภอนานนัก ข้าจะพาพ่อของเจ้ากลับมาให้ได้”ทุกคนในที่นั้นก็พากันช่วยกันปลอบซ่างตงเยว่ ให้นางกินข้าวเสียก่อนเมื่อซ่างตงเยว่ได้ยินเจี่ยนอันอันยืนยันซ้ำๆ ว่านางจะพาซ่างชิวกลับมาให้ได้ในที่สุดนางก็ยอมยกตะเกียบขึ้นและเริ่มกินข้าวฉู่จวินสิงพูดเสียงเข้มว่า “เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ข้าก็จะไปที่ว่าการอำเภอพร้อมกับอันอันด้วย”“ข้าอยากเห็นนักว่า นายอำเภอผู้นั้นมีกี่หัวให้ข้าฟันออกมาได้”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่าฉู่จวินสิงจะไปด้วย นางก็รีบตอบรับทันทีไม่นานทุกคนก็กินข้าวเสร็จเรียบร้อย เจี่ยนอันอันก็เตรียมตัวออกเดินทางไปยังที่ว่าการอำเภอเซิ่งฟางในฐานะอดีตเจ้าเมืองอินเป่ยย่อมตามไปด้วย ส่วนเหยียนเซ่าก็กลัวว่าฉู่จวินสิงไปที่ว่าการอำเภอแล้วจะถูกนายอำเภอกลั่นแกล้งเขาในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของฉู่จวินสิง จึงขอตามไปที่ว่าการอำเภอด้วย

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 158

    เจ้าหน้าที่เฝ้ายามทั้งสองมองดาบในมืออย่างตะลึงงัน มันถูกกระบี่ของเซิ่งฟางฟันขาดเป็นสองท่อนพวกเขาโกรธจนคำรามลั่น จากนั้นก็ใช้ดาบที่หักนั้นพุ่งเข้าหาเซิ่งฟางอีกครั้งเซิ่งฟางกล่าว “ช่างไม่รู้จักเป็นรู้จักตายจริงๆ”เขาหลบคมดาบในมือของเจ้าหน้าที่เฝ้ายามอย่างง่ายดาย จากนั้นหนึ่งกระบี่แทงเข้าไปที่แขนของเจ้าหน้าที่เฝ้ายามคนหนึ่งทันใดนั้น เจ้าหน้าที่ผู้นั้นร้อง “โอ๊ย” หนึ่งเสียงดาบก็พลันหลุดร่วงลงสู่พื้นเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งเห็นดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเขารีบหันตัวกลับไปวิ่งตรงไปยังหน้าประตูที่ว่าการอย่างรีบร้อน เคาะประตูอย่างรุนแรง“เปิดประตูเร็ว ฆ่าคนแล้ว!”ทันใดนั้น ประตูที่ว่าการก็เปิดออก ปรากฏว่ามีเจ้าหน้าที่อีกห้าหกคนวิ่งออกมาในมือพวกเขาแต่ละคนถือดาบใหญ่ จ้องมองเซิ่งฟางด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยโทสะเจ้าหน้าที่คนนั้นที่ถูกกระบี่แทงเข้าที่แขน เห็นสหายกรูกันออกมาเขาก็ชี้นิ้วไปยังเซิ่งฟางพลางตะโกนด้วยโทสะ “วันนี้เจ้าไม่มีทางหนีรอดไปได้ จงยอมจำนนเสียโดยดี บางทีใต้เท้าของเราจะเมตตาไว้ชีวิตเจ้า!”เจ้าหน้าที่อีกผู้หนึ่งก็ตวาดเสียงดังด้วยความเดือดดาล “พวกเราบุกไปพร้อม

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 159

    นายอำเภอกล่าวพลางก้าวลงจากบันไดด้วยความรวดเร็วเขาคว้าดาบจากมือของเจ้าหน้าที่แล้วฟันใส่เซิ่งฟางทันใดนั้นเอง ฉู่จวินสิงที่นั่งอยู่บนรถม้าก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศเขามาถึงตรงหน้านายอำเภอแล้วเตะดาบในมือของนายอำเภอกระเด็นออกไปนายอำเภอถูกเตะจนถึงกับตะลึงงันในทันทีขณะที่เขายังตะลึงอยู่ ฉู่จวินสิงก็ได้คว้าดาบใหญ่ขึ้นมาพาดบนลำคอของเขานายอำเภอตกใจจนขาสั่นและเหงื่อเย็นผุดขึ้นมาบนหน้าผากเขารีบขอความเมตตา “ท่านจอมยุทธ์โปรดไว้ชีวิต ท่านจอมยุทธ์มีอะไรก็พูดกันดีๆ เถิด”เหล่าเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ เห็นใต้เท้าของตนเองถูกจับ ต่างก็ตกใจจนหน้าซีดเผือดพวกเขามองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยนายอำเภอเจี่ยนอันอันมองการเคลื่อนไหวของฉู่จวินสิงที่คล่องแคล่วราวกับสายน้ำ นางอดไม่ได้ที่จะตะลึงอยู่ครู่หนึ่งฉู่จวินสิงร้ายกาจนักนะ ถึงกับใช้วิชาตัวเบาได้แล้วก่อนหน้านี้เขายังทำท่าว่าเดินไม่ไหว ให้นางช่วยพยุงเขาขึ้นรถม้าตอนแรกเจี่ยนอันอันก็ยังสงสัยอยู่ ว่าร่างกายของฉู่จวินสิงไม่ใช่ว่าฟื้นฟูจนเกือบสมบูรณ์แล้วหรือเหตุใดเขายังทำท่าเหมือนเดินไม่ไหวอยู่อีกแท้จริงแล้วทั้งหมดที่เขาทำไปล้วนแสร้งแสดงทั้งส

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 160

    นายอำเภอไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่พาพวกเขาไปที่เรือนจำทันทีที่เดินเข้าไปในเรือนจำ นายอำเภอก็เห็นเจ้าหน้าที่ห้าหกคนที่นอนกระจัดกระจายอยู่บนพื้นพวกเขาทุกคนหมดสติไป ไม่รู้ว่าตายหรือยังมีชีวิตอยู่หัวใจของนายอำเภอเต้นระรัวด้วยความกังวลเจี่ยนอันอันหันไปถามเซิ่งฟาง “เมื่อครู่ซ่างชิวถูกลงโทษที่ใด?”เซิ่งฟางที่แบกซ่างชิวอยู่ ชี้ไปยังมุมลึกสุดของเรือนจำ“เมื่อครู่ข้าเจอซ่างชิวอยู่ตรงนั้น”เจี่ยนอันอันจึงสั่งให้ฉู่จวินสิงคุมตัวนายอำเภอเดินไปยังส่วนลึกสุดของเรือนจำเมื่อมาถึงจุดที่ทำการลงโทษ พวกเขาก็เห็นว่ามีคนสองคนนอนอยู่ที่นั่นนายอำเภอเมื่อเห็นน้องเขยของตน ในที่สุดก็ไม่อาจทนได้อีก ขาอ่อนแรงจนทรุดนั่งลงกับพื้นจบแล้ว น้องเขยของเขาคงเคราะห์ร้ายมากกว่าดีเป็นแน่หากอวี้เฟิ่งรู้เรื่องนี้เข้า คงต้องถลกหนังเขาให้ได้เป็นแน่แท้เจี่ยนอันอันสังเกตเห็นสายตาของนายอำเภอจับจ้องไปยังเจ้าหน้าที่นายหนึ่งที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นบนใบหน้าของเจ้าหน้าที่ผู้นั้นมีแผลฉกรรจ์รอยใหญ่ที่เลือดสดยังคงไหลไม่หยุดเจี่ยนอันอันเตะนายอำเภอไปหนึ่งที พลางถามเสียงเย็น “เจ้ามองเขาทำไม หรือว่าคนผู้นี้เป็นญาติของเจ้า?”น

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 161

    เจี่ยนอันอันเอ่ยกับนายอำเภอเสียงเกรี้ยว “เจ้าหมูตอน ข้าขอเตือนให้เจ้าเปิดกรงเหล็กเสียดีๆ ไม่อย่างนั้นข้าจะปลิดชีวิตเจ้าเสียตอนนี้”เจี่ยนอันอันกล่าวพลางออกแรงดันกรงเหล็ก แต่กรงเหล็กกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าก็รีบออกแรงยกกรงเหล็กขึ้นเช่นกันแต่กรงเหล็กขนาดใหญ่นี้มีน้ำหนักนับพันชั่ง ไม่ว่าพวกเขาจะออกแรงมากเท่าไรก็ไม่สามารถยกกรงเหล็กขึ้นมาได้เลยนายอำเภอยิ้มเจ้าเล่ห์พลางลูบหนวดเคราสองแฉกของตัวเอง“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือไร ปล่อยพวกเจ้าไป ข้ายังจะมีชีวิตต่อไปได้อีกรึ พวกเจ้าจงอยู่ในนี้ต่อไปแต่โดยดีเสียเถอะ!”นายอำเภอกล่าวจบก็เดินจากไปในทางเดินมืดมิดภายในคุกเจี่ยนอันอันเห็นนายอำเภอทำท่าจะหนี นางรีบสะบัดมือไปทางนายอำเภอ เข็มเงินอาบยาพิษก็บินออกไปทันทีเมื่อเข็มเงินพุ่งไปปักบนร่างนายอำเภอก็ส่งเสียง ‘กิ๊ง’ ดังกังวานเข็มเงินหล่นลงบนพื้นทันทีนายอำเภอยิ้มเจ้าเล่ห์หันกลับมากล่าวกับเจี่ยนอันอันว่า “สาวน้อย เจ้าคงไม่รู้ละสิว่าข้าสวมเกราะจิ่นอวิ๋นที่ฟันแทงไม่เข้าเชียวนะ”“เข็มเงินอันกระจิริดของเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”เจี่ยนอันอันขว้างเข็มเงินออกไปอีกครา โดยพ

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 162

    เจี่ยนอันอันร้อนใจเสียแล้ว ตอนนี้นางไม่มีแก่ใจไปคิดมากขนาดนั้นนางซื้อใบเลื่อยขนาดใหญ่จากร้านค้าในห้วงมิติแล้วส่งให้เซิ่งฟาง“ข้าจะลงไปดูข้างล่าง ถ้าข้ายังไม่กลับขึ้นมา ท่านก็เลื่อยกรงเหล็กนี่ออกไปเสีย รีบกลับไปที่หมู่บ้านชิงสุ่ย เรียกฉู่อันเจ๋อมาช่วยโดยเร็วที่สุด”เซิ่งฟางเห็นเจี่ยนอันอันทำท่าจะลงไป เขารีบดึงเจี่ยนอันอันเอาไว้“อันอัน เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะลงไปดูเอง”เจี่ยนอันอันกำลังจะปฏิเสธก็เห็นเซิ่งฟางคว้าตะบันไฟจากมือนางกระโดดตามลงไปเสียแล้วเจี่ยนอันอันร้อนใจยิ่งนัก นางเห็นคนกระโดดลงไปสามคนแล้ว แต่ข้างล่างกลับไม่มีเสียงใดใดแม้แต่น้อยถ้านางไปจากที่นี่ทั้งอย่างนี้ เกรงว่ายังไม่ทันที่นางจะไปเรียกฉู่อันเจ๋อมาช่วย คนทั้งสามข้างล่างนั้นอาจประสบภัยก่อนก็เป็นได้คิดถึงตรงนี้ เจี่ยนอันอันก็เหลือบมองซ่างชิวที่ยังคงไม่ได้สตินางคิดในใจว่านายอำเภอคงยังไม่กลับมาเร็วๆ นี้ให้ซ่างชิวรออยู่ที่นี่ไปก่อน นางไปตามหาฉู่จวินสิงแล้วค่อยกลับมาคิดถึงตรงนี้ เจี่ยนอันอันก็เก็บใบเลื่อยเข้ามิติแล้วกระโดดตามลงไปเช่นกันอุโมงค์ข้างล่างลึกมาก เจี่ยนอันอันรู้สึกเหมือนตัวเองตกหน้าผาสูงหมื่นจั้งริม

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 163

    เจี่ยนอันอันลอบอธิษฐานในใจ อย่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉู่จวินสิงเลยนางเหยียบไปบนรอยเท้าแถวนั้น เดินไปข้างในทีละก้าวทางลับนี้ยาวมาก ข้างในเต็มไปด้วยกลไกอาวุธลับหากเหยียบพลาดไปแม้แต่ก้าวเดียวก็จะถูกอาวุธลับในนี้สังหารอย่างแน่นอนเจี่ยนอันอันพบว่าขอเพียงนางเหยียบไปบนรอยเท้าเหล่านั้นก็จะไม่มีอาวุธลับจู่โจมออกมาตอนที่นางเดินไปได้ไกลมากแล้วก็เห็นว่าตรงหน้าเหมือนจะมีใครคนหนึ่งนั่งอยู่เจี่ยนอันอันรีบส่องไฟฉายเข้าไปข้างในพริบตาถัดมา นางก็เกือบจะโยนไฟฉายทิ้งไปเลยทีเดียวตรงนั้นมีคนคนหนึ่งนั่งอยู่จริงๆ แต่คนผู้นั้นกลายเป็นโครงกระดูกกองหนึ่งไปแล้วบนโครงกระดูกนั้นยังมีใยแมงมุมเกาะอยู่อย่างหนาแน่นบริเวณทรวงอกของคนผู้นั้นถูกแทงโดยกระบี่เล่มหนึ่งอาภรณ์บนร่างเขาเน่าเปื่อยกลายเป็นสีดำไปแล้วดูท่าคงตายอยู่ในนี้มานานมากแล้วเจี่ยนอันอันสงบสติอารมณ์แล้วเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังตอนที่นางมาถึงข้างกายคนผู้นั้นก็สัมผัสได้ถึงความหนาวเยือกบนสันหลังเจี่ยนอันอันสั่นสะท้านอย่างอดไม่อยู่ นางกำลังจะรีบผละไปจากคนผู้นั้นแต่นางเพิ่งก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างรั้งเส

บทล่าสุด

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 281

    เจี่ยนอันอันไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วจึงก้าวยาวๆ ออกไปข้างนอกคนทั้งสี่ขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วตรงไปยังจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวไม่ได้อยู่ในอำเภอไถหยาง แต่อยู่ในเมืองหลักระหว่างทางพวกเจี่ยนอันอันรู้สึกหิว แต่ตอนนี้พวกนางไม่มีกะจิตกะใจจะไปกินข้าวในร้านอาหารเลยสักนิดเจี่ยนอันอันซื้อขนมปังกับน้ำจากร้านค้าในมิติแล้วแจกจ่ายให้พวกฉู่จวินสิงสามคนพวกเขาไม่เคยเห็นขนมปังมาก่อน ต่างมองห่อขนมปังอย่างอึ้งงัน ไม่รู้ว่าควรกินอย่างไรเจี่ยนอันอันบอกพวกเขาว่าต้องฉีกซองออกเสียก่อนจึงจะสามารถกินอาหารที่อยู่ข้างในได้คนทั้งสามฉีกซองขนมปังโดยเลียนแบบท่าทางของเจี่ยนอันอันกลิ่นหอมของขนมปังลอยเข้าจมูก ประกอบกับคนทั้งสี่กำลังหิวจึงรีบกัดกินคำโตเซิ่งฟางกินพลางถามว่า “อันอัน นี่คืออะไรหรือ เหตุใดจึงนุ่มอร่อยเช่นนี้?”เจี่ยนอันอันดื่มน้ำคำหนึ่ง กลืนขนมปังในปากลงไป“นี่คือของว่างที่ข้าทำขึ้นมาในบ้าน ข้าตั้งชื่อให้มันว่าขนมปัง”“ที่ข้ายังมีอีกเยอะ พวกท่านกินให้เต็มที่”“ขนมปังค่อนข้างติดคอ พวกท่านกินน้ำตามไปด้วย”ฉู่จวินสิงเคยเห็นน้ำแร่มาก่อน เขารู้ว่าควรเปิดของสิ่งนี้อย่างไรเขาหมุน

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 280

    ในปีนั้นตอนที่เกิดการสังหารหมู่ขึ้น คนในครอบครัวของจงซิ่นเองก็ไม่รอดลูกชายลูกสะใภ้ของเขา ล้วนแต่ตายในน้ำมือของศัตรูจงซิ่นเพื่อที่จะแก้แค้นให้คนในครอบครัว ก็โวยวายที่จะไปฆ่าคนในราชวงศ์ในตอนนั้นเวินอี๋พยายามห้ามเอาไว้อย่างเต็มที่ แล้วยังบอกเขาว่าด้านนอกนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าเขาจะมีแรงพละกำลังเต็มที่ ทว่าเพียงแค่สองหมัดยากจะเอาชนะสี่มือได้เขาอยากจะแก้แค้นก็ไม่ควรจะรีบร้อนในตอนนี้รอจนเมื่อดึกสงัดผู้คนเงียบสงบลง ค่อยไปแก้แค้นก็ยังไม่สายทว่าจงซิ่นในตอนนั้นถูกความแค้นท่วมท้นทำให้ตาบอดไป เขายืนกรานจะไปแก้แค้นคนที่สังหารครอบครัวเขาจงซิ่นไม่ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของเวินอี๋ หยิบมีดเล่นยาวแล้วเดินออกไปเวินอี๋กังวลในความปลอดภัยของจงซิ่น แต่ก็ไม่อยากทิ้งจงหลานเอาไว้ที่บ้านเพียงลำพัง พ่อแม่ของจงหลานเพื่อที่จะปกป้องนางแล้ว ถึงได้ตายไปภายใต้คมมีดของศัตรูหากว่านางถูกฆ่า เกรงว่าจงซิ่นคงไม่อาจใช้ชีวิตได้อย่างปกติไปตลอดเพื่อที่จะปกป้องจงหลาน เวินอี๋จึงรออยู่ที่บ้านรอจนเมื่อจงซิ่นกลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่างกาย ก็มองเห็นเวินอี๋นอนอยู่กลางลานบ้านแล้วจงหลานอายุสองขวบนั่งร้อ

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 279

    และในตอนที่จงซิ่นกำลังสงสัยอยู่นั้น เซิ่งฟางก็เดินเข้ามาในตอนที่รู้ว่าจะไปบ้านของจงซิ่นเพื่อช่วยคน เซิ่งฟางเองก็ไม่ได้คัดค้านฉู่จวินสิงให้จงซิ่นขึ้นมานั่งบนรถม้า ไม่นานนักก็พากันเดินทางไปยังบ้านของจงซิ่นตลอดทาง จงซิ่นอดที่จะมองไปยังเจี่ยนอันอันเป็นระยะๆ ไม่ได้เขาพบว่าเจี่ยนอันอันเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง เหมือนว่าจะมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ที่จะช่วยเวินอี๋เอาไว้ทว่าไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าเจี่ยนอันอันอายุยังน้อย ไม่เหมือนกับคนที่มีทักษะทางการแพทย์เจี่ยนอันอันรู้ว่าจงซิ่นกำลังสงสัยในความสามารถขอองตน แต่นางไม่ใส่ใจนางแน่ใจว่าจะรักษาร่างกายเวินอี๋ได้ระหว่างทางไปยังบ้านของจงซิ่น จงซิ่นก็ได้รู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นภรรยาของฉู่จวินสิงรถม้าไม่นานนักก็มาถึงประตูบ้านจงซิ่น จงซิ่นลงมาจากรถม้าก่อน เคาะประตูดังขึ้นประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยอายุราวเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งโผล่หัวออกมาเมื่อนางเห็นว่าจงซิ่นกลับมาแล้ว ก็รีบเปิดประตูเรือนขึ้น“ท่านปู่ ท่านรีบไปดูเข้า ท่านลุงเวินไม่สบายอีกแล้ว”จงซิ่นได้ยินคำนี้เข้า ก็รีบเดินเข้าไปทว่าเขาเพิ่งจะเดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ค

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 278

    จงซิ่นจ้องมองฉู่จวินสิงขึ้นๆ ลงๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น“ท่านคือเยียนอ๋องคนนั้นที่ถูกเนรเทศมายังเมืองอินเป่ยหรือ?”ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจำตนเองได้ ก็พยักหน้าออกมา “เป็นข้าเอง”จงซิ่นที่เดิมขมวดคิ้วอยู่ก็ผ่อนคลายลงทันทีเขาเคยได้ยินเวินอี๋พูดออกมา เยียนอ๋องจากแคว้นไท่ยวนทั้งกล้าหาญและเก่งการสู้รบ ทำความดีความชอบให้แคว้นไท่ยวนมาไม่น้อย ส่วนวิชาลูกเตะทลายเมฆานั้น ก็เป็นเยียนอ๋องที่สร้างขึ้นมาจงซิ่นอยากจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่าจะมาพบกับเขาได้ที่นี่จงซิ่นรีบกำหมัดโค้งกายทำความเคารพฉู่จวินสิง“ข้าน้อยจงซิ่น คารวะเยียนอ๋อง”ฉู่จวินสิงรีบพูดขึ้น “มาตอนนี้ข้าไม่ใช่เยียนอ๋องอะไรนั่นอีกแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องทำความเคารพอะไรเช่นนี้อีก”จงซิ่นยืดตัวขึ้น ใบหน้าค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มยินดีขึ้นมา“ข้าอยางจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่า จะมาพบกับท่านที่นี่ได้”จงซิ่นตื่นเต้นมากเช่นนี้ ทำให้ฉู่จวินสิงประหลาดใจเล็กน้อย“ผู้เฒ่าจงไปเรียนลูกเตะทลายเมฆามาจากที่ใดกัน?”วิชาเตะนี้เขาเคยสอนไปเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น และคนคนนั้นก็ตายไปในสนามรบเมื

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 277

    จ้าวลิ่วกอดความทะเยอทะยานมายังเมืองหลวง แต่ก็พบว่าที่นี้หาเงินได้ไม่ง่ายเหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ในตอนที่อยู่ที่บ้านก็ไม่เคยไปทำงานที่ทุ่งนาอะไรเลยหลังจากที่มาในเมืองแล้ว เขาถึงกับอึ้งตะลึงไปโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยสีสันสวยงาม แตกต่างไปจากความสงบสุขของหมู่บ้านชิงสุ่ยอย่างสิ้นเชิงจ้าวลิ่วคลุกคลีอยู่ด้านนอกมาสองปี แต่กลับคลุกคลีจนกลายเป็นคนที่ไม่มีคุณธรรมหากว่าถูกครอบครัวจางต้าเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะดุด่าเขาว่าอย่างไรแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขาจะรู้จักกับพี่ห้าของเขาได้ไม่นานจ้าวลิ่วก็โพล่งออกมา “ข้าไม่รู้จักจ้าวอู่”เขาเพิ่งจะพูดคำนี้ออกมาจบ ก็เสียใจเสียจนอยากจะกัดลิ้นของตนเองทิ้งเสียเมื่อครู่นี้เจี่ยนอันอันไม่ได้พูดถึงชื่อของจ้าวอู่ แต่ตอนนี้เหมือนว่าเขาจะสารภาพมันออกไปเองแล้วเจี่ยนอันอันกลอกตาไปมาให้จ้าวลิ่ว นางไม่ได้เปิดโปงเขา แต่พูดกับเซิ่งฟางออกมา“พี่เซิ่ง ท่านนำตัวเขากลับไปขังที่ว่าการอำเภอเสียก่อน”“รอจนเมื่อเรื่องของพวกเราจัดการกันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะกลับมาสั่งสอนเขาให้ดีๆ”เซิ่งฟางพยักหน้า แล้วจ้อง

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 276

    ผู้คนที่ผ่านไปมาจดจำเซิ่งฟางได้นานแล้ว แต่พวกเขาเพียงแต่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่มีใครช่วยพูดให้จ้าวลิ่วถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังโกรธแค้นอยู่ในใจเพราะเรื่องสังหารหมู่ในปีนั้นแต่พวกเขาก็ไม่ล่วงเกินเจ้าหน้าที่ทางการ ต่างก็พากันคอยเป็นผู้รับชมอยู่ด้านข้างจ้าวลิ่วเมื่อเห็นว่าไม่มีใครคอยช่วยพูดแทนเขา ก็โมโหเป็นอย่างมาก คิดที่จะดิ้นรนให้หลุดรอดออกมาจากมือของจงซิ่นทว่ามือของจงซิ่นที่จับเขาเอาไว้ก็ยิ่งออกแรงมากยิ่งขึ้นจ้าวลิ่วเจ็บเสียจนต้องกัดฟัน ทั่วทั้งกายอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาขึ้นมาข้อมือของเขาแทบจะหัก ชายชราผู้นี้ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเขาไปเซิ่งฟางยกมือขึ้น แล้วเหวี่ยงไปยังใบหน้าอีกด้านหนึ่งของจ้าวลิ่วสองฝ่ามือนี้ ทำเสียจนใบหน้าของจ้าวลิ่วบวมจนกลายเป็นหมูมุมปากของจ้าวลิ่วมีเลือดไหลซึมออกมาผู้คนที่ผ่านไปมาคอยดูอยู่ด้านข้าง ก็ตกใจเสียจนต้องก้าวถอยหลังไปพวกเขาต่างก็ลอบยินดีที่ตนเองไม่ได้ปากมากช่วยพูดให้กับจ้าวลิ่วมิฉะนั้นแล้วฝ่ามือนี้ เกรงว่าคงจะตกลงบนใบหน้าของพวกเขาแทนจ้าวลิ่วถูกตบเสียจนวิงเวียนดวงตาพร่ามัว ในตอนนี้เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วจริงๆเขาควรจะหยิบเอาถุงเงินนั่น ไปร้านอาห

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 275

    เมื่อเห็นว่ากีบม้ากำลังจะตกลงบนกายของขอทาน ท่ามกลางกลุ่มคนนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงคนร้องดังขึ้น“จ้าวลิ่ว เจ้าบ้านี่ไม่ต้องการชีวิตแล้วอย่างนั้นหรือ!”คนนั้นเมื่อพูดจบ ก็รีบพุ่งเข้ามาเตะลงบนกายของจ้าวลิ่วจ้าวลิ่วที่เดิมทีผอมบางอ่อนแรง เมื่อถูกเตะเข้าก็กลิ้งไปริมถนนกีบม้าตกลงบนถนนอย่างแรง ม้าส่งเสียงร้องดังขึ้น หลังจากที่กีบม้าเหยียบลงบนพื้นอย่างแรงเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงได้หยุดลง ในตอนที่เจี่ยนอันอันได้ยินคนผู้นั้นเรียกขอทานว่าจ้าวลิ่วนั้น ก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้นางจำที่จ้าวอู่พูดได้ว่า เขามีน้องหกอยู่คนหนึ่งเข้ามาในเมืองเมื่อสองปีก่อนเขาตามหาน้องหกคนนั้นมาสองปีกว่า ก็ตามหาไม่พบส่วนน้องหกคนนั้นของเขา ชื่อว่าจ้าวลิ่วเจี่ยนอันอันมองไปยังจ้าวลิ่วด้วยความสงสัย พบเพียงใบหน้าของเขาสกปรกอย่างมากไม่มีทางที่จะมองรูปลักษณ์เดิมได้ชัดเจนจ้าวลิ่วลุกขึ้นมา แล้วรีบไปยังเบื้องหน้าของคนที่เตะเขาอย่างไม่ยินยอม“ตาเฒ่านี่ เตะข้าทำอะไรกัน?”“เจ้ารู้หรือไม่ที่เจ้าเพิ่งจะทำไปเมื่อครู่นี้ มาทำลายเรื่องดีๆ ของข้าไปอย่างสิ้นเชิง”เจี่ยนอันอันมองไปยังคนที่เตะจ้าวลิ่ว ก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นชา

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 274

    “หวังว่าท่านจะรักษาคำพูด” เจี่ยนอันอันพูดจบ ก็โบกมือขึ้น “ท่านไปได้แล้ว เรื่องที่ท่านมายังที่ว่าการอำเภอ ห้ามบอกผู้อื่น”เจ้าเมืองตานรีบตอบรับออกมา เขาหันไปมองยังเซิ่งฟาง ก็พบว่าอีกฝ่ายพยักหน้าให้กับเขาหลังจากที่เจ้าเมืองตานโค้งคำนับให้กับทั้งสี่คนแล้ว ก็รีบเดินออกไปในตอนที่เขามายังที่ว่าการอำเภอนั้น ไม่ได้นั่งเกี้ยว และก็ไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการมา เพียงแต่สวมเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้นเขาเองก็กลัวว่าตนเองจะสะดุดตาจนเกินไป แล้วถูกคนของผู้ว่ามณฑลจงโจวจดจำได้เข้าหลังจากที่เดินออกจากที่ว่าการอำเภอแล้วนั้น เจ้าเมืองตานก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังจวนของตนเองเขาก้มหน้าเดินอย่างเร่งรีบ จนชนเข้ากับคนผู้หนึ่งเจ้าเมืองตานเงยหน้าขึ้น ก็พบกับขอทานที่ทั่วทั้งเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ถูกเขาชนจนล้มลงกับพื้นขอทานล้มลงร้อง “โอ๊ย” ออกมา ใบหน้าที่สกปรกนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเจ้าเมืองตานรีบร้อนกลับไปยังจวน จึงไม่ได้สนใจขอทานนั่น เขาส่งเสียงเย็นชา ก่อนจะรีบจากไปที่เขาไม่รู้ก็คือ ในตอนที่เขาชนเข้ากับขอทานเมื่อครู่นี้นั้น ถุงเงินตรงเอวของเขา ได้ตกไปอยู่ในมือของขอทานนั่นแล้วขอทานส่งเสียงร้องดัง “โอ๊ย”

  • ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 273

    สายตาของเจี่ยนอันอันจ้องเขม็งไปยังใบหน้าของเจ้าเมืองตาน อย่างจะคิดมองหาท่าทีโกหกจากสีหน้าของเขาในตอนที่เจ้าเมืองพูดออกมานั้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม สายตาเผยให้เห็นความโกรธแค้นออกมาดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดโกหก สายตาของเจี่ยนอันอันดูเย็นชา จนทำให้ในใจของเจ้าเมืองตานที่มองดูเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาเขาไม่กล้าที่จะสบสายตากับเจี่ยนอันอัน จึงทำได้เพียงมองไปยังทิศทางอื่นเจี่ยนอันอันพูดออกมาอย่างเย็นชา “ท่านเพิ่งจะพูดออกมาว่า ท่านสนิทชิดเชื้อกันท่านผู้ว่ามณฑลจงโจว”“แล้วทำไมท่านยังจะนำเรื่องนี้มาบอกพวกเราอีก”“ท่านไม่กลัวหรือว่าคำที่ท่านพูดออกมาเหล่านี้ จะลอยเข้าหูผู้ว่ามณฑลจงโจวเข้า?”แน่นอกว่าเจ้าเมืองตานย่อมหวาดกลัว เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากสมคบคิดกับคนชั่วอีกในตอนแรกที่เขามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้ว่ามณฑลจงโจวนั้น ทั้งหมดก็เป็นเพียงเพราะว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน เขาถือว่าผู้ว่ามณฑลเป็นคนสนิท ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะหารือกับอีกฝ่ายมาโดยตลอดเพียงแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงนั้น ผู้ว่ามณฑลจงโจวจะเข้าร่วมสมคบคิดกับคนที่มาเพื่อทำการสังหารหมู่ในปีนั้นไม่เพียงแต่เท่านี้ เขาเพื่

DMCA.com Protection Status