การกลับมาอีกครั้ง...

“หนูบี! นั่งทำอะไรอยู่ คุณใหญ่กำลังจะมาถึงอยู่แล้ว”

ร่างบางสะดุ้งกับเสียงเรียก สติสัมปชัญญะค่อย ๆ กลับมาเหมือนเดิม รีบดึงขาที่เปียกชุ่มของตัวเองขึ้นขอบสระทันที

เสียงเรียกที่ดังออกมามันไม่ได้ทำให้สาวสวยอย่างหล่อนตกใจ แต่สิ่งที่ทำให้ตกใจและหัวใจเต้นแรงผิดปกติ คงเป็นเพราะชื่อของใครบางคนเท่านั้น

ผู้ชายใบหน้าเข้มที่เจอครั้งแรกหล่อนถึงกับร้องไห้กอดผู้เป็นพ่อไว้แน่น เมื่อรับรู้ว่าผู้เป็นพ่อจะส่งเธอให้กับผู้ชายร่างใหญ่ที่นั่งจังก้า แววตาที่ทอดมอง ผู้เป็นพ่อของเธออย่างเหยียดหยัน คงสมเพชกับการกระทำของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อ ที่คิดจะขายแม้กระทั่งลูกสาว

แม้ชายหนุ่มจะไม่เอ่ยอะไรเลย หากแต่ผู้เป็นพ่อเท่านั้นที่เอ่ย

“หากคุณธาดาไม่รับลูกของผมไว้ ผมก็จะเอาไปขายซ่อง แล้วเอาเงินที่ได้มาจ่ายหนี้จ่ายดอกให้คุณ”

คนเป็นพ่อเอ่ยอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่เด็กน้อยร่างผอมบางถึงกับเข่าอ่อนทนยืนฟังคำเอ่ยของผู้เป็นพ่อไม่ไหว ร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่คิดอายใคร

คงเป็นเพราะมีความเป็นคนอยู่บ้างกระมังชายหนุ่มจึงจำใจรับเด็กหญิงไว้ พร้อมกับให้เงินก้อนหนึ่งกับผู้ชายที่ได้ใช้ลูกของตัวเองเพื่อขัดดอก นับแต่นั้นก็เงียบหายไม่เคยย่างกรายมาให้เห็นอีกเลย

“ค่ะ”

หญิงสาวตะโกนรับออกไป รีบลุกขึ้นไปหาคนต้นเสียงทันที

อาการฉีกยิ้มของสาวสวยตรงหน้า ทำให้ผู้หญิงต่างวัยอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“เป็นอะไร ยังทำใจให้ชินไม่ได้อีกหรือ?”

ป้าจุ้มหญิงวัยกลางคนส่งยิ้มบางๆ ให้ นางรู้ใจหญิงสาวคนนี้ดีกว่าใคร เพราะเธอไม่มีใคร หากจะมีก็คงเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัย พอมีเรื่องไม่สบายใจส่วนมากเธอจึงเอามาปรึกษาและบอกกล่าวเสมอ

คนเราหากบางเวลาต้องการจะระบายความในใจ ถึงจะไม่ใช่คนใกล้ชิดดั่งเช่นญาติพี่น้องก็ตาม ใครก็ได้ที่พร้อมจะเป็นผู้ฟังที่ดี คนนั้นก็พร้อมจะปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมา ป้าจุ้มจึงได้รู้ว่าหญิงสาวประหม่าแค่ไหน ส่วนหล่อนได้สิทธิ์พิเศษกว่าใคร ๆ คือได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยจนจบ และก็มีเงินเดือนเหมือนลูกจ้างทั่วไป ถึงหล่อนจะทำในช่วงหลังเลิกเรียนและเสาร์-อาทิตย์ก็ตาม นี่คือความปรานีของผู้ชายคนนั้นที่ส่งเสียค่าใช้จ่ายในการเรียน โดยโอนเข้าบัญชีของหล่อนทุกเดือนตลอดเวลาที่เขาไม่ได้อยู่เมืองไทย

แล้วอย่างนี้หล่อนจะพบหน้าผู้ชายคนนั้นในฐานะอะไร ตอนนี้หล่อนทำใจยังไม่ได้เลย แม้ไม่ได้เห็นหน้าตลอดหลายปีที่ผ่านมาแต่ใบหน้าหล่อเข้มที่หล่อนไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มเลยในช่วงที่พบกันเมื่อสิบปีก่อน ก็ยังอยู่ในความทรงจำหล่อนไม่เปลี่ยนแปลง

“คุณใหญ่คงจะเข้าไปข้างในแล้วล่ะ”

ป้าจุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ และหยุดเดินกะทันหัน เมื่อเห็นความผิดแปลกกับสิ่งที่อยู่ด้านหน้า

รถเบนซ์ใหม่เอี่ยมสีดำมันวาวจอดอยู่หน้าตึก การกระทำของคนที่เดินอยู่ด้านหน้าส่งผลให้คนที่เดินอยู่ด้านหลังถึงกับจิกเล็บเท้าเบรกกะทันหัน

“มีอะไรหรือคะป้าจุ้ม?”

ร่างบางเอ่ยถาม เพราะหล่อนก็ยังไม่เห็นว่ามีอะไรจะขวางทางเดินที่ทำให้ป้าต้องหยุดกะทันหันอย่างนี้

“หนูบี ... จะใจลอยไปถึงไหน”

เสียงต่อว่าเบาๆ กับสายตาที่ค้อนมา แต่หญิงสาวอย่างหล่อนรู้ดีว่าที่จริงนั้นแฝงไปด้วยความห่วงใย

“คะ!”

หล่อนทำตาโตอย่างไม่รู้จริง ๆ ว่าที่ป้าจุ้มพูดและทำเหมือนกำลังบอกใบ้อะไร มันคืออะไร ก็สติหล่อนเพิ่งกลับมาก็ตอนที่จะชนหลังป้าจุ้มนั่นแหละ และก็ดีเท่าไหร่ที่หล่อนไม่เผลอชน

“หนูบี ... ป้าบอกว่าคุณใหญ่คงมาถึงแล้ว และตอนนี้คงเข้าไปข้างในแล้วล่ะ”

ป้าจุ้มพูด สายตายังค้อนหญิงสาวตรงหน้าไม่เลิกแต่มันไม่ได้จริงจังอะไร ต่างคนต่างรู้ดีความกังวลจึงไม่มีบนใบหน้าของทั้งสอง

“บีขอโทษค่ะ เลยทำให้ป้าจุ้มพลาดที่จะเจอคุณหนูของป้าจุ้มเป็นคนแรก ขอโทษนะคะ ... นะ ๆ บีขอโทษจริง ๆ นะคะ”

เธอกล่าวคำขอโทษรัว ๆ แล้วรีบสวมกอดนางทันที เธอได้ยินป้าจุ้มบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าป้าจุ้มจะเป็นคนเดินมาเปิดประตูรถให้ชายหนุ่มเองในวันที่เขากลับมา แต่เพราะเธอออกมาจากตึกทำให้ป้าจุ้มต้องเดินออกมาตาม ทำให้พลาดที่จะพบคุณหนูสุดที่รักไป

“ไม่เป็นไร เรารีบเข้าข้างในกันเถอะ ทุกคนคงคอยแล้วล่ะ”

เมื่อเจอสายตาออดอ้อนกับคำพูดหวาน ๆ ของหล่อน ทำให้สายตาที่ค้อนอย่างไม่จริงจังนักของผู้สูงอายุกว่าเปลี่ยนเป็นประกายอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความเมตตา แล้วทั้งสองก็ประคองกันเดินเข้าไปตึกใหญ่ทันที

ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกหันมอง โดยเฉพาะเจ้าของตึกที่ส่งสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด 

“ฉันนึกว่าคนตาม กับคนที่ถูกตามจะหายหัวไม่กลับมาข้างในแล้วเสียอีก”

เสียงกระแนะกระแหนของคุณหญิงผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ดังขึ้นทันทีที่สองคนต่างวัยโผล่หน้าให้เห็น พร้อม ๆ กับสายตาอีกสองคู่ของหนุ่มสาวหันมามองแวบหนึ่งแล้วหันกลับไป

ป้าจุ้มก้มหน้ารับคำเหมือนกับบีที่ได้แต่ทำใจไม่ให้คิดมากเรื่องนี้ เพราะเป็นประจำที่คุณหญิงปราณีจะต่อว่าหล่อนและหาเรื่องแขวะหล่อนอยู่บ่อยครั้งหากมีโอกาส คงเป็นเพราะความหมั่นไส้ในตัวหล่อนที่คุณลูกชายแผ่เมตตามายังหล่อนมากเกินไปกระมัง นางจึงรู้สึกไม่ถูกชะตากับหล่อนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเหยียบในตึกหลังนี้