อ่อนไหวก็บอก

อารมณ์ระเบิดของชายหนุ่มยังไม่หมด แต่กลับมาลงกับความเร็วของรถที่เหยียบคันเร่งจนหญิงสาวอย่างเมรีถึงกับหน้าซีด ไม่กล้าเอ่ยทักอะไร ปล่อยให้ชายหนุ่มจัดหนักกับรถบนถนนที่ขับแซงซ้ายแซงขวา เหมือนผู้ร้ายที่ปล้นธนาคารแล้วขับรถหนีตำรวจกระนั้น

เมรีกลับถึงบ้านพักด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทีแรกกะว่าหากมีเวลาเหมาะจะเอ่ยบอกความในใจให้ชายหนุ่มที่เธอหลงรักและหมายปอง แต่กลายเป็นว่าเหตุการณ์ที่อยากจะแกล้งใครบางคนกลับส่งผลกระทบมาถึงหล่อนเสียเอง

“บ้าที่สุด!”

เมรีกระแทกก้นบนเตียงหนุ่มพร้อมเหวี่ยงกระเป๋าสะพายหนังราคาแพงจนกระเด็นตกไปตรงมุมห้องโดยไม่สนใจว่ามันจะกระเด็นไปถูกอะไรและกระเป๋าราคาแพงจะเสียหายตรงไหน

เมื่อนึกถึงคำปฏิเสธของชายหนุ่มที่หล่อนเอ่ยชวนเข้าบ้าน ยิ่งทำให้ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนรู้สึกเจ็บ

“เมย์ต้องทำให้อาการเย็นชาของคุณ ร้อนขึ้นมาให้ได้ ธาดา ...”

เสียงแค้นแหบแห้งเอ่ยขึ้นอย่างหมายมาด

แม้จะรู้ว่าชายหนุ่มไม่เคยมีท่าทีจะแสดงออกว่าชอบหล่อนในฐานะแฟน และที่หล่อนได้อยู่ใกล้ชิดชายหนุ่ม เพราะผู้เป็นพ่อของเธอต่างหากที่เป็นหุ้นส่วนในโรงแรมด้วยกัน ความสนิทสนมหล่อนจึงมีมาก แต่หล่อนก็ยังต้องการจะเอาชนะใจน้ำแข็งนั้นอยู่ดี และหล่อนเชื่อว่าสาวสวยที่เพรียบพร้อมอย่างเธอมันคงจะทำให้ธาดาติดหลุมที่พรางไว้ได้ไม่ยาก

ธาดาเมื่อส่งเมรีจนถึงหน้าบ้าน ก็ขับรถออกมาด้วยความเร็วพอๆ กับตอนขามา ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ใบหน้าใครคนหนึ่งที่นิสัยเงียบ ๆ ยิ้มน้อย ๆ ดวงตาเศร้า ๆ คนที่เขาไม่อยากรบกวนถามถึงความเป็นอยู่ เพราะกลัวหล่อนจะลำบากใจ แต่ที่ไหนได้ความเป็นห่วงของเขามันไม่มีความหมาย เขาได้แต่คิดไปฝ่ายเดียวเท่านั้น ในเมื่อทางออกของหล่อนคือพบปะเพื่อนฝูงเที่ยวบาร์ ไม่อยากเชื่อว่าเขาดูหล่อนพลาดไป ...

มนธิราถอนหายใจ เมื่อรถคันงามวิ่งมาจอดตรงหน้าประตูอัลลอยราคาแพงที่หล่อนอาศัยอยู่ กว่าจะอ้อนวอนเพื่อนรักให้มาส่งได้ หล่อนเกือบเสียน้ำตาไปแล้ว ร่างบางยิ้มให้เพื่อนรัก แล้วเปิดประตูรถลงทันที แต่ไม่ลืมที่จะขอบคุณชายหนุ่มที่ขับรถมาส่ง

“ขอบคุณคุณอนาธิปมากนะคะที่มาส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ ยินดีเสมอ” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

“แหม...บอกลาแต่พี่ชายหรือยะ น้องสาวคนสวยเขานั่งหัวโด่อยู่ทั้งคน ไม่คิดจะขอบคุณหรือไง?”

น้ำเสียงที่ดังออกมาจากภายในรถเรียกเสียงหัวเราะให้ทั้งคู่

“โทษที เกือบลืมแน่ะว่ายังมีสาวสวยอีกคนในรถ ขอบใจนะจ๊ะเพื่อนรัก”

มนธิราหันไปมองเพื่อนแล้วแหย่กลับด้วยคำพูด ทำให้สาวสวยอย่างธาริณีค้อนส่งเพื่อนตาโต

มนธิรายืนมองจนแสงไฟท้ายรถหายลับไป มองดูเวลาอีกครั้งตอนนี้เวลามันบ่งบอกว่าทุ่มครึ่ง หัวใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ อีกครั้ง ก่อนจะสูดลมหายใจเติมความกล้า แล้วเดินเข้าไปตรงจุดที่มีพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่

“อ้าว คุณบีหรอกหรือครับ ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่เห็น”

ลุงสมชายวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างคุ้นเคย ก่อนจะจัดการเปิดประตูให้หล่อนเข้าไป

“อ้อ ... บีออกไปช่วงบ่ายค่ะ แต่ออกทางประตูหลัง ลุงสมเลยไม่เห็น”

ยิ้มบาง ๆ ตอบออกไป ปกติหล่อนใช้ประตูหลังบ่อยจึงไม่น่าแปลก บีพูดคุยกับลุงสมชายไม่นานก็เอ่ยลาเข้าตึกไป

มนธิรามองผ่านเข้าไปในตัวตึก เห็นแสงไฟยังเปิดอยู่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย สงสัยคุณปราณียังไม่ขึ้นห้อง ปกติเวลานี้เจ้าของบ้านขึ้นห้องไปแล้ว ... หรือจะอยู่คุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับจากเมืองนอกอยู่อีก ก็ลูกชายคนโตสุดที่รักเล่นหายไปนาน เป็นธรรมดาที่จะมีเรื่องคุยกันยาว

ร่างบางถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปอีกด้านซึ่งเป็นห้องสำหรับเธอที่นอนมาเป็นสิบปีแล้วอย่างเคยชิน แม้มันจะมืดสลัวเห็นทางเดินแค่ราง ๆ

“เพิ่งกลับหรือ?”

เสียงทุ้มห้วน ๆ ดังขึ้นในความมืด ทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้ง มองหาต้นเสียง

“อุ๊ย!!”

“เป็นอะไร แค่นี้ก็ตกใจ”

เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้ง พร้อมกับร่างใหญ่ที่อยู่ในชุดกางเกงสแล็กส์สีดำเนื้อดี โดยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินออกมาจากมุมมืด และหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว โดยทิ้งระยะห่างไม่มากนัก

“เอ่อ ... คือ ... เอ่อ”

จะดีใจหรือตกใจดีล่ะ ในเมื่อผู้ชายที่เธอใฝ่ฝันอยากให้เขารู้และสนใจว่ามีหล่อนอยู่บนโลกใบนี้ และต้องการจะพูดคุยกับเขามายืนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว แต่หล่อนยังไม่ได้ทำใจ มันจึงทำให้หล่อนได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง กำมือเข้าหากัน แข้งขาก็พลันอ่อนแรง