คอย แม้รู้และมั่นใจ

ณ ประเทศอังกฤษ ห้องสี่เหลี่ยมที่ประดับด้วยเครื่องใช้สมัยใหม่ บ่งบอกถึงฐานะและความเป็นอยู่ของเจ้าของห้องได้ดี และห้องนี้น้อยคนนักที่จะได้ย่างกรายเข้ามา นอกจากสาวสวยที่เขาควง และเต็มใจขึ้นเตียงโดยไม่มีข้อผูกมัดใด ๆ เท่านั้น และใช่ว่าเจ้าของห้องจะมั่วจนไม่เลือกว่าหญิงที่เขาควงมาจะผ่านศึกมามากแค่ไหนก็รับหมด นั่นไม่ใช่นิสัยชายหนุ่มอย่างเขา ผู้หญิงที่ควงทุกคนจะต้องมีที่มาที่ไป โดยเฉพาะผู้หญิงที่กำลังปรนเปรอไฟสวาทที่กำลังลุกโหมอยู่ในขณะนี้

สาวผมทองร่างอวบอั๋น ทรวดทรงไหวสะท้านยามขยับโยกย้ายอยู่บนร่างแกร่งมันทำให้กายหนุ่มร้อนรุ่มเหมือนไฟสุม กำลังรอลุ้นว่าเมื่อไหร่สาวร่างอวบจะพาตนไปถึงแอ่งน้ำเพื่อดับไฟราคะที่กำลังโหมเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่ายามเธอขยับโยกขึ้นและกระแทกเข้าหาความเป็นชายที่ชูชันรอการตอบรับอย่างไม่ลดละ

มือหนาทำหน้าที่กอบกุมสิ่งที่ไหวสะท้านขึ้นลงตามแรงจังหวะที่เจ้าของขยับโยกลงมา ริมฝีปากหนาได้รูปตอบรับโดยการครางเสียงต่ำ ๆ อย่างพอใจ เขาลากไล้สัมผัสกอบกุมบั้นท้ายเด้งงอนพร้อมกับกดขยำจนเกิดรอยนิ้วมือ ผิวเนื้อเนียนถูกฟอนเฟ้นกดขยำไปด้วยแรงกระหาย ก่อนจะเลื่อนมือหนากอบกุมหน้าอกที่ใหญ่จนล้นมืออีกครั้ง

“คุณใหญ่”

เสียงครางกระเส่าตอบรับสัมผัส ไม่ต่างกับชายหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมองเพดาน สายตาพร่าพราว ครางต่ำ ๆ เป็นการตอบรับในการตอบสนองกับสิ่งที่หญิงสาวกระทำอยู่

หล่อนถึงฝั่งฝันเขารู้ คนช่ำชองจึงพลิกร่างที่กำลังอ่อนปวกเปียกให้อยู่ด้านล่าง ก่อนจะยื่นมือหยิบสิ่งป้องกันที่วางไว้ในลิ้นชักหัวเตียงแล้วฉีกซองสวมใส่ทันที

ในเมื่อเขายังไปไม่ถึงที่หมาย เกมนี้เขาเป็นฝ่ายควบคุมอีกครั้ง เพื่อจะไปถึงที่หมายตามผู้หญิงที่นอนแผ่หลา มีเหงื่อผุดพรายทุกอณูบนร่างกายอวบงามของคนเจ้าเนื้อ แต่แน่นไปด้วยเนื้อหนังที่ผ่านการดูแลเป็นอย่างดี

“คุณใหญ่”

เสียงพร่าเอ่ยรับกับการถูกทักทายครั้งใหม่

“ไม่ดีเลยทาร่าที่ชิงไปก่อน”

เขาต่อว่าด้วยสายตาและน้ำเสียงที่ยังแหบโหยด้วยอารมณ์

“ผมต่อจนกว่าจะจบนะครับ”

เขายิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมขยับเข้าออกช้า ๆ

“คุณ ...ใหญ่ ...”

เสียงแหบพร่าสะอึกสะอื้นเรียกหา พร้อมกับเสียงครางต่ำ ๆ ที่ดังผสานกันอย่างต่อเนื่อง โดยมีจังหวะของเนื้อกระทบเนื้อดังผสานเป็นทำนองผสานกันอย่างลงตัว ความซาบซ่านปนเสียวเริ่มต้นอีกครั้ง โดยครั้งนี้คนที่มีร่างกายแกร่งเป็นคนคุมเกมทั้งหมด

“คุณใหญ่จะกลับเมืองไทยจริงๆ หรือคะ”

สาวผมทองใบหน้าอวบอิ่มเอ่ยถาม เมื่อจัดการสวมเสื้อผ้าให้กับตัวเองเรียบร้อยแล้ว

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มือที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตหยุดชะงัก

“รู้ด้วยหรือครับว่าผมจะกลับเมืองไทย”

ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าแปลกใจ เพราะเขาไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้กับใครนอกจาก ... ผู้ร่วมหุ้น

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น เมรีเป็นคนบอกทาร่าเองค่ะ”

สาวสวยเอ่ยบอกเหมือนรู้ใจชายหนุ่มดีว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ผมลืมไปว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทกับเมย์”

เขาเอ่ยเมื่อนึกขึ้นได้

เมย์เป็นสาวสวยอีกคนที่ตามติดเขาอย่างไม่ลดละ แต่เพราะหล่อนเป็นลูกสาวเพื่อนร่วมหุ้นส่วนในเครือที่ตั้งรากฐานอยู่อังกฤษนานพอๆ กับที่เขาและทาร่าหญิงสาวที่เขาชอบพอพาขึ้นมานอนด้วย เพราะเป็นเพื่อนรักกันกับเมย์ทำให้เขารู้ประวัติของผู้หญิงคนนี้ได้ไม่ยาก และเมื่อหล่อนเสนอตัวเข้ามาให้เขาได้ปลดปล่อยความต้องการทางธรรมชาติ ของกันและกันโดยไม่มีข้อผูกมัดใด ๆ จึงคบหาหล่อนไว้ ...

“เมย์บอกทาร่าค่ะ ว่าจะไปเที่ยวเมืองไทยกับคุณด้วย จริงหรือเปล่าคะ?”

สาวสวยเอ่ยถามสีหน้าอยากรู้

แม้จะไม่ได้หวังอะไรในคำถามนั้น แต่ก็อยากรู้ว่าเพื่อนรักอย่างเมรีจะโกหกตัวเองหรือเปล่า เพราะเท่าที่รู้เพื่อนของตนก็ชอบชายหนุ่มเช่นเดียวกัน แต่ก็เก็บความรู้สึกแปลกใจเอาไว้ว่าเพราะเหตุใดชายหนุ่มจึงยอมเลือกที่จะมีอะไรกับเธอแทนจะเป็นเพื่อนสาวที่ดูจะสนิทสนมกันดีกว่าเธอด้วยซ้ำ

“หรือครับ ผมเองก็เพิ่งจะรู้จากทาร่านี่แหละ”

รู้สึกไม่ชอบใจ หากเมรีหรือเมย์จะตามเขาไปจริง ๆ แต่ถึงอย่างไรเขาคงปล่อยให้หล่อนตามติดเขาไปตลอดไม่ได้...

เท้าเรียวงามแกว่งไปมาในสระน้ำใส ทำให้เกิดคลื่นน้อย ๆ สีหน้าเหม่อลอย ความเย็นที่ซึมซาบเข้าผิวหนังบอบบางไม่อาจทำให้หัวใจของสาวสวยอย่างมนธิรารู้สึกเย็นตามไปด้วยได้เลย หัวใจที่เหมือนหมดอาลัย หัวใจที่สับสนทุกข์ระทม นั่งคิดอะไรอย่างเหม่อลอย

กี่ปีที่ตัวเองได้ผ่านพ้นชีวิตอันน่ารันทดของผู้พ่อที่กระทำต่อลูกสาวแท้ ๆ ของตนเอง คงไม่มีครอบครัวไหนอีกแล้วที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ขายได้แม้กระทั่งลูกในไส้

ครอบครัวที่เคยอบอุ่น มีพ่อ แม่ ลูกอันเป็นที่รัก ต้องมาเปลี่ยนไป หลังจากที่แม่เสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน พ่อที่เคยทำงานเพื่ออุทิศแรงกายและแรงใจทำงานไม่เคยย่อท้อไม่เคยเอ่ยปากบ่น กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ กินเหล้าเมายา แถมติดการพนันอย่างไม่น่าเชื่อ บางวันข้าวสารกรอกหม้อก็ยังไม่มี ทำให้เด็กหญิงร่างผอมบางต้องอดมื้อกินมื้อ

แล้ววันแห่งความปวดร้าวก็ก้าวเข้ามา ทำให้เด็กสาววัยสิบสี่อย่างหล่อนต้องระหกระเหิน สู่บทเรียนบทใหม่ในชีวิต รับเอาชะตากรรมที่กำลังเล่นงานโดยไม่รู้ตัว แค่วันเวลาเดินผ่านไปในแต่ละวันดูแสนยาวนาน โดยมีความหวังน้อยนิด คิดไว้ว่าสักวันมันอาจจะเป็นความจริงขึ้นมาบ้าง ตอนนี้หล่อนแค่หวังให้ผู้เป็นพ่อกลับมารับเธอกลับไป แต่การรอคอยก็ดูเลือนรางเต็มที สิบปีแห่งการรอคอยมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาผู้ให้กำเนิด มันช่างเจ็บปวดและทรมานใจยิ่งนัก ...