เหมือนคนไม่รู้จักกัน

เมื่อเจอสายตาออดอ้อนกับคำพูดหวาน ๆ ของหล่อน ทำให้สายตาที่ค้อนอย่างไม่จริงจังนักของผู้สูงอายุกว่าเปลี่ยนเป็นประกายอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความเมตตา แล้วทั้งสองก็ประคองกันเดินเข้าไปตึกใหญ่ทันที

ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกหันมอง โดยเฉพาะเจ้าของตึกที่ส่งสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด 

“ฉันนึกว่าคนตาม กับคนที่ถูกตามจะหายหัวไม่กลับมาข้างในแล้วเสียอีก”

เสียงกระแนะกระแหนของคุณหญิงผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ดังขึ้นทันทีที่สองคนต่างวัยโผล่หน้าให้เห็น พร้อม ๆ กับสายตาอีกสองคู่ของหนุ่มสาวหันมามองแวบหนึ่งแล้วหันกลับไป

ป้าจุ้มก้มหน้ารับคำเหมือนกับบีที่ได้แต่ทำใจไม่ให้คิดมากเรื่องนี้ เพราะเป็นประจำที่คุณหญิงปราณีจะต่อว่าหล่อนและหาเรื่องแขวะหล่อนอยู่บ่อยครั้งหากมีโอกาส คงเป็นเพราะความหมั่นไส้ในตัวหล่อนที่คุณลูกชายแผ่เมตตามายังหล่อนมากเกินไปกระมัง นางจึงรู้สึกไม่ถูกชะตากับหล่อนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเหยียบในตึกหลังนี้

“ใหญ่! เอาเด็กอะไรที่ไหนมา?”

ดวงตาเบิกกว้างพร้อมกับคำถามของนางผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ในตึก

“คือ ... เด็ก ...”

ชายหนุ่มเองก็ยากที่จะตอบ มองผู้เป็นแม่นิ่งแล้วหันมามองเด็กสาวที่ยืนประหม่าอยู่ด้านหลังของเขา

“ว่าไง เด็กที่ไหน บอกแม่มาให้ดี ๆ นะ หากคำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจ แม่จะไล่ตะเพิดออกไปเลยเชียว!”

คำพูดและหน้าตาของผู้เป็นแม่บ่งบอกว่าเอาจริงอย่างที่พูดเป็นแน่

ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเล่าตามความเป็นจริง เสียงถอนหายใจผู้เป็นแม่มองสีหน้าเอาเรื่อง

“นี่หากมีใครเอาลูกสาวมาให้แกขัดดอก แกมิรับไว้หมดหรือไงตาใหญ่”

ปากต่อว่าลูกชายแต่สายตาก็ส่งจิกเด็กสาวจนหล่อนต้องรีบหลบตาต่ำมองพื้น

“ผมคงไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วครับแม่ ... รบกวนคุณแม่จัดการให้ที่อยู่ที่กินเด็กคนนี้ด้วยนะครับ”

น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจังทำให้ผู้เป็นแม่ยากที่จะปฏิเสธ

“แต่แม่ไม่ให้มันอยู่ฟรีหรอกนะ”

สายตาเพ่งมอง พิจารณาจากหัวจรดเท้า จะว่าขี้ริ้วขี้เหร่ก็ไม่ใช่ ถึงจะไม่ค่อยพอใจอยู่บ้างแต่เมื่อมองดี ๆ เด็กคนนี้ก็สวยน่ารักดี แม้จะรู้สึกพอใจ แต่ความเป็นจริงที่ได้เด็กผู้หญิงคนนี้มา ทำให้เจ้าของบ้านอย่างคุณหญิงปราณี มองหล่อนแค่เด็กน่าเวทนา ที่ต้องรับเลี้ยงไว้เพราะความต้องการของลูกชายเท่านั้น

“แล้วแต่คุณแม่ เรื่องค่าใช้จ่ายผมเป็นคนออกให้เอง แม่ไม่ต้องห่วง"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะก้มลงนั่งใกล้ ๆ เมื่อเห็นผู้เป็นแม่เริ่มเย็นลงบ้างแล้ว

“หมายความว่าไง ค่าใช้จ่าย?”

เสียงนางดังขึ้นใหม่อีกครั้ง

“คือ ... ผมต้องการให้เธอเรียนให้จบ”

ชายหนุ่มพูดเสียงราบเรียบ แต่คนสองคนที่ได้ยินถึงกับอึ้ง มองชายหนุ่มเหมือนกับว่า เขาพูดอะไรไม่ดีออกมา

“เรียน!!! นี่แกจะบ้าหรือไง เขาให้เอามาขัดดอก แล้วนี่แกจะเอามาเลี้ยง แล้วส่งเสียให้เรียน โอ๊ย!!! ... ฉันจะเป็นลม”

พูดจบร่างท้วมที่นั่งอยู่ เอามือแตะหน้าผากตัวเอง ทำท่าจะเป็นลมเสียให้ได้กับคำพูดลูกชายที่เอ่ยออกมา

ร้อนถึงชายหนุ่มต้องรีบเข้าไปบีบนวดผู้เป็นแม่

“โถ คุณแม่ อย่าทำแบบนี้สิครับ ผมก็แค่เห็นว่าเด็กคนนี้อยู่ในวัยที่สมควรได้รับการศึกษา คุณแม่ก็ทำบุญกับเด็กยากจนมาเยอะ แค่ให้ที่อยู่ที่กิน มันก็ไม่น่าลำบากอะไร”

เหตุผลของชายหนุ่มทำให้ผู้เป็นแม่ค้อนลูกชายตาเขียว

“ทีอย่างนี้ทำมาเป็นรู้ดี ก็ได้ แม่จะถือเสียว่าเลี้ยงเด็กตกยากไว้ในบ้านสักคน"

นางพูดอย่างจำใจ มองเด็กสาวกึ่งเวทนา

“อย่างนี้สิครับ ถึงจะเรียกว่า คุณหญิงปราณี รัตรังสรรค์”

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างโล่งใจ

“แต่แกอย่าลืมที่พูดไว้ละ” นางเอ่ยย้ำ

“คร้าบ”

คนเป็นลูกชายพูดพลางก้มไปหาแก้มนวลของผู้เป็นมารดา แล้วหอมแก้มนางฟอดใหญ่

ภาพตรงหน้าที่แสดงความรักของผู้เป็นลูกที่มีต่อแม่ ทำให้เด็กหญิงถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

แม่คะ แม่จะรู้มั้ยว่าลูกสาวของแม่กำลังอ่อนแอเหลือเกิน ...

แค่แวบแรก ... หัวใจสั่นระรัวพยายามเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ ไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นว่าหล่อนตื่นเต้นมากแค่ไหน กับการรอคอยใครสักคนที่หล่อนเคารพรักในความมีน้ำใจของเขา ที่หล่อนต้องตอบแทนด้วยการทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอดหลายปี ตั้งใจเรียนตามความตั้งใจของคนที่ส่งเสียมาตลอด

หล่อนได้แต่เหลือบมองเสี้ยวหน้าหล่อเข้ม ใบหน้าที่ไม่เคยมีรอยยิ้มเหมือนสิบปีก่อนก็ยังคงเป็นอย่างนั้น หล่อนอยากเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นบ้างว่ามันจะน่ามองแค่ไหน และนั่นมันคงจะเป็นแค่ความหวังและความฝันของหล่อนฝ่ายเดียวกระมังเพราะเท่าที่หล่อนสังเกตเห็นอยู่ในขณะนี้ ชายหนุ่มไม่คิดจะหันมาทักทายเด็กในปกครองอย่างหล่อนเลย

ผิดกับเธอที่รอวันจะได้พบหน้าและขอบคุณในความเมตตาของเขาแต่เขาทำเหมือนกับว่าที่เขาทำดีกับหล่อนมาทั้งหมดมันไม่มีอะไรเลย เหมือนใส่เงินในขันแล้วก็ผ่านเลยไป คิดได้อย่างนั้นขอบตาก็พลันร้อนผ่าวและที่สำคัญเขากลับมาพร้อมกับสาวสวยรูปร่างสูงเพรียวหน้าตาสะสวย

“คือ...ต้องขอโทษคุณใหญ่ด้วยนะคะ ป้ามัวแต่คุยกับบีเลยไม่ทันที่จะไปต้อนรับคุณใหญ่”

ป้าจุ้มรู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเน้นคำบางคำให้ใครบางคนหันมาสนใจอีกคน เพราะป้าจุ้มรู้เรื่องระหว่างสองคนนี้ดี...