บทที่ 40 四十

ความเงียบกระจายตัวในอาการศรอบกาย เมื่อได้ยินนางเอ่ย เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ขณะที่สายตาประสานกัน มีเพียงความคิดหมุนแล่นวนไม่จบสิ้น

"ไม่อยากยอมก็ไม่ควรยอมไม่ใช่หรือ"

กระทั่งประโยคหนึ่งจากปากนางไหลเข้าสู่โสตประสาท สมองซีจงจวินเหมือนหยุดทำงานชั่วขณะ..

"ตอนที่ถูกทำร้าย รู้ไหมว่าข้านึกถึงเจ้าเป็นคนแรก"

นึกถึง..ข้า?

"ตอนที่ถูกมนุษย์พวกนั้นสัมผัส ข้านึกไปว่ามือหลายคู่ที่จับข้าไว้ ให้ความรู้สึกต่างจากมือของเจ้าโดยสิ้นเชิง"

"..."

"แม้แต่ตอนที่ท่านอวี้เวินฉิงช่วยข้าออกมา ใจยังพะวงว่าแล้วเจ้าเล่า ป่านนี้ไม่วิ่งหาข้าให้วุ่น ขาแทบหลุดหล่นไปบนพื้นถนนแล้วหรือ"

เขาวิ่งหานางให้วุ่นจริง.. วิ่งจนขาแทบไม่รู้สึกอะไร เหมือนมันหายไปแล้วจริง..

"ขนาดตอนที่คนชื่อจื่อสุ่ยจิงมาหาเรื่อง ข้ายังคิดว่าอยากให้เจ้ารีบพาออกไปจากตรงนั้นเร็วๆ"

"แต่สิ่งที่ท่านหวัง ข้ากลับไม่ได้ทำสักอย่าง"

ได้ยินเขากล่าวโทษตัวเองเช่นนั้น มี่ฮวาส่ายหน้า ส่งยิ้มพร้อมสายตาหวานละไมให้ผู้เป็นสามี

"เจ้ามักจะทำสิ่งที่ข้าคาดไม่ถึงต่างหาก และมันทำให้ข้ารู้สึกดีกว่าเสียอีก"

ดวงตาเทพอสูรดูจะมีประกายแสงส่องออกมา ยามได้ยินคำนั้น

เขาทำให้นางพอใจได้แล้วอย