MasukShare
บทที่ 43 四十三
Terakhir Diperbarui:
2024-12-30 22:07:48Bab terkait
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 44 四十四
วันต่อมา มี่ฮวาบอกซีจงจวินว่านางจะกลับไปเยี่ยมบ้านและจะรีบกลับมา"สัญญานะว่าจะกลับก่อนมืด""สัญญา ข้าแค่ไปเที่ยวเล่น อยู่ไม่นานหรอก"ได้ยินคำยืนยัน ซีจงจวินเชื่อใจนางจึงเหาะออกจากบ้านไปทำงานตามปกติส่วนนาง... เพียงเข้าไปเก็บสัมภาระจำเป็นนิดหน่อย ก่อนจะเป่าขลุ่ยเรียกหงส์นภาให้มารับแต่ทิศทางที่มันบินไปนั้น... ไม่ใช่แดนอุดรแน่เจ้าหงส์นภาพานางมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออก แดนบูรพาอันเป็นพิภพมนุษย์ไม่นานมี่ฮวาให้มันร่อนลงจอดที่ชายป่าหน้าถนนเส้นหลักของเมืองหลวง เสกเรือนผมให้กลายเป็นสีดำสนิทเยี่ยงมนุษย์ทั่วไปก่อนจะเดินเข้าไปปะปนกับฝูงชนเนืองแน่นเบื้องล่างทางไปสำนักมือปราบนางจำได้แม่นยำตามคำบอกของอวี้เวินฉิง..ต้องรู้ให้ได้ ว่าเมื่อสามพันปีก่อนเกิดอะไรขึ้น..ที่ผ่านมา นางเคยพยายามตามหาความทรงจำที่หายไปอยู่หลายครั้ง แต่ไม่เป็นผลเพราะไม่รู้อะไรเลย นอกจากความฝันอันเลือนรางบุรุษในฝันที่นางไม่รู้จัก ทว่ารู้สึกคุ้นเคยนัก...มี่ฮวามักจะหวนนึกถึงเขาผู้นั้นนานๆครั้ง แต่ทุกครั้งหลังตื่นขึ้นมาก็จะเจ็บหน่วงในอกซ้ายตลอดความรู้สึกที่คั่งค้างอยู่ในอกไม่อาจสลายไปง่ายๆและมันทำให้นางไม่เป็นอันทำอะไรที่หน้าสำนั
Terakhir Diperbarui : 2024-12-30ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 45 四十五
ผ่านไปราวเจ็ดวันมี่ฮวาไปหาอวี้เวินฉิงอีกครั้ง เขาต้อนรับนางอย่างดีเหมือนเคยทว่าแม้อยู่พูดคุยกันหลายชั่วยามแต่มี่ฮวาก็ยังไม่ได้รู้อะไรมากขึ้นนางขบคิดไม่หยุดว่าทำอย่างไรถึงจะได้ความทรงจำแสนล้ำค่าเหล่านั้นกลับมากันล้ำค่าอย่างไรน่ะหรือ..นางอยากรู้ว่าบุรุษที่มักจะฝันถึงผู้นั้นเป็นใครในความฝันภาพเขาเลือนราง เสียงเขาจางหาย เหลือไว้เพียงความอยากรู้ให้นางต้องไล่ตามหาเมื่อถึงเวลาสมควร หญิงสาวขึ้นขี่หงส์นภาเตรียมบินกลับบ้านยามสายฝนโปรยปรายลงมามี่ฮวาเงยหน้ามองผืนฟ้าสีเทาซึ่งปล่อยหยาดน้ำเย็นพรมลงบนผืนดินโลกมนุษย์ในความฝัน ก็มีสายฝนพรำเช่นนี้เหมือนกัน..ชายผู้นั้น นางเรียกชื่อเขาว่าอะไรนะ...สุดท้ายแล้ว มี่ฮวาก็นึกอะไรไม่ออกจนกระทั่งกลับมาถึงบ้านก็ยังไม่มีกะใจจะคิดเรื่องอื่น..."ซีจงจวิน"เสียงเอ่ยเรียกทำให้คนฝั่งตรงข้ามเงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมามอง"เจ้าสูญเสียความทรงจำไป เคยคิดอยากได้กลับคืนมาบ้างไหม"นางถาม คนฟังคิดไปครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้าช้าๆ"ทำไมถึงไม่อยากรู้ล่ะ""รู้ไปก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้ ข้าไม่สนอดีตอันว่างเปล่า ขอมองแค่อนาคตที่จะได้ใช้ร่วมกันกับท่าน"เขาพูดเช่นนั้นราวกับจะบอกว่าต่อจาก
Terakhir Diperbarui : 2024-12-31ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 46 四十六
มี่ฮวาตื่นขึ้นมาในห้องของซีจงจวินตอนหัวค่ำ และพบว่านางตัวนางขยับไม่ได้เพราะถูกสามีนอนกอดเอาไว้พลันความรู้สึกหนึ่งแล่นปราดทิ่มแทงใจ นางพยายามดันเขาออกแต่มือที่มีมากมายนี่ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปได้ง่ายๆเลยอีกทั้งกลางร่างนางเจ็บจุก จนแม้แต่จะลุกขึ้นนั่งยังลำบากไอ้อสูรชั่ว!!พอรู้สึกตัวว่าคนในอ้อมกอดขยับยุกยิก ซีจงจวินก็ลืมตาขึ้นส่งยิ้มให้เหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ลุก!"นางสั่งแต่เขาไม่ทำตาม กลับกกกอดเอาไว้ ทั้งยังจับมือนางไม่ให้ยื่นมาข่วนหรือตบตีได้"ข้าสั่งไยไม่ทำตาม!!""หากข้าปล่อยท่านลุกไปท่านจะทิ้งข้าใช่หรือไม่ ในเมื่อข้ายอมให้แต่โดยดีแล้วแต่ท่านยังยืนยันเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ยอมอีกแล้ว"จะบอกว่าใช้ไม้อ่อนไม่ได้ เลยต้องใช้ไม้แข็งแทนอย่างนั้นหรือ!!!มี่ฮวาจ้องเขม็ง ซีจงจวินก็จ้องตอบ แต่สายตาเขาไม่ได้มีความตั้งใจจะยียวน กลับกลายเป็นเศร้าเสียใจเกินจะประเมินความรุนแรงเขาเล่นกับนางแบบนี้เอง ถึงได้ทำใจไปไหนไม่ได้สักที..มี่ฮวามองว่านั่นเป็นการแสดงฉากใหญ่ที่ซีจงจวินสร้างคิดว่าเล่นบทโศกหน่อยแล้วนางจะใจอ่อนอย่างนั้นใช่หรือไม่...ยามเมื่อเขาใช้ไม้อ่อนนางใช้ไม้แข็ง ยามนี้เขาคิดใช้ไม้แข็ง
Terakhir Diperbarui : 2024-12-31ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 47 四十七
เซียนนารีวัยแรกแย้มอายุได้สี่พันปีเศษ กำลังเดินตามพี่สาวทั้งเจ็ดของนางอยู่ท้ายขบวนวันนี้ท่านพ่อและท่านแม่จะพาพวกนางไปคารวะองค์มหาเทพด้านบนเขาสวรรค์หน้าบันไดทางขึ้นมีเทพอสูรหน้าตาน่ากลัวท่าทางดุร้ายยืนเฝ้าอยู่สี่องค์ มี่ฮวาไม่กล้ามองด้วยซ้ำ รูปลักษณ์เช่นนี้ทำนางขาสั่นแทบก้าวไม่ออกกระทั่งรู้ตัวอีกทีพวกพี่สาวก็เหาะนำขึ้นไปไกลเสียแล้วนางกำลังจะตามขึ้นไปทว่าความประหม่าทำให้ไม่ทันได้ดูทาง ฝ่าเท้าสะดุดก้อนหินหน้าบันไดเสียก่อนตอนที่กำลังจะล้มลงกับพื้น มี่ฮวาหลับตาปี๋รอความเจ็บแต่มันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย คล้ายตัวนางลอยขึ้นบนอากาศอันว่างเปล่าเสียอย่างนั้นเมื่อลืมตามองพบว่าแขนขาถูกจับเอาไว้โดยมือใหญ่ทั้งหกข้างของเทพอสูรองค์หนึ่ง"เป็นอะไรหรือไม่"เขาเอ่ยถามสีหน้าดูเป็นห่วงยิ่งนัก นั่นทำให้มี่ฮวาปากสั่นราวทำเสียงตัวเองหล่นหายสุดท้ายนางส่ายหน้าเบาๆ เทพอสูรจึงวางร่างบางลงให้ยืนที่พื้นพร้อมกับเอ่ยเสียงเข้ม"เชิญท่านขึ้นด้านบนเถิด แล้วก็รักษาตัวให้ดีด้วยนะขอรับ"เขาพูดจบ มี่ฮวาก็รีบเหาะขึ้นไปอย่างรวดเร็วนึกอายที่ตัวเองทำเรื่องน่าขายหน้าต่อหน้าเทพอสูร..นี่คือครั้งแรกที่พวกเราพบกัน..มี่ฮวาตั้งใจ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-31ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 48 四十八
มี่ฮวาอ้าปากค้างไม่อยากเชื่อกับภาพความทรงจำทั้งหมดที่นางได้รับมา ซีจงจวินเองก็เช่นกัน"จบลงเพียงเท่านี้"เสียงแหลมของเมิ่งโหรวเอ่ยขัด ควันที่ลอยฟุ้งรอบกายจางหายไป พร้อมกับสถานที่ตรงนี้กลับมาเป็นด้านในถ้ำเช่นเดิมแม่ค้าหน้าเลือดคลี่ยิ้มเย็น ประสานมือเคาะนิ้วเล่น รอคอยค่าตอบแทนจำนวนมหาศาล"ตามสัญญา เจ้าเอาปราณเซียนข้าไป""ตกลง"ซีจงจวินก้มหน้าลงยอมรับชะตากรรม ส่วนมี่ฮวานั้น เมื่อเตรียมจะแย้ม เมิ่งโหรวก็ใช้พลังดันนางให้เดินถอยหลังออกจากถ้ำไปเอง"เดี๋ยวสิ!! อย่าพึ่ง!!!"มี่ฮวาตะโกนสุดเสียง ภาพตรงหน้านั้นทำให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาไม่รู้ตัวกายใหญ่โตของซีจงจวินมีไอสีอ่อนลอยออกมา และร่างเขากลายสภาพกลับไปเป็นร่างก่อนที่จะได้รับปราณเซียน...กลายเป็นเพียงแมงป่องทะเลทรายตัวหนึ่งเท่านั้นเอง...มี่ฮวายื่นมือสั่นเทิ้มออกไปพยายามจะไขว่คว้า กระนั้นขานางไม่อาจหยุดเดินจนถึงปากทางเข้าถ้ำประตูหินเลื่อนปิดสนิท นางทรุดกายลงตรงนั้น ความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามาจนสับสน รู้ตัวอีกทีชิงเหลียงกับซวนเฟยที่ยืนรออยู่ด้านนอกก็เข้ามาพยุงให้ลุกขึ้นเสียแล้ว"กลับกันเถิดขอรับนายหญิง"นางส่ายหน้าไม่อยากฟังและไม่อย
Terakhir Diperbarui : 2024-12-31ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 49 四十九
ต้องพิสูจน์ตนก่อนอย่างนั้นหรือ...หมายความว่าต่อจากนี้ซีจงจวินยังต้องทนฝ่าด่านทุกข์ต่อไปอีกใช่หรือไม่สีหน้ามี่ฮวาดูหงอยลงทันตา แต่ผู้มองมานั้นไม่ได้มีความสงสารให้เหมือนเช่นที่สามีนางเป็น"จะเลี้ยงมันได้ดีหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเจ้า""ข้าขอถามพระองค์ได้หรือไม่ว่า ดอกไม้นี้คืออะไร""มันคือสิ่งที่เจ้าต้องนำไปแลกกับเมิ่งโหรวตามข้อตกลงแรกของพวกเจ้า"ข้อตกลงแรก..ความงามน่ะหรือ...มหาเทพล่วงรู้ถึงเรื่องนั้นด้วยอย่างนั้นหรือ.."เมิ่งโหรวเองก็ทำงานให้ยุทธภพนี้มานาน เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือว่านางคิดอะไร""หม่อมฉันไม่กล้า""เช่นนั้นก็ไปเสีย เห็นแก่ความดีของสามีเจ้า ข้าจะปรานีสักครั้ง""ขอบพระทัยมหาเทพ"มี่ฮวาจำต้องลงจากเขามาทั้งอย่างนั้น รีบกลับบ้านไปทำตามคำชี้แนะของพระองค์นางเลี้ยงต้นอ่อนดอกไม้วิเศษในกล่องไม้ฉลุลายงดงาม กรีดเลือดจากนิ้วมือหล่อเลี้ยงชีวิตมันทุกวันดอกไม้นี้ช่างบอบบาง ขนาดมี่ฮวาเป็นเซียนบุปผาเอง เพียงเลือดหยดใส่มันแรงขึ้นนิดเดียวกลีบก็ช้ำชอกเสียแล้วทำให้หวนนึกถึงดอกไม้ดอกนั้นที่นางเป็นคนเสกมันขึ้นมาและซีจงจวินเป็นคนเก็บได้เขาเฝ้าถนอมมันไม่ห่าง วางไว้ข้างหมอนเพื่อชื่นชมก่อนนอนอย
Terakhir Diperbarui : 2025-01-04ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 50 五十
ในห้วงความทรงจำสีหมอก..มี่ฮวามองไม่เห็นอะไรนอกจากผืนฟ้าและผืนทราย อันเป็นบ้านเกิดของซีจงจวินข้างกายมีแมงป่องนามว่าซีจงจวินยืนอยู่ มองดูสถานที่นี้ไปพร้อมกัน บางครั้งมี่ฮวาก็อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรเพราะในร่างนี้นางไม่รู้ว่าสีหน้าของเขาเป็นอย่างไร..ภาพตรงหน้าเป็นเพียงทะเลทรายอันกว้างขวาง ทว่าอ้างว้างเงียบเหงา พื้นที่แสนเปล่าเปลี่ยวนี้มีแมงป่องที่ไต่ไปเรื่อยไร้จุดหมายปลายทางบางครั้งก็ต่อสู้ดิ้นรน บางครั้งก็ต้องหนีตายอลหม่าน อันตรายซ่อนตัวอยู่รอบด้าน เห็นแล้วรู้สึกว่ามันช่างเป็นชีวิตเล็กๆแสนทรหดกระทั่งวันหนึ่งที่มันสู้กับแมงป่องตัวอื่น มันเอาชนะได้แต่ก็บาดเจ็บใกล้ตาย จึงจำต้องหาที่พักซ่อนตัวณ ใจกลางทะเลทราย ด้านหน้าของมันคือดอกไม้ประหลาดเบ่งบานอยู่ท่ามกลางสภาพอากาศอันเลวร้ายเจ้าแมงป่องที่เดินทางอย่างโดดเดี่ยวไต่เข้าไปพิสมองความงามนั้นใกล้ๆมันเจอที่พักพิงแล้ว...มันตัดสินใจหยุดเดินทางตรงนี้ อดอาหารเป็นเดือนเพื่อเฝ้ามองเจ้าดอกไม้แสนสวยไม่ยอมไปไหนจากนี้ไป..แมงป่องไม่โดดเดี่ยว ดอกไม้ไม่เปลี่ยวเหงา...มันไม่ต้องการสิ่งใดอีก ขอเพียงได้อยู่ข้างๆดอกไม้ที่มันหลงรักตราบนานเท่านาน..กระทั่งถึงว
Terakhir Diperbarui : 2025-01-04ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 51 五十一
กลุ่มหมอกจางหาย เหลือเพียงร่างสองร่างอยู่บนพื้น คนหนึ่งร่ำไห้ไม่หยุด ส่วนอีกตัวไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร"ซีจงจวิน..ข้าขอโทษ"นางเอ่ยก่อนจะยื่นมือหมายจะให้เข้าไต่ขึ้นมา ทว่าร่างของแมงป่องทะเลทรายกลับกลายเป็นผงฝุ่นสลายไปกับสายลมในพริบตา"ไม่!!!!"มี่ฮวารีบคลานเข้ามาโกยเอาผงทรายอุ้มไว้ในมือ งอตัวก้มหน้าให้น้ำตาร่วงหล่นลงพื้นดินเบื้องล่าง"ซีจงจวิน!! ซีจงจวิน!!!!"หญิงสาวเรียกหาชื่อผู้เป็นสามีอยู่เช่นนั้น แต่มันสายไปแล้ว ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ไม่มีแม้แต่ร่างของเขาอยู่ตรงนี้"น่ารำคาญจริง เจ้าจะร้องอีกนานหรือไม่"เสียงบ่นมาจากสตรีเจ้าของถ้ำ เมิ่งโหรวเข้ามายืนอยู่ด้านหลังมองด้วยความสมเพช"คนเราก็เป็นเช่นนี้ มักจะเห็นความสำคัญของอะไรสักอย่างก็ตอนที่สายไปแล้ว"คำที่นางตอกย้ำนั้นไม่ใช่คำโกหก กว่าจะรู้คุณค่าก็สายเกินไปจริงๆ...มี่ฮวาได้แต่นั่งเอากำปั้นทุบพื้นดินอยู่เช่นนั้นจนเลือดไหลออกมือ แต่มันก็ยังไม่พอ ไม่สาสมกับสิ่งที่นางทำกับเขาเลยตอนนี้นางรู้แล้ว ซีจงจวินทุกข์ทรมานมาเกือบทั้งชีวิตเพราะมอบรักให้ผู้หญิงเพียงคนเดียว.."เจ้าจำเป็นต้องทำให้ตัวเองเลือดไหลเพื่อชดเชยความผิดด้วยรึ"เมิ่งโหรวถามสีห
Terakhir Diperbarui : 2025-01-04
Bab terbaru
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 62 六十二
สามวันผ่านไปจากนั้น อวี้เวินฉิงต้องข้อหาหลายคดี ทั้งละทิ้งหน้าที่ บุกรุกจวนแม่ทัพยามวิกาล ทำร้ายร่างกาย และขโมยของคดีสุดท้ายนั้นแม่ทัพจงตั้งใจป้ายสีเอง ด้วยอยากให้อวี้เวินฉิงถูกจับโยนเข้าตาราง ขังลืมไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันในห้องขังมืดสนิทมีเพียงช่องลมติดลูกกรงหนาเท่านั้นเป็นที่ให้แสง อวี้เวินฉิงอยู่ในชุดนักโทษมอซอหมดสง่าราศี ข้อมือและข้อเท้าติดโซ่ตรวนเหล็กห้อยยาวในสถานที่แห่งนี้ไม่มีเสียงใดนอกจากเสียงความทุกข์ทรมานกับเสียงสายโซ่กระทบพื้นลากไปมานานๆทีหูจะได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของคนภายนอกสักครั้ง และครั้งนี้อวี้เวินฉิงรู้ว่าใครมาทั้งที่ไม่ต้องเงยหน้ามอง"อยู่นิ่งๆก็เป็นรึ มือปราบอวี้"คนที่จะเอ่ยวาจาเช่นนี้กับเขาได้มีเพียงคนที่จับเขาโยนเข้ามาในคุกเท่านั้นอวี้เวินฉิงไม่ตอบ เพียงเลื่อนสายตามามองแม่ทัพยืนเหยียดยิ้มอยู่นอกประตูลูกกรง"ข้าเคยเตือนแล้ว เป็นเจ้าที่รนหาที่ เลือกมาจบชีวิตตรงนี้เอง""..."ไร้การตอบสนองจากคนในคุก อวี้เวินฉิงยังนั่งมองกำแพงว่างเปล่าด้วยตาไร้แววอยู่เช่นเดิมถูกโยนเข้าคุกไม่เท่าไหร่ แต่หัวใจที่ยังเป็นแผลก่อนหน้านี้นี่สิ..."ข้าจำได้ว่าก่อนจับเจ้าเข้าคุกไม่ได
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 61 六十一
หลังจากคืนนั้นจงซีจ้านไม่เรียกมี่ฮวาเข้าห้องนอนอีก จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วค่ำคืนอันเดียวดายทำร้ายหัวใจเสียยิ่งกว่าตอนถูกกระทำย่ำยีอย่างโหดร้าย มี่ฮวานอนกอดตัวขดกลมอยู่บนเตียง หวนนึกถึงสัมผัสอบอุ่นของซีจงจวินคืนแล้วคืนเล่าเทศกาลหยวนเซียวผ่านมาอีกครั้ง ด้านนอกไกลๆมีเสียงความคึกครื้นลอยมาเรื่อยๆคิดถึงปีนั้นที่ซีจงจวินพามาเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์ครั้งแรก.. คิดถึงยามเขาพูดคุยสบตา ยามได้เดินจับมือ..คิดถึง...หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าซุกหน้าร้องไห้ไม่รู้สึกตัวเลยว่าตั้งแต่มาอยู่โลกมนุษย์นี้นางเสียน้ำตาไปแล้วกี่ครั้งก๊อก.. ก๊อก..เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าต่างไม้ หยุดน้ำตาไว้"ใคร"นางถามด้วยความประหลาดใจ คิดว่าไม่ใช่คนใช้ในเรือนแน่"ข้าเองมี่ฮวา"เสียงคุ้นหูนั้นอีกแล้ว เจ้าของชื่อจำได้แม่นยำ คนมาเรียกคืออวี้เวินฉิงไม่ผิดแน่บานหน้าต่างเปิดออก เทพแห่งแสงในคราบมือปราบหนุ่มใส่ชุดคลุมสีดำมิดชิด ปกปิดใบหน้าจนเหลือแค่ลูกตาเท่านั้น"ท่านมีธุระอะไรเจ้าคะ""ข้ามาพาเจ้าไป"ไป.. ไปไหนกัน?"ไม่ไปเจ้าค่ะ" ไม่รอให้อีกฝ่ายไขข้อข้องใจก็ปฏิเสธเสียแล้วมี่ฮวาไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวอีก บทเรียนจากคราว
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 60 六十
บนเตียงหลังใหญ่ในห้องที่แสงไฟสลัว ร่างหนึ่งกำลังละเลงลิ้นอย่างเมามันบนผิวเนื้อนุ่มของคนข้างใต้จนนางต้องครางดังเพราะแรงเสียวหนักหน่วงที่เขามอบให้"ท่าน.. ท่านแม่ทัพ อย่าเจ้าค่ะ!"หญิงสาวพยายามปรามไม่ให้คนด้านบนใช้ฟันคมกัดดึงตุ่มเนื้อยอดถันราวกับหมาป่าจะฉีกกระชากเหยื่อ จนตอนนี้ผิวส่วนนั้นกลายเป็นสีอมม่วงไปแล้วแต่จงซีจ้านที่กำหนัดพลุ่งพล่านอยู่มีหรือจะยอมฟัง ยิ่งเขากำลังฉุนเฉียวไม่หายจากเรื่องเมื่อกลางวันด้วยแล้ว ยิ่งพาลให้อยากลงไม้ลงมือกับมี่ฮวาหนักขึ้น"อ๊ะ!!!"เสียงร้องดังลั่นเพราะโดนกัดเข้าที่หัวไหล่อย่างแรง เขายังทิ้งรอยฟันกับรอยเลือดไว้ให้ปรากฏเด่นชัดร่างบางสั่นเทิ้มไปทั้งตัว นางไม่รู้ว่าต่อไปจงซีจ้านจะทำอะไรกับเรือนกายนี้เพราะดวงตาคู่งามถูกคาดปิดไว้ไม่ใช่เพียงเท่านั้น เขายังผูกข้อมือเล็กไว้กับเสาเตียง จับขาให้อ้าออกกว้างจนแทบฉีก กดกายโถมทับอย่างไม่กลัวว่านางจะหายใจไม่ออก"ท่านแม่ทัพเจ้าคะ..เบามือสักนิด..""เจ้าเป็นใครถึงมีสิทธิ์สั่งข้า!!"ว่าจะเอ่ยขอร้อง แต่ไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกตวาดกลับเสียลั่นห้องมี่ฮวาต้องเก็บทุกคำพูดต่อจากนั้นลงคอไป น้ำตาไหลหยดหนึ่งซึ่งเขาไม่เห็นและถึงเห็นก
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 59 五十九
ฤดูกาลหมุนเวียน แมกไม้ผลิดอกออกผลจนร่วงหล่นปลิวไป จากร้อนอบอ้าวเป็นเหน็บหนาวด้วยหิมะขาวโพลนคลุมแผ่นดินหลายเดือนเข้าไปแล้วที่มี่ฮวามาเป็นคนใช้ในจวน...แค่ตอนกลางวันเท่านั้น ส่วนกลางคืนนางจะกลายร่างเป็นนางคณิกาชั้นดี เป็นของเล่นให้เขาได้คลายเหงายาขมถูกส่งเข้าปากถ้วยแล้วถ้วยเล่า จนหญิงสาวไม่รู้เลยว่าตอนนี้มดลูกตัวเองจะยังสามารถใช้งานได้หรือไม่ความเห็นใจเป็นเหมือนความหวังลมๆแล้งๆ ซึ่งไม่มีทางได้รับจากผู้เป็นสามีเพราะเขาไม่มีความรักหลงเหลือให้นางหัวใจที่ทุกข์ระทมจำต้องทนรับความขมขื่นจากการกระทำอันโหดร้ายมี่ฮวาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองขณะนั่งส่องกระจกในห้องนอน ..ว่านางจะทนได้อีกนานเท่าไหร่กันภาพสะท้อนจากกระจกคือเรือนร่างซึ่งเมื่อก่อนเคยดูสมบูรณ์งดงาม แต่บัดนี้ดูทรุดโทรมแทบไม่มีส่วนใดน่ามองนางนึกถึงครั้งที่ซีจงจวินเคยอยู่ในสภาพเช่นนี้เมื่อหลายสิบปีก่อน ตอนนั้นนางเองก็ไม่สนใจเขาเหมือนกันท่านเอาคืนข้าได้สาสมจริงๆ...มี่ฮวาใส่เสื้อผ้าคนใช้เดินออกจากห้องเหมือนเช่นทุกเช้า"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ" นางทักทายยามเดินผ่านพวกลุงคนใช้ ทุกคนโบกมือกลับอย่างใจดี แววตาโอบอ้อมอารีนั้นฉายความสงสารจับใจมี่ฮว
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 58 五十八
"นางเป็นหมันเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ"แม่บ่านไห่นำคำของสาวใช้คนใหม่มารายงานท่านแม่ทัพตามหน้าที่ปัง!!เพียงได้ยินเท่านั้นมือใหญ่ที่ถือตำราอยู่ต้องกระแทกปิดมันกับโต๊ะอย่างแรง ระบายอารมณ์ขุ่นมัวทางสายตาใส่แม่บ้านชรา"คำลวงของสตรีมากเล่ห์ ข้าจำเป็นต้องเชื่อรึ!!"เขาขึ้นเสียง แม่บ้านไห่ก็ถึงกับยืนขาสั่นงันงก หลังที่งองุ้มนั้นต้องก้มลงหมอบกับพื้น"มะ.. ไม่เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ""ไปพาตัวนางมา แล้วก็ไปต้มยานั่นมาใหม่ด้วย!!"คนหลังโต๊ะหนังสือชี้หน้าสั่งแม่บ้านชรา นางรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่แรงคนแก่จะทำได้ ไม่นานยาขมหม้อใหญ่ก็ถูกยกมาตั้งมี่ฮวาถูกพาตัวมาตรงกลางสวนร้างที่ตรงนั้นมีคนรับใช้ชายทั้งหมดรวมถึงแม่บ้านไห่อยู่ด้วย ทุกคนได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนนายใหญ่ของบ้านรู้เพียงว่าชะตาสาวใช้คนใหม่กำลังจะขาดเท่านั้นพอ..หญิงสาวนั่งคุกเข่ามองหม้อที่ส่งกลิ่นฉุนบนโต๊ะหิน เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเกาะเต็มหน้าผาก"กิน"คำสั่งเด็ดขาดของแม่ทัพดังพอจะทำให้นางสะดุ้งโหยง มี่ฮวาต้องรีบเข้าไปหมอบตรงพื้นแทบเท้าเขา"ท่านแม่ทัพได้โปรดเมตตาข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้าท้องไม่ได้แล้วจริงๆเจ้าค่ะ""ข้าไม่เชื่อ"น้ำแกงสีคล้ำ
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 57 五十七
เช้าวันต่อมา มี่ฮวาตื่นแต่เช้าทั้งที่ร่างกายยังไม่ได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่นางมีงานต้องทำไม่อาจละเลยได้ในยามที่พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้น หญิงสาวลุกจากเตียงหันมองคนหลับ ใบหน้าของเขายามนี้เรียกได้ว่าดูหล่อเหลาคมคร้ามดั่งเทพสงครามบนสวรรค์แต่หากลืมตาขึ้นมาเมื่อใด.. คงดูไม่ต่างจากยักษ์อำมหิตตนหนึ่ง ไร้ซึ่งเมตตาการุณย์"ข้าคิดถึงท่านนัก"นางเอ่ยเสียงแผ่วเบา ลอยหายไปกับสายลมซึ่งพัดเข้ามาทางหน้าต่าง หลังจากสวมใส่อาภรณ์เรียบร้อยดีแล้วจึงกลับเรือนนอนของตัวเองไป...ตลาดเช้าที่นี่ดูคึกคักไม่ต่างจากที่แดนเทพ เป็นแหล่งรวมแม่บ้านซึ่งออกมาจ่ายตลาดและพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระมี่ฮวาเดินตามแม่บ้านไห่ซื้อวัตถุดิบ โดยตลอดทางจะมีสายตาแปลกๆของทั้งพ่อค้าแม่ค้าและลูกค้าแถวนั้นจ้องมาตลอดนางทำเป็นไม่รับรู้ ยื่นเงินจ่ายให้แม่ค้าผลไม้ ส่วนแม่บ้านไห่ก็ยืนเลือกปลาอยู่ร้านข้างๆ"แม่นางมาจากจวนท่านแม่ทัพใช่หรือไม่" พ่อค้าร้านผักที่อยู่ไม่ไกลตะโกนถาม"ใช่เจ้าค่ะ"พอหญิงสาวตอบออกไปเช่นนั้น ผู้คนรอบข้างต่างก็ยืนอึ้ง บ้างเอามือป้องปากกระซิบกระซาบ"เหตุใดแม่ทัพปีศาจผู้นั้นถึงรับสาวใช้อย่างเจ้าเข้ามากัน""เจ้างามเ
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 56 五十六
ในกระโจมมืดที่มีแสงไฟสลัวจากตะเกียงอันเดียวสะท้อนเงาของชายหญิงคู่หนึ่งขย่มร่างบนเตียงไม้จนมันเลื่อนดังเอี๊ยดอ๊าด"อะ.. ทะ ท่านแม่ทัพ..."เสียงครางกระเส่าแว่วหวานจากริมฝีปากอิ่มแดง เคล้าไปกับเสียงเนื้อกระทบกันรัวเร็วดูเร่าร้อน สะโพกสอบของคนด้านบนขยับบดเบียดเข้าออกถี่ๆเร่งให้คนข้างใต้ขยับรับตามแทบไม่ทันทุกการกระทำเป็นไปอย่างหยาบโลน มือใหญ่เที่ยวเคล้นคลึง ขยำขยี้เนินอกนุ่มเต็มไม้เต็มมือไม่มีถนอมไม่มีผ่อนแรงปากเขาประทับตราตีความเป็นเจ้าของทั่วตัวนาง เน้นหนักตรงยอดถันประดับตุ่มไตชูชัน กัดกระชากไปมาเบาๆอย่างเมามัน ก่อนดูดดุนแรงๆราวจะคั้นเอาเลือดนางออกมาแท่งหินใหญ่ยักษ์ร้อนดั่งถูกเอาไปอังไฟก่อนเสียบเข้ามานั้นสร้างความเจ็บปวดแสนสาหัส ขณะแทงโดนจุดที่ทำให้ข้างในเสียวจุกจนเกินจะระงับเสียง"อ๊าา!!"หญิงสาวถึงฝั่งรอบที่สามแล้ว แต่คนด้านบนยังขยับต่ออย่างเอาแต่ใจ ไม่สนสิ่งใดทั้งสิ้นเสียงครางต่ำของเขากับเสียงหวานใสของนางช่างเข้ากันได้ดี เช่นเดียวกับร่างกายที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวทว่าหัวใจ..กลับไม่เป็นเช่นนั้น"อาา..."ในที่สุด น้ำคาวขาวขุ่นก็ถูกฉีดอัดเข้าไปในช่องสวาทเต็มเหนี่ยว ล้นทะลักออกมาเป
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 55 五十五
ราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นแค่ห้วงฝันเพียงหนึ่งชั่วยาม ตอนนี้ในกระโจมวุ่นวายไปหมด มี่ฮวาวิ่งรักษาทหารอย่างไม่หยุดพัก พยายามทำแผลให้เร็วที่สุด เมื่อเสร็จจากคนในนี้แล้วจึงจะรีบไปหาเขาหวังว่าคราวนี้ จงซีจ้านจะยอมให้นางรักษาจริงๆสักที..''ท่านหมอ คือว่า..''เมื่อมาถึงกระโจมก็พบเข้ากับฮวนเกอซึ่งยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า เขาดูลำบากใจนิดหน่อยที่จะเอ่ยบอกนาง''ท่านแม่ทัพไม่ให้ข้าเข้าไปอีกแล้วหรือ'' นางถาม ชายหนุ่มก็พยักหน้าตอบอย่างจริงจัง''หากไม่ใช่หมอชาย ท่านแม่ทัพไม่มีทางให้จับเนื้อต้องตัวเด็ดขาดเลย ท่านหมอทิ้งยากับผ้าพันแผลไว้ตรงนี้แล้ว.. อะ อ้าว! ท่านหมอ!!''ท้ายประโยคฮวนเกอเสียงหลงทันทีเพราะหมอสาวนางนี้ไม่สนใจคำเขา แหวกผ้าคลุมกระโจมเดินฉับๆเข้าไปด้านในอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจใด''ใครให้เจ้าเข้ามา!!"ตามคาด เมื่อเห็นหน้านางโผล่มาเขาจะต้องตะคอกใส่เสียงกร้าวทันที''ไม่มีเจ้าค่ะ แต่ข้าต้องทำหน้าที่หมอ รักษาท่านให้ดีที่สุด''''ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากสตรี! หน้าที่เดียวของเจ้าคือไสหัวไปให้พ้นหน้าข้า!!''''ข้าคงทำเช่นนั้นไม่ได้เจ้าค่ะ ขออภัยที่ต้องล่วงเกิน''ว่าแล้วมี่ฮวาก็เข้าไปทรุดกายนั่งลงข้า
ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน บทที่ 54 五十四
วันเวลาในค่ายทหารยังคงดำเนินต่อไป...อย่างไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่นัก''ท่านหมอ! ท่านหมอ! ข้าโดนน้ำร้อนลวกตอนต้มโจ๊กเมื่อเช้า ทำแผลให้ข้าที''''ท่านหมอรักษาแผลมีดบาดให้ข้าอยู่ไม่เห็นหรือ เจ้ารอไปก่อน''''แต่แผลข้าใหญ่กว่าเจ้า''''แต่ข้ามาก่อน''''พวกท่านทั้งสองอย่าทะเลาะกันเลยเจ้าค่ะ ข้ารักษาให้ทุกคนอยู่แล้ว''เป็นเสียงของหมอสาวเอ่ยห้ามทัพ ทหารทั้งสองนายจึงหยุดศึกชิงความสนใจจากหมอตามที่นางบอกนี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนได้แล้ว กำลังเสริมจากเมืองหลวงยังมาไม่ถึงก็จริง แต่ยามที่ศึกสงบเช่นนี้ พวกหน้าที่ใหญ่ๆที่จำเป็นต้องมีหมอไม่มีอีกแล้วช่างน่าแปลกที่หมู่นี้เหล่าทหารในค่ายต่างก็ชอบมีแผลมาให้นางช่วยรักษาทุกวี่วัน ไม่ว่าจะโดนน้ำร้อนลวก มีดบาด รอยฟกช้ำจากการซ้อมอาวุธ ข้อเท้าแพลงตอนวิ่ง ยันแผลแมลงเล็กๆกัดต่อยที่ทิ้งไว้ไม่นานก็หาย พวกเขาก็ยังวิ่งมาหาหมอกันจะมีก็แต่เขาคนนั้นที่มาหานางโดยไม่มีจุดประสงค์อื่นนอกจากไล่ให้ไปไกลๆ..''ยังอยู่อีกรึ''น้ำเสียงราบเรียบที่แดกดันกันชัดเจนดังมาจากหน้ากระโจม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นใครที่พึ่งเข้ามา''ก็ค่ายทหารขาดหมอไม่ได้นี่เจ้าคะท่านแม่ทัพ'' มี่ฮวาหันมายิ้มตอบอย่างส
